ΕΚΕΙΝΑ τα βιβλία αποκαλούνταν «σειρά του ουράνιου τόξου». Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να τα περιεργαστώ, οι εντυπωσιακές τους εικόνες άρχισαν να εξάπτουν τη φαντασία μου. Ως αποτέλεσμα, από παιδί ανέπτυξα δίψα για τη Γραφική γνώση, σαν αυτήν που περιείχαν εκείνα τα εξαίρετα βιβλία.

Ενώ η Ινδία κινδύνευε να παρασυρθεί στη δίνη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Οι γονείς μου χώρισαν και τελικά πήραν διαζύγιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δύο άνθρωποι που αγαπούσα δεν ήθελαν να είναι πια μαζί. Είχα παραλύσει συναισθηματικά και ένιωθα εγκαταλειμμένος. Ήμουν μοναχοπαίδι, και φαινόταν ότι δεν μπορούσα να βρω πουθενά την παρηγοριά και την υποστήριξη που τόσο απελπιστικά χρειαζόμουν.

Εκείνο το διάστημα έμενα με τη μητέρα μου στο Καράτσι, την πρωτεύουσα της επαρχίας. Κάποια μέρα, ο Φρεντ Χάρντεϊκερ, ένας ηλικιωμένος γιατρός που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, χτύπησε την πόρτα μας. Ανήκε στην ίδια θρησκεία με τον ιεραπόστολο που είχε δώσει στην οικογένειά μου εκείνα τα βιβλία.  Πρόσφερε στη μητέρα μου Γραφική μελέτη. Εκείνη αρνήθηκε αλλά είπε ότι ίσως ενδιαφερόμουν εγώ. Την επόμενη κιόλας εβδομάδα, άρχισα μελέτη μαζί του.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, άρχισα να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις που διεξάγονταν στο ιατρείο του αδελφού Χάρντεϊκερ. Καμιά δωδεκαριά ηλικιωμένοι Μάρτυρες συναθροίζονταν εκεί για λατρεία. Μου συμπαραστέκονταν και με είχαν σαν παιδί τους. Θυμάμαι με συγκίνηση πώς κάθονταν μαζί μου, χαμηλώνοντας για να είμαστε στο ίδιο ύψος, και μου μιλούσαν ως αληθινοί φίλοι. Πόσο τα χρειαζόμουν όλα αυτά!

Σύντομα ο αδελφός Χάρντεϊκερ με προσκάλεσε να τον συνοδεύσω στη διακονία αγρού. Μου έμαθε να χειρίζομαι τον φορητό φωνογράφο ώστε να παίζουμε δίσκους με ολιγόλεπτες Γραφικές ομιλίες. Μερικές ομιλίες τα έλεγαν έξω από τα δόντια, και σε κάποιους οικοδεσπότες δεν άρεσε το άγγελμα. Εγώ όμως έβρισκα συναρπαστικό το έργο. Ξεχείλιζα από ζήλο για τη Γραφική αλήθεια και μου άρεσε πολύ να τη μεταδίδω στους άλλους.

Καθώς ο ιαπωνικός στρατός ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Ινδία, οι βρετανικές αρχές ασκούσαν όλο και μεγαλύτερη πίεση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τελικά, τον Ιούλιο του 1943, αυτή η πίεση με επηρέασε προσωπικά. Ο διευθυντής του σχολείου, ένας Αγγλικανός ιερέας, με απέβαλε λόγω «επίμεμπτης διαγωγής». Είπε στη μητέρα μου ότι η συναναστροφή μου με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους άλλους μαθητές. Εκείνη τρομοκρατήθηκε και μου απαγόρευσε κάθε επαφή με τους Μάρτυρες. Αργότερα, με έστειλε κακήν κακώς στον πατέρα μου στο Πεσάβαρ, μια πόλη 1.370 χιλιόμετρα προς τα βόρεια. Χωρίς πνευματική τροφή και συναναστροφή, αδράνησα πνευματικά.

Το 1947, επέστρεψα στο Καράτσι για να βρω δουλειά. Ενόσω ήμουν εκεί, επισκέφτηκα τον αδελφό Χάρντεϊκερ στο ιατρείο του. Εκείνος με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.

«Και τώρα για πες μου, τι τρέχει;» με ρώτησε, νομίζοντας ότι είχα έρθει για κάποιο πρόβλημα υγείας.

«Γιατρέ, δεν είμαι άρρωστος σωματικά, αλλά πνευματικά», αποκρίθηκα. «Χρειάζομαι Γραφική μελέτη».

«Πότε θέλεις να αρχίσουμε;» ρώτησε.

«Αμέσως τώρα, αν γίνεται», απάντησα.

Περάσαμε ένα υπέροχο απόγευμα μελετώντας τη Γραφή. Ένιωθα ότι είχα γυρίσει στο πνευματικό μου σπίτι. Η μητέρα μου προσπάθησε επίμονα να με εμποδίσει να συναναστρέφομαι τους Μάρτυρες, αλλά αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένος να κάνω την αλήθεια κτήμα μου. Στις 31 Αυγούστου 1947, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα και σύντομα άρχισα να υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας. Ήμουν 17 ετών.

Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στην Κουέτα, μια πόλη όπου υπήρχε άλλοτε βρετανική στρατιωτική βάση. Το 1947, η χώρα διχοτομήθηκε σε Ινδία και Πακιστάν. * Ως αποτέλεσμα, ένα κύμα θρησκευτικής βίας σάρωσε τον λαό, οδηγώντας σε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές μεταναστεύσεις στην ιστορία. Περίπου 14 εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες. Οι Μουσουλμάνοι της Ινδίας πήγαν στο Πακιστάν, ενώ οι Ινδουιστές και οι Σιχ του Πακιστάν εγκαταστάθηκαν στην Ινδία. Μέσα στο χάος που επικρατούσε, πήρα ένα τρένο από το Καράτσι με προορισμό την Κουέτα. Το τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το έβγαλα γαντζωμένος σε μια εξωτερική χειρολαβή.

Στην Κουέτα, γνώρισα τον Τζορτζ Σινγκ, έναν ειδικό σκαπανέα γύρω στα 25. Ο Τζορτζ μού έδωσε ένα παλιό ποδήλατο το οποίο μπορούσα να οδηγώ (ή να σπρώχνω) στους λόφους όπου πήγαινα για έργο. Ως επί το πλείστον κήρυττα μόνος μου. Μέσα σε έξι μήνες είχα 17 Γραφικές μελέτες, και μερικοί σπουδαστές προχώρησαν στην αλήθεια. Μεταξύ αυτών ήταν και ένας στρατιωτικός ονόματι Σαντίκ Μασίχ, ο οποίος βοήθησε τον Τζορτζ και εμένα να μεταφράσουμε μερικά Γραφικά έντυπα στην ούρντου, την εθνική γλώσσα του Πακιστάν. Με τον καιρό, ο Σαντίκ έγινε ζηλωτής διαγγελέας των καλών νέων.

Αργότερα, επέστρεψα στο Καράτσι όπου υπηρέτησα με τον Χένρι Φιντς και τον Χάρι Φόρεστ, νεοφερμένους ιεραποστόλους από τη Σχολή Γαλαάδ. Τι πολύτιμη θεοκρατική εκπαίδευση μου έδωσαν! Κάποια φορά συνόδευσα τον αδελφό Φιντς σε μια περιοδεία κηρύγματος στο βόρειο Πακιστάν. Στους πρόποδες  πανύψηλων οροσειρών, βρήκαμε πολλούς ταπεινούς χωρικούς που μιλούσαν τη γλώσσα ούρντου και διψούσαν για τη Γραφική αλήθεια. Δύο χρόνια αργότερα, πήγα και εγώ στη Σχολή Γαλαάδ. Κατόπιν, επέστρεψα στο Πακιστάν με τον διορισμό να αφιερώνω μέρος του χρόνου μου στο έργο περιοχής. Εγκαταστάθηκα σε έναν ιεραποστολικό οίκο στη Λαχώρη, μαζί με άλλους τρεις ιεραποστόλους.

Δυστυχώς, το 1954 υπήρξε σύγκρουση προσωπικοτήτων ανάμεσα στους ιεραποστόλους στη Λαχώρη, και το γραφείο τμήματος χρειάστηκε να αλλάξει τους διορισμούς κάποιων ατόμων. Επειδή, ενεργώντας άσοφα, είχα πάρει θέση στη διαμάχη, μου δόθηκε ισχυρή συμβουλή. Ένιωσα συντετριμμένος και συμπέρανα ότι είχα αποτύχει πνευματικά. Γύρισα πίσω στο Καράτσι και από εκεί μετακόμισα στο Λονδίνο ελπίζοντας σε μια καινούρια πνευματική αρχή.

Στην εκκλησία μου στο Λονδίνο υπήρχαν πολλά μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Ο Πράις Χιουζ, ο καλοσυνάτος υπηρέτης τμήματος, με πήρε υπό την προστασία του. Κάποια μέρα μού διηγήθηκε πώς είχε λάβει κάποτε και ο ίδιος ξεκάθαρη συμβουλή από τον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος επέβλεπε το παγκόσμιο έργο κηρύγματος. Όταν ο αδελφός Χιουζ προσπάθησε να δικαιολογηθεί, ο αδελφός Ρόδερφορντ τον επέπληξε αυστηρά. Μου έκανε εντύπωση που ο αδελφός Χιουζ χαμογελούσε καθώς το θυμόταν. Μου εξήγησε ότι εκείνο το περιστατικό αρχικά τον αναστάτωσε. Αργότερα όμως αντιλήφθηκε ότι εκείνη η συμβουλή ήταν απαραίτητη και ότι αποτελούσε έκφραση της αγάπης του Ιεχωβά. (Εβρ. 12:6) Τα λόγια του άγγιξαν την καρδιά μου και με βοήθησαν να ανακτήσω την πνευματική μου ισορροπία.

Περίπου εκείνο το διάστημα, η μητέρα μου μετακόμισε στο Λονδίνο και δέχτηκε τη Γραφική μελέτη που της πρόσφερε ο Τζον Ε. Μπαρ, ο οποίος υπηρέτησε αργότερα στο Κυβερνών Σώμα. Έκανε σταθερή πνευματική πρόοδο και βαφτίστηκε το 1957. Αργότερα έμαθα ότι και ο πατέρας μου μελετούσε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά προτού πεθάνει.

Το 1958, παντρεύτηκα τη Λίνε, μια αδελφή από τη Δανία η οποία είχε εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Την επόμενη χρονιά, ευλογηθήκαμε με μια κόρη, την Τζέιν, το πρώτο από τα πέντε παιδιά μας. Επίσης, έλαβα προνόμια υπηρεσίας στην Εκκλησία Φούλαμ. Αργότερα όμως, λόγω της υγείας της Λίνε, έπρεπε να μετακομίσουμε σε κάποιο μέρος με θερμότερο κλίμα. Γι’ αυτό, το 1967 μετακομίσαμε στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας.

Στην εκκλησία μας στην Αδελαΐδα υπήρχαν 12 ηλικιωμένοι χρισμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι πρωτοστατούσαν με ζήλο στο έργο κηρύγματος. Δεν αργήσαμε να ξαναμπούμε σε ένα καλό πνευματικό πρόγραμμα.

 Το 1979, η Λίνε και εγώ καλωσορίσαμε το πέμπτο παιδί μας, τον Ντάνιελ. Είχε σύνδρομο Ντάουν * βαριάς μορφής και δεν αναμενόταν να ζήσει πολύ. Ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να περιγράψω την οδύνη μας. Κάναμε το παν για να τον φροντίσουμε, προσπαθώντας παράλληλα να μην παραμελούμε τα άλλα τέσσερα παιδιά μας. Ο Ντάνιελ μερικές φορές μελάνιαζε από την έλλειψη οξυγόνου που προκαλούσαν δύο οπές στην καρδιά του, και έπρεπε να τον πηγαίνουμε γρήγορα στο νοσοκομείο. Ωστόσο, παρά την κακή υγεία του, ήταν πανέξυπνος και είχε πολλή αγάπη μέσα του. Επίσης, αγαπούσε πολύ τα πνευματικά πράγματα. Όταν προσευχόμασταν ως οικογένεια πριν από το φαγητό, σταύρωνε τα χεράκια του, έσκυβε το κεφάλι και έλεγε δυνατά «Αμήν!» Μόνο τότε άρχιζε να τρώει.

Όταν ο Ντάνιελ ήταν τεσσάρων χρονών, παρουσίασε οξεία λευχαιμία. Η Λίνε και εγώ εξουθενωθήκαμε σωματικά και συναισθηματικά. Νόμιζα ότι δεν θα γλίτωνα τον νευρικό κλονισμό. Ωστόσο, κάποια φορά που νιώθαμε ότι είχαμε φτάσει στα όριά μας, χτύπησε την πόρτα μας ο επίσκοπος περιοχής μας, ο Νέβιλ Μπρόμιτς. Εκείνο το βράδυ, μας αγκάλιασε και τους δυο με δάκρυα στα μάτια. Όλοι μας κλαίγαμε. Τα στοργικά και συμπονετικά του λόγια μάς παρηγόρησαν αφάνταστα. Έφυγε γύρω στη μία τα ξημερώματα. Λίγο αργότερα, ο Ντάνιελ πέθανε. Η απώλειά του ήταν η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μας. Εντούτοις, υπομείναμε τη θλίψη μας, βέβαιοι ότι τίποτα​—ούτε ακόμα και ο θάνατος—​δεν μπορεί να χωρίσει τον Ντάνιελ από την αγάπη του Ιεχωβά. (Ρωμ. 8:38, 39) Πόσο λαχταράμε να ξανασμίξουμε όταν αναστηθεί στον νέο κόσμο του Θεού!​—Ιωάν. 5:28, 29.

Σήμερα, έχοντας ξεπεράσει δύο βαριά εγκεφαλικά, συνεχίζω να υπηρετώ ως πρεσβύτερος. Τα όσα πέρασα έχουν ενσταλάξει μέσα μου κατανόηση και συμπόνια για τους άλλους, ιδίως για όσους παλεύουν με προβλήματα. Προσπαθώ να μην τους κρίνω. Αντίθετα, αναρωτιέμαι: “Ποια βιώματα διαμόρφωσαν τα συναισθήματα και τη νοοτροπία τους; Πώς μπορώ να τους δείξω ότι τους νοιάζομαι; Πώς μπορώ να τους ενθαρρύνω ώστε να ακολουθούν τις οδούς του Ιεχωβά;” Απολαμβάνω πραγματικά το έργο ποίμανσης στην εκκλησία! Μάλιστα, όταν παρηγορώ και αναζωογονώ πνευματικά τους άλλους, νιώθω ότι παρηγορώ και αναζωογονώ τον εαυτό μου.

Νιώθω σαν τον ψαλμωδό που δήλωσε: «Όταν οι έγνοιες με έπνιξαν, εσύ [Ιεχωβά] με παρηγόρησες και με καθησύχασες». (Ψαλμ. 94:19) Ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει να αντέξω οικογενειακές δυσκολίες, θρησκευτική εναντίωση, προσωπικές απογοητεύσεις και θλίψη. Πραγματικά, ο Ιεχωβά μού έχει σταθεί ως αληθινός Πατέρας!