ΓΙΑΤΙ πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται σκληρά χωρίς να βρίσκουν πραγματικό νόημα στη ζωή τους; «Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι λιγόχρονος και χορτασμένος ταραχή. Σαν άνθος βγαίνει και κόβεται, φεύγει σαν σκιά και παύει να υπάρχει». (Ιώβ 14:1, 2) Κάτι συνέβη στο πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι μέσα στον Παράδεισο, κάτι που κατέστρεψε τις λαμπρές προοπτικές της ανθρωπότητας.

² Για να είναι οι άνθρωποι γνήσια ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουν καλή σχέση με τον Θεό​—επειδή το θέλουν οι ίδιοι, όχι αναγκαστικά. (Δευτερονόμιο 30:15-20· Ιησούς του Ναυή 24:15) Ο Ιεχωβά θέλει υπακοή και λατρεία που πηγάζουν από την καρδιά, που υποκινούνται από αγάπη. (Δευτερονόμιο 6:5) Γι’ αυτό, στον κήπο της Εδέμ ο Ιεχωβά έβαλε έναν περιορισμό που παρείχε στον πρώτο άνθρωπο την ευκαιρία να αποδείξει την ολόκαρδη οσιότητά του. «Από κάθε δέντρο του κήπου μπορείς να τρως μέχρι να χορτάσεις», είπε ο Θεός στον Αδάμ, «αλλά από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν πρέπει να φας, γιατί την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις». (Γένεση 2:16, 17) Επρόκειτο για μια απλή δοκιμή. Ο Ιεχωβά απαγόρευσε στον Αδάμ να φάει τον καρπό ενός μόνο δέντρου από όλα τα δέντρα του κήπου. Εκείνο το δέντρο συμβόλιζε το δικαίωμα που έχει ο πάνσοφος Δημιουργός να αποφασίζει τι είναι καλό και τι κακό. Ο πρώτος άνθρωπος μεταβίβασε αυτή τη θεόδοτη εντολή στη σύζυγό του, την οποία του προμήθευσε ο Ιεχωβά «ως συμπλήρωμά του». (Γένεση 2:18) Και οι δύο ήταν ικανοποιημένοι με αυτή τη διευθέτηση​—να ζουν υπό τη διακυβέρνηση του Θεού​—υποτασσόμενοι στο θέλημά του από εκτίμηση και εκφράζοντας έτσι την αγάπη τους για τον Δημιουργό και Ζωοδότη τους.

³ Κάποια ημέρα, όμως, ένα φίδι μίλησε στην Εύα και ρώτησε: «Είπε πράγματι ο Θεός ότι δεν πρέπει να τρώτε από κάθε δέντρο του κήπου;» Η Εύα απάντησε ότι απαγορευόταν να φάνε μόνο από τον καρπό «του δέντρου που είναι στη μέση του κήπου», του δέντρου της γνώσης του  καλού και του κακού, ‘‘για να μην πεθάνουν’’.​—Γένεση 3:1-3.

⁴ Ποιος ήταν αυτό το φίδι; Το βιβλίο της Αποκάλυψης, στην Αγία Γραφή, προσδιορίζει «το αρχικό φίδι» λέγοντας ότι είναι «εκείνος που αποκαλείται Διάβολος και Σατανάς, ο οποίος παροδηγεί ολόκληρη την κατοικημένη γη». (Αποκάλυψη 12:9) Μήπως δημιούργησε ο Θεός τον Σατανά τον Διάβολο; Όχι. Τα έργα του Ιεχωβά είναι τέλεια και καλά. (Δευτερονόμιο 32:4) Αυτό το πνευματικό πλάσμα έγινε μόνο του Διάβολος, που σημαίνει «Συκοφάντης», και Σατανάς, που σημαίνει «Ανθιστάμενος». ‘‘Ελκύστηκε και δελεάστηκε από την ίδια του την επιθυμία’’, την επιθυμία να βρεθεί στη θέση του Θεού, και ξεκίνησε ανταρσία εναντίον του Δημιουργού.​—Ιακώβου 1:14.

⁵ Στη συνέχεια ο Σατανάς ο Διάβολος είπε στην Εύα: «Οπωσδήποτε δεν θα πεθάνετε. Διότι ο Θεός γνωρίζει πως, την ίδια ημέρα που θα φάτε από αυτό, είναι βέβαιο ότι τα μάτια σας θα ανοιχτούν και εσείς θα γίνετε σαν τον Θεό, γνωρίζοντας το καλό και το κακό». (Γένεση 3:4, 5) Ο Σατανάς έκανε να φαίνεται ελκυστική στην Εύα η ιδέα της βρώσης ενός καρπού από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Στην ουσία, πρόβαλε το εξής σκεπτικό: ‘‘Ο Θεός κατακρατεί από εσένα κάτι καλό. Φάε από αυτό το δέντρο, και τότε θα είσαι σαν τον Θεό και θα μπορείς να αποφασίζεις μόνη σου τι είναι καλό και τι κακό’’. Σήμερα ο Σατανάς εξακολουθεί να χρησιμοποιεί αυτή την επιχειρηματολογία για να εμποδίζει πολλούς ανθρώπους να υπηρετούν τον Θεό. ‘‘Κάνε ό,τι σου αρέσει’’, λέει. ‘‘Αγνόησε αυτά που οφείλεις σε Εκείνον που σου έδωσε τη ζωή’’.​—Αποκάλυψη 4:11.

⁶ Ο καρπός του δέντρου έγινε ξαφνικά κάτι ποθητό, ακαταμάχητο! Η Εύα πήρε τον καρπό, τον έφαγε, και έπειτα πρόσφερε και στο σύζυγό της. Μολονότι ο Αδάμ ήταν πλήρως ενήμερος για τις συνέπειες, άκουσε τη φωνή της γυναίκας του και έφαγε τον καρπό. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στη γυναίκα ο Ιεχωβά απήγγειλε την ακόλουθη ποινή: «Θα αυξήσω πολύ τον πόνο της εγκυμοσύνης σου· με πόνους θα γεννάς παιδιά και η λαχτάρα σου θα είναι για το σύζυγό σου και αυτός θα σε εξουσιάζει». Και στον άντρα; «Καταραμένη είναι η γη εξαιτίας σου. Με πόνο θα τρως τα προϊόντα της όλες τις ημέρες της ζωής σου. Και αγκάθια και τριβόλια θα σου βλαστάνει, και εσύ θα τρως τη βλάστηση του αγρού. Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως ψωμί μέχρι να επιστρέψεις  στη γη, γιατί από αυτήν πάρθηκες. Διότι χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις». Τώρα ο Αδάμ και η Εύα αφέθηκαν να επιδιώκουν την ευτυχία και την ικανοποίηση με το δικό τους τρόπο. Θα τελεσφορούσαν άραγε οι προσπάθειες που θα έκαναν οι άνθρωποι να έχουν ικανοποιητική ζωή χωρίς να συμβαδίζουν με το θεϊκό σκοπό; Η απολαυστική εργασία που θα είχαν φροντίζοντας τον παραδεισιακό κήπο και επεκτείνοντάς τον ως τα πέρατα της γης αντικαταστάθηκε από μια αγγαρεία στην οποία μοχθούσαν απλώς και μόνο για να επιβιώνουν, μη κάνοντας τίποτα προς δόξα του Δημιουργού τους.​—Γένεση 3:6-19.

⁷ Την ημέρα που έφαγε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι πέθανε από την άποψη του Θεού και άρχισε τη φθίνουσα πορεία προς το φυσικό του θάνατο. Τι τους συνέβη όταν τελικά πέθαναν; Η Αγία Γραφή μάς παρέχει ενόραση στην κατάσταση των νεκρών: «Οι ζωντανοί γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν· αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως ούτε έχουν πια απολαβή, επειδή η ενθύμηση για αυτούς έχει ξεχαστεί». (Εκκλησιαστής 9:5· Ψαλμός 146:4) Δεν υπάρχει «ψυχή» η οποία συνεχίζει να ζει μετά θάνατον. Η τιμωρία για την αμαρτία είναι ο θάνατος, όχι αιώνια βάσανα σε μια πύρινη κόλαση. Ούτε και οδηγεί ο θάνατος σε αιώνια ευδαιμονία στον ουρανό. *

⁸ Όπως μια ελαττωματική φόρμα για κέικ μπορεί να παράγει μόνο κέικ των οποίων το σχήμα έχει το ίδιο ελάττωμα, έτσι και ο άντρας και η γυναίκα, οι οποίοι ήταν τώρα πια ατελείς, μπορούσαν να παράγουν μόνο ατελείς απογόνους. Η Αγία Γραφή εξηγεί αυτή τη διαδικασία: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Ρωμαίους 5:12) Επομένως, όλοι μας γεννιόμαστε στην αμαρτία και είμαστε υποτελείς στη ματαιότητα. Η ζωή των απογόνων του Αδάμ έγινε μια απογοητευτική αγγαρεία. Υπάρχει όμως διέξοδος;