ΜΗΠΩΣ νιώθετε όπως η Λίντα, που πληγώθηκε βαθιά από τις ενέργειες κάποιου μέλους της εκκλησίας; Δυστυχώς, μερικοί έχουν ενοχληθεί τόσο πολύ από τη διαγωγή των άλλων ώστε αυτό έχει επηρεάσει τις πνευματικές τους συνήθειες. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και σε εσάς;

Ομολογουμένως, ίσως μας φαίνεται πολύ δύσκολο να συγχωρήσουμε κάποιον ομόπιστο που μας έχει πληγώσει. Στο κάτω κάτω, οι Χριστιανοί πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλον. (Ιωάννης 13:34, 35) Αν έχουμε αδικηθεί από κάποιον συλλάτρη μας, η απογοήτευση και ο πόνος μπορεί να είναι αβάσταχτα.​—Ψαλμός 55:12.

Ασφαλώς, η Αγία Γραφή αναγνωρίζει ότι κάποιες φορές οι Χριστιανοί δίνουν ο ένας στον άλλον «αιτία για παράπονο». (Κολοσσαείς 3:13) Εντούτοις, όταν αυτό συμβεί σε εμάς προσωπικά, ίσως διαπιστώσουμε ότι μας είναι πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε. Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει; Εξετάστε τρεις Γραφικές αρχές:

Ο ουράνιος Πατέρας μας γνωρίζει τα πάντα. Ο Ιεχωβά παρατηρεί όλα όσα συμβαίνουν​—μεταξύ αυτών και τις αδικίες που ίσως αντιμετωπίζουμε, καθώς και τα προβλήματα που μας προξενούν. (Εβραίους 4:13) Επιπλέον, ο Ιεχωβά νιώθει τον πόνο μας όταν υποφέρουμε. (Ησαΐας 63:9) Δεν επιτρέπει ποτέ σε «θλίψη ή στενοχώριες» ή οτιδήποτε άλλο​—ούτε ακόμη και σε κάποιον άλλον υπηρέτη του—​“να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού”. (Ρωμαίους 8:35, 38, 39) Δεν υποκινούμαστε και εμείς να ανταποκριθούμε ανάλογα, μη επιτρέποντας σε τίποτα και σε κανέναν να μπει ανάμεσα σε εμάς και στον Ιεχωβά;

Το να συγχωρούμε δεν σημαίνει ότι παραβλέπουμε. Όταν συγχωρούμε εκείνους που μας αδίκησαν, δεν μικροποιούμε, δεν υποστηρίζουμε, δεν δικαιολογούμε ούτε παραβλέπουμε τις ενέργειές τους. Να θυμάστε ότι ο Ιεχωβά ποτέ δεν επιδοκιμάζει την αμαρτία, αλλά τη συγχωρεί αν υπάρχει βάση για κάτι τέτοιο. (Ψαλμός 103:12, 13· Αββακούμ 1:13) Όταν μας παροτρύνει να συγχωρούμε τους άλλους, στην ουσία μάς ζητάει να τον μιμηθούμε. Εκείνος δεν «παραμένει αγανακτισμένος στον αιώνα».​—Ψαλμός 103:9· Ματθαίος 6:14.

Όταν διώχνουμε την αγανάκτηση, ωφελούμε τον εαυτό μας. Πώς συμβαίνει αυτό; Φανταστείτε το εξής σκηνικό. Παίρνετε μια μεγάλη πέτρα, ίσως κάποια που ζυγίζει λίγα κιλά, και την κρατάτε με τεντωμένο χέρι. Αν το κάνετε αυτό για λίγο, προφανώς δεν θα έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αλλά τι θα γινόταν αν προσπαθούσατε να την κρατήσετε περισσότερο; Πόση ώρα θα αντέχατε; Λίγα λεπτά; Μία ώρα; Ακόμη περισσότερο; Αναμφίβολα, το χέρι σας θα κουραζόταν πάρα πολύ! Φυσικά, το βάρος της πέτρας θα ήταν το ίδιο. Αλλά όσο θα περνούσε η ώρα, θα σας φαινόταν όλο και πιο βαριά. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγανάκτηση. Όσο περισσότερο αφήνουμε μέσα μας την πικρία​—έστω και αν είναι λίγη—​τόσο περισσότερο πληγώνουμε τον εαυτό μας. Καταλαβαίνουμε,  λοιπόν, γιατί ο Ιεχωβά μάς παροτρύνει να διώξουμε την αγανάκτηση. Στην πραγματικότητα, αυτό θα κάνει καλό σε εμάς τους ίδιους.​—Παροιμίες 11:17.

Τι βοήθησε τη Λίντα να μη συνεχίσει να νιώθει αγανάκτηση για τη συμπεριφορά κάποιας ομόπιστής της; Μεταξύ άλλων, έκανε στοχασμούς γύρω από τους Γραφικούς λόγους που είχε για να τη συγχωρήσει. (Ψαλμός 130:3, 4) Κάτι που την άγγιξε ιδιαίτερα είναι η σκέψη πως, όταν συγχωρούμε τους άλλους, τότε θα συγχωρεί και εμάς ο Ιεχωβά. (Εφεσίους 4:32–5:2) Σχολιάζοντας το πώς την επηρέασαν όλα αυτά, λέει: «Ένιωσα λες και μου μιλούσε ο ίδιος ο Ιεχωβά».

Σιγά σιγά, η Λίντα κατάφερε να διώξει την αγανάκτηση. Συγχώρησε ανεπιφύλακτα την αδελφή, και τώρα οι δυο τους είναι καλές φίλες. Η Λίντα έχει αφήσει πίσω της το παρελθόν και συνεχίζει να υπηρετεί τον Ιεχωβά. Να είστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θέλει να κάνετε και εσείς το ίδιο.