Όχι. Ούτε η Αγία Γραφή ούτε η ιστορία υποδηλώνει ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο.

Η απόδοση αυτού του εδαφίου σε πολλές μεταφράσεις της Γραφής έχει οδηγήσει μερικούς στο συμπέρασμα ότι, στην εποχή του Παύλου, κάποιοι βαφτίζονταν για χάρη νεκρών ατόμων. Για παράδειγμα: «Όσοι βαφτίζονται για τους νεκρούς για ποιο λόγο να βαφτίζονται για χάρη τους, αν δεν υπάρχει ελπίδα αναστάσεως των νεκρών;»​—Η Αγία Γραφή, Μετάφραση από τα Πρωτότυπα Κείμενα.

Ωστόσο, προσέξτε τα σχόλια δύο Βιβλικών λογίων. Σύμφωνα με τον Δρ Γκρέγκορι Λόκγουντ, η ιδέα ότι τελούνταν βαφτίσματα «για χάρη ατόμων που είχαν ήδη πεθάνει» θα συνιστούσε «μια μορφή βαφτίσματος η οποία, από όσο μπορεί να εξακριβωθεί, δεν έχει ιστορικό ή βιβλικό παράλληλο». Παρόμοια, ο καθηγητής Γκόρντον Φι έγραψε: «Δεν υπάρχει ούτε ιστορικό ούτε βιβλικό προηγούμενο για τέτοιο βάφτισμα. Η Κ[αινή] Δ[ιαθήκη] δεν αναφέρει απολύτως τίποτα για αυτό· δεν υπάρχουν στοιχεία ότι συνηθιζόταν κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε άλλη εκκλησία ή σε οποιαδήποτε ορθόδοξη Χριστιανική κοινότητα στους αμέσως επόμενους αιώνες».

Η Γραφή λέει ότι οι ακόλουθοι του Ιησού έπρεπε να “κάνουν μαθητές από όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους . . . , διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα” είχε παραγγείλει εκείνος. (Ματθ. 28:19, 20) Προτού ένα άτομο γίνει βαφτισμένος μαθητής, έπρεπε να μάθει για τον Ιεχωβά και τον Γιο του, να αναπτύξει πίστη και να εκδηλώσει υπακοή σε αυτούς. Κάποιος που είχε πεθάνει και ταφεί δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Ούτε μπορούσε κάποιος εν ζωή Χριστιανός να το κάνει για λογαριασμό του.​—Εκκλ. 9:5, 10· Ιωάν. 4:1· 1 Κορ. 1:14-16.

Τι εννοούσε λοιπόν ο Παύλος;

Μερικοί Κορίνθιοι αρνούνταν ότι θα γίνει ανάσταση. (1 Κορ. 15:12) Ο Παύλος αντέκρουσε αυτή την άποψη. Τόνισε ότι “καθημερινά αντιμετώπιζε τον θάνατο”. Βέβαια, ήταν ακόμα ζωντανός. Αλλά παρά τους κινδύνους που αντιμετώπιζε, ήταν πεπεισμένος ότι μετά τον θάνατό του θα ανασταινόταν ως ισχυρό πνεύμα, όπως είχε αναστηθεί και ο Ιησούς.​—1 Κορ. 15:30-32, 42-44.

Οι Κορίνθιοι χρειαζόταν να κατανοήσουν ότι ως χρισμένοι Χριστιανοί θα αντιμετώπιζαν καθημερινά δοκιμασίες και θα πέθαιναν προκειμένου να αναστηθούν. Το ότι “βαφτίστηκαν στον Χριστό Ιησού” περιλάμβανε το ότι “βαφτίστηκαν στον θάνατό του”. (Ρωμ. 6:3) Με το συμβολικό αυτό βάφτισμα έμπαιναν σε μια πορεία που θα οδηγούσε στον κυριολεκτικό τους θάνατο και στην ανάστασή τους στον ουρανό.

Πάνω από δύο χρόνια αφότου ο Ιησούς βαφτίστηκε στο νερό, είπε σε δύο αποστόλους του: «Με το βάφτισμα με το οποίο βαφτίζομαι εγώ θα βαφτιστείτε». (Μάρκ. 10:38, 39) Ο Ιησούς δεν βαφτιζόταν τότε στο νερό. Εννοούσε ότι η πορεία ακεραιότητας που ακολουθούσε θα οδηγούσε στον θάνατό του. Ο Παύλος έγραψε ότι οι χρισμένοι επρόκειτο να “υποφέρουν μαζί του για να δοξαστούν και μαζί του”. (Ρωμ. 8:16, 17· 2 Κορ. 4:17) Άρα και αυτοί θα έπρεπε να πεθάνουν προκειμένου να αναστηθούν σε ζωή στον ουρανό.

Επομένως, η δήλωση του Παύλου αποδίδεται ορθά ως εξής: «Διαφορετικά, τι θα κάνουν αυτοί που βαφτίζονται με σκοπό να γίνουν νεκροί; Αν οι νεκροί δεν αναστηθούν καθόλου, γιατί βαφτίζονται αυτοί με σκοπό να γίνουν νεκροί;»