Οι Χριστιανικές συναθροίσεις βοήθησαν σημαντικά τα καινούρια άτομα να αυξήσουν την πίστη τους. Μάλιστα, νεοβαφτισμένοι Χριστιανοί διέθεταν τα σπίτια τους για τις συναθροίσεις τόσο πρόθυμα όσο και εκείνοι που ήταν πολύ καιρό στην αλήθεια. Όλους όσους τις παρακολουθούσαν τους περίμενε ένα θερμό καλωσόρισμα, πράγμα που επίσης συνέβαλλε στο να ενισχύονται πολύ οι δεσμοί αγάπης μεταξύ τους.

Όταν αρκετοί σπουδαστές ήταν έτοιμοι για βάφτισμα, οργανώνονταν διακριτικά ειδικές συναθροίσεις. Τον Αύγουστο του 1973, οι αδελφοί διευθέτησαν να γίνει μια τέτοια συνάθροιση έξω από το Σοχούμι, κοντά στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Αλλά οι 35 υποψήφιοι δεν πρόλαβαν να βαφτιστούν! Η αστυνομία διέκοψε τη συνάθροιση και συνέλαβε κάποιους αδελφούς και αδελφές, ένας από τους οποίους ήταν ο Βλαντίμιρ Γκλαντιούκ.

 Μόλις ο Βλαντίμιρ και οι άλλοι αδελφοί αφέθηκαν ελεύθεροι, επικοινώνησαν και πάλι με όλους τους υποψηφίους για βάφτισμα. Δυο μέρες έπειτα από εκείνη την πρώτη προσπάθεια, οι υποψήφιοι τελικά βαφτίστηκαν. Ο Βλαντίμιρ θυμάται: «Νιώσαμε ότι ο Ιεχωβά ήταν στο πλευρό μας. Μετά το βάφτισμα, προσευχηθήκαμε όλοι μαζί, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας στον Ιεχωβά».

Δυο μέρες μετά το βάφτισμα, ο Βλαντίμιρ Γκλαντιούκ συνελήφθη ξανά. Αργότερα, εκείνος, η Ίτα Σουνταρένκο και η Νατέλα Τσαργκεϊσβίλι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση αρκετών ετών. Αν και οι ευαγγελιζόμενοι λυπήθηκαν λόγω αυτής της σύλληψης, ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη διακονία, αλλά με μεγαλύτερη προσοχή.

Επειδή οι ευαγγελιζόμενοι δεν ήθελαν να τραβούν την προσοχή των αρχών, αντί να κηρύττουν εκεί όπου έμεναν, ταξίδευαν για να κηρύξουν σε άλλες πόλεις και χωριά. Ως αποτέλεσμα, η εναντίωση ουσιαστικά συνέβαλε στη διάδοση των καλών νέων σε ακόμα περισσότερα μέρη.

Υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, οι ευαγγελιζόμενοι που ζούσαν σε μεγαλύτερες πόλεις έδιναν μαρτυρία σε δρόμους και πάρκα που δεν είχαν πολύ κόσμο. Συχνά, συναντούσαν ανθρώπους από άλλες πόλεις και χωριά οι οποίοι επισκέπτονταν τους συγγενείς τους ή έκαναν ψώνια. Αν κάποιο άτομο έδειχνε ενδιαφέρον, οι ευαγγελιζόμενοι ζητούσαν τη διεύθυνσή του και κανόνιζαν να το ξαναδούν.

Η Μπάμπουτσα Τζετζελάβα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έκαναν πολλά ταξίδια σε όλη τη δυτική Γεωργία. Η ίδια θυμάται: «Είχα συγγενείς σε διάφορα μέρη, γι’ αυτό τα συχνά μου ταξίδια δεν κινούσαν υποψίες. Περίπου δυο χρόνια αργότερα, μελετούσα τη Γραφή με 20 και πλέον άτομα στο  Ζουγκντίντι και με 5 άτομα στο Τσχόροτσκου. Τελικά, όλοι βαφτίστηκαν».

Σύντομα, έγινε φανερή η επιτακτική ανάγκη για έντυπα στη γεωργιανή. Καθώς οι ευαγγελιζόμενοι έκαναν επανεπισκέψεις ή διεξήγαν Γραφικές μελέτες, διέκριναν ότι χρειάζονταν Γραφές και Γραφικά έντυπα στη γλώσσα που καταλάβαιναν καλύτερα οι σπουδαστές τους. *

Η Μπάμπουτσα θυμάται πόσο δύσκολο ήταν να διεξάγει Γραφικές μελέτες χωρίς κανένα έντυπο στη γεωργιανή. Η ίδια λέει: «Επειδή η Γραφή και τα έντυπα που είχα ήταν στη ρωσική, συχνά έπρεπε να μεταφράζω την ύλη της μελέτης για τους σπουδαστές μου». Με τη βοήθεια ενός και μόνο λεξικού, η Μπάμπουτσα μετέφραζε άρθρα από τα περιοδικά μας στη γεωργιανή. Κατάφερε επίσης να μεταφράσει ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ματθαίου!

Οι ενδιαφερόμενοι εκτιμούσαν τόσο πολύ τα άρθρα που ήταν μεταφρασμένα στη μητρική τους γλώσσα, ώστε ήταν πρόθυμοι να αντιγράφουν με το χέρι τα έντυπα για προσωπική τους χρήση. Επειδή τα αντίτυπα της Αγίας Γραφής στη γεωργιανή ήταν δυσεύρετα, κάποια άτομα που μελετούσαν τη Γραφή έγιναν μάλιστα σύγχρονοι «αντιγραφείς» του Λόγου του Θεού.

Τα έντυπα που μεταφράζονταν στη γεωργιανή κυκλοφορούσαν μεταξύ των αδελφών και των ενδιαφερομένων, ώστε να μπορούν να τα διαβάζουν όλοι με τη σειρά. Ο καθένας είχε στη διάθεσή του λίγες μόνο μέρες ή εβδομάδες  για να διαβάσει ένα έντυπο. Όταν λοιπόν έφτασε στα χέρια των αδελφών ένα αντίτυπο των Ελληνικών Γραφών στη σύγχρονη γεωργιανή, μια οικογένεια εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να το αντιγράψει.

Ο Ράουλ Καρτσάβα ήταν μόλις 13 χρονών όταν ο πατέρας του τού ζήτησε να αντιγράψει τις Ελληνικές Γραφές. Ο ίδιος λέει: «Ο πατέρας μου αγόρασε ένα ολόκληρο κουτί με τετράδια και κάθε είδους στυλό και μολύβια, ελπίζοντας ότι έτσι θα μου άνοιγε την όρεξη. Αν και ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω, δέχτηκα την πρόκληση. Όλη μέρα αντέγραφα, και σταματούσα μόνο για να τεντώσω λίγο τα χέρια μου».

Οι συγγενείς του Ράουλ χάρηκαν πολύ όταν έμαθαν πως οι αδελφοί είχαν δεχτεί να τους αφήσουν λίγες ακόμα εβδομάδες  αυτό το τόσο περιζήτητο βιβλίο, έτσι ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει ο νεαρός Ράουλ την κοπιαστική του εργασία. Μέσα σε δύο μόλις μήνες, κατάφερε να αντιγράψει και τα 27 βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών!

Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλαν αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι αντιγραφείς, η πνευματική πείνα των ολοένα και περισσότερων ατόμων που μελετούσαν τη Γραφή δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί πλήρως. Για να καλυφτεί εκείνη η άμεση ανάγκη, θαρραλέοι αδελφοί και αδελφές ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το επικίνδυνο έργο της αναπαραγωγής και διανομής Γραφικών εντύπων από τα σπίτια τους.

Το έργο κηρύγματος στη δυτική Γεωργία κέρδιζε έδαφος. Αλλά τι γινόταν στο ανατολικό τμήμα της χώρας; Υπήρχε άραγε κάποιος στην πρωτεύουσα, την Τιφλίδα, ο οποίος θα  μπορούσε να βοηθήσει ειλικρινείς εκζητητές της αλήθειας σαν τον Βάσο Κβενιασβίλι που αναφέρθηκε νωρίτερα;

Τη δεκαετία του 1970, οι σοβιετικές αρχές επιχείρησαν να πτοήσουν τους Μάρτυρες καθώς, στο ένα μέρος μετά το άλλο, τους έδιωχναν από τα σπίτια τους. Αυτό ακριβώς συνέβη στον Ολεξιί και στη Λίντιγια Κούρντας, ένα ζευγάρι Ουκρανών που μετακόμισε στην Τιφλίδα. Λόγω της πίστης τους, είχαν περάσει πολλά χρόνια σε σοβιετικά στρατόπεδα.

Το ζεύγος Κούρντας μετέδωσε την αλήθεια στον Ζάουρ και στην Ετέρι Κεσάεφ, δυο πολύ θρησκευόμενα άτομα. Η κόρη τους, η Λαρίσα, που ήταν τότε 15 χρονών, περιγράφει την πρώτη τους συνάντηση με τον Ολεξιί και τη Λίντιγια: «Προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν η μόνη αληθινή θρησκεία. Έπειτα από αρκετή ώρα συζήτησης, ενώ εμείς είχαμε ξεμείνει από επιχειρήματα, εκείνοι συνέχισαν να κάνουν λογικούς συλλογισμούς από τις Γραφές».

Η Λαρίσα προσθέτει: «Όταν πηγαίναμε στην εκκλησία, διάβαζα πάντοτε τις Δέκα Εντολές που ήταν γραμμένες στον τοίχο ανάμεσα σε δυο εικόνες. Εκείνο το βράδυ όμως, όταν ο Ολεξιί μάς διάβασε τα εδάφια Έξοδος 20:4, 5, συγκλονίστηκα. Όλη τη νύχτα έμεινα ξάγρυπνη και σκεφτόμουν: “Είναι όντως αλήθεια ότι, αν λατρεύουμε τις εικόνες, στην ουσία παραβιάζουμε την εντολή του Θεού;”»

Αποφασισμένη να δώσει οριστική απάντηση σε αυτό, η Λαρίσα έτρεξε πρωί πρωί στην τοπική εκκλησία και ξαναδιάβασε την εντολή: «Δεν πρέπει να φτιάξεις για τον εαυτό σου γλυπτή εικόνα . . . Δεν πρέπει να τα προσκυνήσεις». Πρώτη φορά στη ζωή της, συνειδητοποιούσε τι σήμαινε αυτή η θεϊκή εντολή. Τελικά, η Λαρίσα και οι γονείς της βαφτίστηκαν  και ήταν από τους πρώτους Μάρτυρες στην Τιφλίδα.

Σχεδόν 20 χρόνια μετά την πρώτη του επαφή με την αλήθεια, ο Βάσο Κβενιασβίλι συνάντησε κάποιον που παρακολουθούσε συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τιφλίδα. Ο Βάσο χάρηκε που ξαναβρήκε τους Μάρτυρες. Περίμενε χρόνια αυτή τη στιγμή.

Στην αρχή όμως, οι ντόπιοι Μάρτυρες δίσταζαν να τον συμπεριλάβουν στις δραστηριότητές τους, επειδή ο Βάσο ήταν διαβόητος για το εγκληματικό του παρελθόν. Μερικοί μάλιστα φοβούνταν ότι ίσως τον είχαν βάλει οι σοβιετικές αρχές να κατασκοπεύει τους Μάρτυρες. Επί τέσσερα χρόνια λοιπόν, δεν του επέτρεπαν να παρακολουθεί Χριστιανικές συναθροίσεις.

Τελικά, όταν ήταν πια ξεκάθαρο ότι ο Βάσο είχε καλά  κίνητρα, του επιτράπηκε να γίνει μέλος της τοπικής εκκλησίας και να βαφτιστεί. Επιτέλους, μπορούσε να πλησιάσει περισσότερο τον “Θεό δικαιοσύνης” που αναζητούσε από μικρός! (Ησ. 30:18, Η Αγία Γραφή, Μετάφραση από τα Πρωτότυπα Κείμενα) Ο Βάσο υπηρέτησε τον Ιεχωβά με την ίδια ακλόνητη στάση ως τον θάνατό του το 2014.

Μέχρι το 1990, το έργο κηρύγματος είχε εδραιωθεί τόσο στη δυτική όσο και στην ανατολική Γεωργία. Οι περίπου 900 ευαγγελιζόμενοι διεξήγαν 942 Γραφικές μελέτες. Το θεμέλιο για την τεράστια αύξηση που θα ακολουθούσε είχε τεθεί.