Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι περισσότερες εκκλησίες στη Γεωργία είχαν μόνο έναν πρεσβύτερο ή έναν διακονικό υπηρέτη. Συνήθως, οι εκκλησίες αποτελούνταν από διάφορους ομίλους οι οποίοι συναθροίζονταν ξεχωριστά, εφόσον οι ευαγγελιζόμενοι ήταν διασκορπισμένοι σε έναν αχανή τομέα που περιλάμβανε αρκετές πόλεις και χωριά.

Ο Τζόνι Σαλαμπερίτζε και ο Πάβλε Αμπντουσελισβίλι—οι οποίοι είχαν ήδη υπηρετήσει σε απομακρυσμένους τομείς—διορίστηκαν να βοηθήσουν στο Τέλαβι, μια πόλη στην περιοχή του Καχέτι. Η εκκλησία εκεί είχε 300 ευαγγελιζομένους, αλλά ούτε έναν πρεσβύτερο. Αποτελούνταν από 13 ομίλους που συναθροίζονταν σε διάφορα μέρη.

 Σύντομα, ο Τζόνι και ο Πάβλε παρατήρησαν ότι υπήρχε ένα σημαντικό εμπόδιο στην πνευματική πρόοδο των αδελφών. Ο Τζόνι εξηγεί: «Πολλοί αδελφοί είχαν μεγάλα χωράφια και αμπελώνες. Εφόσον στις αγροτικές περιοχές συνηθίζεται να βοηθάει ο ένας γείτονας τον άλλον στις εργασίες του, οι αδελφοί μας περνούσαν πολύ χρόνο με μη ομόπιστα άτομα».—1 Κορ. 15:33.

Ο Τζόνι και ο Πάβλε πρότειναν στους αδελφούς να ζητούν βοήθεια από άλλους Μάρτυρες για να μαζεύουν τη σοδειά τους. Με αυτόν τον τρόπο, θα ωφελούνταν από καλή συναναστροφή ενόσω θα έκαναν τις αγροτικές τους εργασίες. (Εκκλ. 4:9, 10) Ο Τζόνι αναφέρει: «Οι δεσμοί αδελφικής αγάπης στην εκκλησία έγιναν πιο ισχυροί». Όταν ο Τζόνι και ο Πάβλε έφυγαν από την περιοχή του Καχέτι τρία χρόνια αργότερα, υπήρχαν 5 ντόπιοι πρεσβύτεροι και 12 διακονικοί υπηρέτες.

Επειδή το έργο μας ήταν υπό περιορισμό ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Μάρτυρες συναθροίζονταν σε μικρούς ομίλους και διεξήγαν μόνο τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας και τη Μελέτη Σκοπιάς. Αυτές οι συναθροίσεις παρείχαν μεν ενθάρρυνση, αλλά δεν ήταν σχεδιασμένες για να εκπαιδεύουν τους ευαγγελιζομένους για τη διακονία.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν έπεσε το κομμουνιστικό καθεστώς. Η οργάνωση του Ιεχωβά έδινε πλέον στις εκκλησίες την οδηγία να διεξάγουν τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και τη Συνάθροιση Υπηρεσίας, περιλαμβάνοντάς τες στις εβδομαδιαίες συναθροίσεις τους.

Η Νέλι Χουτσισβίλι και η αδελφή της Λάλι Αλεκπέροβα έχουν όμορφες αναμνήσεις από εκείνες τις συναθροίσεις. Η Λάλι θυμάται: «Ήταν πολύ συναρπαστικός καιρός. Όλοι  ήταν κατενθουσιασμένοι που οι αδελφές μπορούσαν πια να συμμετέχουν στο πρόγραμμα».

Η Νέλι λέει: «Σε μια επίδειξη, η οικοδέσποινα διάβαζε εφημερίδα στο βήμα όταν άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα. Μόλις είπε στους επισκέπτες να περάσουν, δυο αδελφές μπήκαν από την κύρια είσοδο στον χώρο της συνάθροισης και ανέβηκαν στο βήμα!» Η Λάλι προσθέτει: «Όσο παράξενες και αν ήταν μερικές φορές εκείνες οι συναθροίσεις, μας βοήθησαν να βελτιώσουμε τις ικανότητές μας στο κήρυγμα».

Επί πολλά χρόνια, ορισμένοι αδελφοί αναπαρήγαν Γραφικά έντυπα στο σπίτι με χειροκίνητους πολυγράφους. Προκειμένου να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη ζήτηση για έντυπα, οι αδελφοί στράφηκαν πλέον σε εμπορικές τυπογραφικές εταιρίες που θα μπορούσαν να τυπώνουν τα περιοδικά μας σε λογική τιμή.

Οι αδελφοί ήταν επινοητικοί όταν ετοίμαζαν το βασικό αντίγραφο για τους τυπογράφους. Δακτυλογραφούσαν το μεταφρασμένο κείμενο στη γεωργιανή με τέτοιον τρόπο ώστε να μοιάζει στοιχειοθετικά με το πρωτότυπο αγγλικό περιοδικό. Κατόπιν, έκοβαν τις εικόνες από το αγγλικό περιοδικό και τις κολλούσαν στο δακτυλογραφημένο έγγραφο. Στο τέλος, έκοβαν χαρακτήρες από εφημερίδες που είχαν ωραίες γραμματοσειρές και τους κολλούσαν στο εξώφυλλο του αγγλικού. Το βασικό αντίγραφο ήταν πλέον έτοιμο για εκτύπωση!

Όταν έγιναν διαθέσιμοι οι προσωπικοί υπολογιστές, δυο νεαροί αδελφοί, ο Λεβάνι Κοπαλιάνι και ο Λέρι Μιρζασβίλι, παρακολούθησαν μαθήματα για να μπορούν να τους χειρίζονται όσο το δυνατόν καλύτερα. Ο Λέρι θυμάται: «Δεν είχαμε πείρα, και τα πράγματα δεν κυλούσαν πάντοτε ομαλά. Αλλά  με τη βοήθεια του Ιεχωβά, σύντομα δακτυλογραφούσαμε και στοιχειοθετούσαμε εμείς τα περιοδικά μας».

Παρά τα εμπόδια, οι εκκλησίες σε όλη τη Γεωργία άρχισαν να λαβαίνουν τετράχρωμα περιοδικά που τυπώνονταν τοπικά. Με τον καιρό όμως, οι αδελφοί δυσκολεύονταν να ανταποκριθούν στην ολοένα και μεγαλύτερη ζήτηση. Ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή, οι υπηρέτες του Ιεχωβά στη Γεωργία έλαβαν στοργική καθοδηγία από την οργάνωση του Ιεχωβά.

Το 1992, η διεθνής συνέλευση στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας έδωσε την ευκαιρία σε Γεωργιανούς αδελφούς να συναντηθούν με εκπροσώπους από το γραφείο τμήματος της Γερμανίας. Ο Γκενάντι Γκουντάτζε αναφέρει: «Μας εξήγησαν πώς γίνεται συνήθως η μετάφραση. Μας είπαν ότι αργότερα θα έρχονταν κάποια άτομα για να μας βοηθήσουν στο μεταφραστικό έργο».

Η εκτύπωση Γραφικών εντύπων στη γεωργιανή ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη. Εφόσον η γλώσσα γράφεται με ιδιαίτερους χαρακτήρες, το Πολυγλωσσικό Ηλεκτρονικό Εκδοτικό Σύστημα (MEPS) της οργάνωσης δεν υποστήριζε ακόμα το γεωργιανό αλφάβητο. Ως αποτέλεσμα, έπρεπε να σχεδιαστεί νέα γραμματοσειρά για τη φωτοστοιχειοθέτηση και τις εκτυπωτικές εργασίες.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μια γεωργιανή οικογένεια, οι Ντατικασβίλι, είχε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ένα από τα παιδιά τους, η Μαρίνα, γνώρισε αργότερα την αλήθεια. Η βοήθειά της αποδείχτηκε ανεκτίμητη, όταν οι αδελφοί στο Μπέθελ του Μπρούκλιν άρχισαν να ζωγραφίζουν κάθε γεωργιανό χαρακτήρα για να ενσωματώσουν το αλφάβητο στο σύστημα MEPS. Σύντομα, μερικά φυλλάδια και το ειδικό βιβλιάριο «Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα» τυπώθηκαν στη Γερμανία.

Το 1993, ο Μάικλ Φλεκενστάιν και η γυναίκα του η Σίλβια πήγαν στην Τιφλίδα από το γραφείο τμήματος της Γερμανίας για να δημιουργήσουν ένα μεταφραστικό γραφείο. «Στο μυαλό μου είχα ακόμα τη συνάντηση στην Αγία Πετρούπολη», λέει ο Μάικλ. «Όταν φτάσαμε στην Τιφλίδα ύστερα από 18 μήνες, βρήκαμε, προς έκπληξή μας, μια αποδοτική μεταφραστική ομάδα!»

Μέσα σε λίγους μήνες, μια ομάδα 11 μεταφραστών εργαζόταν με πλήρες ωράριο σε ένα γραφείο που στεγαζόταν σε κάποιο μικρό διαμέρισμα. Χάρη στην πολύτιμη εκπαίδευση που παρείχε η οργάνωση του Ιεχωβά, οι εκκλησίες άρχισαν να λαβαίνουν σταθερά πνευματική τροφή.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ξέσπασαν πολιτικές αναταραχές και εθνοτικές συγκρούσεις σε πολλές πρώην δημοκρατίες της, και η Γεωργία δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ως εκ τούτου, τα ταξίδια—ιδιαίτερα εκτός συνόρων—έγιναν επικίνδυνα.

Μια μέρα τον Νοέμβριο του 1994, ο Αλέκο Γκβριτισβίλι  περνούσε τα σύνορα μαζί με δύο άλλους αδελφούς, όταν μια ομάδα ένοπλων αντρών τούς σταμάτησε και τους διέταξε να βγουν από το αυτοκίνητό τους. Ο Αλέκο αφηγείται: «Μόλις είδαν τα Γραφικά μας έντυπα, θύμωσαν. Μας έστησαν στη σειρά σαν να ετοιμάζονταν να μας εκτελέσουν. Εμείς προσευχόμασταν ένθερμα στον Ιεχωβά. Περίπου δύο ώρες αργότερα, ένας από αυτούς μας είπε: “Πάρτε τα έντυπά σας και φύγετε—αλλά αν ξαναγυρίσετε, θα βάλουμε φωτιά στο αυτοκίνητό σας και θα σας σκοτώσουμε”».

Παρά τον εκφοβισμό που δέχονταν, οι αδελφοί συνέχιζαν να διανέμουν πνευματική τροφή. Ο αδελφός Ζάζα Ντζικουρασβίλι, ο οποίος έκανε μεγάλες θυσίες για να φέρνει Γραφικά έντυπα στη Γεωργία, αναφέρει: «Γνωρίζαμε ότι οι αδελφοί μας χρειάζονταν πνευματική τροφή. Οι αγαπητές μας σύζυγοι μας υποστήριζαν πολύ».

Ο Αλέκο λέει: «Πολλοί από τους αδελφούς που μετέφεραν έντυπα ήταν οικογενειάρχες». Τι τους υποκινούσε να συνεχίζουν παρά τον κίνδυνο; Ο ίδιος προσθέτει: «Πρωτίστως, η βαθιά μας ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά και η αγάπη μας για εκείνον. Επίσης, θέλαμε να αντανακλούμε το ενδιαφέρον του Ιεχωβά για τους αγαπητούς μας αδελφούς και αδελφές».

Χάρη στο αυτοθυσιαστικό πνεύμα τέτοιων αδελφών, η διανομή εντύπων δεν σταμάτησε καθόλου στα χρόνια της αναταραχής. Αργότερα, οι αδελφοί άρχισαν να χρησιμοποιούν πιο ασφαλείς διαδρομές μεταξύ Γερμανίας και Γεωργίας.

Όταν η πολιτική κατάσταση σταθεροποιήθηκε το 1995, οι Μάρτυρες έκαναν διευθετήσεις για να διεξαγάγουν την πρώτη τους συνέλευση περιφερείας. Το καλοκαίρι του 1996, σχεδόν 6.000 εκπρόσωποι από όλη τη Γεωργία παρακολούθησαν συνελεύσεις περιφερείας σε τρεις τοποθεσίες: στο Γκόρι, στο Μαρνεούλι και στο Τσνόρι.

 Η συνέλευση κοντά στο Γκόρι έμεινε αξέχαστη σε όσους την παρακολούθησαν. Πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα από τότε που οι αδελφοί αναρωτιούνταν αν θα γέμιζαν την τοπική αίθουσα στην Ανάμνηση! Τώρα ανέμεναν 2.000 και πλέον παρόντες, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν έναν τόσο μεγάλο χώρο. Αποφάσισαν να γίνει η συνέλευση στο ύπαιθρο, σε μια όμορφη ορεινή περιοχή για κατασκήνωση κοντά στην πόλη.

Ο αδελφός Κάκο Λομίτζε, ο οποίος υπηρετούσε στην Επιτροπή Συνέλευσης, αναφέρει: «Μετά το πρόγραμμα, οι αδελφοί και οι αδελφές κάθισαν μαζί, έψαλαν ύμνους και απόλαυσαν θερμή συναναστροφή. Ήταν ολοφάνερο στους πάντες ότι ο λαός του Θεού ήταν ενωμένος με ισχυρούς δεσμούς αγάπης».—Ιωάν. 13:35.

Το 1996, διευθετήθηκε να επισκέπτονται οι περιοδεύοντες επίσκοποι κάθε εκκλησία της χώρας επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, προστέθηκαν νέοι περιοδεύοντες επίσκοποι στους αδελφούς που ήδη υπηρετούσαν στη δυτική και στην ανατολική Γεωργία.

Αναμφίβολα, ο “γεμάτος αγάπη κόπος” και η πιστή υπηρεσία αυτών των περιοδευόντων επισκόπων βοήθησαν τις εκκλησίες να αυξηθούν και να ακολουθούν τις θεοκρατικές οδηγίες πιο πιστά. (1 Θεσ. 1:3) Από το 1990 έως το 1997, η αύξηση ήταν πραγματικά θεαματική. Ενώ το 1990 έδιναν έκθεση έργου 904 ευαγγελιζόμενοι, μόλις εφτά χρόνια αργότερα, οι διαγγελείς των καλών νέων έφταναν τους 11.082!

Η πνευματική αύξηση που είχε αρχίσει πριν από δεκαετίες ήταν πια φανερή και είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα. Αλλά ο Ιεχωβά επιφύλασσε και άλλες ευλογίες για τον λαό του στη Γεωργία.