ΑΝ ΕΧΕΤΕ χάσει κάποιον που αγαπάτε, μπορεί και εσείς να νιώθετε ποικίλα συναισθήματα: θλίψη, μοναξιά, απόγνωση. Ίσως επίσης να νιώθετε θυμό, ενοχές και φόβο. Μπορεί ακόμη και να αναρωτιέστε αν έχει πια νόημα να ζείτε.

Να είστε βέβαιοι ότι το πένθος δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Δείχνει πόσο πολύτιμο σας ήταν το αγαπημένο σας πρόσωπο. Ωστόσο, μπορεί να μετριαστεί κάπως η οδύνη που νιώθετε;

Αν και μπορεί να σας φαίνεται ότι ο πόνος σας δεν θα γιατρευτεί ποτέ, ίσως βρείτε ανακούφιση εφαρμόζοντας τις ακόλουθες εισηγήσεις:

ΔΩΣΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΝΘΗΣΕΙ

Δεν πενθούν όλοι με τον ίδιο τρόπο ούτε έχει το πένθος την ίδια διάρκεια για όλους. Το κλάμα όμως μπορεί να σας βοηθήσει να εκτονώσετε τα επώδυνα συναισθήματα. Η Βανέσα, που αναφέρθηκε προηγουμένως, λέει: «Εγώ απλώς έκλαιγα​—είχα την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου τη θλίψη». Η Σοφία, της οποίας η αδελφή πέθανε αναπάντεχα, λέει: «Είναι πολύ οδυνηρό να μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι αυτό που έγινε και να έρχομαι αντιμέτωπη με τα αισθήματά μου. Είναι σαν να ανοίγεις και να καθαρίζεις μια μολυσμένη πληγή. Ο πόνος είναι σχεδόν αφόρητος, αλλά έτσι γιατρεύεται η πληγή».

 ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΤΕ

Είναι κατανοητό ότι κάποιες φορές θα θέλετε να μείνετε μόνοι. Το πένθος όμως είναι πολύ βαρύ φορτίο για να το σηκώσετε μόνοι σας. Ο 17χρονος Τζάρεντ, που έχασε τον πατέρα του, λέει: «Μιλούσα για το πώς ένιωθα. Αμφιβάλλω αν όσα έλεγα έβγαζαν νόημα, αλλά και μόνο το ότι εκφραζόμουν ήταν καλό». Η Τζάνις, που αναφέρθηκε στο πρώτο άρθρο, επισημαίνει άλλο ένα όφελος: «Με παρηγορούσε αφάνταστα όταν μιλούσα σε άλλους. Ένιωθα ότι κάποιος με καταλάβαινε και δεν ένιωθα τόσο μόνη».

ΝΑ ΔΕΧΕΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

Κάποια γιατρός λέει: «Οι πενθούντες που επιτρέπουν σε φίλους και συγγενείς να τους βοηθήσουν στην αρχική περίοδο [του σοκ] συνήθως περνούν τα υπόλοιπα στάδια του πένθους κάπως πιο ελαφρά». Πείτε στους φίλους σας πώς μπορούν να σας βοηθήσουν. Πιθανότατα θέλουν να το κάνουν, αλλά μπορεί να μην ξέρουν πώς.​—Παροιμίες 17:17.

ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Η Τίνα λέει: «Όταν έχασα ξαφνικά τον άντρα μου από καρκίνο, δεν μπορούσα πλέον να του ανοίγω την καρδιά μου, οπότε έλεγα τα πάντα στον Θεό! Κάθε πρωί τού ζητούσα να με βοηθήσει να βγάλω τη μέρα. Ο Θεός με βοήθησε με περισσότερους τρόπους από όσους μπορώ να αναφέρω». Η Τάρσα, που ήταν 22 χρονών όταν πέθανε η μητέρα της, λέει: «Η ανάγνωση της Γραφής ήταν καθημερινή πηγή παρηγοριάς για μένα. Με βοηθούσε να σκέφτομαι θετικά πράγματα».

ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η Τίνα συνεχίζει: «Στην αρχή, η ελπίδα της ανάστασης δεν με παρηγορούσε επειδή χρειαζόμουν άμεσα τον άντρα μου, και οι γιοι μου χρειάζονταν άμεσα τον πατέρα τους. Τώρα, όμως, μετά από τέσσερα χρόνια, αυτή η ελπίδα είναι που με κρατάει. Είναι η σανίδα σωτηρίας μου. Φαντάζομαι τη στιγμή που θα τον ξαναδώ, και αυτό μου δίνει τεράστια γαλήνη και χαρά!»

Φυσικά, η θλίψη σας δεν θα περάσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ωστόσο, είναι καθησυχαστικό να λάβετε υπόψη κάτι που είπε εκ πείρας η Βανέσα: «Νομίζετε ότι δεν θα το ξεπεράσετε ποτέ, αλλά θα έρθουν καλύτερες μέρες».

Να θυμάστε πως, παρότι το κενό που νιώθετε μέσα σας μπορεί να μη γεμίσει, έχει νόημα να ζείτε. Χάρη στην τρυφερή βοήθεια του Θεού, είναι δυνατόν να έχετε στενές φιλίες και σκοπό στη ζωή. Και σύντομα ο Θεός θα αναστήσει τους νεκρούς. Εκείνος θέλει να αγκαλιάσετε και πάλι το αγαπημένο σας πρόσωπο. Τότε, ο πόνος που νιώθετε στην καρδιά σας θα φύγει μια για πάντα!