Η ΓΕΩΡΓΙΑ απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Αλλά οι πολιτικές αλλαγές και οι κοινωνικές αναταραχές επιδείνωσαν ραγδαία τις συνθήκες διαβίωσης. Ο Γκενάντι Γκουντάτζε, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως επίσκοπος περιοχής, θυμάται ότι οι άνθρωποι στέκονταν σχεδόν όλη μέρα στην ουρά για να πάρουν ψωμί.

Εκείνον τον καιρό, οι Μάρτυρες μετέδιδαν συνήθως το άγγελμα της Γραφής σε ομάδες ανθρώπων που περίμεναν στην ουρά. «Εκείνα τα δύσκολα χρόνια», λέει ο Γκενάντι, «φαινόταν ότι όλοι είχαν ευνοϊκή στάση απέναντι στην αλήθεια. Λαβαίναμε εκατοντάδες σημειώματα με διευθύνσεις ατόμων που ήθελαν Γραφική μελέτη».

Στο τέλος κάθε συνάθροισης, υπεύθυνοι αδελφοί διάβαζαν  έναν κατάλογο με ονόματα και διευθύνσεις ατόμων που είχαν ζητήσει να τα επισκεφτούν. Κατόπιν, οι ευαγγελιζόμενοι προσφέρονταν να πάνε σε αυτά τα άτομα.

Ο αδελφός Λεβάνι Σαμπασβίλι, ο οποίος υπηρετούσε ως πρεσβύτερος στην Τιφλίδα, θυμάται την περίπτωση ενός ζευγαριού που είχε ζητήσει να το επισκεφτούν. «Όλες οι διευθύνσεις μοιράστηκαν σε διάφορους ευαγγελιζομένους», λέει, «αλλά κανείς δεν έδειξε προθυμία να επισκεφτεί αυτό το ζευγάρι. Έμενε μακριά, και πολλοί από εμάς είχαμε ήδη αρκετές Γραφικές μελέτες».

Λίγους μήνες αργότερα, το ίδιο ζευγάρι ξαναζήτησε να το επισκεφτούν. Τελικά, το ζήτησαν και τρίτη φορά, αλλά τώρα με ένα σημείωμα στο οποίο εκλιπαρούσαν τους Μάρτυρες να παραμείνουν καθαροί από ενοχή αίματος. (Πράξ. 20:26, 27) Ο Λεβάνι θυμάται: «Ήταν περίοδος της Πρωτοχρονιάς, και συνήθως αποφεύγαμε τις επισκέψεις τέτοιες μέρες. Αλλά νιώθαμε ότι δεν μπορούσαμε να αναβάλουμε άλλο εκείνη την επίσκεψη».

Αυτό το πνευματικά πεινασμένο ζευγάρι, ο Ρόινι και η Νάνα Γκριγκαλασβίλι, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους όταν ένα κρύο πρωινό είδαν στην πόρτα τους τον Λεβάνι και έναν άλλον αδελφό. Άρχισαν αμέσως Γραφική μελέτη. Σήμερα, ο Ρόινι και η Νάνα είναι τακτικοί σκαπανείς μαζί με τα παιδιά τους.

Υποκινούμενοι από ευγνωμοσύνη, όσοι γνώριζαν την αλήθεια πρόσφεραν ανιδιοτελώς τον χρόνο, τις δυνάμεις και τους πόρους τους για να μεταδίδουν τα καλά νέα σε άλλους. Παρά τις οικογενειακές τους ευθύνες, ο Μπάντρι και η Μαρίνα Κοπαλιάνι ήταν μεταξύ αυτών που ταξίδευαν ακούραστα σε απομακρυσμένα χωριά για να βοηθήσουν ειλικρινή άτομα.

 Τα σαββατοκύριακα, ο Μπάντρι, η Μαρίνα και οι έφηβοι γιοι τους, ο Γκότσα και ο Λεβάνι, κανόνιζαν να πηγαίνουν στο Ντουσέτι, μια όμορφη ορεινή περιοχή βόρεια της Τιφλίδας. Κατά καιρούς, ταξίδευαν περίπου 150 χιλιόμετρα σε δρόμους με πολλές στροφές για να φτάσουν σε απομακρυσμένα χωριά.

Κάποια μέρα, μια κυρία κάλεσε τον Μπάντρι και τη γυναίκα του στον χώρο της εργασίας της. Ο ίδιος αφηγείται: «Βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο όπου μας περίμεναν περίπου 50 άτομα! Αρχικά αιφνιδιάστηκα αλλά, αφού προσευχήθηκα στον Ιεχωβά, άρχισα να αναλύω εδάφια από το εικοστό τέταρτο κεφάλαιο του Ματθαίου σχετικά με τα χαρακτηριστικά των τελευταίων ημερών. Ένα άτομο ρώτησε με έκπληξη: “Γιατί δεν μας τα λένε οι ιερείς μας αυτά τα πράγματα;”»

Η Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού έδωσε σε πολλούς ειλικρινείς Γεωργιανούς ακόμα μια ευκαιρία να ακούσουν για  την αλήθεια. Παραδείγματος χάρη, το 1990, η Ανάμνηση που διεξάχθηκε στο σπίτι της αδελφής Ία Μπαντρίτζε στην Τιφλίδα προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στη γειτονιά.

Η αδελφή Μπαντρίτζε διέθεσε το διαμέρισμά της για την τήρηση της Ανάμνησης. Τα παιδιά της τη βοήθησαν να αδειάσει το σαλόνι για να υπάρχει χώρος. Αλλά πώς θα έβρισκε αρκετές καρέκλες για τους καλεσμένους της; Στη Γεωργία, οι οικογένειες συνήθιζαν να νοικιάζουν τραπέζια και καρέκλες για μεγάλες συγκεντρώσεις. Επειδή όμως εκείνη νοίκιασε μόνο καρέκλες, οι καταστηματάρχες τη ρωτούσαν: «Δεν χρειάζεστε τραπέζια; Πώς θα φάτε;»

Η αδελφή Μπαντρίτζε κατάφερε να φιλοξενήσει στο διαμέρισμά της στον δέκατο τρίτο όροφο όλους όσους ήρθαν για να τηρήσουν την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Το εκπληκτικό ήταν ότι παρευρέθηκαν 200 άτομα! Δεν είναι παράξενο που πολλοί γείτονες έκαναν ερωτήσεις για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά!

Το 1992, οι αδελφοί νοίκιασαν για την Ανάμνηση μεγάλες αίθουσες σε διάφορα μέρη της χώρας. Ο Ντάβιτ Σαμχαράτζε, ο οποίος ζούσε στο Γκόρι, θυμάται ότι ο περιοδεύων επίσκοπος ρώτησε ποια ήταν τα σχέδιά τους για την Ανάμνηση.

 Όταν έμαθε ότι οι ευαγγελιζόμενοι σκόπευαν να τη διεξαγάγουν σε ένα σπίτι, είπε: «Υπάρχει μια μεγάλη αίθουσα στην πόλη, σωστά; Γιατί δεν δοκιμάζετε να τη νοικιάσετε;» Αυτή η αίθουσα χωρούσε πάνω από 1.000 άτομα, και οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι—λίγο περισσότεροι από 100—δεν θεωρούσαν ότι χρειαζόταν να νοικιάσουν μια τόσο μεγάλη αίθουσα.

Τότε, ο περιοδεύων επίσκοπος πρότεινε το εξής: «Αν κάθε ευαγγελιζόμενος φέρει δέκα άτομα, θα γεμίσουν όλα τα καθίσματα». Παρότι η συμβουλή του ίσως φάνηκε εξωπραγματική αρχικά, οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι έβαλαν τα δυνατά τους για να την εφαρμόσουν. Προς έκπληξή τους και μεγάλη τους χαρά, οι παρόντες στην Ανάμνηση έφτασαν τους 1.036! *

Μέχρι το 1992, υπήρχαν αρκετές περιοχές στη Γεωργία στις οποίες ο λαός του Ιεχωβά δεν είχε κηρύξει ακόμα το Γραφικό άγγελμα. Πώς θα έφταναν σε αυτούς τους τομείς τη στιγμή που η χώρα αντιμετώπιζε μεγάλη οικονομική κρίση;

Ο Ταμάζι Μπιμπλάια, που τότε ζούσε στη δυτική Γεωργία, θυμάται: «Ένας περιοδεύων επίσκοπος συναντήθηκε με μερικούς από εμάς για να συζητήσουμε τι μπορούσε να γίνει. Δεν ξέραμε πώς ακριβώς έπρεπε να οργανωθεί η διευθέτηση για υπηρεσία ειδικών σκαπανέων. Αλλά ξέραμε ότι τα καλά νέα έπρεπε να κηρυχτούν με το αίσθημα του επείγοντος». (2 Τιμ. 4:2) Έτσι λοιπόν, επιλέχθηκαν 16 σκαπανείς και διορίστηκαν σε διάφορα μέρη όλης της χώρας.—Βλέπε τον συνοδευτικό χάρτη.

Τον Μάιο του 1992, έγινε μια τρίωρη συνάθροιση στην Τιφλίδα  προκειμένου να ενθαρρυνθούν οι σκαπανείς που είχαν διοριστεί να εργαστούν σε εκείνους τους τομείς για πέντε μήνες. Κάθε μήνα, τους επισκέπτονταν πρεσβύτεροι ώστε να τους παράσχουν πνευματική υποστήριξη, καθώς και οποιαδήποτε υλική βοήθεια χρειάζονταν.

Δυο σκαπάνισσες, η Μάνια Αντουασβίλι και η Νάζι Ζβάνια, διορίστηκαν στην πόλη Οζουργκέτι. Η Μάνια, η οποία ήταν τότε 60 χρονών, θυμάται: «Γνωρίζαμε ότι κοντά στο Οζουργκέτι ζούσε μια ενδιαφερόμενη. Μόλις πήγαμε εκεί λοιπόν, κανονίσαμε να τη συναντήσουμε. Φτάνοντας στο σπίτι της, τη βρήκαμε να μας περιμένει μαζί με άλλα περίπου 30 άτομα. Εκείνη τη μέρα, αρχίσαμε αρκετές Γραφικές μελέτες».

Οι επόμενοι μήνες ήταν το ίδιο παραγωγικοί. Ύστερα από πέντε μόλις μήνες, 12 άτομα ήταν έτοιμα για βάφτισμα!

Δυο σκαπανείς, ο Πάβλε Αμπντουσελισβίλι και ο Πάατα Μορμπεντάτζε στάλθηκαν στο Τσάγκερι. Εκεί, καθώς και  στη γύρω περιοχή, επικρατεί ένα συνονθύλευμα αρχαίων παραδόσεων και διδασκαλιών του Χριστιανικού κόσμου.

Καθώς πλησίαζε ο βαρύς χειμώνας, ο πεντάμηνος διορισμός των σκαπανέων τελείωνε, και ο Πάατα προσκλήθηκε να βοηθήσει στο μεταφραστικό έργο κάπου αλλού. Ο Πάβλε λοιπόν έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Ο ίδιος αναφέρει: «Ήξερα ότι ο χειμώνας στο Τσάγκερι θα ήταν δύσκολος. Αλλά τα άτομα με τα οποία μελετούσαμε τη Γραφή χρειάζονταν και άλλη βοήθεια. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να μη φύγω».

«Έμεινα με μια οικογένεια ντόπιων», λέει ο Πάβλε. «Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας ήμουν στο έργο. Το βραδάκι, καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από την ξυλόσομπα στο σαλόνι στον πρώτο όροφο. Αλλά όταν ερχόταν η ώρα να ανεβώ στο δωμάτιό μου, φορούσα τον ζεστό μου σκούφο και κοιμόμουν σκεπασμένος με μια βαριά κουβέρτα».

Όταν οι πρεσβύτεροι μπόρεσαν να επισκεφτούν τον Πάβλε την άνοιξη, 11 άτομα είχαν αποκτήσει τα προσόντα για να γίνουν αβάφτιστοι ευαγγελιζόμενοι. Σύντομα, όλοι τους βαφτίστηκαν.