ΛΙΓΟ μετά το βάφτισμά μου, οι πρεσβύτεροι με ρώτησαν αν ήμουν πρόθυμος να επεκτείνω τη διακονία μου. Στις 4 Μαΐου 1992, παρευρέθηκα σε μια ειδική συνάθροιση που διεξάχθηκε για όσους ήθελαν να μετακομίσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Την επομένη, ο συνεργάτης μου στο έργο και εγώ μετακομίσαμε στο λιμάνι του Μπατούμι, στην περιοχή της Ατζαρίας.

Την πρώτη φορά που κήρυξα στο Μπατούμι, είχα πολύ άγχος. Αναρωτιόμουν: “Πώς πρέπει να πλησιάζω τους ανθρώπους;” Με ξάφνιασε η αντίδραση της πρώτης γυναίκας που συνάντησα, η οποία είπε με ενθουσιασμό: «Πού ήσασταν τόσον καιρό;» Είχε τόσο έντονη επιθυμία να μάθει περισσότερα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ώστε άρχισε να μελετάει τη Γραφή μαζί μας την επόμενη κιόλας μέρα!

Πριν φύγουμε για το Μπατούμι, λάβαμε έναν κατάλογο με διευθύνσεις ενδιαφερομένων. Εφόσον δεν ξέραμε καλά  την πόλη, ζητούσαμε οδηγίες από τους περαστικούς. Πολλοί δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν επειδή οι περισσότεροι δρόμοι είχαν μετονομαστεί πρόσφατα, αλλά έδειχναν ενδιαφέρον για το άγγελμά μας. Σύντομα, διεξήγαμε Γραφικές μελέτες με ομάδες 10 έως 15 ατόμων.

Μέσα σε τέσσερις μόνο μήνες αφότου φτάσαμε, πάνω από 40 άτομα παρακολουθούσαν τακτικά τις συναθροίσεις μας. Σκεφτόμασταν λοιπόν: “Ποιος θα φροντίσει αυτά τα καινούρια άτομα;” Τελικά, η σύγκρουση ανάμεσα στον γεωργιανό στρατό και στους αυτονομιστές της Αμπχαζίας ανάγκασε όλα τα μέλη της εκκλησίας στην οποία ήμουν προηγουμένως να μετακομίσουν στο Μπατούμι. Μια νέα εκκλησία με έμπειρους πρεσβυτέρους και σκαπανείς σχηματίστηκε σε μία μόλις μέρα!