1-3. (α) Πώς κατηύθυνε το άγιο πνεύμα τον Παύλο και τους συντρόφους του; (β) Ποια γεγονότα θα εξετάσουμε;

 ΜΙΑ ομάδα γυναικών βγαίνει από την πόλη των Φιλίππων στη Μακεδονία. Σε λίγο, φτάνουν στον στενό ποταμό Γαγγίτη. Όπως το συνηθίζουν, κάθονται στην όχθη του ποταμού για να προσευχηθούν στον Θεό του Ισραήλ. Ο Ιεχωβά τις παρατηρεί.​—2 Χρον. 16:9· Ψαλμ. 65:2.

² Εν τω μεταξύ, 800 και πλέον χιλιόμετρα ανατολικά των Φιλίππων, μια ομάδα αντρών φεύγει από την πόλη των Λύστρων στη νότια Γαλατία. Μερικές ημέρες αργότερα, φτάνουν σε μια επιστρωμένη ρωμαϊκή λεωφόρο που οδηγεί δυτικά, προς την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της περιφέρειας της Ασίας. Αυτοί οι άντρες​—ο Παύλος, ο Σίλας και ο Τιμόθεος—​αδημονούν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο για να επισκεφτούν την Έφεσο και άλλες πόλεις όπου χιλιάδες άνθρωποι έχουν ανάγκη να ακούσουν για τον Χριστό. Ωστόσο, προτού καν αρχίσουν το ταξίδι, το άγιο πνεύμα τούς σταματάει με κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο. Τους απαγορεύεται να κηρύξουν στην Ασία. Γιατί; Ο Ιησούς​—μέσω του πνεύματος του Θεού—​θέλει να διασχίσει η συντροφιά του Παύλου τη Μικρά Ασία, να περάσει στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου Πελάγους και από εκεί να κατευθυνθεί στις όχθες εκείνου του μικρού ποταμού που λέγεται Γαγγίτης.

³ Ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς καθοδήγησε τον Παύλο και τους συντρόφους του στη διάρκεια εκείνου του ασυνήθιστου ταξιδιού ως τη Μακεδονία εμπεριέχει πολύτιμα μαθήματα για εμάς σήμερα. Γι’ αυτό, ας ανασκοπήσουμε μερικά από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του Παύλου, η οποία άρχισε γύρω στο 49 Κ.Χ.

4, 5. (α) Τι συνέβη στη συντροφιά του Παύλου κοντά στη Βιθυνία; (β) Ποια απόφαση πήραν οι μαθητές, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁴ Αφού εμποδίστηκαν να κηρύξουν στην Ασία, ο Παύλος και οι σύντροφοί του στράφηκαν βόρεια με σκοπό να κηρύξουν στις πόλεις της Βιθυνίας. Για να φτάσουν ως εκεί, ίσως περπάτησαν ημέρες ολόκληρες σε χωματόδρομους ανάμεσα στις αραιοκατοικημένες περιοχές της Φρυγίας και της Γαλατίας. Ωστόσο, όταν πλησίαζαν στη Βιθυνία, ο Ιησούς χρησιμοποίησε ξανά το άγιο πνεύμα για να ανακόψει την πορεία τους. (Πράξ. 16:6, 7) Εκείνοι πρέπει να είχαν πλέον προβληματιστεί. Ήξεραν τι να κηρύξουν και πώς να κηρύξουν, αλλά δεν ήξεραν πού να κηρύξουν. Είχαν χτυπήσει, σαν να λέγαμε, την πόρτα που οδηγούσε  στην Ασία​—αλλά μάταια. Είχαν χτυπήσει την πόρτα που οδηγούσε στη Βιθυνία​—και πάλι μάταια. Παρ’ όλα αυτά, ο Παύλος ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει να χτυπάει ώσπου να βρει μια πόρτα που να ανοίξει. Πήραν τότε μια απόφαση που ίσως φαινόταν αλλόκοτη. Στράφηκαν προς τα δυτικά και περπάτησαν 550 χιλιόμετρα, προσπερνώντας τη μια πόλη μετά την άλλη, ώσπου έφτασαν στο λιμάνι της Τρωάδας, τη φυσική πύλη προς τη Μακεδονία. (Πράξ. 16:8) Εκεί, για τρίτη φορά, ο Παύλος χτύπησε μια πόρτα, και​—ναι!—η πόρτα άνοιξε διάπλατα.

⁵ Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος συνάντησε τη συντροφιά του Παύλου στην Τρωάδα και έγινε μέρος της, αναφέρει τι συνέβη: «Τη νύχτα ο Παύλος είδε ένα όραμα—κάποιος Μακεδόνας στεκόταν εκεί και τον παρακαλούσε: “Πέρασε στη Μακεδονία και βοήθησέ μας”. Μόλις εκείνος είδε το όραμα, προσπαθήσαμε να πάμε στη Μακεδονία, συμπεραίνοντας ότι ο Θεός μάς είχε καλέσει να τους διακηρύξουμε τα καλά νέα». a (Πράξ. 16:9, 10) Επιτέλους, ο Παύλος ήξερε πού να κηρύξει. Πόσο θα χάρηκε για το ότι δεν είχε παραιτηθεί στα μισά του δρόμου! Ευθύς αμέσως, οι τέσσερις άντρες απέπλευσαν για τη Μακεδονία.

6, 7. (α) Ποιο δίδαγμα μπορούμε να πάρουμε εμείς από αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του Παύλου; (β) Ποια βεβαιότητα μπορούμε να έχουμε με βάση την εμπειρία του Παύλου;

⁶ Ποιο δίδαγμα μπορούμε να πάρουμε εμείς από αυτή την αφήγηση; Προσέξτε το εξής: Μόνο αφού πρώτα ο Παύλος ξεκίνησε για την Ασία παρενέβη το πνεύμα του Θεού, μόνο αφού πρώτα ο Παύλος πλησίαζε στη Βιθυνία επενέβη ο Ιησούς και μόνο αφού πρώτα ο Παύλος έφτασε στην Τρωάδα τον κατηύθυνε ο Ιησούς στη Μακεδονία. Ο Ιησούς, ως Κεφαλή της εκκλησίας, μπορεί να ενεργήσει παρόμοια για εμάς σήμερα. (Κολ. 1:18) Λόγου χάρη, ίσως εδώ και λίγο καιρό σκεφτόμαστε  να κάνουμε σκαπανικό ή να μετακομίσουμε σε μια περιοχή όπου η ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας είναι μεγαλύτερη. Εντούτοις, είναι πολύ πιθανό ότι μόνο αφού πρώτα κάνουμε εμείς συγκεκριμένα βήματα για να πετύχουμε τους στόχους μας θα μας καθοδηγήσει ο Ιησούς μέσω του πνεύματος του Θεού. Γιατί; Σκεφτείτε το εξής παράδειγμα: Ένας οδηγός μπορεί να κατευθύνει το αυτοκίνητό του έτσι ώστε να στρίψει αριστερά ή δεξιά, αλλά μόνο αν το αυτοκίνητο βρίσκεται ήδη σε κίνηση. Παρόμοια, ο Ιησούς μάς κατευθύνει όσον αφορά τη διεύρυνση της διακονίας μας, αλλά μόνο αν εμείς βρισκόμαστε ήδη σε κίνηση​—αν καταβάλλουμε αληθινή προσπάθεια να το κάνουμε αυτό.

⁷ Τι γίνεται όμως αν οι προσπάθειές μας δεν καρποφορούν ευθύς αμέσως; Μήπως πρέπει να παραιτηθούμε, νομίζοντας ότι το πνεύμα του Θεού δεν μας καθοδηγεί; Όχι. Θυμηθείτε ότι και στον Παύλο έτυχαν εμπόδια. Εντούτοις, συνέχισε να ψάχνει μέχρις ότου βρήκε μια πόρτα που άνοιξε. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η επιμονή μας καθώς αναζητούμε μια «μεγάλη πόρτα που οδηγεί σε δραστηριότητα» θα ανταμειφθεί παρόμοια.​—1 Κορ. 16:9.

8. (α) Περιγράψτε την πόλη των Φιλίππων. (β) Ποιο ευχάριστο αποτέλεσμα έφερε το κήρυγμα του Παύλου σε έναν “τόπο προσευχής”;

⁸ Όταν η συντροφιά του Παύλου έφτασε στην περιφέρεια της Μακεδονίας, ταξίδεψαν στους Φιλίππους​—των οποίων οι κάτοικοι καμάρωναν επειδή είχαν τη ρωμαϊκή υπηκοότητα. Για τους απόμαχους Ρωμαίους στρατιώτες που ζούσαν εκεί, η αποικία των Φιλίππων ήταν σαν μικρή Ιταλία​—μια μικρογραφία της Ρώμης στο έδαφος της Μακεδονίας. Έξω από την πύλη της πόλης, δίπλα σε έναν στενό ποταμό, οι ιεραπόστολοι βρήκαν κάποιο μέρος όπου πίστευαν ότι υπήρχε «τόπος προσευχής». b Το Σάββατο, κατέβηκαν σε εκείνο το σημείο και βρήκαν αρκετές γυναίκες οι οποίες συγκεντρώνονταν εκεί για να λατρέψουν τον Θεό. Οι μαθητές κάθισαν και τους μίλησαν. Μια γυναίκα ονόματι Λυδία «άκουγε, και ο Ιεχωβά άνοιξε διάπλατα την καρδιά της». Τα όσα έμαθε από τους ιεραποστόλους συγκίνησαν τόσο πολύ τη Λυδία ώστε η ίδια και το σπιτικό της βαφτίστηκαν. Κατόπιν, ανάγκασε τον Παύλο και τους συνταξιδιώτες του να πάνε και να μείνουν στο σπίτι της. c​—Πράξ. 16:13-15.

9. Πώς έχουν μιμηθεί πολλοί σήμερα το παράδειγμα του Παύλου, και ποιες ευλογίες τούς έχει φέρει αυτό;

⁹ Φανταστείτε τη χαρά που προκάλεσε το βάφτισμα της Λυδίας! Πόσο πρέπει να χαιρόταν ο Παύλος που δέχτηκε την πρόσκληση να “περάσει στη Μακεδονία” και που ο Ιεχωβά είχε θεωρήσει κατάλληλο να χρησιμοποιήσει τον ίδιο και τους συνεργάτες του για να απαντήσει στις προσευχές εκείνων των θεοφοβούμενων γυναικών! Σήμερα, πολλοί αδελφοί και αδελφές​—νέοι και ηλικιωμένοι, άγαμοι και παντρεμένοι—​μετακομίζουν παρόμοια σε περιοχές όπου η ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας είναι μεγαλύτερη. Είναι αλήθεια ότι αντιμετωπίζουν κακουχίες, αλλά αυτές ωχριούν μπροστά στην ικανοποίηση που νιώθουν εκείνοι όταν βρίσκουν άτομα σαν τη Λυδία, τα οποία ενστερνίζονται τις  Βιβλικές αλήθειες. Θα μπορούσατε εσείς να κάνετε προσαρμογές οι οποίες θα σας επιτρέψουν να “περάσετε” σε έναν τομέα όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη; Σας περιμένουν ευλογίες. Πάρτε για παράδειγμα τον Άαρον, έναν αδελφό γύρω στα 25 ο οποίος μετακόμισε σε μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Αυτός απηχεί τα αισθήματα πολλών όταν λέει: «Η υπηρεσία στο εξωτερικό με βοήθησε να αναπτυχθώ πνευματικά και να πλησιάσω περισσότερο τον Ιεχωβά. Και η υπηρεσία αγρού είναι υπέροχη​—διεξάγω οχτώ Γραφικές μελέτες!»

10. Πώς άλλαξαν τα πράγματα για τον Παύλο και τους συνεργάτες του εξαιτίας μιας δαιμονικής ενέργειας;

¹⁰ Ο Σατανάς ασφαλώς εξοργίστηκε όταν είδε ότι τα καλά νέα ρίζωσαν σε ένα μέρος του κόσμου όπου ο ίδιος και οι δαίμονές του ίσως δρούσαν ανενόχλητοι ως τότε. Διόλου παράξενο λοιπόν που τα πράγματα άλλαξαν για τον Παύλο και τους συνεργάτες του εξαιτίας μιας δαιμονικής ενέργειας! Καθώς εκείνοι συνέχισαν να επισκέπτονται τον τόπο προσευχής, μια δαιμονισμένη υπηρέτρια, η οποία έβγαζε χρήματα για τους κυρίους της ασκώντας μαντεία, ακολουθούσε τη συντροφιά του Παύλου φωνάζοντας: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Υψίστου Θεού και σας διακηρύττουν την οδό της σωτηρίας». Ο δαίμονας ίσως έκανε το κορίτσι να κραυγάζει αυτά τα λόγια ώστε να φανεί ότι η μαντεία της και οι διδασκαλίες του Παύλου προέρχονταν από την ίδια πηγή. Με αυτόν τον τρόπο, η προσοχή των ανθρώπων θα μπορούσε να στραφεί μακριά από τους αληθινούς ακολούθους του Χριστού. Αλλά ο Παύλος έκανε το κορίτσι να σωπάσει εκβάλλοντας τον δαίμονα.​—Πράξ. 16:16-18.

11. Όταν εκβλήθηκε ο δαίμονας από το κορίτσι, τι συνέβη στον Παύλο και στον Σίλα;

¹¹ Όταν οι ιδιοκτήτες της δούλης διαπίστωσαν ότι είχε χαθεί η πηγή που τους απέφερε εύκολο χρήμα, εξοργίστηκαν. Έσυραν τον Παύλο και τον Σίλα στην αγορά, όπου δίκαζαν οι διοικητές​—αξιωματούχοι που εκπροσωπούσαν τη Ρώμη. Γνωρίζοντας την προκατάληψη και τον πατριωτισμό των δικαστών, οι ιδιοκτήτες ουσιαστικά είπαν: “Αυτοί οι Ιουδαίοι προξενούν αναστάτωση διδάσκοντας έθιμα που εμείς οι Ρωμαίοι δεν μπορούμε να δεχτούμε”. Τα λόγια τους είχαν άμεσα αποτελέσματα. «Το πλήθος [στην αγορά] σηκώθηκε σύσσωμο εναντίον [του Παύλου και του Σίλα]», και οι διοικητές έδωσαν εντολή «να τους ραβδίσουν». Έπειτα από αυτό, έσυραν τον Παύλο και τον Σίλα στη φυλακή. Ο δεσμοφύλακας έριξε τους χτυπημένους άντρες στην εσωτερική φυλακή και έβαλε τα πόδια τους σε ξύλινα δεσμά. (Πράξ. 16:19-24) Όταν ο δεσμοφύλακας έκλεισε την πόρτα, το σκοτάδι σε εκείνο το μπουντρούμι ήταν τόσο πυκνό ώστε αναμφίβολα ο Παύλος και ο Σίλας δεν μπορούσαν να δουν καν ο ένας τον άλλον. Ο Ιεχωβά όμως παρακολουθούσε.​—Ψαλμ. 139:12.

12. (α) Πώς έβλεπαν τον διωγμό οι μαθητές του Χριστού, και γιατί; (β) Ποιες μορφές εναντίωσης χρησιμοποιούν ακόμη ο Σατανάς και τα όργανά του;

¹² Χρόνια νωρίτερα, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Και σε εσάς θα επιφέρουν διωγμό». (Ιωάν. 15:20) Συνεπώς, όταν ο Παύλος με τη συντροφιά του πέρασαν στη Μακεδονία, ήταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν εναντίωση. Όταν ξέσπασε ο διωγμός, τον είδαν, όχι ως ένδειξη της αποδοκιμασίας του  Ιεχωβά, αλλά ως έκφραση του θυμού του Σατανά. Σήμερα, τα όργανα του Σατανά χρησιμοποιούν ακόμη μεθόδους παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στους Φιλίππους. Ύπουλοι εναντιούμενοι δημιουργούν κακή εικόνα για εμάς στο σχολείο και στον χώρο εργασίας, πυροδοτώντας την εναντίωση. Σε μερικές χώρες, οι θρησκευτικοί εναντιούμενοι μας κατηγορούν στα δικαστήρια, λέγοντας στην ουσία: “Αυτοί οι Μάρτυρες προξενούν αναστάτωση διδάσκοντας έθιμα τα οποία εμείς, «οι πιστοί των παραδοσιακών θρησκειών», δεν μπορούμε να δεχτούμε”. Σε ορισμένα μέρη, οι συλλάτρεις μας υφίστανται ξυλοδαρμό και ρίχνονται στη φυλακή. Ο Ιεχωβά όμως παρακολουθεί.​—1 Πέτρ. 3:12.

13. Τι ώθησε τον δεσμοφύλακα να ρωτήσει: «Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ»;

¹³ Ο Παύλος και ο Σίλας πρέπει να χρειάστηκαν κάποιον χρόνο για να συνέλθουν από τον σάλο εκείνης της ημέρας. Τα μεσάνυχτα όμως είχαν ανακτήσει σε τέτοιον βαθμό τις δυνάμεις τους από τον ξυλοδαρμό που υπέστησαν ώστε «προσεύχονταν και αινούσαν τον Θεό με ύμνους». Τότε, ξαφνικά, ένας σεισμός συντάραξε τη φυλακή! Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε, είδε ότι οι πόρτες ήταν ανοιχτές και φοβήθηκε πως οι φυλακισμένοι είχαν αποδράσει. Γνωρίζοντας ότι επρόκειτο να τιμωρηθεί επειδή τους άφησε να δραπετεύσουν, «τράβηξε το σπαθί του και ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει». Αλλά ο Παύλος φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου! Όλοι εδώ είμαστε!» Ο αναστατωμένος δεσμοφύλακας ρώτησε: «Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;» Ο Παύλος και ο Σίλας δεν μπορούσαν να τον σώσουν. Μόνο ο Ιησούς μπορούσε. Γι’ αυτό απάντησαν: «Πίστεψε στον Κύριο Ιησού και θα σωθείς».​—Πράξ. 16:25-31.

14. (α) Ποια βοήθεια έδωσαν ο Παύλος και ο Σίλας στον δεσμοφύλακα; (β) Πώς ευλογήθηκαν ο Παύλος και ο Σίλας επειδή υπέμειναν τον διωγμό με χαρά;

¹⁴ Ήταν καλόπιστη η ερώτηση του δεσμοφύλακα; Ο Παύλος δεν αμφισβήτησε την ειλικρίνεια εκείνου του ανθρώπου. Ο δεσμοφύλακας ήταν Εθνικός και δεν γνώριζε τις Γραφές. Για να μπορέσει να γίνει Χριστιανός, χρειαζόταν πρώτα να μάθει και να αποδεχτεί βασικές Βιβλικές αλήθειες. Γι’ αυτό, ο Παύλος και ο Σίλας αφιέρωσαν χρόνο για να αναγγείλουν «τον λόγο του Ιεχωβά σε αυτόν». Όντας απορροφημένοι στη διδασκαλία των Γραφών, οι δύο άντρες ίσως ξέχασαν πόσο πονούσαν από τα χτυπήματα που είχαν δεχτεί. Ο δεσμοφύλακας όμως πρόσεξε τις βαθιές χαρακιές στις πλάτες τους και καθάρισε τα τραύματά τους. Κατόπιν, ο ίδιος και το σπιτικό του «βαφτίστηκαν χωρίς καθυστέρηση». Πώς ευλογήθηκαν ο Παύλος και ο Σίλας επειδή υπέμειναν τον διωγμό με χαρά!​—Πράξ. 16:32-34.

15. (α) Πώς έχουν ακολουθήσει πολλοί Μάρτυρες σήμερα το παράδειγμα του Παύλου και του Σίλα; (β) Γιατί πρέπει να επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά τα σπίτια όσων ζουν στον τομέα μας;

¹⁵ Όπως ο Παύλος και ο Σίλας, έτσι και πολλοί Μάρτυρες σήμερα έχουν κηρύξει τα καλά νέα όντας φυλακισμένοι για την πίστη τους, με θαυμάσια αποτελέσματα. Για παράδειγμα, σε μια χώρα όπου οι δραστηριότητές μας ήταν απαγορευμένες, κάποια στιγμή το 40 τοις εκατό όλων των Μαρτύρων που ζούσαν εκεί είχαν γνωρίσει την αλήθεια για τον Ιεχωβά ενόσω βρίσκονταν στη φυλακή! (Ησ. 54:17) Προσέξτε επίσης ότι ο δεσμοφύλακας ζήτησε βοήθεια μόνο αφού πρώτα  έγινε ο σεισμός. Παρόμοια, μερικά άτομα σήμερα που δεν έχουν ανταποκριθεί ποτέ στο άγγελμα της Βασιλείας μπορεί να το κάνουν αυτό μόνο αφού κάποιο δυσάρεστο γεγονός συνταράξει ξαφνικά τον προσωπικό τους κόσμο. Με το να επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά με συνέπεια όσους ζουν στον τομέα μας, διασφαλίζουμε το ότι θα είμαστε διαθέσιμοι να τους βοηθήσουμε.

16. Την επόμενη ημέρα μετά τον ξυλοδαρμό του Παύλου και του Σίλα, πώς αντιστράφηκαν οι όροι;

¹⁶ Το επόμενο πρωί μετά τον ξυλοδαρμό, οι διοικητές έδωσαν εντολή να αφεθούν ελεύθεροι ο Παύλος και ο Σίλας. Αλλά ο Παύλος είπε: «Μας έδειραν δημόσια χωρίς να έχουμε καταδικαστεί, παρότι είμαστε Ρωμαίοι, και μας έριξαν στη φυλακή. Τώρα μας διώχνουν στα κρυφά; Ε, όχι! Να έρθουν οι ίδιοι να μας βγάλουν έξω». (Πράξ. 16:35-40) Μόλις οι διοικητές έμαθαν ότι οι δύο άντρες ήταν Ρωμαίοι πολίτες, φοβήθηκαν, διότι είχαν παραβιάσει τα δικαιώματά τους. d Οι όροι είχαν αντιστραφεί. Οι μαθητές είχαν υποστεί ξυλοδαρμό δημόσια, επομένως οι διοικητές έπρεπε να ζητήσουν τώρα συγνώμη δημόσια. Εκείνοι ικέτευσαν τον Παύλο και τον Σίλα να φύγουν από τους Φιλίππους. Οι δύο μαθητές συμφώνησαν, αλλά πρώτα αφιέρωσαν χρόνο για να ενθαρρύνουν τον αυξανόμενο όμιλο των καινούριων μαθητών. Μόνο τότε έφυγαν.

17. Ποιο σημαντικό δίδαγμα θα έπαιρναν οι καινούριοι μαθητές παρατηρώντας την υπομονή του Παύλου και του Σίλα;

¹⁷ Αν τα δικαιώματά τους ως Ρωμαίων πολιτών είχαν γίνει σεβαστά νωρίτερα, ο Παύλος και ο Σίλας μπορεί κάλλιστα να είχαν γλιτώσει τον ξυλοδαρμό. (Πράξ. 22:25, 26) Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές των Φιλίππων την εντύπωση ότι ο Παύλος και ο Σίλας είχαν χρησιμοποιήσει τη θέση τους προκειμένου οι ίδιοι να μην υποφέρουν για χάρη του Χριστού. Πώς θα επηρέαζε αυτό την πίστη των μαθητών που δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες; Στο κάτω κάτω, εκείνους δεν θα τους προστάτευε ο νόμος από τους ξυλοδαρμούς. Έτσι λοιπόν, υπομένοντας την τιμωρία, ο Παύλος και ο συνεργάτης του έδειξαν με το παράδειγμά τους στους καινούριους πιστούς ότι οι ακόλουθοι του Χριστού είναι σε θέση να μείνουν σταθεροί υπό διωγμό. Επιπρόσθετα, απαιτώντας να αναγνωριστεί η υπηκοότητά τους, ο Παύλος και ο Σίλας ανάγκασαν τους διοικητές να παραδεχτούν δημόσια ότι είχαν ενεργήσει παράνομα. Αυτό, με τη σειρά του, θα τους συγκρατούσε ίσως από το να κακομεταχειριστούν τους ομοπίστους του Παύλου και ίσως παρείχε έναν βαθμό νομικής προστασίας από παρόμοιες επιθέσεις στο μέλλον.

18. (α) Πώς μιμούνται οι Χριστιανοί επίσκοποι σήμερα το παράδειγμα του Παύλου; (β) Πώς “υπερασπιζόμαστε και εδραιώνουμε νομικά τα καλά νέα” σήμερα;

¹⁸ Σήμερα, οι επίσκοποι στη Χριστιανική εκκλησία ηγούνται και αυτοί με το παράδειγμά τους. Οι Χριστιανοί ποιμένες είναι πρόθυμοι να κάνουν οι ίδιοι οτιδήποτε αναμένουν από τους ομοπίστους τους. Σαν τον Παύλο, σταθμίζουμε και εμείς προσεκτικά το πώς και το πότε πρέπει να χρησιμοποιούμε τα νομικά  δικαιώματά μας για να εξασφαλίσουμε προστασία. Αν χρειαστεί, προσφεύγουμε σε τοπικά, εθνικά, ακόμη και διεθνή δικαστήρια για να κερδίσουμε νομική προστασία ώστε να ασκούμε τη λατρεία μας. Στόχος μας είναι, όχι η κοινωνική μεταρρύθμιση, αλλά η «υπεράσπιση και νομική εδραίωση των καλών νέων», όπως έγραψε ο Παύλος στην εκκλησία των Φιλίππων περίπου δέκα χρόνια μετά τη φυλάκισή του εκεί. (Φιλιπ. 1:7) Εντούτοις, όποια και αν είναι η έκβαση αυτών των δικαστικών υποθέσεων, όπως ο Παύλος και οι συνεργάτες του, έτσι και εμείς είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να “διακηρύττουμε τα καλά νέα” οπουδήποτε μας καθοδηγεί το πνεύμα του Θεού.​—Πράξ. 16:10.