«Μεγάλωσα σ’ ένα χωριουδάκι της βόρειας επαρχίας», αφηγείται ο Ντόντα από τη Σιέρα Λεόνε. «Κάποτε, όταν ήμουν παιδί, η οικογένειά μου και μια άλλη διεκδικούσαν το ίδιο χωράφι. Και οι δυο ισχυρίζονταν ότι τους ανήκε. Για να τακτοποιηθεί το ζήτημα, κάλεσαν έναν παραδοσιακό θεραπευτή. Αυτός έδωσε σε κάποιον άλλον έναν καθρέφτη και μετά τον σκέπασε μ’ ένα άσπρο πανί. Σε λίγο αυτός που ήταν σκεπασμένος με το πανί άρχισε να τρέμει και να ιδρώνει. Κοιτάζοντας στον καθρέφτη, φώναξε: ‘Βλέπω ένα γέρο να πλησιάζει! Φοράει άσπρα ρούχα. Είναι ψηλός και γέρος, έχει ψαρά μαλλιά και περπατάει καμπουριάζοντας λίγο’.

»Περιέγραφε τον παππού μου! Μετά τον έπιασε υστερία και ξεφώνισε: ‘Αν δεν πιστεύετε αυτά που σας λέω, ελάτε να δείτε και μόνοι σας!’ Φυσικά, κανένας μας δεν τολμούσε να πάει να κοιτάξει! Ο θεραπευτής τον ηρέμησε ραντίζοντάς τον με κάποιο μαγικό μείγμα από φύλλα και νερό, που είχε μέσα σ’ ένα φλασκί.

»Μιλώντας μέσω αυτού που κοίταζε στον καθρέφτη, ‘ο παππούς’ είπε ότι εκείνο το χωράφι ανήκε στην οικογένειά μας. Είπε στη γιαγιά μου ότι έπρεπε να καλλιεργήσει το χωράφι χωρίς να ανησυχεί. Η άλλη οικογένεια δέχτηκε αυτή την απόφαση. Το ζήτημα είχε λήξει».

 Τέτοια περιστατικά είναι συνηθισμένα στη Δυτική Αφρική. Εκεί, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, αμέτρητα εκατομμύρια άτομα πιστεύουν ότι οι νεκροί πηγαίνουν στον κόσμο των πνευμάτων, απ’ όπου μπορούν να παρατηρούν και να επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων στη γη. Είναι αληθινή αυτή η δοξασία; Ζουν στ’ αλήθεια οι νεκροί; Αν όχι, ποιοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι τα πνεύματα των νεκρών; Έχει ζωτική σημασία να μάθετε τις σωστές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.