Η Μπίμπι ήταν πολύ δεμένη με τον πατέρα της. Το σχόλιο αυτό το έκανε κάποια καλοπροαίρετη οικογενειακή φίλη αλλά, αντί να παρηγορήσει την Μπίμπι, την έκανε να νιώσει ακόμα χειρότερα. «Ο θάνατός του δεν ωφέλησε κανέναν», έλεγε και ξανάλεγε μέσα της. Ήταν φανερό πώς, όταν η Μπίμπι αφηγούνταν το περιστατικό σε κάποιο βιβλίο χρόνια αργότερα, εξακολουθούσε να πενθεί.

Όπως διαπίστωσε η Μπίμπι, μπορεί να χρειαστεί πολύς καιρός για να ξεπεράσει κάποιος τη θλίψη, ιδιαίτερα αν είχε στενή σχέση με το άτομο που πέθανε. Στην Αγία Γραφή, ο θάνατος περιγράφεται εύστοχα ως ο «τελευταίος εχθρός». (1 Κορινθίους 15:26) Εισβάλλει στη ζωή μας με ακατανίκητη ισχύ, βρίσκοντάς μας συχνά εντελώς απροετοίμαστους, και μας στερεί τους αγαπημένους μας. Κανένας μας δεν μπορεί να γλιτώσει από τα τρομερά δεινά που προκαλεί. Δεν πρέπει να παραξενευόμαστε λοιπόν αν νιώθουμε ότι δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο και τις συνέπειές του.

Πιθανώς έχετε αναρωτηθεί: “Σε πόσο καιρό ξεπερνάει κανείς τη θλίψη; Πώς μπορεί κάποιος να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορώ εγώ να παρηγορήσω όσους έχουν χάσει κάποιον δικό τους; Υπάρχει ελπίδα για τους αγαπημένους μας που έχουν πεθάνει;”