«ΟΤΑΝ άκουγα τις εμπειρίες των φίλων μου που υπηρετούσαν σε μέρη όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη για σκαπανείς, λαχταρούσα να γευτώ και εγώ αυτή τη χαρά», λέει η Σιλβιάνα, μια 27χρονη σκαπάνισσα. Και προσθέτει: «Αλλά φοβόμουν ότι αυτή η υπηρεσία ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου».

Μήπως νιώθετε και εσείς έτσι; Μήπως λαχταράτε να υπηρετήσετε σε έναν τομέα όπου υπάρχει ανάγκη για περισσότερους εργάτες της Βασιλείας αλλά αναρωτιέστε αν θα πετύχετε ποτέ αυτόν τον στόχο; Αν ναι, μην το βάζετε κάτω! Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, χιλιάδες αδελφοί και αδελφές κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να επεκτείνουν τη διακονία τους. Για να δούμε πώς άνοιξε τον δρόμο ο Ιεχωβά σε κάποιους από αυτούς, ας επισκεφτούμε τη Μαδαγασκάρη, το τέταρτο σε μέγεθος νησί στον κόσμο.

Την τελευταία δεκαετία, 70 και πλέον ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι και σκαπανείς από 11 χώρες * έχουν έρθει για να υπηρετήσουν σε αυτόν τον παραγωγικό αγρό στην Αφρική, όπου πολλοί άνθρωποι σέβονται την Αγία Γραφή. Αλλά και αρκετοί ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι μετακόμισαν πρόθυμα για να βοηθήσουν στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας στον αχανή τομέα αυτού του νησιού. Ας γνωρίσουμε μερικούς από αυτούς.

Ο Λουί και η Περίν, ένα ζευγάρι άνω των 30, μετακόμισαν από τη Γαλλία στη Μαδαγασκάρη. Επί χρόνια σκέφτονταν να μετακομίσουν στο εξωτερικό για να επεκτείνουν τη διακονία τους, αλλά η Περίν δίσταζε. Όπως εξηγεί η ίδια: «Φοβόμουν να πάω στο άγνωστο. Με άγχωνε η προοπτική να αφήσουμε πίσω τους δικούς μας, την εκκλησία μας, το διαμέρισμά μας, όλα τα οικεία μας μέρη και την καθημερινότητά μας. Ειλικρινά, το μεγαλύτερο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσω ήταν οι δικές μου ανησυχίες». Τελικά η Περίν βρήκε το θάρρος, και το 2012 μετακόμισαν. Πώς νιώθει για την απόφασή τους; «Κοιτώντας πίσω, μπορώ να πω ότι ενισχύθηκε πολύ η πίστη μας καθώς νιώθαμε το χέρι του Ιεχωβά στη ζωή μας». Και ο Λουί προσθέτει: «Φανταστείτε ότι στην πρώτη μας  Ανάμνηση στη Μαδαγασκάρη ήρθαν δέκα σπουδαστές μας!»

Τι τους έδωσε τη δύναμη να παραμείνουν στον διορισμό τους όταν προέκυψαν προβλήματα; Μέσω προσευχής εκλιπαρούσαν τον Ιεχωβά να τους ενισχύσει για να υπομείνουν. (Φιλιπ. 4:13) Ο Λουί αφηγείται: «Νιώσαμε ότι ο Ιεχωβά απάντησε στις προσευχές μας και μας έδωσε την “ειρήνη του Θεού”. Καταφέραμε να επικεντρωθούμε στις χαρές της υπηρεσίας μας. Επίσης, διάφοροι αδελφοί και αδελφές από την πατρίδα μας μάς έστελναν e-mail και γράμματα για να μας ενθαρρύνουν ώστε να μην τα παρατήσουμε».​—Φιλιπ. 4:6, 7· 2 Κορ. 4:7.

Ο Ιεχωβά αντάμειψε πλούσια τον Λουί και την Περίν για την υπομονή τους. «Τον Οκτώβριο του 2014, παρακολουθήσαμε τη Βιβλική Σχολή για Αντρόγυνα Χριστιανών * στη Γαλλία», λέει ο Λουί. «Αυτή η εμπειρία ήταν ένα αλησμόνητο δώρο από τον Ιεχωβά». Προς μεγάλη τους χαρά, όταν αποφοίτησαν διορίστηκαν ξανά στη Μαδαγασκάρη.

Όταν ο Ντιντιέ και η Ναντίν, ένα ζευγάρι από τη Γαλλία, μετακόμισαν στη Μαδαγασκάρη το 2010, ήταν μεσήλικες. Ο Ντιντιέ αφηγείται: «Στα νιάτα μας κάναμε σκαπανικό, και κατόπιν μεγαλώσαμε τρία παιδιά. Όταν ενηλικιώθηκαν, εξετάσαμε το ενδεχόμενο να υπηρετήσουμε στο εξωτερικό». Η Ναντίν παραδέχεται: «Η σκέψη ότι θα αποχωριζόμουν τα παιδιά με έκανε να διστάζω, αλλά εκείνα μας είπαν: “Αν μετακομίσετε στο εξωτερικό για να υπηρετήσετε εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη, θα καμαρώνουμε για εσάς!” Τα λόγια τους μας βοήθησαν να το αποφασίσουμε. Μολονότι τώρα ζούμε πολύ μακριά από τα παιδιά μας, χαιρόμαστε που μπορούμε να μιλάμε τακτικά μαζί τους».

Ο Ντιντιέ και η Ναντίν δυσκολεύτηκαν να μάθουν τη μαλγασική γλώσσα. «Δεν είμαστε πια εικοσάρηδες», λέει η Ναντίν χαμογελώντας. Πώς τα κατάφεραν; Αρχικά, συνταυτίστηκαν με γαλλόφωνη εκκλησία. Αργότερα, όταν ένιωσαν έτοιμοι να καταπιαστούν με την τοπική γλώσσα, μετακόμισαν σε μια μαλγασική εκκλησία. Η Ναντίν λέει: «Πολλοί άνθρωποι που συναντούμε στο έργο κηρύγματος αγαπούν τη μελέτη της Γραφής. Πολλές φορές μάς ευχαριστούν που τους επισκεφτήκαμε. Στην αρχή, νόμιζα ότι ονειρευόμουν. Απολαμβάνω πολύ το σκαπανικό σε αυτόν τον τομέα. Κάθε πρωί όταν σηκώνομαι, λέω στον εαυτό μου: “Τέλεια! Θα πάω στο έργο σήμερα!”»

Ο Ντιντιέ χαμογελάει όταν θυμάται τον καιρό που άρχισε να μαθαίνει τη μαλγασική. «Διεξήγα μια συνάθροιση, αλλά δεν καταλάβαινα καθόλου τις απαντήσεις των αδελφών. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν: “Ευχαριστούμε”. Αφού ευχαρίστησα μια αδελφή για το σχόλιό της, εκείνοι που κάθονταν πίσω της άρχισαν να μου κάνουν νοήματα ότι η απάντηση δεν ήταν σωστή. Έδωσα αμέσως τον λόγο σε έναν αδελφό που απάντησε σωστά​—ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω».

Σε κάποια συνέλευση το 2005, ο Τιερί και η γυναίκα του, η Νάντια, παρακολούθησαν το δράμα «Επιδιώξτε  Στόχους που Τιμούν τον Θεό». Αυτό το Βιβλικό δράμα για τον Τιμόθεο άγγιξε την καρδιά τους και αύξησε την επιθυμία τους να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη για εργάτες της Βασιλείας ήταν μεγαλύτερη. Ο Τιερί αναφέρει: «Στο τέλος του δράματος, την ώρα που χειροκροτούσαμε, έγειρα προς το μέρος της γυναίκας μου και τη ρώτησα: “Πού θα πάμε;” Η γυναίκα μου μού είπε ότι και εκείνη σκεφτόταν ακριβώς το ίδιο». Σύντομα, άρχισαν να κάνουν ενέργειες για να πετύχουν τον στόχο τους. Η Νάντια αφηγείται: «Σταδιακά, μειώσαμε τα αποκτήματά μας μέχρι που τελικά όλο μας το βιος χωρούσε σε τέσσερις βαλίτσες!»

Έφτασαν στη Μαδαγασκάρη το 2006 και από την πρώτη στιγμή απολάμβαναν τη διακονία τους. Η Νάντια λέει: «Οι άνθρωποι που συναντούμε μας δίνουν απίστευτη χαρά».

Έξι χρόνια αργότερα όμως, το ζευγάρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα. Η μητέρα της Νάντια, η Μαρί-Μαντλέν, η οποία ζούσε στη Γαλλία, έπεσε και έσπασε το χέρι της ενώ χτύπησε επίσης και το κεφάλι της. Αφού το ζευγάρι συμβουλεύτηκε τον γιατρό της Μαρί-Μαντλέν, προσκάλεσαν τη μητέρα τους να έρθει να μείνει μαζί τους στη Μαδαγασκάρη. Παρά τα 80 της χρόνια, δέχτηκε μετά χαράς. Πώς της φαίνεται η ζωή στο εξωτερικό; Η ίδια λέει: «Μερικές φορές η προσαρμογή είναι δύσκολη, αλλά παρά τους περιορισμούς μου, νιώθω πολύ χρήσιμη στην εκκλησία. Εκείνο όμως που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά είναι ότι αυτή η συγκατοίκηση επιτρέπει στα παιδιά μου να συνεχίσουν την καρποφόρα διακονία τους εδώ».

Ο Ριν είναι ένας αδελφός 22 χρονών. Μεγάλωσε στην Αλαότρα-Μανγκόρο, μια εύφορη περιοχή στην ανατολική Μαδαγασκάρη. Ήταν καλός μαθητής και ήθελε να λάβει ανώτερη εκπαίδευση. Αλλά αφού μελέτησε τη Γραφή άλλαξε γνώμη. Ο ίδιος αφηγείται: «Αγωνίστηκα να τελειώσω τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το συντομότερο και υποσχέθηκα στον Ιεχωβά: “Αν περάσω τις τελικές εξετάσεις, θα αρχίσω σκαπανικό”». Όταν αποφοίτησε, ο Ριν πήγε να μείνει μαζί με έναν σκαπανέα, βρήκε δουλειά μερικής απασχόλησης και ξεκίνησε το σκαπανικό. Όπως λέει: «Ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ».

Ωστόσο, οι συγγενείς του Ριν δεν καταλάβαιναν γιατί δεν ήθελε να επιδιώξει κοσμική σταδιοδρομία. Ο ίδιος αφηγείται: «Ο πατέρας μου, ο θείος μου και η θεία του πατέρα μου με παρότρυναν να λάβω ανώτερη εκπαίδευση. Αλλά εγώ δεν ήθελα με τίποτα να σταματήσω το σκαπανικό». Λίγο καιρό αργότερα, ο Ριν θέλησε να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη για εργάτες ήταν μεγαλύτερη. Τι συνέβαλε στην επιθυμία του; Όπως λέει: «Μπήκαν κλέφτες στο σπίτι μας και πήραν πολλά από τα πράγματά μου. Εκείνη η διάρρηξη με έκανε να σκεφτώ τη συμβουλή του Ιησού να συσσωρεύουμε “θησαυρούς στον ουρανό”. Αποφάσισα να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο για να αποκτήσω πνευματικά πλούτη». (Ματθ. 6:19, 20) Μετακόμισε στο νοτιότερο τμήμα της χώρας, μια άνυδρη περιοχή 1.300 χιλιόμετρα μακριά, όπου κατοικεί η φυλή Ανταντρόι. Γιατί πήγε εκεί;

Έναν μήνα πριν από τη διάρρηξη, ο Ριν είχε ξεκινήσει μια Γραφική μελέτη με δύο άντρες από τη φυλή Ανταντρόι. Έμαθε κάποιες εκφράσεις στη γλώσσα τους και σκέφτηκε τους πολλούς Ανταντρόι που δεν είχαν ακούσει ακόμα το άγγελμα της Βασιλείας. Όπως λέει: «Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να μετακομίσω στην περιοχή όπου μιλούν τη γλώσσα ταντρόι».

Ο Ριν όντως μετακόμισε, αλλά αμέσως αντιμετώπισε ένα εμπόδιο. Δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Κάποιος κύριος του είπε: «Γιατί ήρθες εδώ; Οι ντόπιοι πηγαίνουν να βρουν δουλειά εκεί από όπου ήρθες εσύ!» Έπειτα από δύο εβδομάδες, ο Ριν έφυγε σχεδόν απένταρος για να παρακολουθήσει μια περιφερειακή συνέλευση. Αναρωτιόταν τι να κάνει. Την τελευταία ημέρα της συνέλευσης, ένας αδελφός τού έβαλε κάτι στην τσέπη του σακακιού του. Ήταν ένα σεβαστό ποσό το οποίο του έφτασε για να επιστρέψει στην περιοχή Ανταντρόι και να ξεκινήσει δική του δουλειά πουλώντας γιαούρτι. Ο Ριν αναφέρει: «Ένιωσα το χέρι του Ιεχωβά ακριβώς πάνω στην ώρα. Τώρα μπορούσα να συνεχίσω να βοηθάω όσους δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν για τον Ιεχωβά!» Αλλά υπήρχε και πολλή δουλειά στην εκκλησία. Ο Ριν προσθέτει: «Διορίστηκα να εκφωνώ μια δημόσια ομιλία κάθε δεύτερη εβδομάδα. Ο Ιεχωβά με εκπαίδευε μέσω της οργάνωσής του». Ο Ριν συνεχίζει σήμερα να μεταδίδει το άγγελμα της Βασιλείας στα πολλά άτομα που μιλούν  την ταντρόι και θέλουν να μάθουν για τον Ιεχωβά.

Ο Ιεχωβά μάς διαβεβαιώνει ότι «όποιος επιζητεί ευλογία για τον εαυτό του πάνω στη γη θα ευλογείται από τον Θεό της αλήθειας». (Ησ. 65:16) Όταν προσπαθούμε σκληρά να ξεπεράσουμε ό,τι μας εμποδίζει να επεκτείνουμε τη διακονία μας, γευόμαστε όντως την ευλογία του Ιεχωβά. Πάρτε για παράδειγμα τη Σιλβιάνα, στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου. Θυμηθείτε ότι φοβόταν πως η υπηρεσία εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη ήταν πέρα από τις δυνάμεις της. Γιατί το πίστευε αυτό; Η Σιλβιάνα λέει: «Το αριστερό μου πόδι είναι κατά εννιά εκατοστά πιο κοντό από το δεξί. Γι’ αυτό, κουτσαίνω και κουράζομαι γρήγορα».

Αλλά το 2014, η Σιλβιάνα ένωσε τις δυνάμεις της με τη Σιλβί Αν, μια νεαρή σκαπάνισσα από την εκκλησία της, και μετακόμισαν σε ένα χωριουδάκι 85 χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρά τους. Παρά τα εμπόδια, το όνειρο της Σιλβιάνα είχε βγει αληθινό. Και επακολούθησε μια υπέροχη ευλογία! Η ίδια εξηγεί: «Έπειτα από έναν μόλις χρόνο στον καινούριο μου διορισμό, η Ντορατίν, μια νεαρή μητέρα με την οποία μελετούσα τη Γραφή, βαφτίστηκε στη συνέλευση περιοχής μας».

Όπως δείχνουν όλες αυτές οι εκφράσεις πίστης, όταν αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε κάτι που μας εμποδίζει να επεκτείνουμε τη διακονία μας, διαπιστώνουμε με πολύ προσωπικό τρόπο πόσο αληθινή είναι η υπόσχεση του Ιεχωβά στους υπηρέτες του: «Θα σε ενδυναμώσω, ναι, θα σε βοηθήσω». (Ησ. 41:10) Ως αποτέλεσμα, η σχέση μας με τον Ιεχωβά γίνεται πιο βαθιά. Επιπλέον, όταν προσφέρουμε πρόθυμα τον εαυτό μας, είτε στην περιοχή όπου ζούμε είτε σε μια ξένη χώρα, προετοιμαζόμαστε για τις θεοκρατικές δραστηριότητες που μας περιμένουν στον νέο κόσμο. Όπως λέει ο Ντιντιέ: «Η υπηρεσία εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη αποτελεί καλή εκπαίδευση για το μέλλον!» Ευχόμαστε πολλοί ακόμα πρόθυμοι εργάτες να αρχίσουν σύντομα αυτή την εκπαίδευση!