Πατέρας του Ροβοάμ ήταν ο Σολομών, ο οποίος βασίλεψε στον Ισραήλ 40 χρόνια. (1 Βασ. 11:42) Ο Σολομών πέθανε το 997 Π.Κ.Χ. Κατόπιν, ο Ροβοάμ ταξίδεψε ως τη Συχέμ, βόρεια της Ιερουσαλήμ, για να χριστεί βασιλιάς. (2 Χρον. 10:1) Μήπως τον φόβιζε το γεγονός ότι έπρεπε να ακολουθήσει τα χνάρια του Σολομώντα, ο οποίος ήταν γνωστός για την εκπληκτική σοφία του; Πώς θα μπορούσε να προβλέψει ότι σύντομα θα δοκιμαζόταν και η δική του ικανότητα να επιλύει περίπλοκα ζητήματα;

Ο Ροβοάμ πιθανότατα διαπίστωσε ότι η ατμόσφαιρα στον Ισραήλ ήταν ηλεκτρισμένη. Σύντομα, τον πλησίασαν εκπρόσωποι του λαού και του εξέθεσαν τις ανησυχίες τους: «Ο πατέρας σου έκανε σκληρό τον ζυγό μας. Αλλά αν εσύ κάνεις τη σκληρή υπηρεσία του πατέρα σου ευκολότερη και ελαφρύνεις τον βαρύ ζυγό τον οποίο έβαλε πάνω μας, εμείς θα σε υπηρετούμε».​—2 Χρον. 10:3, 4.

Ο Ροβοάμ πρέπει να ένιωσε παγιδευμένος! Αν ικανοποιούσε τα αιτήματα του λαού, εκείνος, η οικογένειά του και οι αυλικοί του ίσως θα έπρεπε να περικόψουν κάποιες πολυτέλειες και να έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τον λαό. Από την άλλη, αν αρνούνταν, ο λαός θα μπορούσε να εξεγερθεί. Τι θα έκανε; Ο καινούριος βασιλιάς αρχικά συμβουλεύτηκε τους μεγαλύτερους σε ηλικία άντρες που είχαν διατελέσει σύμβουλοι του Σολομώντα. Έπειτα όμως ζήτησε τη συμβουλή νεότερων αντρών που ήταν συνομήλικοί του. Ακολουθώντας τη συμβουλή τους, ο Ροβοάμ αποφάσισε να φερθεί σκληρά στον λαό. Απάντησε ως εξής: «Εγώ θα κάνω τον ζυγό σας βαρύτερο, και θα προσθέσω σε αυτόν. Ο πατέρας μου σας τιμωρούσε με απλά μαστίγια, αλλά εγώ θα σας τιμωρώ με αγκαθωτά μαστίγια».​—2 Χρον. 10:6-14.

Ποιο είναι το δίδαγμα για εμάς; Αναμφίβολα, είναι συνήθως σοφό να ακούμε τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα που διαθέτουν πνευματική ωριμότητα. Επειδή έχουν περισσότερη πείρα, μπορεί να διαβλέπουν τις πιθανές συνέπειες μιας απόφασης και έτσι να μας δώσουν σωστές συμβουλές.​—Ιώβ 12:12.

Αντιδρώντας στην εξέγερση, ο Ροβοάμ συγκέντρωσε τον στρατό του. Αλλά ο Ιεχωβά παρενέβη μέσω του προφήτη Σεμαΐα, λέγοντας: «Δεν πρέπει να ανεβείτε να πολεμήσετε εναντίον των αδελφών σας, των Ισραηλιτών. Ο καθένας σας πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του, γιατί εγώ το προκάλεσα αυτό».​—1 Βασ. 12:21-24. *

Μα να μη δώσει καν μάχη; Ίσως φαντάζεστε πόσο θα προβληματίστηκε ο Ροβοάμ! Τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για έναν βασιλιά που απειλούσε να τιμωρήσει τους υπηκόους του «με αγκαθωτά μαστίγια» αλλά σύντομα υπέκυψε μπροστά σε αυτή τη θρασύτατη εξέγερση; (Παράβαλε 2 Χρονικών 13:7) Παρ’ όλα αυτά, ο βασιλιάς και ο στρατός του «υπάκουσαν . . . στον λόγο του Ιεχωβά και γύρισαν πίσω, όπως τους είπε ο Ιεχωβά».

Ποιο είναι το δίδαγμα για εμάς; Είναι σοφό να υπακούμε στον Θεό ακόμα και αν γίνουμε στόχος χλευασμού για αυτό. Η υπακοή στον Θεό οδηγεί στην εύνοια και στην ευλογία του.​—Δευτ. 28:2.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα για τον ίδιο τον Ροβοάμ; Δείχνοντας υπακοή και εγκαταλείποντας το σχέδιό του να πολεμήσει το νεοσύστατο έθνος, είχε την ευκαιρία να καταπιαστεί με την οικοδόμηση πόλεων στα εδάφη του Ιούδα και του Βενιαμίν, των φυλών που εξακολουθούσαν να βρίσκονται υπό τη διακυβέρνησή του. Ενίσχυσε αρκετές πόλεις «σε πολύ μεγάλο βαθμό». (2 Χρον. 11:5-12) Και το σημαντικότερο ήταν ότι για κάποιο διάστημα τηρούσε τους νόμους του Ιεχωβά. Καθώς το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ υπό τον Ιεροβοάμ βυθιζόταν στην ειδωλολατρία, πολλοί από εκεί «υποστήριζαν τον Ροβοάμ» μεταβαίνοντας στην Ιερουσαλήμ για να ταχθούν υπέρ της αληθινής λατρείας. (2 Χρον. 11:16, 17) Συνεπώς, η υπακοή του Ροβοάμ ενίσχυσε τη βασιλεία του.

Ωστόσο, όταν η βασιλεία του εδραιώθηκε, ο Ροβοάμ έκανε κάτι απροσδόκητο. Εγκατέλειψε τον νόμο του Ιεχωβά και επέλεξε την ειδωλολατρία! Αλλά γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Μήπως τον είχε επηρεάσει η Αμμωνίτισσα μητέρα του; (1 Βασ. 14:21) Όποιος και αν ήταν ο λόγος, το έθνος ως σύνολο τον ακολούθησε. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά επέτρεψε στον βασιλιά Σισάκ της Αιγύπτου να καταλάβει πολλές πόλεις του Ιούδα, παρότι ο Ροβοάμ τις είχε οχυρώσει!​—1 Βασ. 14:22-24· 2 Χρον. 12:1-4.

Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν ο Σισάκ έφτασε στην Ιερουσαλήμ, την έδρα του Ροβοάμ. Τότε ο προφήτης Σεμαΐας μετέδωσε το άγγελμα του Θεού στον Ροβοάμ και στους άρχοντές του: «Εφόσον με εγκαταλείψατε εσείς, σας εγκατέλειψα και εγώ στο χέρι του Σισάκ». Πώς αντέδρασε ο Ροβοάμ σε αυτό το άγγελμα διαπαιδαγώγησης; Με αξιέπαινο τρόπο! Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Οι άρχοντες του Ισραήλ και ο βασιλιάς ταπείνωσαν τον εαυτό τους και είπαν: “Ο Ιεχωβά είναι δίκαιος”». Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά έσωσε τον Ροβοάμ και την Ιερουσαλήμ από την καταστροφή.​—2 Χρον. 12:5-7, 12.

Έκτοτε, ο Ροβοάμ συνέχισε να κυβερνάει το νότιο βασίλειο. Προτού πεθάνει, μοίρασε άφθονα δώρα στους πολλούς γιους του, προφανώς για να αποθαρρύνει τυχόν ιδέες για ανταρσία εναντίον του αδελφού τους του Αβιά, του διαδόχου του. (2 Χρον. 11:21-23) Σε αντίθεση με το παρελθόν, ο Ροβοάμ τώρα ενήργησε με κάποια διορατικότητα.

Παρότι διέθετε κάποια καλά χαρακτηριστικά, ο Ροβοάμ δεν κέρδισε την εύνοια του Θεού. Η Γραφή συνοψίζει τη βασιλεία του ως εξής: «Αυτός έκανε το κακό». Γιατί; Επειδή «δεν είχε αποφασίσει μέσα στην καρδιά του να αναζητάει τον Ιεχωβά».​—2 Χρον. 12:14.

Σκεφτείτε τι σήμαινε αυτό: Ο Ροβοάμ ενίοτε υπάκουε στον Θεό. Και έκανε κάποια καλά πράγματα για το έθνος του Ιεχωβά. Αλλά δεν καλλιέργησε στενή σχέση με τον Ιεχωβά ούτε ένθερμη επιθυμία να τον ευαρεστεί. Ως εκ τούτου, υπέπεσε σε αδικοπραγία και σε ειδωλολατρία. Ίσως αναρωτηθείτε: “Μήπως η ανταπόκριση του Ροβοάμ στη θεϊκή διόρθωση οφειλόταν κυρίως στην επιρροή τρίτων και όχι σε εγκάρδια μετάνοια και στην επιθυμία να ευαρεστεί τον Θεό;” (2 Χρον. 11:3, 4· 12:6) Αργότερα ξανακύλησε στην κακή του πορεία. Πόσο διέφερε από τον παππού του, τον βασιλιά Δαβίδ! Ναι, και ο Δαβίδ έκανε λάθη, αλλά η ζωή του χαρακτηριζόταν από αγάπη για τον Ιεχωβά, αφοσίωση στην αληθινή λατρεία και γνήσια μετάνοια για τις παραβάσεις του.​—1 Βασ. 14:8· Ψαλμ. 51:1, 17· 63:1.

 Ασφαλώς παίρνουμε ένα δίδαγμα από την περίπτωση του Ροβοάμ. Είναι αξιέπαινο να παρέχει κάποιος τα αναγκαία στην οικογένειά του και να αγωνίζεται για να πετύχει κάτι αξιόλογο. Αλλά για να απολαμβάνουμε τη θεϊκή εύνοια, πρέπει πρωτίστως να υποστηρίζουμε την αληθινή λατρεία και να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτήν.

Αν αγωνιζόμαστε να διατηρούμε βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά, πιθανότατα θα το κάνουμε αυτό. Όπως ρίχνουμε ξύλα σε μια φωτιά για να την κρατήσουμε αναμμένη, παρόμοια χρειάζεται να κρατάμε την αγάπη μας για τον Θεό αναμμένη μελετώντας τακτικά τον Λόγο του, στοχαζόμενοι τα όσα διαβάζουμε και εγκαρτερώντας στην προσευχή. (Ψαλμ. 1:2· Ρωμ. 12:12) Τότε, η αγάπη μας για τον Ιεχωβά θα διεγείρει την επιθυμία μας να τον ευαρεστούμε με ό,τι κάνουμε. Αν κάποιες φορές χρειάζεται, θα μας υποκινεί σε γνήσια μετάνοια. Σε αντίθεση με τον Ροβοάμ, εμείς θα παραμείνουμε σταθεροί στην αληθινή λατρεία.​—Ιούδα 20, 21.