ΤΟ 1948, η σύζυγός μου η Πάουλα, η κόρη μου και εγώ αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπλάνκο Αρίμπα. Αν και έπρεπε να περπατάμε 20 χιλιόμετρα για να πάμε και άλλα 20 για να γυρίσουμε, ποτέ δεν χάσαμε συνάθροιση. Η Πάουλα και εγώ βαφτιστήκαμε στις 3 Ιανουαρίου 1949.

Έξι μήνες αργότερα, συνέλαβαν εμένα και μερικούς αδελφούς από την εκκλησία και μας καταδίκασαν σε τρεις μήνες φυλάκιση. Κοιμόμασταν στο πάτωμα και τρώγαμε μόνο ένα γεύμα την ημέρα—μπανάνες και τσάι. Όταν ήρθε ο καιρός να αποφυλακιστούμε, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μάς απείλησαν, νομίζοντας ότι θα σταματούσαμε να κηρύττουμε. Αλλά όταν γυρίσαμε στα σπίτια μας, αρχίσαμε και πάλι να συναθροιζόμαστε και να κηρύττουμε υπό την επιφάνεια. Επειδή μας παρακολουθούσαν συνεχώς πράκτορες της κυβέρνησης, συναθροιζόμασταν σε σπίτια, σε φυτείες καφέ ή σε αγροκτήματα. Αντί να κάνουμε τις συναθροίσεις συνέχεια στο ίδιο  μέρος, στο τέλος κάθε συνάθροισης ανακοινώναμε πού θα γινόταν η επόμενη. Κηρύτταμε ο καθένας μόνος του. Φορούσαμε ρούχα εργασίας και δεν χρησιμοποιούσαμε έντυπα ή τη Γραφή. Παρ’ όλα αυτά, από το 1949 ως το 1959, κρατήθηκα σε εφτά φυλακές, εκτίοντας ποινή από τρεις ως έξι μήνες κάθε φορά.

Έπρεπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα επειδή με δίωκαν ακόμη και οι ίδιοι μου οι συγγενείς. Αν και κοιμόμουν στα βουνά ή σε αγροκτήματα για να μη με βρουν, μερικές φορές με έπιασαν. Σε κάποια περίπτωση, με έστειλαν στη φυλακή Λα Βικτόρια της Σιουδάδ Τρουχίγιο, όπου σε κάθε κελί υπήρχαν 50 με 60 κρατούμενοι. Τρώγαμε δύο φορές την ημέρα—χυλό από καλαμποκάλευρο το πρωί και λίγο ρύζι με φασόλια το μεσημέρι. Ασφαλώς, όλοι οι Μάρτυρες που ήμασταν εκεί κηρύτταμε σε συγκρατούμενούς μας και διεξήγαμε τακτικά συναθροίσεις, στις οποίες παραθέταμε από μνήμης Γραφικά εδάφια και λέγαμε εμπειρίες από το έργο.

Την τελευταία φορά που φυλακίστηκα, κάποιος στρατιώτης με χτύπησε στο κεφάλι και στα πλευρά με τον υποκόπανο του όπλου του. Παρότι εκείνος ο ξυλοδαρμός και η κακομεταχείριση που έχω υποστεί μου έχουν προκαλέσει προβλήματα υγείας τα οποία με ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα, αυτές οι δοκιμασίες ενίσχυσαν την πίστη μου και την υπομονή μου, και με έκαναν πιο αποφασισμένο να υπηρετώ τον Ιεχωβά.

Τώρα, σε ηλικία 96 ετών, υπηρετώ ως διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία. Επειδή δεν μπορώ πλέον να περπατώ πολύ, κάθομαι μπροστά στο σπίτι μου και κηρύττω στους περαστικούς. Για μένα η ελπίδα της Βασιλείας δεν είναι όνειρο. Είναι πραγματικότητα και μιλώ για αυτήν 60 και πλέον χρόνια. Ο νέος κόσμος είναι για μένα σήμερα τόσο πραγματικός όσο ήταν και την πρώτη μέρα που άκουσα το άγγελμα της Βασιλείας. *