Η περικοπή των εδαφίων Δευτερονόμιο 22:25-27 δεν ασχολείται κυρίως με την απόδειξη της ενοχής του άντρα, γιατί αυτή θεωρούνταν δεδομένη. Ο εν λόγω νόμος εστίαζε στο να τεκμηριώσει την αθωότητα της γυναίκας. Προσέξτε τα συμφραζόμενα.

Τα προηγούμενα εδάφια μιλούν για έναν άντρα που είχε σεξουαλικές σχέσεις με μια αρραβωνιασμένη γυναίκα «στην πόλη». Με αυτή του την πράξη, γινόταν ένοχος μοιχείας, αφού η αρραβωνιασμένη γυναίκα αντιμετωπιζόταν ως παντρεμένη. Τι θα πούμε για τη γυναίκα; Εκείνη «δεν φώναξε μέσα στην πόλη». Αν είχε φωνάξει, κάποιοι ασφαλώς θα την είχαν ακούσει και θα την είχαν σώσει. Αλλά δεν φώναξε. Επομένως είχε και αυτή συμμετοχή στη μοιχεία, οπότε και οι δύο κρίνονταν ένοχοι.​—Δευτ. 22:23, 24.

Κατόπιν ο Νόμος περιέγραφε μια διαφορετική κατάσταση: «Αν όμως ο άντρας συνάντησε την αρραβωνιασμένη κοπέλα στον αγρό και με τη δύναμή του υπερίσχυσε και πλάγιασε μαζί της, τότε θα πεθάνει μόνο ο άντρας που πλάγιασε μαζί της, ενώ στην κοπέλα δεν πρέπει να κάνεις τίποτα. Η κοπέλα δεν διέπραξε αμαρτία που επισύρει θάνατο. Αυτή η περίπτωση είναι όπως όταν κάποιος επιτίθεται στον συνάνθρωπό του και τον δολοφονεί. Διότι ο άντρας τη συνάντησε στον αγρό και η αρραβωνιασμένη κοπέλα φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κανείς να τη σώσει».​—Δευτ. 22:25-27.

Σε αυτή την περίπτωση, οι κριτές έδιναν στην κοπέλα το ευεργέτημα της αμφιβολίας. Με ποια έννοια; Υπέθεταν ότι εκείνη «φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κανείς να τη σώσει». Επομένως, δεν είχε διαπράξει μοιχεία. Ο άντρας όμως ήταν ένοχος βιασμού και μοιχείας επειδή «με τη δύναμή του υπερίσχυσε και πλάγιασε μαζί της», δηλαδή με την αρραβωνιασμένη γυναίκα.

Συνεπώς, παρότι αυτός ο νόμος εστίαζε στην αθωότητα της γυναίκας, η περικοπή ορθά χαρακτήριζε τον άντρα ένοχο βιασμού και μοιχείας. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι κριτές “ερευνούσαν το ζήτημα σχολαστικά” και η απόφασή τους εναρμονιζόταν με τον κανόνα που ο Θεός είχε επανειλημμένα διατυπώσει με σαφήνεια.​—Δευτ. 13:14· 17:4· Έξοδ. 20:14.