Γεννήθηκα το 1954 στο Σεντ Πολ της Μινεσότα, στις ΗΠΑ, σε μια μεσοαστική Ρωμαιοκαθολική οικογένεια. Ήμουν το δεύτερο από πέντε παιδιά. Πήγα σε Καθολικό δημοτικό σχολείο και στην εκκλησία ήμουν παπαδοπαίδι. Ωστόσο, γνώριζα ελάχιστα πράγματα για την Αγία Γραφή. Αν και πίστευα ότι πρέπει να υπάρχει ένας Θεός που δημιούργησε τα πάντα, έχασα εντελώς την πίστη μου στην εκκλησία.

Όταν ήμουν πρωτοετής στη Νομική Σχολή Γουίλιαμ Μίτσελ, ένα αντρόγυνο Μαρτύρων του Ιεχωβά με επισκέφτηκε στο σπίτι μου. Εκείνη την ώρα έκανα μπουγάδα, αλλά αυτοί ευγενέστατα συμφώνησαν να ξαναπεράσουν κάποια άλλη στιγμή. Όταν ήρθαν, τους έκανα δύο ερωτήσεις: «Γιατί οι καλοί άνθρωποι δεν προκόβουν στη ζωή;» και «Ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας;» Δέχτηκα το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και τη Μετάφραση Νέου Κόσμου, με το χτυπητό πράσινο εξώφυλλό της. Επίσης, δέχτηκα να κάνω μελέτη, κάτι που αποδείχτηκε πραγματική αποκάλυψη. Με εντυπωσίασε η σκέψη ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μια απολύτως απαραίτητη κυβέρνηση η οποία θα διαχειριστεί τις υποθέσεις  της ανθρωπότητας στη γη. Έβλεπα ότι η ανθρώπινη αυτοκυβέρνηση είχε αποτύχει παταγωδώς και είχε γεμίσει τον κόσμο με πόνο, βάσανα, αδικίες και τραγωδίες.

Αφιερώθηκα στον Ιεχωβά στις αρχές του 1982 και βαφτίστηκα αργότερα το ίδιο έτος στη συνέλευση «Η Αλήθεια της Βασιλείας», η οποία διεξάχθηκε σε ένα κλειστό στάδιο στο Σεντ Πολ. Μία εβδομάδα αργότερα, ξαναπήγα στον ίδιο χώρο και έδωσα εξετάσεις για να πάρω άδεια δικηγόρου. Στις αρχές Οκτωβρίου, έμαθα ότι είχα περάσει, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα πλέον να εργάζομαι ως νομικός.

Σε εκείνη τη συνέλευση, γνώρισα τον Μάικ Ρίτσαρντσον, ο οποίος υπηρετούσε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν και μου είπε ότι στα κεντρικά γραφεία είχε ιδρυθεί νομικό τμήμα. Θυμήθηκα τα λόγια του Αιθίοπα ευνούχου στο εδάφιο Πράξεις 8:36 και αναρωτήθηκα: “Τι με εμποδίζει να ζητήσω να εργαστώ στο Νομικό Τμήμα;” Έτσι λοιπόν, έκανα αίτηση για υπηρεσία Μπέθελ.

Οι γονείς μου δεν χάρηκαν καθόλου που έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο πατέρας μου με ρώτησε πώς θα ωφελούσε τη σταδιοδρομία μου ως νομικού η εργασία μου στη Σκοπιά. Του είπα ότι θα ήμουν εθελοντής και ότι θα έπαιρνα 75 δολάρια τον μήνα, όσο ήταν τότε το μηνιαίο βοήθημα των Μπεθελιτών.

Αφού τελείωσα με κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, άρχισα την υπηρεσία Μπέθελ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 1984. Διορίστηκα στο Νομικό Τμήμα. Η χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.

Τον Νοέμβριο του 1983, η οργάνωση αγόρασε το Θέατρο Στάνλεϊ στο Τζέρσι Σίτι του Νιου Τζέρσι. Οι αδελφοί ζήτησαν τις αναγκαίες άδειες για να ανακαινίσουν τις ηλεκτρολογικές και τις υδραυλικές εγκαταστάσεις του κτιρίου. Όταν συναντήθηκαν με τις τοπικές αρχές, οι αδελφοί εξήγησαν ότι σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν το Θέατρο Στάνλεϊ ως αίθουσα συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τότε προέκυψε ένα πρόβλημα. Οι κανόνες της πολεοδομίας όριζαν ότι οι οίκοι λατρείας έπρεπε να βρίσκονται αποκλειστικά σε οικιστικές περιοχές. Το Θέατρο Στάνλεϊ βρισκόταν σε εμπορική περιοχή στο κέντρο, και γι’ αυτό οι αρμόδιοι αρνήθηκαν να εκδώσουν τις άδειες. Οι αδελφοί υπέβαλαν ξανά αίτηση, η οποία όμως απορρίφθηκε.

Την πρώτη εβδομάδα που ήμουν στο Μπέθελ, η οργάνωση κατέθεσε αγωγή στο ομοσπονδιακό περιφερειακό δικαστήριο. Επειδή τα προηγούμενα δύο χρόνια είχα εργαστεί ως υπάλληλος στο ομοσπονδιακό περιφερειακό  δικαστήριο στο Σεντ Πολ της Μινεσότα, ήμουν πολύ εξοικειωμένος με τέτοιου είδους υποθέσεις. Ένας από τους δικηγόρους μας έφερε ως επιχείρημα το ότι το Θέατρο Στάνλεϊ είχε χρησιμοποιηθεί για διάφορες εκδηλώσεις, από προβολές ταινιών μέχρι ροκ συναυλίες. Γιατί λοιπόν θα ήταν παράνομο να διεξαχθεί εκεί μια θρησκευτική εκδήλωση; Αφού εξέτασε το ζήτημα, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το Τζέρσι Σίτι είχε παραβιάσει τη θρησκευτική μας ελευθερία και διέταξε να μας δοθούν οι αναγκαίες άδειες. Άρχισα να βλέπω πώς ευλογούσε ο Ιεχωβά τη χρήση νομικών μέσων από την οργάνωσή του για την προώθηση του έργου του. Χαιρόμουν πάρα πολύ που συμμετείχα σε αυτό.

Οι αδελφοί ξεκίνησαν μια εκ βάθρων ανακαίνιση. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου 1985, διεξάχθηκε εκεί, στην Αίθουσα Συνελεύσεων του Τζέρσι Σίτι, η αποφοίτηση της 79ης τάξης της Γαλαάδ. Το θεωρούσα προνόμιό μου να προωθώ τα συμφέροντα της Βασιλείας ως μέλος του Νομικού Τμήματος, και η ικανοποίηση που με πλημμύριζε ξεπερνούσε κατά πολύ οτιδήποτε είχα ζήσει ως νομικός προτού έρθω στο Μπέθελ. Πού να φανταζόμουν τότε ότι ο Ιεχωβά μού επιφύλασσε πολλά ακόμα τέτοια προνόμια!

Τη δεκαετία του 1980, γιατροί και νοσοκομεία πολλές φορές αψηφούσαν την επιθυμία ενός ενήλικου Μάρτυρα να λάβει θεραπεία χωρίς παράγωγα του αίματος. Για μια έγκυο, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, καθώς οι δικαστές συχνά θεωρούσαν ότι δεν είχε το νόμιμο δικαίωμα να αρνηθεί τη μετάγγιση. Το σκεπτικό των δικαστών ήταν ότι, αν δεν γινόταν μετάγγιση, το βρέφος κινδύνευε να μείνει χωρίς μητέρα.

Στις 29 Δεκεμβρίου 1988, η αδελφή Ντενίζ Νικολό παρουσίασε σοβαρή αιμορραγία μετά τη γέννηση του γιου της. Η αιμοσφαιρίνη της έπεσε κάτω από το 5, και ο γιατρός της ζήτησε τη συναίνεσή της για να της χορηγήσει αίμα. Η αδελφή Νικολό αρνήθηκε. Το επόμενο πρωί, το νοσοκομείο επιδίωξε να πάρει δικαστική εντολή η οποία θα εξουσιοδοτούσε το προσωπικό του νοσοκομείου να κάνει τις μεταγγίσεις αίματος που θεωρούσε απαραίτητες. Χωρίς να διεξαγάγει ακροαματική διαδικασία ή έστω να ενημερώσει την ίδια ή τον σύζυγό της, ο δικαστής εξουσιοδότησε το νοσοκομείο να προχωρήσει στις μεταγγίσεις.

Την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου, το προσωπικό του νοσοκομείου έκανε μετάγγιση στην αδελφή Νικολό παρά τις αντιρρήσεις του συζύγου της και των άλλων συγγενών που βρίσκονταν στο πλευρό της. Το ίδιο βράδυ, μερικοί συγγενείς και κάποιοι πρεσβύτεροι συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι δήθεν σχημάτισαν ανθρώπινο τείχος γύρω από το κρεβάτι της για να αποτρέψουν τη μετάγγιση. Το πρωί  του Σαββάτου 31 Δεκεμβρίου, οι συλλήψεις έγιναν θέμα στα μέσα ενημέρωσης της Πόλης της Νέας Υόρκης και του Λονγκ Άιλαντ.

Τη Δευτέρα το πρωί, μίλησα με τον πρόεδρο του δικαστηρίου, τον Μίλτον Μόλεν. Του περιέγραψα την υπόθεση, τονίζοντας ότι ο συγκεκριμένος δικαστής είχε υπογράψει την εντολή για μετάγγιση χωρίς ακροαματική διαδικασία. Ο δικαστής Μόλεν μού ζήτησε να περάσω από το γραφείο του αργότερα το απόγευμα για να συζητήσουμε τα στοιχεία της υπόθεσης και τη σχετική νομοθεσία. Μαζί μου ήρθε και ο επίσκοπός μου, ο Φίλιπ Μπράμλεϊ. Ο δικαστής κάλεσε και τον δικηγόρο του νοσοκομείου. Στη διάρκεια της συζήτησης, τα πνεύματα οξύνθηκαν. Κάποια στιγμή, ο αδελφός Μπράμλεϊ μου έγραψε στο σημειωματάριό του: «Χαμήλωσε τους τόνους». Η συμβουλή του ήταν πολύ σωστή, επειδή είχα αρχίσει να βγαίνω εκτός εαυτού προσπαθώντας να αντικρούσω τα επιχειρήματα του άλλου δικηγόρου.

Έπειτα από μία ώρα περίπου, ο δικαστής Μόλεν είπε ότι η υπόθεση θα ήταν η πρώτη που θα εκδικαζόταν την επαύριο. Καθώς φεύγαμε από το γραφείο του, είπε ότι ο δικηγόρος του νοσοκομείου θα τα έβρισκε σκούρα την επόμενη ημέρα. Αυτό σήμαινε ότι θα δυσκολευόταν αρκετά να υπερασπιστεί τις θέσεις του. Ένιωσα ότι ο Ιεχωβά με διαβεβαίωνε πως είχαμε πολλές ελπίδες να κερδίσουμε. Με γέμισε δέος η σκέψη ότι ο Ιεχωβά μάς χρησιμοποιούσε για να επιτελέσει το θέλημά του.

Μέχρι αργά εκείνο το βράδυ, ετοιμάζαμε την επιχειρηματολογία μας για τη δίκη. Το δικαστήριο απείχε λίγα τετράγωνα από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, οπότε οι περισσότεροι από το μικρό μας Νομικό Τμήμα πήγαμε εκεί με τα πόδια. Όταν το τετραμελές δικαστήριο άκουσε τα επιχειρήματά μας, ακύρωσε την εντολή για μετάγγιση. Το ανώτερο δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ της αδελφής Νικολό, και όρισε ότι η συνήθης τακτική να εκδίδεται εντολή ή να γίνεται ακροαματική διαδικασία χωρίς να ειδοποιηθούν οι ενδιαφερόμενοι αποτελούσε παραβίαση θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων.

Τελικά, το ανώτατο δικαστήριο της Νέας Υόρκης επικύρωσε το δικαίωμα της αδελφής Νικολό για αναίμακτη θεραπεία. Ήταν η πρώτη από τέσσερις αποφάσεις σε υποθέσεις για το αίμα που εκδικάστηκαν στα ανώτατα δικαστήρια διαφόρων πολιτειών στις οποίες είχα το προνόμιο να συμμετάσχω. (Βλέπε το πλαίσιο  « Νίκες σε Ανώτατα Δικαστήρια».) Έχω επίσης συνεργαστεί με άλλους δικηγόρους στο Μπέθελ σε υποθέσεις που περιλάμβαναν κηδεμονία παιδιών, διαζύγια, αγοραπωλησίες ακινήτων και πολεοδομικούς κανονισμούς.

Όταν γνώρισα τη σύζυγό μου, την Ντον, ήταν διαζευγμένη και μεγάλωνε μόνη της τρία παιδιά. Δούλευε για τα προς το ζην και παράλληλα έκανε σκαπανικό. Είχε ζήσει δύσκολη ζωή, και με εντυπωσίασε βαθιά η αποφασιστικότητα με την οποία υπηρετούσε τον Ιεχωβά. Το 1992, παρακολουθήσαμε τη Συνέλευση Περιφερείας «Φορείς Φωτός» στην Πόλη της Νέας Υόρκης, και της ζήτησα να γνωριστούμε καλύτερα. Παντρευτήκαμε έναν χρόνο αργότερα. Η Ντον, με το πνευματικό της φρόνημα και την υπέροχη αίσθηση του χιούμορ, είναι πραγματικό δώρο από τον Ιεχωβά. Με έχει ανταμείψει με καλό όλες τις ημέρες της κοινής μας ζωής.​—Παρ. 31:12.

Όταν παντρευτήκαμε, τα παιδιά ήταν 11, 13 και 16 ετών. Επειδή ήθελα να είμαι καλός πατέρας, διάβαζα προσεκτικά και εφάρμοζα οτιδήποτε έβρισκα στα έντυπά μας για τους θετούς γονείς. Στο διάβα των ετών υπήρξαν δυσκολίες, αλλά χαίρομαι που τα παιδιά τελικά με αποδέχτηκαν ως έμπιστο φίλο και στοργικό πατέρα τους. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό για τους φίλους των παιδιών μας. Απολαμβάναμε την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν τόσοι έφηβοι όλο ζωντάνια.

Το 2013, η Ντον και εγώ μετακομίσαμε στο Ουισκόνσιν για να φροντίσουμε τους ηλικιωμένους μας γονείς. Προς έκπληξή μου, αυτό δεν σήμανε το τέλος της υπηρεσίας μου στο Μπέθελ. Μου ζητήθηκε να συνεχίσω να προσφέρω νομική βοήθεια στην οργάνωσή μας ως προσωρινός εθελοντής.

Τον Σεπτέμβριο του 2018, πρόσεξα ότι μου ερχόταν συνέχεια να ξεροβήξω για να καθαρίσω τον λαιμό μου. Ο τοπικός μας γιατρός με εξέτασε αλλά δεν κατάφερε να εντοπίσει την αιτία του προβλήματος. Αργότερα, ένας άλλος γιατρός μού συνέστησε να πάω σε νευρολόγο. Τον Ιανουάριο του 2019, ο νευρολόγος διέγνωσε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή που λέγεται προϊούσα υπερπυρηνική παράλυση (PSP).

Τρεις ημέρες αργότερα, ενώ έκανα πατινάζ στον πάγο, έπεσα και έσπασα τον δεξιό μου καρπό. Έκανα πατινάζ όλη μου τη ζωή​—μου είχε γίνει δεύτερη φύση. Από αυτό το συμβάν κατάλαβα ότι έχανα την ικανότητα να ελέγχω τις κινήσεις μου. Η εξέλιξη της νευρολογικής μου διαταραχής είναι τρομακτικά ραγδαία, και ως αποτέλεσμα δυσκολεύομαι πλέον να μιλήσω, να κινηθώ και να καταπιώ.

Ήταν τεράστιο προνόμιο για εμένα να χρησιμοποιήσω την πείρα μου ως νομικός για να παίξω έναν μικρό ρόλο στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Είχα επίσης το προνόμιο να γράψω πολλά άρθρα σε εξειδικευμένα περιοδικά καθώς και να μιλήσω σε ιατρονομικά σεμινάρια σε όλο τον κόσμο, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του λαού του Ιεχωβά να επιλέγει αναίμακτη ιατρική και χειρουργική αντιμετώπιση. Παρ’ όλα αυτά, παραφράζοντας το εδάφιο Λουκάς 17:10, λέω: “Άχρηστος δούλος είμαι. Έκανα αυτό που όφειλα να κάνω”.