ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ του Ιεχωβά στη Γεωργία έχουν κηρύξει άοκνα τα καλά νέα, και ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει τις σκληρές τους προσπάθειες. Ως αποτέλεσμα, τα καλά νέα έχουν φτάσει σχεδόν σε κάθε γωνιά της χώρας.

Τα πρόσφατα χρόνια, όμως, ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι και σκαπανείς έχουν δώσει μεγαλύτερη έμφαση στις ανάγκες  ατόμων που ζουν σε τομείς οι οποίοι καλύπτονται σπάνια. Σε ορεινές περιοχές, η πρόσβαση σε κάποια απομακρυσμένα χωριά και οικισμούς είναι εφικτή μόνο με τετρακίνητα οχήματα ή τελεφερίκ.

Κάθε χρόνο από το 2009, το γραφείο τμήματος της Γεωργίας δίνει σε όλες τις εκκλησίες έναν κατάλογο με μη ανατεθειμένους τομείς, καλώντας τους ευαγγελιζομένους να υποστηρίξουν το έργο κηρύγματος σε εκείνες τις περιοχές. Πολλοί χρειάζεται να κάνουν σημαντικές θυσίες για να πάρουν μέρος σε αυτή τη δραστηριότητα.

Ο Τέμουρι και η Άνα Μπλιάτζε ήταν νιόπαντροι όταν έμαθαν ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για ευαγγελιζομένους στην ορεινή περιοχή της Ατζαρίας. Είχαν μόλις αγοράσει ένα οικόπεδο για να χτίσουν το καινούριο τους σπίτι. Αλλά τώρα είχαν την ευκαιρία να επεκτείνουν τη διακονία τους.

Αρχικά, πήγαν στην περιοχή της Ατζαρίας για μια εβδομάδα. Ο Τέμουρι θυμάται τις πρώτες του εντυπώσεις: «Οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι περπατούσαν πολύ για να φτάσουν σε μικρά χωριά. Εμείς είχαμε ένα τετρακίνητο φορτηγάκι, και αμέσως σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο εκεί».

Η Άνα προσθέτει: «Η μετακόμιση ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι με την εκκλησία και την οικογένειά μας. Ωστόσο, νιώσαμε την ευλογία του Ιεχωβά». Εδώ και πάνω από τρία χρόνια, ο Τέμουρι και η Άνα υποστηρίζουν έναν όμιλο στην Κέντα, μια πόλη στην περιοχή της Ατζαρίας.

Οι προσωρινοί ειδικοί σκαπανείς παρείχαν ανεκτίμητη υποστήριξη στο έργο κηρύγματος σε απομακρυσμένες περιοχές. Όταν ο διορισμός τους τελείωνε, πολλοί σκαπανείς αποφάσιζαν να μείνουν στην περιοχή όπου είχαν διοριστεί  για να φροντίσουν τα άτομα με τα οποία είχαν αρχίσει Γραφική μελέτη.

Δυο σκαπάνισσες με το ίδιο όνομα, Χατούνα, διορίστηκαν στο γραφικό Μάνγκλισι. Αν και δεν υπήρχαν Μάρτυρες εκεί, οι δυο αδελφές είχαν πολύ παραγωγική διακονία. Τον πρώτο μήνα διεξήγαν 9 Γραφικές μελέτες, τον δεύτερο 12, τον τρίτο 15 και τον τέταρτο 18! Επειδή ήθελαν να συνεχίσουν να φροντίζουν τα άτομα με τα οποία μελετούσαν, αποφάσισαν να μείνουν στο Μάνγκλισι.

Οι αδελφές μας χρειαζόταν να είναι πολύ επινοητικές για να συντηρούνται οικονομικά. Πολλοί που επισκέπτονται το Μάνγκλισι απολαμβάνουν μια τοπική σπεσιαλιτέ—κομπόστα από κουκουνάρια, γνωστή για την ευεργετική της επίδραση στην υγεία. Στην αρχή λοιπόν, οι αδελφές μάζευαν πράσινα κουκουνάρια και έφτιαχναν τη φημισμένη κομπόστα, την οποία πουλούσαν στην τοπική αγορά. Αλλά αργότερα, απέκτησαν μια αναπάντεχη πηγή εισοδήματος.

 Κάποια μέρα, μια κυρία που μελετούσε τη Γραφή τούς έφερε μερικά κλωσόπουλα. Τους εξήγησε ότι μια από τις κότες της είχε κάνει τα αβγά της κάπου κρυφά και είχε φέρει στο σπίτι τους νεοσσούς. Η κυρία ήθελε να δώσει αυτούς τους απρόσμενους επισκέπτες στις γυναίκες που της δίδασκαν τη Γραφή. Η μια αδελφή ήξερε από κότες, και έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μικρό ορνιθοτροφείο για να συντηρούνται.

Μια από τις αδελφές αναφέρει: «Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, των αδελφών μας και των ατόμων με τα οποία μελετούσαμε, καταφέραμε να μείνουμε στο Μάνγκλισι πέντε χρόνια». Τώρα, υπάρχει εκεί ένας δραστήριος όμιλος.

Τα πρόσφατα χρόνια, ο αριθμός των ξένων στη Γεωργία έχει αυξηθεί. Πολλοί σκαπανείς διαπίστωσαν ότι ανοίχτηκε ένας νέος τομέας υπηρεσίας. Άρχισαν λοιπόν να μαθαίνουν γλώσσες όπως η αγγλική, η αζερμπαϊτζανική, η αραβική, η κινεζική, η περσική και η τουρκική.

Πολλοί σκαπανείς έχουν συνταυτιστεί με ξενόγλωσσους ομίλους και εκκλησίες, ενώ άλλοι έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό, σε μέρη όπου η ανάγκη είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ο Γκιόργκι και ο Γκέλα ήταν περίπου 25 χρονών όταν μετακόμισαν σε μια γειτονική χώρα. «Θέλαμε να δώσουμε ό,τι καλύτερο είχαμε στον Ιεχωβά, και αυτή η μετακόμιση ήταν η τέλεια ευκαιρία», λέει ο Γκιόργκι.

Καθώς αναλογίζεται εκείνον τον καιρό, ο Γκέλα λέει: «Έμαθα πολλά υπηρετώντας ως πρεσβύτερος σε έναν τέτοιον τομέα. Νιώθεις υπέροχα όταν ο Ιεχωβά σε χρησιμοποιεί για να βοηθάς “τα προβατάκια” του».—Ιωάν. 21:17.

Ο Γκιόργκι προσθέτει: «Υπήρχαν δυσκολίες, αλλά ήμασταν επικεντρωμένοι στην υπηρεσία μας και δεν αμφιβάλαμε ούτε λεπτό για την απόφασή μας. Νιώθαμε ότι απλώς κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε».

 Ένας άλλος αδελφός, του οποίου το όνομα είναι επίσης Γκέλα, υπηρέτησε μερικά χρόνια στην Τουρκία. Ο ίδιος θυμάται: «Στην αρχή, καθώς αγωνιζόμουν να μάθω την τοπική γλώσσα, δυσκολευόμουν να παραμείνω χαρούμενος. Αλλά όταν ήμουν πια σε θέση να επικοινωνώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου όπως και με τους ανθρώπους του τομέα, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη».

Η Νίνο, η οποία κάνει σκαπανικό στην Κωνσταντινούπολη επί 10 και πλέον χρόνια, εκφράζει τα αισθήματά της ως εξής: «Ένιωσα ότι ο Ιεχωβά με υποστήριζε από την πρώτη κιόλας μέρα που μετακόμισα εδώ. Όταν κάνεις σκαπανικό σε ξένο αγρό, έχεις εμπειρίες παρόμοιες με αυτές του Βιβλίου Έτους σχεδόν κάθε μέρα».