Το 1960, η δικτατορία του Τρουχίγιο δεχόταν διεθνείς επικρίσεις και αντιμετώπιζε αντιδράσεις στο εσωτερικό της. Παρότι επικρατούσε πολιτική ένταση, ο Μίλτον Χένσελ από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία επισκέφτηκε τη χώρα τον Ιανουάριο του 1961 και παρευρέθηκε σε μια τριήμερη συνέλευση. Τη δημόσια ομιλία παρακολούθησαν 957 άτομα και βαφτίστηκαν 27. Σε εκείνη την επίσκεψη, ο αδελφός Χένσελ βοήθησε τους αδελφούς να αναδιοργανώσουν το έργο και να χαρτογραφήσουν τον τομέα.

Επίσης διορίστηκαν δύο επίσκοποι περιοχής, ο Ενρίκε Γκλας και ο Χουλιάν Λόπες. «Η δική μου περιοχή», ανέφερε ο Χουλιάν, «περιλάμβανε δύο εκκλησίες στο ανατολικό τμήμα της χώρας και όλες τις εκκλησίες στο βόρειο. Η περιοχή του Ενρίκε περιλάμβανε τις υπόλοιπες εκκλησίες του ανατολικού τμήματος και όλες τις εκκλησίες του νότιου». Χάρη σε αυτές τις επισκέψεις, αποκαταστάθηκε η επικοινωνία μεταξύ των εκκλησιών και της οργάνωσης, και ενισχύθηκαν πνευματικά οι αδελφοί.

Το 1961, ήρθαν στη χώρα ο Σαλβίνο και η Έλεν Φεράρι, απόφοιτοι της δεύτερης τάξης της Γαλαάδ. Η πείρα που είχαν αποκτήσει από τον ιεραποστολικό τους διορισμό στην Κούβα αποδείχτηκε πολύτιμη για τον μεγάλο πνευματικό θερισμό στη Δομινικανή Δημοκρατία. Ο Σαλβίνο υπηρέτησε αργότερα στην Επιτροπή του Τμήματος μέχρι το θάνατό του το 1997. Η Έλεν παραμένει στην ολοχρόνια υπηρεσία στην οποία έχει συμπληρώσει 79 χρόνια. Τα περισσότερα από αυτά τα έχει δαπανήσει στο ιεραποστολικό έργο.

Η τυραννική κυριαρχία του Τρουχίγιο έληξε βίαια λίγο καιρό αφότου ήρθε το ζεύγος Φεράρι. Το βράδυ της  30ής Μαΐου 1961, κάποιοι γάζωσαν το αυτοκίνητό του με σφαίρες και τον σκότωσαν. Η δολοφονία του, όμως, δεν έφερε πολιτική σταθερότητα. Οι κοινωνικές και οι πολιτικές αναταράξεις συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια.

Στο μεταξύ, στάλθηκαν και άλλοι ιεραπόστολοι. Δύο μόλις μέρες μετά τη δολοφονία του Τρουχίγιο, ήρθαν από το γραφείο τμήματος του Πόρτο Ρίκο ο Γουίλιαμ Ντίγκμαν, απόφοιτος της πρώτης τάξης της Γαλαάδ, και η σύζυγός του, η Εστέλ. Μαζί τους ήταν η Θέλμα Κριτς και η Φλόσι Κορονέος. «Όταν φτάσαμε επικρατούσε αναβρασμός», ανέφερε ο Γουίλιαμ. «Έβλεπες παντού στρατιώτες. Επειδή υπήρχε ο φόβος της εξέγερσης, οι στρατιώτες έψαχναν τους πάντες στην εθνική οδό. Μας σταμάτησαν σε πολλά σημεία ελέγχου, και κάθε φορά έψαχναν τις βαλίτσες μας. Έβγαζαν όλα τα πράγματα, ακόμα και τα πιο μικρά». Το κήρυγμα ήταν εξαιρετικά δύσκολο μέσα στο εκρηκτικό αυτό πολιτικό κλίμα.

«Στη διάρκεια της δικτατορίας του Τρουχίγιο», είπε ο Γουίλιαμ, «ο κόσμος άκουγε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν κομμουνιστές και οι χειρότεροι άνθρωποι. . . . Σιγά σιγά, όμως, καταφέραμε να διαλύσουμε την προκατάληψη». Οι συντονισμένες προσπάθειες έδωσαν νέα πνοή στο έργο με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των ειλικρινών ατόμων που δέχονταν το άγγελμα της Βασιλείας. Στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1961, υπήρχαν στη χώρα 33 ειδικοί σκαπανείς.