Ο Ραφαέλ Παρέντ, ο οποίος υπηρετεί στο Μπέθελ με τη σύζυγό του, τη Φράνσια, έγινε ευαγγελιζόμενος το 1957 σε ηλικία 18 ετών. Θυμάται ότι κάποιες φορές που έβγαινε στο έργο, τον ακολουθούσαν αστυνομικοί με πολιτικά οι οποίοι  έψαχναν να βρουν ευκαιρία να συλλάβουν τον ίδιο και τους συνεργάτες του. «Μερικές φορές», λέει ο Ραφαέλ, «έπρεπε να ξεγλιστράμε μέσα από στενά δρομάκια και να πηδάμε φράχτες για να μη μας πιάσουν». Η Αντρέα Αλμάνσαρ εξηγεί τι έκανε η ίδια και άλλοι για να αποφύγουν τη σύλληψη: «Έπρεπε να προσέχουμε πολύ. Όταν ήμασταν στο έργο, κηρύτταμε σε ένα σπίτι και μετά πηγαίναμε δέκα σπίτια πιο πέρα, παραλείποντας τα ενδιάμεσα».

Το 1959, ύστερα από 30 περίπου χρόνια διακυβέρνησης του Τρουχίγιο, το πολιτικό κλίμα άρχισε να αλλάζει. Στις 14 Ιουνίου 1959, Δομινικανοί εξόριστοι εισέβαλαν στη χώρα σε μια ακόμη απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος. Παρότι η κυβέρνηση απέτρεψε την εισβολή και οι συνωμότες είτε σκοτώθηκαν είτε φυλακίστηκαν, το όλο γεγονός έπεισε τους αυξανόμενους εχθρούς του Τρουχίγιο ότι η κυβέρνηση δεν ήταν άτρωτη, γι’ αυτό και ενέτειναν τις αντιδράσεις τους.

Στις 25 Ιανουαρίου 1960, έπειτα από πολλά χρόνια συνεργασίας με την κυβέρνηση Τρουχίγιο, η ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας εξέδωσε μια ποιμαντορική εγκύκλιο για να καταγγείλει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Δομινικανός ιστορικός Μπερνάντο Βέγκα εξηγεί: «Η εισβολή που έγινε τον Ιούνιο του 1959, η καταστολή της απόπειρας ανατροπής του καθεστώτος, καθώς και η καταστολή του αντιστασιακού κινήματος που δρούσε κρυφά στη χώρα, ανάγκασαν την Εκκλησία να πάρει, για πρώτη φορά, εχθρική στάση απέναντι στον Τρουχίγιο».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Μάιο του 1960 η κυβέρνηση ήρε την απαγόρευση που είχε επιβάλει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έπειτα από χρόνια διώξεων, η ελευθερία ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε κανείς—τον ίδιο τον Τρουχίγιο—αφού βέβαια είχε έρθει σε ρήξη με την Καθολική Εκκλησία.