ΤΟ 1985, όταν ήμουν 18 χρονών, οι σοβιετικές αρχές με κάλεσαν για στρατιωτική υπηρεσία. Με προβλημάτιζε τόσο πολύ η αδικία και η καταπίεση στον στρατό ώστε σκεφτόμουν: “Δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς. Θέλω να διαφέρω”. Ωστόσο, ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να συμπεριφέρομαι πάντα όπως θα ήθελα. Λαχταρούσα μια αλλαγή στη ζωή μου.

Όταν τελείωσα τη θητεία μου, επέστρεψα στο σπίτι μου. Κάποιο βράδυ, γυρνώντας από μια παρέα, προσευχήθηκα στον Θεό και του ζήτησα βοήθεια για να βελτιώσω την προσωπικότητά μου. Την επόμενη μέρα, καθώς πήγαινα στην εργασία μου, πέρασα από το σπίτι της θείας μου η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν μπήκα μέσα, βρήκα έναν μικρό όμιλο Μαρτύρων που έκαναν συνάθροιση. Με καλωσόρισαν θερμά, και έτσι αποφάσισα να μείνω και να ακούσω.

Δέχτηκα να κάνω Γραφική μελέτη και, έξι μήνες αργότερα, βαφτίστηκα. Ο Ιεχωβά με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος, μια αλλαγή που δεν θα ήμουν σε θέση να κάνω μόνος μου.