Αφού ο Ιησούς κατακρίνει τους Φαρισαίους για τις παραδόσεις τους, οι οποίες εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, φεύγει με τους μαθητές του. Κατευθύνεται προς τα μέρη της Τύρου και της Σιδώνας στη Φοινίκη, πολλά χιλιόμετρα προς τα βορειοδυτικά.

Ο Ιησούς βρίσκει ένα σπίτι να μείνει, αλλά δεν θέλει να γίνει γνωστή η παρουσία του. Και εδώ, όμως, δεν περνάει απαρατήρητος. Μια γυναίκα ελληνικής καταγωγής, γεννημένη σε αυτή την περιοχή, βρίσκει τον Ιησού και αρχίζει να τον παρακαλεί: «Ελέησέ με, Κύριε, Γιε του Δαβίδ! Η κόρη μου βασανίζεται από δαίμονα».​—Ματθαίος 15:22· Μάρκος 7:26.

Ύστερα από λίγο, οι μαθητές του Ιησού τού λένε: «Πες της να φύγει, επειδή μας ακολουθεί και φωνάζει». Ο Ιησούς εξηγεί γιατί την αγνοεί, απαντώντας: «Εγώ στάλθηκα μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ». Η γυναίκα, όμως, δεν παραιτείται. Πλησιάζει και τον προσκυνάει, ικετεύοντας: «Κύριε, βοήθησέ με!»​—Ματθαίος 15:23-25.

Ο Ιησούς, προφανώς για να δοκιμάσει την πίστη της, κάνει νύξη για την αρνητική άποψη που έχουν οι Ιουδαίοι για τους ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλάκια». (Ματθαίος 15:26) Μιλώντας για «σκυλάκια», δηλαδή κουταβάκια, ο Ιησούς φανερώνει τα τρυφερά του αισθήματα για τους μη Ιουδαίους. Τα αισθήματα αυτά λογικά καθρεφτίζονται στην έκφραση του προσώπου του και στον συμπονετικό τόνο της φωνής του.

Η γυναίκα δεν προσβάλλεται. Αντίθετα, με αφορμή την αναφορά στις προκαταλήψεις των Ιουδαίων, λέει ταπεινά: «Ναι, Κύριε· αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Ο Ιησούς αναγνωρίζει την καλή κατάσταση της καρδιάς της και λέει: «Ω! γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου· ας γίνει για εσένα αυτό που θέλεις». (Ματθαίος 15:27, 28) Αυτό ακριβώς γίνεται, παρότι το κορίτσι δεν είναι μπροστά! Όταν η γυναίκα γυρίζει στο σπίτι της, βρίσκει την κόρη της ξαπλωμένη στο κρεβάτι, εντελώς θεραπευμένη​—“ο δαίμονας έχει φύγει”!​—Μάρκος 7:30.

Από την περιοχή της Φοινίκης, ο Ιησούς και οι μαθητές του διασχίζουν τη χώρα και κατευθύνονται προς το άνω τμήμα του Ιορδάνη Ποταμού. Προφανώς διασχίζουν τον Ιορδάνη σε κάποιο σημείο βόρεια της Θάλασσας της Γαλιλαίας και φτάνουν στην περιοχή της Δεκάπολης. Εκεί, ανεβαίνουν σε ένα βουνό, αλλά τα πλήθη τούς βρίσκουν. Φέρνουν στον Ιησού κουτσούς, κουλούς, τυφλούς και βουβούς. Βάζουν τους αρρώστους στα πόδια του, και εκείνος τους θεραπεύει. Οι άνθρωποι, γεμάτοι θαυμασμό, δοξάζουν τον Θεό του Ισραήλ.

Ο Ιησούς δίνει ιδιαίτερη προσοχή σε κάποιον που είναι κουφός και έχει πρόβλημα στην ομιλία. Καταλαβαίνετε, βέβαια, πώς νιώθει αυτός ο άνθρωπος μέσα σε τόσον κόσμο. Ο Ιησούς ίσως προσέχει τη νευρικότητά του, γι’ αυτό τον παίρνει παράμερα. Όταν μένουν μόνοι, του δείχνει τι πρόκειται να κάνει για αυτόν. Βάζει τα δάχτυλά του μέσα στα αφτιά του ανθρώπου και, αφού φτύνει, αγγίζει τη γλώσσα του. Μετά σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό και χρησιμοποιεί μια σημιτική έκφραση που σημαίνει: «Να ανοιχτείς». Τότε η ακοή του ανθρώπου αποκαθίσταται, και μπορεί να μιλάει φυσιολογικά. Ο Ιησούς δεν θέλει να κοινοποιηθεί το συμβάν, επειδή προτιμάει να πιστεύουν σε αυτόν οι άνθρωποι βασιζόμενοι σε όσα βλέπουν και ακούν προσωπικά.​—Μάρκος 7:32-36.

Η δύναμη που έχει ο Ιησούς να εκτελεί τέτοιες θεραπείες κάνει τεράστια εντύπωση στους αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι νιώθουν «απίστευτη έκπληξη» και λένε: «Όλα τα έχει κάνει καλά. Κάνει ακόμη και τους κουφούς να ακούν και τους βουβούς να μιλούν».​—Μάρκος 7:37.