Γεννήθηκα το 1927 σε μια μικρή πόλη κοντά στο Σικάγο του Ιλινόις, στις ΗΠΑ. Οι γονείς μου απέκτησαν πέντε παιδιά​—την Τζέθα, τον Ντον, εμένα, τον Καρλ και την Τζόι. Ήμασταν όλοι αποφασισμένοι να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ολόψυχα. Η Τζέθα πήγε στη δεύτερη τάξη της Γαλαάδ το 1943. Ο Ντον, ο Καρλ και η Τζόι πήγαν στο Μπέθελ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 1944, το 1947 και το 1951 αντίστοιχα. Το θαυμάσιο παράδειγμά τους, καθώς και το παράδειγμα των γονέων μου, με εντυπωσίασε βαθιά.

Οι γονείς μου διάβαζαν την Αγία Γραφή και αγαπούσαν τον Θεό. Ενστάλαξαν αυτή την αγάπη και στα παιδιά τους. Ωστόσο, ο πατέρας μου είχε χάσει τον σεβασμό του για τις εκκλησίες όταν υπηρετούσε ως στρατιώτης στην Ευρώπη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν γύρισε στο σπίτι ζωντανός, η μητέρα μου ήταν πολύ ευγνώμων για αυτό, και του είπε: «Καρλ, έλα να πάμε στην εκκλησία όπως παλιά». Ο πατέρας μου της απάντησε: «Θα σε συνοδεύσω ως εκεί, αλλά δεν θα μπω μέσα». Εκείνη τον ρώτησε: «Γιατί;» Η απάντησή του; «Στον πόλεμο, κληρικοί που ανήκαν στο ίδιο θρήσκευμα αλλά ήταν σε αντίπαλες παρατάξεις ευλογούσαν τους στρατιώτες και τα όπλα τους! Ήταν ο Θεός και με τις δύο πλευρές;»

Αργότερα, κάποια φορά που η μητέρα μου ήταν στην εκκλησία, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά επισκέφτηκαν το σπίτι μας. Πρόσφεραν στον πατέρα μου ένα βοήθημα μελέτης της Αγίας Γραφής με τον τίτλο Φως, το οποίο αποτελούνταν από δύο τόμους και ανέλυε το βιβλίο της Αποκάλυψης. Ο πατέρας μου ενδιαφέρθηκε και δέχτηκε την προσφορά. Όταν η μητέρα μου είδε τα βιβλία, άρχισε να τα διαβάζει. Έπειτα, κάποια μέρα είδε μια αγγελία στην τοπική εφημερίδα, η οποία προσκαλούσε όσους ενδιαφέρονταν σε μια μελέτη της Αγίας Γραφής με τα βιβλία Φως. Αποφάσισε να πάει. Της άνοιξε την πόρτα μια ηλικιωμένη κυρία. Κρατώντας ένα από τα βιβλία, η μητέρα μου ρώτησε: «Εδώ το μελετάτε αυτό;» Η απάντηση; «Ναι, καλή μου, πέρασε μέσα». Την επόμενη εβδομάδα, η μητέρα μου πήρε μαζί της και εμάς τα παιδιά. Έκτοτε, πηγαίναμε σε τακτική βάση.

Σε μια συνάθροιση, ο οδηγός μού ζήτησε να διαβάσω το εδάφιο Ψαλμός 144:15, το οποίο λέει ότι εκείνοι που λατρεύουν τον Ιεχωβά είναι  ευτυχισμένοι. Αυτό το εδάφιο με εντυπωσίασε, όπως και δύο άλλα​—το 1 Τιμόθεο 1:11, το οποίο λέει ότι ο Ιεχωβά είναι “ο ευτυχισμένος Θεός”, και το Εφεσίους 5:1, που μας προτρέπει να γινόμαστε «μιμητές του Θεού». Συμπέρανα ότι έπρεπε να βρίσκω ευχαρίστηση σε όσα μπορούσα να κάνω για τον Δημιουργό μου και να τον ευχαριστώ για αυτό το προνόμιο​—αλήθειες που επηρέασαν καταλυτικά τη ζωή μου.

Η πλησιέστερη εκκλησία ήταν στο Σικάγο, 32 χιλιόμετρα μακριά. Παρ’ όλα αυτά, πηγαίναμε στις συναθροίσεις, και η γνώση μου για την Αγία Γραφή αυξανόταν. Θυμάμαι ότι, κάποια φορά, ο οδηγός έδωσε τον λόγο στην Τζέθα. Ακούγοντας την απάντησή της, σκέφτηκα: “Αυτό το ήξερα και εγώ. Θα μπορούσα να είχα σηκώσει το χέρι μου”. Άρχισα λοιπόν να προετοιμάζομαι και να δίνω και εγώ απαντήσεις. Το σημαντικότερο είναι ότι προόδευσα πνευματικά, παράλληλα με τα αδέλφια μου. Βαφτίστηκα το 1941.

Θυμάμαι ιδιαίτερα τη συνέλευση του 1942 στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Είχαν συνδεθεί μέσω τηλεφώνου 50 και πλέον άλλες τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εμείς ως οικογένεια μείναμε σε σκηνές στην «τροχοσπιτούπολη» που είχαν στήσει οι αδελφοί μας κοντά στον χώρο της συνέλευσης. Τότε μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και υπήρχε αυξανόμενη εναντίωση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το βράδυ, έβλεπα ομάδες αδελφών να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους με τα φώτα προς τα έξω. Είχαν κανονίσει να φυλάει σκοπιά ένα άτομο σε κάθε αυτοκίνητο όλη τη νύχτα. Αν έβλεπαν κάποια ανησυχητική κίνηση, θα άναβαν τους προβολείς για να τυφλώσουν τους εισβολείς και θα κόρναραν. Τότε οι άλλοι θα έτρεχαν να βοηθήσουν. Σκέφτηκα: “Ο λαός του Ιεχωβά είναι καλά προετοιμασμένος για ό,τι και αν συμβεί!” Με αυτή τη βεβαιότητα, κοιμόμουν ήσυχος, και δεν συνέβη τίποτα κακό.

Χρόνια αργότερα, καθώς αναπολούσα εκείνη τη συνέλευση, συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου δεν είχε δείξει ούτε ίχνος ανησυχίας ή φόβου. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θαυμάσιο παράδειγμά της.

Λίγο πριν από εκείνη τη συνέλευση, η μητέρα μου είχε αρχίσει το τακτικό σκαπανικό. Γι’ αυτό, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις ομιλίες που αναφέρονταν στην ολοχρόνια υπηρεσία. Στο ταξίδι της επιστροφής, είπε: «Θέλω να συνεχίσω το σκαπανικό, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό και παράλληλα να φροντίζω καλά το σπίτι μας». Μας ρώτησε αν θα τη βοηθούσαμε. Είπαμε ναι, γι’ αυτό ανέθεσε στον καθέναν μας να καθαρίζει ένα ή δύο δωμάτια πριν από το πρωινό. Όταν φεύγαμε για το σχολείο, εκείνη έλεγχε αν το σπίτι ήταν τακτοποιημένο και κατόπιν έβγαινε στο έργο. Ήταν πολυάσχολη, αλλά ποτέ δεν παραμελούσε τα παιδιά της. Όταν πηγαίναμε στο σπίτι για το μεσημεριανό φαγητό και το απόγευμα μετά το σχολείο, ήταν πάντα εκεί για εμάς. Μερικές μέρες μετά το σχολείο, πηγαίναμε μαζί της στο έργο, πράγμα που μας βοήθησε να καταλάβουμε τι θα πει σκαπανέας.

Άρχισα το σκαπανικό στα 16 μου. Αν και ο πατέρας μου δεν είχε γίνει ακόμα Μάρτυρας, ενδιαφερόταν για το πώς τα πήγαινα. Ένα βράδυ, του είπα ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου, δεν είχα βρει κανέναν που να ήθελε Γραφική μελέτη. Κοντοστάθηκα λίγο και τον ρώτησα: «Μήπως θα ήθελες  να μελετήσεις εσύ μαζί μου;» Το σκέφτηκε για μια στιγμή και απάντησε: «Δεν βλέπω τον λόγο να πω όχι». Ναι, ο πρώτος μου σπουδαστής ήταν ο πατέρας μου. Τι προνόμιο ήταν αυτό!

Μελετούσαμε το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς». Καθώς η μελέτη μας προχωρούσε, συνειδητοποίησα ότι ο πατέρας μου με βοηθούσε να βελτιώσω την ποιότητα της μελέτης μου και της διδασκαλίας μου. Για παράδειγμα, ένα βράδυ, αφού διαβάσαμε μια παράγραφο, είπε: «Βλέπω τι λέει το βιβλίο. Αλλά πώς ξέρεις ότι αυτό που λέει είναι σωστό;» Δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, γι’ αυτό είπα: «Δεν μπορώ να σου το αποδείξω τώρα, αλλά στην επόμενη μελέτη μας, θα έχω την απάντηση». Και όντως την είχα. Βρήκα εδάφια που υποστήριζαν το σημείο που είχαμε συζητήσει. Από τότε και έπειτα, προετοιμαζόμουν καλύτερα για τη μελέτη μας, και έτσι έμαθα να κάνω έρευνα. Ως αποτέλεσμα, προοδεύσαμε πνευματικά και εγώ και ο πατέρας μου. Εφάρμοζε τα όσα μάθαινε και βαφτίστηκε το 1952.

Έφυγα από το σπίτι στα 17 μου. Η Τζέθα a έγινε ιεραπόστολος και ο Ντον Μπεθελίτης. Και οι δύο αγαπούσαν τους διορισμούς τους, πράγμα που με ενθάρρυνε ιδιαίτερα. Γι’ αυτό, έκανα αίτηση για το Μπέθελ και για τη Σχολή Γαλαάδ, και άφησα το ζήτημα στα χέρια του Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα; Προσκλήθηκα στο Μπέθελ το 1946.

Στο διάβα των ετών, είχα πολλούς και διάφορους διορισμούς στο Μπέθελ, και έτσι μπόρεσα να μάθω πολλά καινούρια πράγματα. Όντως, στα 75 χρόνια που είμαι στο Μπέθελ, εκπαιδεύτηκα στη βιβλιοδεσία και στα λογιστικά. Έμαθα επίσης πάρα πολλά για τις εισαγωγές και τις εξαγωγές. Πάνω από όλα όμως, απολαμβάνω τη διαρκή πνευματική εκπαίδευση που παρέχει το Μπέθελ μέσω της πρωινής λατρείας και των Βιβλικών διαλέξεων.

Διδάχτηκα επίσης από τον μικρότερο αδελφό μου, τον Καρλ, ο οποίος ήρθε στο Μπέθελ το 1947. Ήταν άριστος μελετητής και δάσκαλος της Αγίας Γραφής. Κάποια φορά ζήτησα τη βοήθειά του για μια ομιλία που μου είχε ανατεθεί. Εξήγησα στον Καρλ ότι είχα μαζέψει πάρα πολλή ύλη αλλά δυσκολευόμουν να αποφασίσω πώς θα τη χρησιμοποιήσω. Μου έδωσε τη λύση με μία μόνο ερώτηση: «Τζόελ, ποιο είναι το θέμα της ομιλίας σου;» Κατάλαβα αμέσως τι ήθελε να πει: χρησιμοποίησε μόνο τη σχετική ύλη και άφησε στην άκρη τα υπόλοιπα. Δεν ξέχασα ποτέ εκείνο το μάθημα.

Για να είμαστε ευτυχισμένοι στο Μπέθελ, χρειάζεται να έχουμε πλήρη συμμετοχή στη διακονία, και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ενθαρρυντικές εμπειρίες. Μια εμπειρία που θυμάμαι έντονα  ξεκίνησε ένα απόγευμα στο Μπρονξ, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Μαζί με έναν αδελφό επισκεφτήκαμε μια κυρία που είχε πάρει τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Συστηθήκαμε λέγοντας: «Σήμερα βοηθάμε ανθρώπους να μάθουν εποικοδομητικά πράγματα από την Αγία Γραφή». Εκείνη απάντησε: «Αν είναι για την Αγία Γραφή, περάστε μέσα». Διαβάσαμε και συζητήσαμε αρκετά εδάφια σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και τον επερχόμενο νέο κόσμο. Αυτό προφανώς την εντυπωσίασε, επειδή όταν την επισκεφτήκαμε την επόμενη εβδομάδα, είχε προσκαλέσει μερικούς φίλους της. Αργότερα, η ίδια και ο σύζυγός της έγιναν πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά.

Αναζητούσα γαμήλια σύντροφο περίπου 10 χρόνια ώσπου γνώρισα τη σύζυγό μου. Τι με βοήθησε να βρω κατάλληλη σύζυγο; Είχα σκεφτεί με προσευχή το ερώτημα: “Τι θέλω να κάνουμε αφού παντρευτούμε;”

Μετά τη συνέλευση του 1953 στο Στάδιο Γιάνκι, γνώρισα μια αδελφή που λεγόταν Μαίρη Άνιολ. Είχε παρακολουθήσει τη δεύτερη τάξη της Γαλαάδ μαζί με την Τζέθα και ήταν συνεργάτιδά της στο ιεραποστολικό έργο. Η Μαίρη μού μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό για τους ιεραποστολικούς της διορισμούς στην Καραϊβική και για τις Γραφικές μελέτες που είχε διεξαγάγει στο διάβα των ετών. Καθώς γνωριζόμασταν καλύτερα, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε τους ίδιους πνευματικούς στόχους. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον και παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1955. Από πολλές απόψεις, η Μαίρη αποδείχτηκε δώρο από τον Ιεχωβά και παράδειγμα προς μίμηση. Ήταν ευτυχισμένη σε οποιονδήποτε διορισμό τής δινόταν. Εργαζόταν σκληρά, νοιαζόταν ειλικρινά για τους άλλους και κρατούσε πάντοτε τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση. (Ματθ. 6:33) Υπηρετήσαμε τρία χρόνια στο έργο περιοχής, και το 1958 προσκληθήκαμε στο Μπέθελ ως αντρόγυνο.

Έμαθα πολλά από τη Μαίρη. Για παράδειγμα, στην αρχή του γάμου μας, αποφασίσαμε να διαβάζουμε τη Γραφή μαζί, καλύπτοντας περίπου 15 εδάφια κάθε φορά. Ένας από εμάς διάβαζε μια περικοπή, και κατόπιν σχολιάζαμε τα εδάφια και συζητούσαμε πώς θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Πολλές φορές, η Μαίρη μού έλεγε πράγματα που είχε μάθει στη Γαλαάδ ή στην ιεραποστολική της υπηρεσία. Αυτές οι συζητήσεις με βοηθούσαν να αποκτώ βαθύτερη κατανόηση και να βελτιώνω τις ομιλίες μου καθώς και την προσωπική ενθάρρυνση που έδινα σε αδελφές.​—Παρ. 25:11.

Η αγαπημένη μου Μαίρη πέθανε το 2013. Πόσο λαχταρώ να τη δω στον νέο κόσμο! Στο μεταξύ, είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να μαθαίνω, εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά με όλη μου την καρδιά. (Παρ. 3:5, 6) Βρίσκω παρηγοριά και χαρά όταν σκέφτομαι τα όσα θα κάνει ο λαός του Ιεχωβά στον νέο κόσμο. Μεταξύ άλλων, ασφαλώς θα μάθουμε καινούρια πράγματα από τον Μεγάλο Εκπαιδευτή μας αλλά και σχετικά με αυτόν! Ναι, δεν βρίσκω λόγια να τον ευχαριστήσω για όλα όσα με έχει διδάξει ως τώρα και για τις πολλές εκφράσεις της παρ’ αξίαν καλοσύνης του.