Ο πατέρας μου ήταν πρεσβύτερος στην τοπική Ενωμένη Εκκλησία του Καναδά. Γι’ αυτό, κάθε Κυριακή έστελνε την αδελφή μου και εμένα στο κατηχητικό. Έπειτα, παρακολουθούσαμε μαζί του τη λειτουργία των 11:00 π.μ. Το απόγευμα, πηγαίναμε με τη μητέρα μας στην Αίθουσα Βασιλείας. Ήταν εύκολο να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στις δύο θρησκείες.

Η μητέρα μου μίλησε για τις καινούριες της πεποιθήσεις στον Μπομπ και στη Μάριον Χάτσεσον, που ήταν φίλοι της από παλιά. Δέχτηκαν και εκείνοι την αλήθεια. Το 1958, με πήραν μαζί με τους τρεις γιους τους και πήγαμε στην οχταήμερη Διεθνή Συνέλευση Θείον Θέλημα στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Τώρα καταλαβαίνω πόσος κόπος πρέπει να χρειάστηκε για να με συμπεριλάβουν στα σχέδιά τους, αλλά εκείνη η συνέλευση αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου.

Στα εφηβικά μου χρόνια, ζούσαμε σε ένα αγρόκτημα όπου μου άρεσε να φροντίζω τα ζώα. Σκεφτόμουν σοβαρά να γίνω κτηνίατρος. Η μητέρα μου το ανέφερε αυτό σε έναν πρεσβύτερο. Εκείνος μου υπενθύμισε με καλοσύνη ότι ζούμε στις «τελευταίες ημέρες» και με ρώτησε πώς θα επηρεαζόταν η σχέση μου με τον Ιεχωβά αν φοιτούσα κάποια χρόνια στο πανεπιστήμιο. (2 Τιμ. 3:1) Ως αποτέλεσμα, αποφάσισα να μην επιδιώξω πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

 Εξακολουθούσα να αναρωτιέμαι τι θα έκανα όταν θα τελείωνα το λύκειο. Παρότι έβγαινα στην υπηρεσία αγρού κάθε σαββατοκύριακο, δεν απολάμβανα το έργο και δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου σκαπανέα. Στο μεταξύ, ο πατέρας μου και ο θείος μου που δεν ήταν Μάρτυρες με πρότρεπαν να εργαστώ με πλήρες ωράριο σε μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρία στο Τορόντο. Ο θείος μου είχε μια σημαντική θέση εκεί, και έτσι δέχτηκα.

Στο Τορόντο, οι συχνές υπερωρίες και η παρέα με μη ομόπιστα άτομα δεν με άφηναν να συμμετέχω τακτικά σε πνευματικές δραστηριότητες. Αρχικά έμενα με τον παππού μου, ο οποίος δεν ήταν Μάρτυρας, αλλά όταν πέθανε έπρεπε να μείνω κάπου αλλού.

Το ζεύγος Χάτσεσον, που με είχαν πάρει μαζί τους στη συνέλευση το 1958, ήταν σαν γονείς μου. Με προσκάλεσαν να μείνω στο σπίτι τους και με βοήθησαν να αναπτυχθώ πνευματικά. Το 1960, βαφτίστηκα μαζί με τον γιο τους τον Τζον. Ο Τζον άρχισε το σκαπανικό, πράγμα που ώθησε και εμένα να αυξήσω τη δράση μου στη διακονία. Οι αδελφοί στην εκκλησία παρατήρησαν την πνευματική μου πρόοδο, και κάποια στιγμή διορίστηκα υπηρέτης Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας. a

Το 1966, παντρεύτηκα τη Ράντι Μπεργκ, μια ζηλώτρια σκαπάνισσα η οποία ήθελε πολύ να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Ο επίσκοπος της περιοχής μας μάς έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον και μας παρότρυνε να πάμε να βοηθήσουμε την εκκλησία στην Ορίλια του Οντάριο. Μαζέψαμε λοιπόν τα πράγματά μας και μετακομίσαμε εκεί.

Μόλις φτάσαμε στην Ορίλια, άρχισα και εγώ το τακτικό σκαπανικό. Ο ενθουσιασμός της Ράντι με είχε ήδη επηρεάσει! Από τη στιγμή που πήρα ζεστά το σκαπανικό, άρχισα να νιώθω χαρά χρησιμοποιώντας τη Γραφή και βλέποντας ανθρώπους να κατανοούν την αλήθεια. Τι ευλογία ήταν να βοηθήσουμε ένα θαυμάσιο αντρόγυνο στην Ορίλια να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους και να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά!

Κάποια φορά που είχαμε πάει στο Τορόντο, συνάντησα τον Άρνολντ Μακ Νάμαρα, έναν από τους υπεύθυνους αδελφούς στο Μπέθελ. Με ρώτησε αν θα θέλαμε να κάνουμε ειδικό σκαπανικό. Εγώ απάντησα αμέσως: «Και βέβαια! Οπουδήποτε εκτός από το Κεμπέκ!» Είχα επηρεαστεί από τα αρνητικά αισθήματα των αγγλόφωνων Καναδών για την κοινωνική αναταραχή που υπήρχε στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ. Εκείνη την εποχή, ένα πολιτικό κίνημα στο Κεμπέκ υποστήριζε την απόσχιση από τον υπόλοιπο Καναδά.

Ο Άρνολντ απάντησε: «Το Κεμπέκ είναι το μόνο μέρος όπου το γραφείο τμήματος στέλνει ειδικούς σκαπανείς αυτή τη στιγμή». Δέχτηκα αμέσως να πάμε. Ήξερα ήδη ότι η Ράντι ενδιαφερόταν να υπηρετήσει εκεί. Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μας!

Αφού παρακολουθήσαμε μαθήματα γαλλικών για πέντε εβδομάδες, η Ράντι και εγώ μαζί με ένα άλλο αντρόγυνο πήγαμε στο Ριμουσκί, περίπου 540 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Μόντρεαλ. Είχαμε ακόμα πολλά να μάθουμε, πράγμα που φάνηκε καθαρά σε μια συνάθροιση όταν διάβασα κάποιες ανακοινώσεις. Είπα ότι στην επικείμενη συνέλευσή μας θα είχαμε πολλούς «εκπροσώπους από τη στρουθοκάμηλο» αντί να πω «εκπροσώπους από την Αυστρία», επειδή οι αντίστοιχες γαλλικές λέξεις ηχούν παρόμοια.

Στο Ριμουσκί, εμείς οι τέσσερις συνεργαζόμασταν με τέσσερις ζηλώτριες άγαμες αδελφές, καθώς και με το ζεύγος Ιμπερντό και τις δύο κόρες τους. Η οικογένεια Ιμπερντό νοίκιασε ένα σπίτι με εφτά υπνοδωμάτια, και όλοι οι σκαπανείς που μέναμε εκεί βοηθούσαμε στο ενοίκιο. Το σπίτι είχε άσπρες κολόνες και πρόσοψη, γι’ αυτό το αποκαλούσαμε «Λευκό Οίκο». Συνήθως μέναμε εκεί 12 με 14 άτομα. Η Ράντι και εγώ, που ήμασταν ειδικοί σκαπανείς, βγαίναμε στο έργο πρωί, μεσημέρι και βράδυ, οπότε το εκτιμούσαμε ιδιαίτερα που πάντα υπήρχε κάποιος να έρθει μαζί μας στο έργο, ακόμα και τα κρύα βράδια του χειμώνα.

Δεθήκαμε τόσο πολύ με εκείνους τους πιστούς σκαπανείς ώστε έγιναν σαν οικογένειά μας. Μερικές φορές, ανάβαμε φωτιά έξω και καθόμασταν γύρω της όλοι μαζί. Άλλες φορές, κανονίζαμε να φτιάξουμε όλοι πιτάκια με διαφορετική γέμιση. Ένας από τους αδελφούς ήταν μουσικός, και έτσι τα σαββατόβραδα συχνά τραγουδούσαμε και χορεύαμε.

Ο τομέας στο Ριμουσκί απέφερε καρπούς! Μέσα σε πέντε χρόνια, είχαμε τη χαρά να δούμε αρκετούς σπουδαστές να προοδεύουν ως το βάφτισμα. Η εκκλησία έφτασε τους 35 περίπου ευαγγελιζομένους.

Στο Κεμπέκ, λάβαμε θαυμάσια εκπαίδευση ως ευαγγελιστές. Βλέπαμε πώς μας βοηθούσε ο Ιεχωβά στη διακονία και σε σχέση με τις υλικές μας ανάγκες. Επιπρόσθετα, μάθαμε να αγαπάμε τους γαλλόφωνους, τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους, κάτι που συνέβαλε στο να αγαπήσουμε και άλλους πολιτισμούς.​—2 Κορ. 6:13.

Απροσδόκητα, το γραφείο τμήματος μας ζήτησε να μετακομίσουμε στην πόλη Τρακαντί, στις ανατολικές ακτές του Νιου Μπράνσγουικ. Αυτό δημιούργησε ορισμένες δυσκολίες, επειδή είχαμε μόλις υπογράψει συμφωνητικό για να νοικιάσουμε ένα διαμέρισμα, και εγώ είχα συμβόλαιο για να εργάζομαι ως δάσκαλος μερικές ώρες την εβδομάδα. Επιπρόσθετα, μερικοί από τους σπουδαστές μας είχαν μόλις γίνει ευαγγελιζόμενοι. Συν τοις άλλοις, εκείνο το διάστημα χτίζαμε Αίθουσα Βασιλείας.

Προσευχόμασταν όλο το σαββατοκύριακο για αυτό το ζήτημα και επισκεφτήκαμε το Τρακαντί,  που ήταν πολύ διαφορετικό από το Ριμουσκί. Αλλά αποφασίσαμε ότι, εφόσον ο Ιεχωβά ήθελε να πάμε εκεί, θα πηγαίναμε. Δοκιμάσαμε τον Ιεχωβά και τον είδαμε να απομακρύνει καθένα από τα εμπόδια. (Μαλ. 3:10) Όπως πάντα, η ισχυρή πνευματικότητα, το αυτοθυσιαστικό πνεύμα και η αίσθηση του χιούμορ της Ράντι έκαναν πιο εύκολη την αλλαγή.

Ο μόνος πρεσβύτερος στην καινούρια μας εκκλησία ήταν ο Ρόμπερτ Ρος. Με τη σύζυγό του, τη Λίντα, είχαν κάνει σκαπανικό εκεί και αποφάσισαν να μείνουν όταν γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί. Ακόμα και ενόσω φρόντιζαν το αγοράκι τους, ενθάρρυναν τη Ράντι και εμένα πάρα πολύ με τη θερμή φιλοξενία τους, την αποφασιστικότητά τους και τη γεμάτη ζήλο διακονία τους.

Αφού κάναμε σκαπανικό στο Τρακαντί δύο χρόνια, μας περίμενε και πάλι μια έκπληξη: Προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Υπηρετήσαμε αγγλόφωνες περιοχές εφτά χρόνια και έπειτα διοριστήκαμε σε μια γαλλόφωνη περιοχή στο Κεμπέκ. Ο επίσκοπος περιφερείας μας στο Κεμπέκ, ο Λεόνς Κρεπό, με επαινούσε για τις ομιλίες μου. Αλλά κατόπιν πάντοτε ρωτούσε: «Πώς θα μπορούσαν να γίνουν πιο πρακτικές;» b Αυτή η προσωπική προσοχή με βοήθησε να εστιάσω στο να κάνω τη διδασκαλία μου πιο συγκεκριμένη και ευκολονόητη.

Ένας διορισμός που θα μου μείνει αξέχαστος είναι αυτός που είχα στη Διεθνή Συνέλευση «Νικηφόρος Πίστις» στο Μόντρεαλ το 1978. Εργαζόμουν στην Υπηρεσία Τροφίμων. Περιμέναμε 80.000 άτομα, τα οποία θα έπρεπε να εξυπηρετήσουμε εφαρμόζοντας μια νέα διευθέτηση. Τα πάντα ήταν εντελώς καινούρια: ο εξοπλισμός, το μενού και η μέθοδος προετοιμασίας. Είχαμε περίπου 20 μεγάλα κινητά ψυγεία, τα οποία μερικές φορές δεν λειτουργούσαν. Την παραμονή της πρώτης ημέρας, ως τα μεσάνυχτα δεν μπορούσαμε καν να μπούμε στο στάδιο για να ετοιμάσουμε τις εγκαταστάσεις εξαιτίας ενός προγραμματισμένου αγώνα. Έπρεπε δε να ανάψουμε τους φούρνους πριν από το χάραμα για να φτιάξουμε πρωινό. Κουραστήκαμε, αλλά έμαθα πολλά από την εργατικότητα, την ωριμότητα και την αίσθηση του χιούμορ που είχαν οι άλλοι εθελοντές. Δεθήκαμε πολύ και δημιουργήθηκαν φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Ήταν μεγάλη χαρά να ζήσουμε εκείνη την ιστορική συνέλευση στο Κεμπέκ, την επαρχία όπου υπήρχε σφοδρός διωγμός τις δεκαετίες του 1940 και του 1950!

 Έμαθα πάρα πολλά από τους άλλους επισκόπους στις μεγάλες συνελεύσεις που διεξάγονταν στο Μόντρεαλ. Μια χρονιά, ο Ντέιβιντ Σπλέιν, ο οποίος τώρα υπηρετεί στο Κυβερνών Σώμα, επέβλεπε το γραφείο συνέλευσης. Σε μια μεταγενέστερη συνέλευση, όταν ζητήθηκε από εμένα να αναλάβω αυτόν τον διορισμό, ο Ντέιβιντ συνεργάστηκε πλήρως.

Το 2011, αφού είχαμε απολαύσει 36 χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως εκπαιδευτής στη Σχολή για τους Πρεσβυτέρους των Εκκλησιών. Μέσα σε δύο χρόνια η Ράντι και εγώ κοιμηθήκαμε σε 75 διαφορετικά κρεβάτια, αλλά όλες οι θυσίες μας άξιζαν τον κόπο. Στο τέλος της κάθε εβδομάδας, οι πρεσβύτεροι ξεχείλιζαν από ευγνωμοσύνη επειδή έβλεπαν πόσο νοιάζεται το Κυβερνών Σώμα για την πνευματικότητα των πρεσβυτέρων.

Αργότερα, δίδαξα στη Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας. Οι σπουδαστές συχνά ένιωθαν πελαγωμένοι με το γεμάτο πρόγραμμά τους: μαθήματα στην τάξη περίπου εφτά ώρες την ημέρα, διάβασμα τρεις ώρες κάθε βράδυ και τέσσερις ή πέντε διορισμοί την εβδομάδα. Ο άλλος εκπαιδευτής και εγώ τους εξηγούσαμε ότι δεν θα τα κατάφερναν αν δεν είχαν τη βοήθεια του Ιεχωβά. Θα θυμάμαι πάντα την έκπληξη των σπουδαστών όταν έβλεπαν ότι με το να στηρίζονται στον Ιεχωβά κατάφερναν να επιτελέσουν πολύ περισσότερα από όσα νόμιζαν ότι μπορούσαν.

Το προσωπικό ενδιαφέρον που έδειχνε η μητέρα μου στους άλλους βοηθούσε τα άτομα με τα οποία έκανε Γραφική μελέτη να προοδεύσουν, ενώ βοήθησε ακόμα και τον πατέρα μου να μαλακώσει τη στάση του απέναντι στην αλήθεια. Τρεις μέρες μετά τον θάνατό της, προς έκπληξή μας ο πατέρας μου ήρθε σε μια δημόσια ομιλία στην Αίθουσα Βασιλείας και συνέχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις τα επόμενα 26 χρόνια. Αν και δεν βαφτίστηκε ποτέ, οι πρεσβύτεροι μου έλεγαν ότι ερχόταν πάντα πρώτος στις συναθροίσεις κάθε εβδομάδα.

Το παράδειγμα της μητέρας μου επηρέασε καθοριστικά και τα παιδιά της. Και οι τρεις αδελφές μου με τους συζύγους τους υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά. Οι δύο από τις αδελφές μου υπηρετούν σε γραφεία τμήματος​—η μία στην Πορτογαλία και η άλλη στην Αϊτή.

Η Ράντι και εγώ υπηρετούμε τώρα ως ειδικοί σκαπανείς στο Χάμιλτον του Οντάριο. Όταν ήμασταν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, μας άρεσε να συνοδεύουμε άλλους στις επανεπισκέψεις τους και στις Γραφικές μελέτες τους. Αλλά τώρα χαιρόμαστε να βλέπουμε τους δικούς μας σπουδαστές να προοδεύουν πνευματικά. Και καθώς δενόμαστε με τους αδελφούς και τις αδελφές στην καινούρια μας εκκλησία, ενθαρρυνόμαστε βλέποντας πώς τους στηρίζει ο Ιεχωβά σε καλούς και σε κακούς καιρούς.

Αναπολώντας το παρελθόν, εκτιμούμε βαθιά το προσωπικό ενδιαφέρον που μας έδειξαν τόσο πολλά άτομα. Και εμείς με τη σειρά μας προσπαθούμε να εκδηλώνουμε με ζήλο προσωπικό ενδιαφέρον στους άλλους, προτρέποντάς τους να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους για πνευματική πρόοδο. (2 Κορ. 7:6, 7, υποσ.) Για παράδειγμα, σε μια οικογένεια, η σύζυγος, ο γιος και η κόρη ήταν όλοι στην ολοχρόνια υπηρεσία. Ρώτησα τον σύζυγο αν είχε σκεφτεί ποτέ το σκαπανικό. Εκείνος απάντησε ότι στήριζε τρεις σκαπανείς. Τότε τον ρώτησα: «Μπορείς εσύ να τους στηρίξεις καλύτερα από τον Ιεχωβά;» Τον πρότρεψα να απολαύσει και ο ίδιος ό,τι απολάμβαναν εκείνοι. Έξι μήνες αργότερα, άρχισε το σκαπανικό.

Η Ράντι και εγώ θα συνεχίσουμε να μιλάμε «στην επόμενη γενιά» για τα “θαυμαστά έργα” του Ιεχωβά και ελπίζουμε να απολαύσουν και εκείνοι την υπηρεσία του όσο εμείς.​—Ψαλμ. 71:17, 18.