Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ είναι γεμάτη εγκάρδιες εκφράσεις ανθρώπων «με αισθήματα σαν τα δικά μας». (Ιακ. 5:17) Για παράδειγμα, μπορούμε εύκολα να ταυτιστούμε με τον Παύλο, ο οποίος στα εδάφια Ρωμαίους 7:21-24 παραδέχτηκε με κάθε ειλικρίνεια: «Όταν θέλω να κάνω το σωστό, το κακό είναι παρόν σε εμένα. . . . Ταλαίπωρος άνθρωπος που είμαι!» Τέτοιες έντιμες εκφράσεις αισθημάτων μάς καθησυχάζουν όταν παλεύουμε με τις δικές μας ατέλειες.

Ο Παύλος εξέφρασε και άλλα ειλικρινή αισθήματα. Στο εδάφιο Γαλάτες 2:20, δήλωσε την πεποίθησή του ότι ο Ιησούς «[τον] αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για [εκείνον]» προσωπικά! Περιγράφει αυτή η δήλωση «αισθήματα σαν τα δικά μας»; Ίσως όχι πάντα.

Αν παλεύουμε με αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης εξαιτίας παλιών μας αμαρτιών, μπορεί ενίοτε να δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο Ιεχωβά μάς αγαπάει και ότι μας έχει συγχωρήσει, πόσο μάλλον να θεωρήσουμε τη λυτρωτική θυσία προσωπικό δώρο για εμάς. Θέλει όντως ο Ιησούς να βλέπουμε έτσι το λύτρο; Αν ναι, τι θα μας βοηθήσει να το κάνουμε αυτό; Ας εξετάσουμε τα συγκεκριμένα δύο ερωτήματα.

Ναι, ο Ιησούς θέλει να θεωρούμε τη θυσία του προσωπικό δώρο. Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για αυτό; Οραματιστείτε τη σκηνή που περιγράφεται στα εδάφια Λουκάς 23:39-43. Ένας άντρας είναι κρεμασμένος σε ξύλο βασανισμού δίπλα στον Ιησού. Ομολογεί ότι έχει διαπράξει κάτι κακό. Το αδίκημά του πρέπει να ήταν πολύ σοβαρό διότι αυτή η τιμωρία επιφυλασσόταν σε εγκληματίες του χειρίστου είδους. Συντετριμμένος από την οικτρή του κατάσταση, αυτός ο άνθρωπος ικετεύει τον Ιησού: «Θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία σου».

Πώς αντέδρασε ο Ιησούς; Φανταστείτε τον πόνο που νιώθει καθώς προσπαθεί να γυρίσει το κεφάλι του για να τον κοιτάξει στα μάτια. Παρότι υποφέρει τρομερά, καταφέρνει να χαμογελάσει ζεστά και τον διαβεβαιώνει: «Αληθινά σου λέω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Ο Ιησούς θα μπορούσε απλώς να υπενθυμίσει σε εκείνον τον άνθρωπο ότι «ο Γιος του ανθρώπου ήρθε . . . να δώσει τη ζωή του ως λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματθ. 20:28) Προσέξατε όμως ότι ο Ιησούς τόνισε με καλοσύνη την προσωπική φύση της θυσίας του; Έδωσε φιλικό τόνο στα λόγια του χρησιμοποιώντας τη φράση «θα είσαι μαζί μου». Και διατήρησε αυτόν τον προσωπικό χαρακτήρα αναφερόμενος στην προοπτική εκείνου του ανθρώπου να ζήσει στον παράδεισο στη γη.

Αναμφίβολα, ο Ιησούς ήθελε να αποδεχτεί εκείνος ο άνθρωπος τη θυσία του ως προσωπικό δώρο. Αν ο Ιησούς ένιωθε έτσι για έναν εγκληματία ο οποίος δεν είχε καν την ευκαιρία να υπηρετήσει τον Θεό, είναι βέβαιο ότι νιώθει έτσι για κάποιον βαφτισμένο Χριστιανό που υπηρετεί τον Θεό. Τι θα μας βοηθήσει λοιπόν να καλλιεργήσουμε ισορροπημένη άποψη για τον εαυτό μας παρά τις παλιές μας αμαρτίες;

Η διακονία του Παύλου επηρέαζε την άποψή του για τη θυσία του Ιησού. Πώς συνέβαινε αυτό;  Ο ίδιος εξήγησε: «Είμαι ευγνώμων στον Χριστό Ιησού τον Κύριό μας ο οποίος μου έδωσε δύναμη, επειδή με θεώρησε πιστό αναθέτοντάς μου μια διακονία, αν και προηγουμένως ήμουν βλάσφημος, διώκτης και θρασύς». (1 Τιμ. 1:12-14) Ο διορισμός του Παύλου τον διαβεβαίωνε για το έλεος και την αγάπη του Ιησού καθώς και για την εμπιστοσύνη του στο άτομό του. Ο Ιησούς έχει εμπιστευτεί και σε εμάς προσωπικά μια διακονία. (Ματθ. 28:19, 20) Μπορεί αυτή η διακονία να μας επηρεάσει με παρόμοιο τρόπο;

Ο Άλμπερτ, ο οποίος ήταν αποκομμένος 34 χρόνια και πρόσφατα επέστρεψε στον Ιεχωβά, εξηγεί: «Οι αμαρτίες μου είναι πάντοτε μπροστά μου. Αλλά όταν είμαι στο έργο, νιώθω ότι έχω λάβει προσωπικά μια διακονία από τον Ιησού όπως ο απόστολος Παύλος. Αυτό με ενισχύει και με κάνει να βλέπω πιο θετικά τον εαυτό μου, τη ζωή μου και το μέλλον μου».​—Ψαλμ. 51:3.

Ο Άλαν, ο οποίος ζούσε μια ζωή βουτηγμένη στο έγκλημα και στη βία προτού γνωρίσει την αλήθεια, παραδέχεται: «Εξακολουθώ να σκέφτομαι το κακό που έχω κάνει σε κάποιους ανθρώπους. Κατά καιρούς, αυτό μου προξενεί κατάθλιψη. Αλλά ευχαριστώ τον Ιεχωβά που επιτρέπει σε έναν αμαρτωλό σαν εμένα να μεταδίδει τα καλά νέα σε άλλους. Όταν βλέπω την αντίδραση των ανθρώπων στα καλά νέα, θυμάμαι πόσο καλός και στοργικός είναι ο Ιεχωβά. Νιώθω ότι με χρησιμοποιεί για να βοηθήσει άτομα που παλεύουν με ένα παρελθόν σαν το δικό μου».

Η προσωπική μας διακονία μάς επιτρέπει να διοχετεύουμε τις δυνάμεις μας σε θετικές πράξεις και σκέψεις. Μας διαβεβαιώνει για το έλεος και την αγάπη του Ιησού καθώς και για την εμπιστοσύνη του σε εμάς.

Ώσπου να καταστραφεί το πονηρό σύστημα του Σατανά, η καρδιά μας ίσως εξακολουθεί να μας καταδικάζει για παλιά σφάλματα. Τι θα μας βοηθάει να καταπολεμούμε τέτοια αισθήματα;

«Μου αρέσει πολύ το ότι “ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας”», λέει η Τζιν, η οποία παλεύει συχνά με ενοχές για τη διπλή ζωή που ζούσε όταν ήταν νεαρή. (1 Ιωάν. 3:19, 20) Μπορούμε και εμείς να βρούμε παρηγοριά γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς έχουν πολύ καλύτερη αντίληψη της αμαρτωλής μας κατάστασης από ό,τι εμείς. Να θυμάστε ότι εκείνοι προμήθευσαν στοργικά το λύτρο, όχι για τέλειους ανθρώπους, αλλά για μετανοημένους αμαρτωλούς.​—1 Τιμ. 1:15.

Διαβεβαιώνουμε την καρδιά μας για αυτή την πολύτιμη αλήθεια όταν στοχαζόμαστε με προσευχή το πώς συμπεριφερόταν ο Ιησούς στους ατελείς ανθρώπους και όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να επιτελούμε τη διακονία που μας έχει αναθέσει. Ενεργώντας έτσι, μπορείτε και εσείς, όπως ο Παύλος, να λέτε: Ο Ιησούς «με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για εμένα».