Στις αρχές του 1942, η ιαπωνική στρατιωτική μηχανή σάρωσε την Ινδονησία, θέτοντάς την υπό ασφυκτικό κλοιό. Πολλοί αδελφοί υποχρεώθηκαν να κάνουν σκληρή χειρωνακτική εργασία—να φτιάχνουν δρόμους ή να καθαρίζουν χαντάκια. Άλλους τους φυλάκισαν σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βασάνιζαν επειδή δεν υποστήριζαν τον πόλεμο. Τουλάχιστον τρεις αδελφοί πέθαναν στη φυλακή.

Μια Ολλανδή αδελφή, η Γιοχάνα Χαρπ, που ζούσε σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της ανατολικής Ιάβας, κατάφερε να γλιτώσει από τα στρατόπεδα τα πρώτα δύο χρόνια του πολέμου. Εκείνη και τα τρία παιδιά της, τα οποία βρίσκονταν  στην εφηβεία, αξιοποίησαν την ελευθερία τους για να μεταφράσουν το βιβλίο Σωτηρία και τεύχη της Σκοπιάς από την αγγλική στην ολλανδική. * Στη συνέχεια, ετοιμάζονταν αντίγραφα των μεταφρασμένων εντύπων και στέλνονταν λαθραία σε Μάρτυρες σε όλη την Ιάβα.

Οι λίγοι Μάρτυρες που είχαν ακόμα την ελευθερία τους συναθροίζονταν σε μικρές ομάδες και κήρυτταν με προσοχή. «Αναζητούσα συνεχώς ευκαιρίες προκειμένου να μιλήσω ανεπίσημα για την αλήθεια», λέει η Γιόζεφιν Ελίας (πρώην Ταν). «Όταν επισκεπτόμουν ενδιαφερόμενα άτομα, έπαιρνα μαζί μου μια σκακιέρα ώστε να δίνω την εντύπωση ότι πήγαινα για σκάκι». Ο Φέλιξ Ταν και η γυναίκα του, η Μπόλα, κήρυτταν από πόρτα σε πόρτα προσποιούμενοι ότι πουλούσαν σαπούνι. «Μας ακολουθούσαν συχνά κατάσκοποι της Κέμπεϊταϊ, της τρομερής ιαπωνικής στρατιωτικής αστυνομίας», αφηγείται ο Φέλιξ. «Για να μην κινήσουμε υποψίες, επισκεπτόμασταν τους σπουδαστές μας διαφορετικές ώρες. Μάλιστα, έξι από αυτούς προόδευσαν πολύ και βαφτίστηκαν ενόσω μαινόταν ο πόλεμος».

Καθώς οι αδελφοί προσαρμόζονταν στις δυσκολίες του πολέμου, αντιμετώπισαν σύντομα άλλη μια σοβαρή δοκιμασία. Οι ιαπωνικές αρχές διέταξαν να καταγραφούν όλοι οι ξένοι (μεταξύ αυτών και οι Κινεζοϊνδονήσιοι) και να έχουν μαζί τους μια ταυτότητα, στην οποία θα αναγραφόταν ένας όρκος υποταγής στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Πολλοί αδελφοί αναρωτιούνταν: “Πρέπει να καταγραφούμε και να υπογράψουμε την ταυτότητα ή πρέπει να αρνηθούμε;”

Ο Φέλιξ Ταν ανέφερε: «Οι αδελφοί στην Τζακάρτα παρότρυναν όλους εμάς στο Σουκαμπούμι να μην υπογράψουμε την ταυτότητα. Εμείς όμως ρωτήσαμε τις αρχές αν μπορούσαμε να  αλλάξουμε τη φρασεολογία και, αντί να λέει “εγώ ο υπογεγραμμένος έχω ορκιστεί υποταγή στον”, να λέει “εγώ ο υπογεγραμμένος δεν θα αντιταχθώ στον” ιαπωνικό στρατό. Προς έκπληξή μας συμφώνησαν, και έτσι βγάλαμε όλοι ταυτότητες. Όταν οι αδελφοί στην Τζακάρτα έμαθαν τι αποφασίσαμε, μας αποκάλεσαν αποστάτες και έκοψαν κάθε επαφή μαζί μας».

Δυστυχώς, οι περισσότεροι ακραίοι αδελφοί στην Τζακάρτα συνελήφθησαν και εγκατέλειψαν την αλήθεια. Ένας αδελφός που αρνήθηκε να συμβιβαστεί κατέληξε στη φυλακή μαζί με τον Αντρέ Ελίας. «Τον βοήθησα να σκεφτεί λογικά το ζήτημα της καταγραφής και να αποκτήσει πιο ισορροπημένη άποψη», είπε ο Αντρέ. «Ζήτησε ταπεινά συγνώμη που είχε κόψει κάθε επαφή μαζί μας. Έκτοτε, απολαμβάναμε εποικοδομητική συναναστροφή μεταξύ μας, αλλά δυστυχώς ο αδελφός πέθανε εξαιτίας των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης».

Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945, οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν πρόθυμοι να συνεχίσουν απτόητοι το έργο κηρύγματος. Ένας αδελφός που είχε φυλακιστεί και υποστεί βασανιστήρια έγραψε στο γραφείο τμήματος της Αυστραλίας τα εξής:  «Έπειτα από τέσσερα πολύ δύσκολα χρόνια, είμαι πάλι εδώ—χωρίς να έχω λυγίσει και έχοντας την ίδια διανοητική στάση. Σε όλη την περίοδο των δοκιμασιών, δεν ξέχασα ποτέ τους αδελφούς. Μπορείτε να μου στείλετε, σας παρακαλώ, μερικά βιβλία;»

Τα πολυπόθητα έντυπα έφτασαν σύντομα στη χώρα, αρχικά σε μικρές ποσότητες ενώ αργότερα σε μεγαλύτερα φορτία. Ένας όμιλος δέκα ευαγγελιζομένων στην Τζακάρτα άρχισε και πάλι να μεταφράζει έντυπα στην ινδονησιακή.

Στις 17 Αυγούστου 1945, οι ηγέτες του κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδονησίας ανακήρυξαν τη χώρα ανεξάρτητη δημοκρατία, πυροδοτώντας έτσι μια τετραετή επανάσταση ενάντια στην ολλανδική αποικιακή κυριαρχία. Μέσα στο χάος που ακολούθησε, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ πάνω από εφτά εκατομμύρια εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης, οι αδελφοί συνέχισαν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι. «Οι ένθερμοι πατριώτες προσπαθούσαν να μας αναγκάσουν να φωνάξουμε το πολεμικό τους σύνθημα “Μερντέκα”, που σημαίνει “Ελευθερία”. Εμείς όμως τους λέγαμε ότι είμαστε πολιτικά ουδέτεροι», ανέφερε η Γιόζεφιν Ελίας. Τελικά, το 1949 οι Ολλανδοί παρέδωσαν την πολυετή εξουσία τους στη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ινδονησίας (τώρα Δημοκρατία της Ινδονησίας). *

Το 1950, οι αδελφοί στην Ινδονησία είχαν ήδη υπομείνει σχεδόν δέκα χρόνια συγκρούσεων. Μπροστά τους όμως βρισκόταν ένα τεράστιο έργο. Πώς θα διέδιδαν τα καλά νέα στους εκατομμύρια κατοίκους της Ινδονησίας; Από ανθρώπινη σκοπιά, το εγχείρημα έμοιαζε βουνό! Ωστόσο, οι αδελφοί συνέχισαν ακάθεκτοι με πλήρη πίστη, πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα “έστελνε εργάτες στο θερισμό του”. (Ματθ. 9:38) Και αυτό ακριβώς έκανε ο Ιεχωβά.