«ΤΟ ΝΕΟ έτος χαράζει εν μέσω μεγάλης διαμάχης, αναταραχής και αιματοχυσίας», ανέφερε Η Σκοπιά 1 Ιανουαρίου 1917 (στην αγγλική). Πράγματι, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η παγκόσμια σφαγή που ήταν τότε γνωστή ως ο Μεγάλος Πόλεμος, συνέχιζε να μαίνεται με αμείωτη ένταση στην Ευρώπη.

Αν και οι Σπουδαστές της Γραφής τότε δεν κατανοούσαν πλήρως τι περιλαμβάνει η αληθινή Χριστιανική ουδετερότητα, πολλοί από αυτούς κατέβαλλαν αξιέπαινες προσπάθειες για να αποφύγουν την ενοχή αίματος. Για παράδειγμα, ο 19χρονος Στάνλεϊ Γουίλις στην Αγγλία ήταν αποφασισμένος να παραμείνει  ουδέτερος. Πριν δικαστεί για τη στάση του, έγραψε: «Θεωρώ μεγάλο προνόμιο το ότι μπορώ να δώσω αυτή τη μαρτυρία. Σήμερα το πρωί, ο συνταγματάρχης μού είπε ότι θα μου δοθεί η διαταγή να φορέσω τη στρατιωτική στολή και ότι, αν αρνηθώ, θα περάσω στρατοδικείο».

Όταν ο Στάνλεϊ αρνήθηκε να συμβιβαστεί, καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα στη φυλακή. Εντούτοις, διατήρησε θετική στάση. Δύο μήνες αργότερα, έγραψε: «Το “πνεύμα δύναμης” που παρέχει η Αλήθεια επιτρέπει σε κάποιον να αντέχει υπομονετικά . . . καταστάσεις που άλλοι θα δυσκολεύονταν πολύ να αντέξουν». Ο ίδιος χρησιμοποίησε σοφά τον χρόνο του στη φυλακή και ανέφερε: «Μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που προέκυψαν από αυτές τις πρόσφατες δοκιμασίες είναι το προνόμιο του να έχω στη διάθεσή μου αρκετή ησυχία για προσευχή, στοχασμό και μελέτη».

Λίγο αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν επίσημα στη σύρραξη. Στις 2 Απριλίου 1917, σε έναν λόγο που εκφώνησε ο Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, ζήτησε την επίσημη κήρυξη πολέμου στη Γερμανία. Έπειτα από τέσσερις μέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον πόλεμο. Σύντομα, οι Χριστιανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες ήρθαν αντιμέτωποι με το ζήτημα της ουδετερότητας.

Τον Μάιο, προκειμένου να καλυφτεί η άμεση ανάγκη για στρατιώτες, οι Ηνωμένες Πολιτείες θέσπισαν τον Νόμο περί Επιλογής Στρατευσίμων. Έναν μήνα αργότερα, τέθηκε σε ισχύ ο Νόμος περί Κατασκοπείας. Ο πρώτος έδινε στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να επιστρατεύει χιλιάδες άντρες για να συμμετάσχουν στις πολεμικές προσπάθειες, ενώ ο δεύτερος χαρακτήριζε αδίκημα την παρεμπόδιση αυτών των προσπαθειών. Ύστερα από λίγο καιρό, οι εχθροί της αλήθειας χρησιμοποίησαν αυτή τη νομοθεσία ώστε να “μηχανευτούν προβλήματα μέσω διατάγματος” για τους φιλειρηνικούς λάτρεις του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 94:20.

Η αναταραχή που υπήρχε στον κόσμο εξαιτίας του πολέμου δεν προκάλεσε έκπληξη στους Σπουδαστές της Γραφής. Επί  δεκαετίες, έστρεφαν την προσοχή σε Γραφικές προφητείες οι οποίες προέλεγαν τέτοιες συνθήκες. Ωστόσο, πολλοί αιφνιδιάστηκαν από τη διένεξη που ξέσπασε σύντομα ανάμεσα σε κάποια μέλη του λαού του Ιεχωβά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα προβλήματα άρχισαν λίγο μετά τον θάνατο του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ. Το επίμαχο ζήτημα ήταν πώς θα γινόταν η διαχείριση των υποθέσεων των υπηρετών του Ιεχωβά. Ο αδελφός Ρώσσελ είχε ιδρύσει τη Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών το 1884, και υπηρέτησε ως πρόεδρος αυτού του νομικού σωματείου μέχρι τον θάνατό του τον Οκτώβριο του 1916. Όταν ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ άρχισε να ασκεί την ηγεσία, μερικοί εξέχοντες άντρες στην οργάνωση, μεταξύ των οποίων και τέσσερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, εκδήλωσαν φιλόδοξο πνεύμα.

Αυτοί οι τέσσερις, μαζί με κάποιους άλλους, δεν συμφωνούσαν με τους χειρισμούς του αδελφού Ρόδερφορντ στα διάφορα ζητήματα. Ένα από αυτά αφορούσε το έργο του Πολ Σ. Λ. Τζόνσον, ο οποίος υπηρετούσε ως πίλγκριμ, δηλαδή περιοδεύων επίσκοπος.

Ο αδελφός Ρώσσελ, λίγο πριν πεθάνει, είχε διευθετήσει να πάει ο Τζόνσον στην Αγγλία ως ένας από τους περιοδεύοντες εκπροσώπους της οργάνωσης. Εκεί, ο Τζόνσον έπρεπε να κηρύξει τα καλά νέα, να επισκεφτεί τις εκκλησίες και να στείλει μια έκθεση για το έργο που γινόταν σε εκείνη την περιοχή. Όταν έφτασε στην Αγγλία τον Νοέμβριο του 1916, οι αδελφοί τον καλωσόρισαν θερμά. Δυστυχώς, ο υπερβολικός θαυμασμός που του δείχτηκε άρχισε να διαστρέφει την κρίση του και τον έκανε να πιστεύει ότι εκείνος έπρεπε να διαδεχτεί τον αδελφό Ρώσσελ.

Δίχως εξουσιοδότηση, ο Τζόνσον έδιωξε μερικά μέλη της οικογένειας Μπέθελ της Αγγλίας τα οποία του αντιτάχθηκαν. Επίσης, προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του τον τραπεζικό λογαριασμό της οργάνωσης στο Λονδίνο. Τότε, ο αδελφός Ρόδερφορντ τον ανακάλεσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Τζόνσον επέστρεψε στο Μπρούκλιν αλλά, αντί να δεχτεί ταπεινά τη διόρθωση που του δόθηκε, προσπάθησε επανειλημμένα να πείσει τον αδελφό Ρόδερφορντ να του επιτρέψει να  γυρίσει στην Αγγλία για να συνεχίσει το έργο του. Όταν οι προσπάθειές του έπεσαν στο κενό, ο Τζόνσον επιχείρησε να επηρεάσει το διοικητικό συμβούλιο, παίρνοντας τελικά τέσσερα μέλη με το μέρος του.

Αναμένοντας ότι αυτοί οι άντρες θα προσπαθούσαν να σφετεριστούν τα χρήματα της οργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είχε επιχειρήσει να κάνει ο Τζόνσον στην Αγγλία, ο αδελφός Ρόδερφορντ έκανε ενέργειες για να τους απομακρύνει από το διοικητικό συμβούλιο. Σύμφωνα με τον νόμο, κάθε μέλος του διοικητικού συμβουλίου έπρεπε να εκλέγεται ετησίως από μέλη του σωματείου. Ωστόσο, στην ετήσια συνέλευση του σωματείου στις 6 Ιανουαρίου 1917, εκλέχθηκαν μόνο τρία μέλη του συμβουλίου, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο Άντριου Ν. Πίρσον και ο Γουίλιαμ Ε. Βαν Άμπουργκ, ως πρόεδρος, αντιπρόεδρος και γραμματέας-ταμίας αντίστοιχα. Δεν διεξάχθηκαν εκλογές για τις υπόλοιπες τέσσερις θέσεις του διοικητικού συμβουλίου. Οι άντρες που κατείχαν εκείνες τις θέσεις, οι τέσσερις εναντιούμενοι, είχαν εκλεγεί στο συμβούλιο παλιότερα, και κάποιοι νόμιζαν ότι θα βρίσκονταν σε αυτές ισόβια. Επειδή όμως δεν είχαν επανεκλεγεί στην ετήσια συνέλευση, ουσιαστικά δεν ήταν νόμιμα μέλη του συμβουλίου! Έτσι λοιπόν, τον Ιούλιο του 1917, ο αδελφός Ρόδερφορντ άσκησε το δικαίωμά του και διόρισε τέσσερις πιστούς άντρες στις κενές θέσεις του συμβουλίου.

Όπως αναμενόταν, τα τέσσερα εκτοπισμένα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έγιναν έξαλλα και άρχισαν μια εκστρατεία για να επανέλθουν στις θέσεις τους. Αλλά απέτυχαν. Αν και μερικοί πήραν το μέρος τους και σχημάτισαν άλλες οργανώσεις, η συντριπτική πλειονότητα των Σπουδαστών της Γραφής παρέμειναν πιστοί, και εκείνοι οι τέσσερις δεν επανέκτησαν τις θέσεις τους στο διοικητικό συμβούλιο.

Εκείνη την περίοδο, ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι άλλοι όσιοι αδελφοί στο Μπέθελ συνέχισαν να εργάζονται για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Οι περιοδεύοντες επίσκοποι, τότε γνωστοί ως πίλγκριμ, αυξήθηκαν από 69 σε 93. Οι βιβλιοπώλες διάκονοι, ή αλλιώς τακτικοί σκαπανείς, αυξήθηκαν από 372  σε 461. Επιπρόσθετα, διορίστηκαν για πρώτη φορά ειδικοί βιβλιοπώλες διάκονοι, κάτι παρόμοιο με τους σύγχρονους βοηθητικούς σκαπανείς. Κάποιες εκκλησίες είχαν μέχρι και 100 τέτοιους ζηλωτές εργάτες.

Στις 17 Ιουλίου 1917, τέθηκε σε κυκλοφορία ένα νέο βιβλίο με τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Έως το τέλος του χρόνου, τα αποθέματα του βιβλίου είχαν εξαντληθεί και έγινε παραγγελία στην εταιρία που τύπωνε τα έντυπά μας για 850.000 επιπλέον αντίτυπα. *

Η αναδιοργάνωση του έργου στο Μπέθελ, την οποία είχε αρχίσει ο αδελφός Ρώσσελ το 1916, ολοκληρώθηκε το 1917. Τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους, Η Σκοπιά ανέφερε: «Η αναδιοργάνωση του προσωπικού του Γραφείου . . . ολοκληρώθηκε, και τώρα αυτό λειτουργεί ομαλά και αποτελεσματικά, ακριβώς όπως πρέπει να συμβαίνει με κάθε οργανισμό που τυγχάνει καλής διαχείρισης . . . Τα μέλη του προσωπικού του Γραφείου αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους στο Γραφείο είναι προνόμιο και όχι δικαίωμα».

Τον Σεπτέμβριο του 1917, Η Σκοπιά ανέφερε: «Από την 1 Ιανουαρίου, κάθε μήνας παρουσιάζει αύξηση [στην παραγωγή εντύπων] σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 1916 . . . Αυτό αποτελεί για εμάς πολύ ισχυρή απόδειξη ότι η ευλογία του Κυρίου επικάθεται στο έργο που γίνεται με επίκεντρο το Μπρούκλιν».

Οι εναντιούμενοι είχαν απομακρυνθεί από την οργάνωση, και τα αποτελέσματα ενός δημοψηφίσματος που έγινε στις εκκλησίες, τα οποία δημοσιεύτηκαν στη Σκοπιά, έδειξαν ότι η συντριπτική πλειονότητα των αδελφών υποστήριζε τον αδελφό Ρόδερφορντ και τους πιστούς άντρες στο Μπέθελ. Αλλά οι δοκιμασίες αυτών των αντρών δεν είχαν τελειώσει. Αν και το 1918 ξεκίνησε ελπιδοφόρα, το έτος εκείνο επρόκειτο να φέρει την πιο σκοτεινή στιγμή στη σύγχρονη ιστορία μας.