1-3. (α) Τι υποκίνησε τον Ιησού να θέλει να μοιάσει στον Πατέρα του; (β) Ποιες πτυχές της αγάπης του Ιησού θα εξετάσουμε;

 ΕΧΕΤΕ δει ποτέ ένα αγοράκι να προσπαθεί να μοιάσει στον πατέρα του; Ο γιος μπορεί να μιμείται τον τρόπο με τον οποίο περπατάει, μιλάει ή φέρεται ο πατέρας του. Με τον καιρό, μπορεί μάλιστα να ενστερνιστεί τις ηθικές και πνευματικές αξίες του πατέρα του. Ναι, η αγάπη και ο θαυμασμός που νιώθει ένας γιος για τον στοργικό πατέρα του κάνει το παιδί να θέλει να μοιάσει στον πατέρα του.

² Τι θα πούμε για τη σχέση ανάμεσα στον Ιησού και στον ουράνιο Πατέρα του; «Αγαπώ τον Πατέρα», είπε ο Ιησούς σε κάποια περίπτωση. (Ιωάννης 14:31) Κανένας δεν θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο τον Ιεχωβά από αυτόν τον Γιο, ο οποίος ήταν με τον Πατέρα πολύ προτού έρθουν σε ύπαρξη όλα τα άλλα πλάσματα. Εκείνη η αγάπη υποκίνησε αυτόν τον αφοσιωμένο Γιο να θέλει να μοιάσει στον Πατέρα του.​—Ιωάννης 14:9.

³ Σε προηγούμενα κεφάλαια, εξετάσαμε πώς ο Ιησούς μιμούνταν τέλεια τη δύναμη, τη δικαιοσύνη και τη σοφία του Ιεχωβά. Πώς όμως αντανακλούσε ο Ιησούς την αγάπη του Πατέρα του; Ας εξετάσουμε τρεις πτυχές της αγάπης του Ιησού​—το αυτοθυσιαστικό του πνεύμα, την τρυφερή του συμπόνια και την προθυμία του να συγχωρεί.

4. Πώς έθεσε ο Ιησούς το μεγαλύτερο ανθρώπινο παράδειγμα αυτοθυσιαστικής αγάπης;

⁴ Ο Ιησούς έθεσε εξαιρετικό παράδειγμα αυτοθυσιαστικής αγάπης. Αυτοθυσία σημαίνει να βάζουμε ανιδιοτελώς τις ανάγκες και τις ανησυχίες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Πώς εκδήλωσε ο Ιησούς τέτοια αγάπη; Ο ίδιος εξήγησε: «Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει τη ζωή του για χάρη των φίλων του». (Ιωάννης 15:13) Ο Ιησούς  έδωσε πρόθυμα την τέλεια ζωή του για εμάς. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης που έγινε ποτέ από κάποιον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς έδειξε αυτοθυσιαστική αγάπη και με άλλους τρόπους.

5. Γιατί έδειχνε αγάπη η θυσία που έκανε ο μονογενής Γιος του Θεού όταν άφησε τους ουρανούς;

⁵ Στην προανθρώπινη ύπαρξή του, ο μονογενής Γιος του Θεού κατείχε μια προνομιακή και εξυψωμένη θέση στους ουρανούς. Είχε στενή συναναστροφή με τον Ιεχωβά και με πλήθη πνευματικών πλασμάτων. Παρά τα προσωπικά του πλεονεκτήματα, αυτός ο αγαπητός Γιος «άδειασε τον εαυτό του και πήρε μορφή δούλου και έγινε άνθρωπος». (Φιλιππησίους 2:7) Ήρθε πρόθυμα να ζήσει ανάμεσα σε αμαρτωλούς ανθρώπους σε έναν κόσμο που «βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». (1 Ιωάννη 5:19) Δεν έδειχνε αυτή η θυσία αγάπη από μέρους του Γιου του Θεού;

6, 7. (α) Με ποιους τρόπους έδειξε ο Ιησούς αυτοθυσιαστική αγάπη κατά την επίγεια διακονία του; (β) Ποιο συγκινητικό παράδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης καταγράφεται στα εδάφια Ιωάννης 19:25-27;

⁶ Σε όλη τη διάρκεια της επίγειας διακονίας του, ο Ιησούς έδειχνε αυτοθυσιαστική αγάπη με διάφορους τρόπους. Ήταν εντελώς ανιδιοτελής. Ήταν τόσο απορροφημένος στη διακονία του ώστε θυσίαζε τις φυσιολογικές ανέσεις στις οποίες είναι συνηθισμένοι οι άνθρωποι. «Οι αλεπούδες έχουν κρυψώνες και τα πουλιά του ουρανού έχουν φωλιές», είπε, «αλλά ο Γιος του ανθρώπου δεν έχει πουθενά να γείρει το κεφάλι του». (Ματθαίος 8:20) Όντας επιδέξιος ξυλουργός, ο Ιησούς θα μπορούσε να αφιερώσει χρόνο για να κατασκευάσει ένα άνετο σπίτι για τον εαυτό του ή να φτιάξει όμορφα έπιπλα για να τα πουλήσει ώστε να έχει επιπλέον χρήματα. Αλλά δεν χρησιμοποίησε τις ικανότητές του για να αποκτήσει υλικά πράγματα.

⁷ Ένα αληθινά συγκινητικό παράδειγμα της αυτοθυσιαστικής αγάπης του Ιησού καταγράφεται στα εδάφια Ιωάννης 19:25-27. Φανταστείτε τα πολλά πράγματα που πρέπει να απασχολούσαν τον νου και την καρδιά του Ιησού το απόγευμα του θανάτου του. Καθώς υπέφερε πάνω στο ξύλο του βασανισμού, ανησυχούσε για τους μαθητές του, για το έργο κηρύγματος, και ιδιαίτερα για την ακεραιότητά του και το πώς αυτή θα επηρέαζε  το όνομα του Πατέρα του. Πράγματι, σήκωνε στους ώμους του ολόκληρο το μέλλον της ανθρωπότητας! Εντούτοις, λίγες μόλις στιγμές προτού πεθάνει, ο Ιησούς έδειξε επίσης ενδιαφέρον για τη μητέρα του, τη Μαρία, η οποία τότε ήταν προφανώς χήρα. Ο Ιησούς ζήτησε από τον απόστολο Ιωάννη να φροντίζει τη Μαρία σαν την ίδια του τη μητέρα, και ο απόστολος πήρε έκτοτε τη Μαρία στο σπίτι του. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιησούς διευθέτησε για την υλική και την πνευματική φροντίδα της μητέρας του. Τι τρυφερή έκφραση ανιδιοτελούς αγάπης!

8. Τι σημαίνει το ρήμα σπλαγχνίζομαι με το οποίο η Γραφή περιγράφει τη συμπόνια του Ιησού;

⁸ Όπως και ο Πατέρας του, ο Ιησούς ήταν συμπονετικός. Οι Γραφές περιγράφουν τον Ιησού ως κάποιον που προσπαθούσε να βοηθήσει όσους είχαν στενοχώριες επειδή η κατάστασή τους τον συγκινούσε βαθιά. Για να περιγράψει τη συμπόνια του Ιησού, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο χρησιμοποιεί το ρήμα σπλαγχνίζομαι, για το οποίο κάποιος λόγιος αναφέρει: «Περιγράφει . . . ένα συναίσθημα το οποίο υποκινεί τον άνθρωπο μέχρι τα κατάβαθα της ύπαρξής του. Αυτή είναι η πιο δυνατή λέξη που υπάρχει στην Κοινή Ελληνική για το αίσθημα της συμπόνιας». Ας εξετάσουμε μερικές καταστάσεις στις οποίες ο Ιησούς υποκινήθηκε από βαθιά συμπόνια που τον ώθησε να ενεργήσει.

9, 10. (α) Ποιες περιστάσεις έκαναν τον Ιησού και τους αποστόλους του να αναζητήσουν έναν ήσυχο τόπο; (β) Πώς αντέδρασε ο Ιησούς όταν ένα πλήθος δεν τον άφησε να ησυχάσει, και γιατί;

⁹ Υποκινούνταν να ανταποκρίνεται σε πνευματικές ανάγκες. Η αφήγηση στα εδάφια Μάρκος 6:30-34 δείχνει τι υποκινούσε πρωτίστως τον Ιησού να εκφράζει την ευσπλαχνία του. Φανταστείτε τη σκηνή. Οι απόστολοι ήταν ενθουσιασμένοι, επειδή μόλις είχαν ολοκληρώσει μια εκτεταμένη περιοδεία κηρύγματος. Επέστρεψαν στον Ιησού και του αφηγήθηκαν με ενθουσιασμό όλα όσα είχαν δει και ακούσει. Αλλά συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο πλήθος, με αποτέλεσμα ο Ιησούς και οι απόστολοί του να μην προλαβαίνουν ούτε να φάνε. Ο Ιησούς, που ήταν πάντοτε παρατηρητικός, πρόσεξε ότι οι απόστολοι ήταν κουρασμένοι. «Ελάτε μόνοι σας σε έναν ερημικό τόπο και αναπαυτείτε  λίγο», τους είπε. Μπήκαν σε ένα πλοιάριο και διέσχισαν το βόρειο άκρο της Θάλασσας της Γαλιλαίας φτάνοντας σε έναν ήσυχο τόπο. Αλλά το πλήθος τούς είδε να φεύγουν. Στο μεταξύ, το έμαθαν και άλλοι. Όλοι αυτοί έτρεξαν κατά μήκος της βόρειας ακτογραμμής και έφτασαν στην άλλη πλευρά πριν από το πλοιάριο!

¹⁰ Μήπως ο Ιησούς αναστατώθηκε επειδή δεν τον άφησαν να ησυχάσει; Κάθε άλλο! Η καρδιά του συγκινήθηκε από το θέαμα αυτού του πλήθους των χιλιάδων ατόμων που τον περίμεναν. Ο Μάρκος έγραψε: «Είδε ένα μεγάλο πλήθος και τους σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν σαν πρόβατα χωρίς βοσκό. Και άρχισε να τους διδάσκει πολλά». Ο Ιησούς είδε αυτούς τους ανθρώπους ως άτομα που είχαν πνευματικές ανάγκες. Έμοιαζαν με πρόβατα τα οποία περιπλανιούνταν αβοήθητα, χωρίς κάποιον βοσκό να τα καθοδηγήσει ή να τα προστατέψει. Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι σκληρόκαρδοι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν στοργικοί ποιμένες, παραμελούσαν τον κοινό λαό. (Ιωάννης 7:47-49) Λυπήθηκε τους ανθρώπους, γι’ αυτό άρχισε να τους διδάσκει «για τη Βασιλεία του Θεού». (Λουκάς 9:11) Προσέξτε ότι ο Ιησούς τούς σπλαχνίστηκε προτού καν δει την αντίδρασή τους σε αυτά που θα δίδασκε. Με άλλα λόγια, η τρυφερή συμπόνια δεν ήταν ένα συναίσθημα που ένιωσε ο Ιησούς αφού πρώτα δίδαξε τους ανθρώπους. Ήταν το κίνητρο με το οποίο το έκανε αυτό.

11, 12. (α) Πώς αντιμετώπιζαν τους λεπρούς στους Βιβλικούς χρόνους, αλλά πώς αντέδρασε ο Ιησούς όταν τον πλησίασε ένας άντρας “γεμάτος λέπρα”; (β) Πώς μπορεί να επηρέασε τον λεπρό το άγγιγμα του Ιησού, και πώς το δείχνει αυτό η εμπειρία ενός γιατρού;

¹¹ Υποκινούνταν να ανακουφίζει όσους υπέφεραν. Άνθρωποι με διάφορες παθήσεις διέκριναν τη συμπόνια του Ιησού, και γι’ αυτό ελκύονταν κοντά του. Αυτό έγινε ιδιαίτερα φανερό όταν, ενώ πλήθη ακολουθούσαν τον Ιησού, τον πλησίασε ένας άντρας “γεμάτος λέπρα”. (Λουκάς 5:12) Στους Βιβλικούς χρόνους, οι λεπροί έμπαιναν σε καραντίνα για να προστατευτούν οι άλλοι από τη μόλυνση. (Αριθμοί 5:1-4) Ωστόσο, με τον καιρό οι επιφανείς ραβίνοι προώθησαν μια άκαρδη άποψη για τη λέπρα και  επέβαλαν τους δικούς τους καταπιεστικούς κανόνες. a Προσέξτε όμως τη στάση του Ιησού απέναντι στον λεπρό: «Ήρθε επίσης σε αυτόν ένας λεπρός, ο οποίος τον ικέτευε μάλιστα γονατιστός, λέγοντάς του: “Αν εσύ θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις από τη λέπρα”. Τότε εκείνος τον σπλαχνίστηκε και άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε: “Θέλω! Καθαρίσου”. Αμέσως η λέπρα του εξαφανίστηκε». (Μάρκος 1:40-42) Ο Ιησούς γνώριζε ότι δεν ήταν νόμιμο για τον λεπρό ούτε καν να βρίσκεται εκεί. Εντούτοις, αντί να τον διώξει, ο Ιησούς συγκινήθηκε τόσο βαθιά ώστε έκανε κάτι αδιανόητο. Τον άγγιξε!

¹² Μπορείτε να φανταστείτε τι σήμαινε αυτό το άγγιγμα για τον λεπρό; Για να το δείξουμε με παράδειγμα, ας δούμε μια εμπειρία. Ο Δρ Πολ Μπραντ, ειδικός στη λέπρα, λέει για έναν λεπρό που είχε περιθάλψει στην Ινδία. Στη διάρκεια της εξέτασης, ο γιατρός έβαλε το χέρι του στον ώμο του λεπρού και εξήγησε, μέσω διερμηνέα, ποια θεραπεία θα έπρεπε να ακολουθήσει. Ξαφνικά, ο λεπρός άρχισε να κλαίει. «Μήπως είπα κάτι κακό;» ρώτησε ο γιατρός. Η διερμηνέας ρώτησε τον νεαρό στη γλώσσα του και απάντησε: «Όχι, γιατρέ. Λέει ότι κλαίει επειδή έβαλες το χέρι σου στον ώμο του. Μέχρι τώρα που ήρθε εδώ, δεν τον είχε αγγίξει κανένας επί πολλά χρόνια». Για τον λεπρό που πλησίασε τον Ιησού, το άγγιγμά του είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Ύστερα από εκείνο το ένα άγγιγμα, η πάθηση που τον είχε κάνει απόβλητο εξαφανίστηκε!

13, 14. (α) Ποια πομπή συνάντησε ο Ιησούς καθώς πλησίαζε στην πόλη Ναΐν, και γιατί ήταν ιδιαίτερα θλιβερή εκείνη η περίσταση; (β) Τι έκανε ο Ιησούς για τη χήρα της Ναΐν υποκινούμενος από συμπόνια;

¹³ Υποκινούνταν να διώχνει τη θλίψη. Ο Ιησούς συγκινούνταν  βαθιά από τη θλίψη των άλλων. Εξετάστε, για παράδειγμα, την αφήγηση στα εδάφια Λουκάς 7:11-15. Αυτό το περιστατικό έλαβε χώρα όταν, περίπου στα μισά της διακονίας του, ο Ιησούς έφτασε στα περίχωρα της πόλης Ναΐν στη Γαλιλαία. Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην πύλη της πόλης, συνάντησε μια νεκρική πομπή. Επρόκειτο για ιδιαίτερα τραγική περίπτωση. Μια χήρα είχε χάσει τον νεαρό μοναχογιό της. Εκείνη η γυναίκα είχε πιθανότατα βρεθεί ξανά σε μια παρόμοια πομπή​—στην κηδεία του συζύγου της. Αυτή τη φορά κήδευε τον γιο της, ίσως το μοναδικό στήριγμά της. Στο πλήθος που τη συνόδευε μπορεί να υπήρχαν και άλλοι πενθούντες που έλεγαν μοιρολόγια και μουσικοί που έπαιζαν πένθιμους σκοπούς. (Ιερεμίας 9:17, 18· Ματθαίος 9:23) Το βλέμμα του Ιησού όμως στάθηκε στην τσακισμένη από τη θλίψη μητέρα, η οποία αναμφίβολα περπατούσε κοντά στο νεκροκρέβατο που μετέφερε τη σορό του παιδιού της.

¹⁴ Ο Ιησούς «σπλαχνίστηκε» τη μητέρα που είχε χάσει το παιδί της. Με καθησυχαστικό τόνο, της είπε: «Μην κλαις». Αυθόρμητα, πλησίασε και άγγιξε το νεκροκρέβατο. Εκείνοι που το βάσταζαν​—και πιθανώς το υπόλοιπο πλήθος​—στάθηκαν. Με τη φωνή κάποιου που έχει εξουσία, ο Ιησούς είπε στο άψυχο σώμα: «Νεαρέ, σου λέω, σήκω!» Τι συνέβη στη συνέχεια; «Ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει» σαν να είχε ξυπνήσει από βαθύ ύπνο! Κατόπιν, η αφήγηση λέει κάτι τρομερά συγκινητικό: «Και ο Ιησούς τον έδωσε στη μητέρα του».

15. (α) Ποια σχέση μεταξύ συμπόνιας και δράσης φανερώνουν οι Βιβλικές αφηγήσεις σχετικά με την ευσπλαχνία του Ιησού; (β) Πώς μπορούμε να μιμούμαστε τον Ιησού σε αυτόν τον τομέα;

¹⁵ Τι μαθαίνουμε από αυτές τις αφηγήσεις; Σε καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις, προσέξτε τη σχέση μεταξύ συμπόνιας και δράσης. Ο Ιησούς δεν μπορούσε να βλέπει τη δυσχερή θέση των άλλων χωρίς να τους σπλαχνίζεται, και δεν μπορούσε να νιώθει τέτοια συμπόνια χωρίς να αναλαμβάνει ανάλογη δράση. Πώς μπορούμε εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του; Ως Χριστιανοί, έχουμε υποχρέωση να κηρύττουμε τα καλά νέα και να κάνουμε μαθητές. Πρωταρχικά, υποκινούμαστε από αγάπη για τον Θεό. Ας θυμόμαστε όμως ότι αυτό είναι επίσης έργο συμπόνιας.  Αν συμπονούμε τους άλλους όπως ο Ιησούς, η καρδιά μας θα μας υποκινεί να κάνουμε όλα όσα μπορούμε για να τους μεταδώσουμε τα καλά νέα. (Ματθαίος 22:37-39) Τι θα πούμε για την εκδήλωση συμπόνιας σε ομοπίστους μας που υποφέρουν ή πενθούν; Δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε θαυματουργικά τις ασθένειες ούτε να αναστήσουμε νεκρούς. Ωστόσο, μπορούμε να εκδηλώνουμε έμπρακτα συμπόνια παίρνοντας την πρωτοβουλία να εκφράζουμε το ενδιαφέρον μας ή να παρέχουμε ανάλογη πρακτική βοήθεια.​—Εφεσίους 4:32.

16. Πώς εκδήλωσε ο Ιησούς προθυμία να συγχωρεί ακόμη και όταν ήταν καρφωμένος στο ξύλο του βασανισμού;

¹⁶ Ο Ιησούς αντανακλούσε τέλεια την αγάπη του Πατέρα του με έναν ακόμη σημαντικό τρόπο​—ήταν “πρόθυμος να συγχωρεί”. (Ψαλμός 86:5) Εκδήλωσε αυτή την προθυμία ακόμη και όταν ήταν καρφωμένος στο ξύλο του βασανισμού. Ενώ υφίστατο έναν επαίσχυντο θάνατο, με καρφιά να τρυπούν τα χέρια και τα πόδια του, για ποιο πράγμα μίλησε; Μήπως κραύγασε στον Ιεχωβά να τιμωρήσει τους εκτελεστές του; Αντίθετα, ανάμεσα στα τελευταία λόγια του Ιησού ήταν τα εξής: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».​—Λουκάς 23:34. b

17-19. Με ποιους τρόπους έδειξε ο Ιησούς ότι συγχώρησε τον απόστολο Πέτρο για το ότι τον αρνήθηκε τρεις φορές;

¹⁷ Ίσως ένα ακόμη πιο συγκινητικό παράδειγμα της συγχώρησης του Ιησού μπορούμε να δούμε στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στον απόστολο Πέτρο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πέτρος αγαπούσε πολύ τον Ιησού. Στις 14 Νισάν, την  τελευταία νύχτα της ζωής του Ιησού, ο Πέτρος τού είπε: «Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στον θάνατο». Εντούτοις, μόλις λίγες ώρες αργότερα, ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές ακόμη και ότι γνώριζε τον Ιησού! Η Γραφή μάς λέει τι συνέβη όταν ο Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρίτη φορά: «Ο Κύριος στράφηκε και κοίταξε κατάματα τον Πέτρο». Συντετριμμένος από το βάρος της αμαρτίας του, ο Πέτρος «βγήκε έξω και έκλαψε πικρά». Όταν ο Ιησούς πέθανε αργότερα την ίδια μέρα, ο απόστολος μπορεί κάλλιστα να αναρωτιόταν: “Με συγχώρησε άραγε ο Κύριός μου;”​—Λουκάς 22:33, 61, 62.

¹⁸ Ο Πέτρος δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για την απάντηση. Ο Ιησούς αναστήθηκε το πρωί της 16ης Νισάν και, προφανώς την ίδια μέρα, επισκέφτηκε προσωπικά τον Πέτρο. (Λουκάς 24:34· 1 Κορινθίους 15:4-8) Γιατί έδωσε τέτοια ιδιαίτερη προσοχή ο Ιησούς στον απόστολο που τον είχε αρνηθεί τόσο επίμονα; Ίσως ο Ιησούς να ήθελε να διαβεβαιώσει τον μετανοημένο Πέτρο ότι ο Κύριός του τον αγαπούσε ακόμη και τον θεωρούσε πολύτιμο. Αλλά ο Ιησούς έκανε και άλλα πράγματα για να καθησυχάσει τον Πέτρο.

¹⁹ Λίγο αργότερα, ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Σε αυτή την περίπτωση, ο Ιησούς ρώτησε τρεις φορές τον Πέτρο (ο οποίος είχε αρνηθεί τον Κύριό του τρεις φορές) αν τον αγαπούσε. Μετά την τρίτη φορά, ο Πέτρος απάντησε: «Κύριε, εσύ ξέρεις τα πάντα· εσύ γνωρίζεις ότι νιώθω στοργή για εσένα». Όντως, ο Ιησούς, ο οποίος μπορούσε να διαβάζει καρδιές, ήξερε καλά ότι ο Πέτρος τον αγαπούσε και ότι ένιωθε στοργή για αυτόν. Εντούτοις, ο Ιησούς έδωσε στον Πέτρο την ευκαιρία να επιβεβαιώσει την αγάπη του. Επιπλέον, ο Ιησούς ανέθεσε στον Πέτρο την αποστολή να “βόσκει” και να “ποιμαίνει” τα «προβατάκια» του. (Ιωάννης 21:15-17) Νωρίτερα, ο Πέτρος είχε λάβει διορισμό να κηρύττει. (Λουκάς 5:10) Αλλά τώρα, με μια αξιοσημείωτη επίδειξη εμπιστοσύνης, ο Ιησούς τού ανέθεσε άλλη μια βαρυσήμαντη ευθύνη​—να φροντίζει εκείνους που θα γίνονταν ακόλουθοι του Χριστού. Λίγο αργότερα, ο Ιησούς έδωσε στον Πέτρο έναν εξέχοντα ρόλο στη δράση των μαθητών. (Πράξεις 2:1-41) Πόση ανακούφιση πρέπει να ένιωσε ο Πέτρος όταν κατάλαβε ότι ο Ιησούς τον είχε συγχωρήσει και τον εμπιστευόταν ακόμη!

20, 21. Πώς μπορούμε να καταφέρουμε “να γνωρίσουμε την αγάπη του Χριστού” πλήρως;

²⁰ Αληθινά, ο Λόγος του Ιεχωβά περιγράφει όμορφα την αγάπη του Χριστού. Πώς όμως πρέπει να ανταποκριθούμε εμείς στην αγάπη του; Η Γραφή μάς προτρέπει “να γνωρίσουμε την αγάπη του Χριστού, η οποία υπερέχει από τη γνώση”. (Εφεσίους 3:19) Όπως είδαμε, οι αφηγήσεις των Ευαγγελίων για τη ζωή και τη διακονία του Ιησού μάς διδάσκουν πολλά σχετικά με την αγάπη του Χριστού. Ωστόσο, το να φτάσουμε στο σημείο “να γνωρίσουμε την αγάπη του Χριστού” πλήρως περιλαμβάνει περισσότερα από το να μάθουμε τι λέει για αυτόν η Γραφή.

²¹ Το ρήμα γιγνώσκω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει γνωρίζω «στην πράξη, μέσω πείρας». Όταν δείχνουμε αγάπη με τον τρόπο του Ιησού​—δίνοντας ανιδιοτελώς από τον εαυτό μας για τους άλλους, ανταποκρινόμενοι συμπονετικά στις ανάγκες τους, συγχωρώντας τους από καρδιάς—​τότε μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τα αισθήματά του. Με αυτόν τον τρόπο, μέσω πείρας καταφέρνουμε “να γνωρίσουμε την αγάπη του Χριστού, η οποία υπερέχει από τη γνώση”. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι όσο περισσότερο γινόμαστε σαν τον Χριστό τόσο περισσότερο θα πλησιάζουμε εκείνον τον οποίο μιμούνταν τέλεια ο Ιησούς, τον στοργικό μας Θεό, τον Ιεχωβά.