Οι γονείς μου έφυγαν από την Εσθονία στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και πήγαν στη Γερμανία, όπου γεννήθηκα εγώ. Τότε ετοιμάζονταν να μετακομίσουν στον Καναδά. Το πρώτο μας σπίτι, κοντά στην Οτάβα του Καναδά, ήταν μια ασβεστωμένη γωνιά σε ένα κοτέτσι. Ήμασταν πάμφτωχοι, αλλά τουλάχιστον είχαμε αβγά για πρωινό.

Μια μέρα, κάποιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά διάβασαν στη μητέρα μου τα εδάφια Αποκάλυψη 21:3, 4. Εκείνη συγκινήθηκε τόσο πολύ από αυτά που έμαθε ώστε έβαλε τα κλάματα. Ο σπόρος της αλήθειας αναπτύχθηκε, και τόσο η μητέρα μου όσο και ο πατέρας μου προόδευσαν γρήγορα ως το βάφτισμα.

Οι γονείς μου δεν ήξεραν καλά αγγλικά, αλλά έπαιρναν την αλήθεια στα σοβαρά. Σχεδόν κάθε Σάββατο, ο πατέρας μου έπαιρνε εμένα και τη μικρότερη αδελφή μου, τη Σίλβια, και βγαίναμε στο έργο, ακόμα και όταν είχε δουλέψει όλη νύχτα σε ένα χυτήριο νικελίου στο Σάντμπερι του Οντάριο. Επίσης, κάθε εβδομάδα μελετούσαμε τη Σκοπιά ως οικογένεια. Η μαμά και ο μπαμπάς ενστάλαξαν μέσα μου αγάπη για τον Θεό. Αυτό με ώθησε να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά το 1956, στα 10 μου. Η δυνατή τους αγάπη για τον Ιεχωβά εξακολουθεί να με ενισχύει μέχρι σήμερα.

Όταν τελείωσα το σχολείο, η προσοχή μου αποσπάστηκε κάπως από τα πνευματικά πράγματα. Νόμιζα ότι, αν γινόμουν σκαπανέας, δεν θα έβγαζα ποτέ αρκετά χρήματα για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να ταξιδέψω αεροπορικώς και να δω τον κόσμο. Έπιασα δουλειά σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ως dj. Μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά, αλλά εργαζόμουν τα βράδια. Ως αποτέλεσμα, έχανα τακτικά συναθροίσεις και συναναστρεφόμουν άτομα που δεν αγαπούσαν τον Θεό. Τελικά, η Βιβλικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου με ώθησε να κάνω αλλαγές.

Μετακόμισα στην Όσαουα του Οντάριο. Εκεί, γνώρισα τον Ρέι Νόρμαν, την αδελφή του τη Λέσλι και άλλους σκαπανείς. Όλοι μου έδειξαν ενδιαφέρον. Βλέποντας πόσο ευτυχισμένοι ήταν, υποκινήθηκα να επαναξιολογήσω τους στόχους μου. Με παρότρυναν να αρχίσω το σκαπανικό, πράγμα που έκανα τον Σεπτέμβριο του 1966. Ήμουν ευτυχισμένος, και η ζωή φαινόταν ωραία. Ωστόσο, με περίμεναν εκπλήξεις που θα άλλαζαν τη ζωή μου.

Ενόσω πήγαινα ακόμα σχολείο, έκανα αίτηση για να υπηρετήσω στο Μπέθελ στο Τορόντο. Αργότερα,  ενώ έκανα σκαπανικό, προσκλήθηκα να υπηρετήσω τέσσερα χρόνια στο Μπέθελ. Αλλά μου άρεσε πολύ η Λέσλι και φοβόμουν ότι, αν δεχόμουν αυτή την πρόσκληση, δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ. Έπειτα από ατέλειωτες, ένθερμες προσευχές, τελικά δέχτηκα την πρόσκληση στο Μπέθελ και αποχαιρέτησα λυπημένος τη Λέσλι.

Στο Μπέθελ, εργαζόμουν στο πλυντήριο και αργότερα ως γραμματέας. Στο μεταξύ, η Λέσλι έγινε ειδική σκαπάνισσα στο Γκατινό του Κεμπέκ. Συχνά αναρωτιόμουν πώς τα πήγαινε και αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Αλλά με περίμενε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της ζωής μου. Ο Ρέι, ο αδελφός της Λέσλι, προσκλήθηκε στο Μπέθελ. Έγινε συγκάτοικός μου! Έτσι μπόρεσα να ανανεώσω τη φιλία μου με τη Λέσλι. Παντρευτήκαμε την τελευταία μέρα του τετραετούς διορισμού μου, στις 27 Φεβρουαρίου 1971.

Διοριστήκαμε σε μια γαλλόφωνη εκκλησία στο Κεμπέκ. Έπειτα από μερικά χρόνια, προς έκπληξή μου προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής στα 28 μου. Ένιωθα πολύ νέος και ανεπαρκής, αλλά με ενθάρρυναν τα εδάφια Ιερεμίας 1:7, 8. Ωστόσο, η Λέσλι είχε δυσκολίες με τον ύπνο επειδή στο παρελθόν είχε δύο τροχαία ατυχήματα. Πώς θα τα καταφέρναμε στο έργο περιοχής; Παρ’ όλα αυτά, η Λέσλι είπε: «Αν ο Ιεχωβά μάς καλεί να κάνουμε κάτι, δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να το κάνουμε;» Δεχτήκαμε τον διορισμό και απολαύσαμε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου επί 17 χρόνια.

Στο έργο περιοχής, το πρόγραμμά μου ήταν φορτωμένο και δεν είχα πάντα αρκετό χρόνο για τη Λέσλι. Χρειαζόμουν ένα ακόμα δίδαγμα. Μια Δευτέρα, νωρίς το πρωί, χτύπησε το κουδούνι. Δεν ήταν κανείς στην πόρτα, παρά μόνο ένα καλάθι που περιείχε ένα τραπεζομάντιλο, φρούτα, τυρί, μπαγκέτες, ένα μπουκάλι κρασί, ποτήρια και ένα ανώνυμο σημείωμα που έλεγε: «Πήγαινε τη γυναίκα σου για πικνίκ». Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Αλλά εξήγησα στη Λέσλι ότι είχα ομιλίες να ετοιμάσω και δεν γινόταν να πάμε. Εκείνη έδειξε κατανόηση, αλλά στενοχωρήθηκε λίγο. Καθώς καθόμουν στο γραφείο μου, η συνείδησή μου άρχισε να με ενοχλεί. Σκέφτηκα τα εδάφια Εφεσίους 5:25, 28. Μήπως ο Ιεχωβά μού έλεγε να σκεφτώ τις συναισθηματικές ανάγκες της γυναίκας μου; Έκανα μια προσευχή και είπα στη Λέσλι: «Πάμε». Εκείνη ενθουσιάστηκε. Πήγαμε με το αυτοκίνητο σε ένα πανέμορφο σημείο κοντά σε κάποιο ποτάμι, στρώσαμε το τραπεζομάντιλο και περάσαμε μια από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μας. Πρόλαβα δε να ετοιμάσω και τις ομιλίες μου.

Οι διορισμοί μας στο έργο περιοχής ήταν απολαυστικοί και πολλοί, από τη Βρετανική Κολομβία ως το Νιουφάουντλαντ. Η επιθυμία μου να ταξιδέψω γινόταν πραγματικότητα. Είχα σκεφτεί τη Σχολή Γαλαάδ, αλλά δεν είχα καμιά επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος στο εξωτερικό. Μου φαινόταν ότι οι ιεραπόστολοι ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι και θεωρούσα ότι εγώ δεν είχα τα προσόντα. Εκτός αυτού,  φοβόμουν μη μας στείλουν σε κάποια χώρα της Αφρικής όπου θα υπήρχαν αρρώστιες και πόλεμοι. Μια χαρά ήμουν εκεί όπου βρισκόμουν.

Το 1992, όταν άνοιγε το έργο στις μετασοβιετικές χώρες, οι αδελφοί μάς ρώτησαν αν θα ήμασταν πρόθυμοι να πάμε στην Εσθονία ως ιεραπόστολοι. Ξαφνιαστήκαμε, αλλά προσευχηθήκαμε για αυτό το ζήτημα. Και πάλι σκεφτήκαμε: “Αν ο Ιεχωβά μάς καλεί να κάνουμε κάτι, δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να το κάνουμε;” Δεχτήκαμε, και εγώ σκέφτηκα: “Τουλάχιστον δεν θα πάμε στην Αφρική”.

Αρχίσαμε αμέσως να μαθαίνουμε εσθονικά. Περίπου δύο μήνες αφότου φτάσαμε στην Εσθονία, μας ζητήθηκε να αναλάβουμε το έργο περιοχής. Θα επισκεπτόμασταν 46 εκκλησίες και ομίλους στα τρία Βαλτικά κράτη, καθώς και στο Καλίνινγκραντ της Ρωσίας. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να προσπαθήσουμε να μάθουμε λίγα λετονικά, λίγα λιθουανικά και λίγα ρωσικά. Δεν ήταν εύκολο, ωστόσο οι αδελφοί συγκινούνταν από τις προσπάθειές μας και μας βοηθούσαν. Το 1999, ιδρύθηκε γραφείο τμήματος στην Εσθονία, και διορίστηκα στην επιτροπή μαζί με τον Τόμας Έντουρ, τον Λέμπιτ Ράιλε και τον Τόμι Κάουκο.

Γνωρίσαμε πολλούς Μάρτυρες που είχαν εξοριστεί παλιότερα στη Σιβηρία. Παρά τη σκληρή μεταχείριση που υπέστησαν στη φυλακή και τον αποχωρισμό από την οικογένειά τους, ποτέ δεν ανέπτυξαν πικρία. Διατήρησαν τη χαρά τους και τον ζήλο τους για τη διακονία. Αυτό μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι μπορούσαμε να υπομείνουμε και να έχουμε χαρά υπό δύσκολες περιστάσεις.

Καθώς τα χρόνια κυλούσαν με εντατικούς ρυθμούς και ελάχιστες ημέρες ξεκούρασης, η Λέσλι άρχισε να νιώθει τρομερή κόπωση. Δεν καταλάβαμε αμέσως ότι επρόκειτο για την εξάντληση που σχετίζεται με την ινομυαλγία. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε στον Καναδά. Όταν προσκληθήκαμε στη σχολή για μέλη των επιτροπών τμήματος στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης, αμφέβαλλα για το αν θα μπορούσαμε να την παρακολουθήσουμε. Εντούτοις, έπειτα από ένθερμες προσευχές, δεχτήκαμε. Ο Ιεχωβά ευλόγησε την απόφασή μας. Ενόσω βρισκόμασταν σε εκείνη τη σχολή, η Λέσλι έλαβε επιτέλους την ιατρική βοήθεια που χρειαζόταν. Ως αποτέλεσμα, μπορέσαμε να ξαναρχίσουμε τις κανονικές μας δραστηριότητες.

Ένα βράδυ το 2008, αφού είχαμε πλέον επιστρέψει στην Εσθονία, μου τηλεφώνησαν από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και με ρώτησαν αν θα δεχόμασταν έναν διορισμό στο Κονγκό. Σάστισα, ιδίως επειδή έπρεπε να απαντήσω ως την επόμενη ημέρα. Αρχικά δεν το είπα στη Λέσλι επειδή ήξερα ότι δεν θα κοιμόταν εκείνη τη νύχτα. Τελικά, εγώ ήμουν αυτός που δεν κοιμήθηκε επειδή προσευχόμουν για τις ανησυχίες μου σχετικά με την Αφρική.

Την επόμενη ημέρα, όταν το είπα στη Λέσλι, κάναμε τον συλλογισμό: «Ο Ιεχωβά μάς καλεί να πάμε στην Αφρική. Πώς ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας ζήτησε και να το χαρούμε αν δεν  προσπαθήσουμε;» Έτσι λοιπόν, έπειτα από 16 χρόνια στην Εσθονία, πήγαμε αεροπορικώς στην Κινσάσα του Κονγκό. Το γραφείο τμήματος ήταν μια όαση πρασίνου και γαλήνης. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έβαλε η Λέσλι στο δωμάτιό μας ήταν μια κάρτα που είχε κρατήσει από τότε που φύγαμε από τον Καναδά. Στην κάρτα ήταν γραμμένα τα λόγια: «Να ανθίζεις όπου σε φυτεύουν». Γνωρίζοντας τους αδελφούς, διεξάγοντας Γραφικές μελέτες και απολαμβάνοντας το ιεραποστολικό έργο, γευτήκαμε πρωτόγνωρη χαρά. Αργότερα, είχαμε το προνόμιο να κάνουμε επισκέψεις σε γραφεία τμήματος σε 13 αφρικανικές χώρες. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε την ποικιλομορφία και την ομορφιά των ανθρώπων. Οι αρχικοί μου φόβοι εξανεμίστηκαν, και ευχαριστούσαμε τον Ιεχωβά που μας έστειλε να υπηρετήσουμε στην Αφρική.

Στο Κονγκό, μας πρόσφεραν φαγητά, όπως έντομα, που νόμιζα ότι δεν θα μπορούσαμε να φάμε, αλλά όταν είδαμε τους αδελφούς μας να τα απολαμβάνουν, τα δοκιμάσαμε και μας άρεσαν.

Πηγαίναμε να προσφέρουμε πνευματική και ανθρωπιστική βοήθεια στα ανατολικά της χώρας, όπου ομάδες ανταρτών επιτίθονταν σε χωριά και έκαναν κακό σε γυναίκες και παιδιά. Οι περισσότεροι αδελφοί είχαν ελάχιστα από υλική άποψη. Ωστόσο, μας συγκινούσε η ισχυρή τους ελπίδα στην ανάσταση, η αγάπη τους για τον Ιεχωβά και η οσιότητά τους στην οργάνωσή του. Αυτό μας ώθησε να επανεξετάσουμε και να ενισχύσουμε τη δική μας πεποίθηση. Μερικοί αδελφοί είχαν χάσει τα σπίτια και τις σοδειές τους. Αυτό μου εντύπωσε το πόσο γρήγορα μπορούν να εξαφανιστούν τα υλικά πράγματα και πόσο πολύτιμα είναι τα πνευματικά πλούτη. Παρά τις τρομερές κακουχίες, οι αδελφοί σπάνια παραπονιούνταν. Η στάση τους μας ενθάρρυνε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα υγείας μας με θάρρος.

Μας περίμενε όμως άλλη μια έκπληξη. Μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε στο γραφείο τμήματος του Χονγκ Κονγκ. Ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ζούσαμε στην Άπω Ανατολή! Αλλά αφού είχαμε δει το στοργικό χέρι του Ιεχωβά σε όλους τους άλλους διορισμούς μας, δεχτήκαμε την πρόσκληση. Το  2013, με δάκρυα στα μάτια, αφήσαμε τους αγαπημένους μας φίλους και τις ομορφιές της Αφρικής και φύγαμε για το άγνωστο.

Το Χονγκ Κονγκ, μια πολύβουη και κοσμοπολίτικη πόλη, ήταν μεγάλη αλλαγή για εμάς. Τώρα έπρεπε να μάθουμε την καντονεζική γλώσσα. Οι αδελφοί όμως μας καλωσόρισαν θερμά, και μας άρεσε πολύ το τοπικό φαγητό. Το έργο επεκτεινόταν γρήγορα, αλλά οι τιμές των ακινήτων είχαν εκτοξευτεί. Γι’ αυτό, το Κυβερνών Σώμα αποφάσισε σοφά να πουλήσει το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων του γραφείου τμήματος. Σύντομα έπειτα από αυτό, το 2015, μετατεθήκαμε στη Νότια Κορέα, όπου υπηρετούμε μέχρι σήμερα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλη μια δύσκολη γλώσσα, αλλά αν και έχουμε δρόμο ακόμα, ενθαρρυνόμαστε επειδή οι αδελφοί λένε ότι έχει βελτιωθεί η ικανότητά μας να επικοινωνούμε στην κορεατική.

Δεν είναι πάντα εύκολο να κάνει κάποιος καινούριους φίλους, αλλά διαπιστώσαμε ότι, παίρνοντας την πρωτοβουλία να εκδηλώνουμε φιλοξενία στους άλλους, μπορούμε να τους γνωρίσουμε γρηγορότερα. Έχουμε δει ότι οι αδελφοί μας έχουν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές και ότι ο Ιεχωβά μάς σχεδίασε με θαυμάσιο τρόπο ώστε να μπορούμε να ανοίγουμε την καρδιά μας και να νιώθουμε στοργή για πάρα πολλούς φίλους.​—2 Κορ. 6:11.

Έχουμε διακρίνει την ανάγκη να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους όπως τους αποδέχεται ο Ιεχωβά και να αναζητούμε ενδείξεις της αγάπης και της κατεύθυνσης του Ιεχωβά στη ζωή μας. Όποτε νιώθαμε αποκαρδιωμένοι ή αναρωτιόμασταν αν είχαμε γίνει αποδεκτοί από τους άλλους, ξαναδιαβάζαμε ενθαρρυντικές κάρτες ή γράμματα από αδελφούς. Ασφαλώς, έχουμε δει τον Ιεχωβά να μας καθησυχάζει και να μας ενισχύει, απαντώντας στις προσευχές μας.

Στο διάβα των ετών, η Λέσλι και εγώ έχουμε μάθει πόσο σημαντικό είναι να βρίσκουμε χρόνο ο ένας για τον άλλον, όσο πολυάσχολοι και αν είμαστε. Έχουμε καταλάβει επίσης ότι χρειάζεται να γελάμε με τα λάθη μας, ιδίως όταν προσπαθούμε να μάθουμε μια καινούρια γλώσσα. Και κάθε βράδυ, προσπαθούμε να σκεφτούμε κάτι όμορφο για το οποίο μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον Ιεχωβά.

Ειλικρινά, νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ιεραπόστολος ή να ζήσω σε άλλες χώρες. Εντούτοις, είχα τη χαρά να μάθω πως τα πάντα είναι δυνατά με την υποστήριξη του Ιεχωβά. Μου έρχονται στον νου τα λόγια του προφήτη Ιερεμία: «Με ξεγέλασες, Ιεχωβά». (Ιερ. 20:7) Ναι, ο Ιεχωβά μάς έχει χαρίσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και αφάνταστες ευλογίες, και μάλιστα εκπλήρωσε την επιθυμία μου να ταξιδεύω με αεροπλάνο. Έχουμε ταξιδέψει αεροπορικώς σε πολύ περισσότερα μέρη από όσα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ ως παιδί, κάνοντας επισκέψεις σε γραφεία τμήματος σε πέντε ηπείρους. Σε όλους τους διορισμούς μας, έχω εκτιμήσει βαθιά το υποστηρικτικό και πρόθυμο πνεύμα της Λέσλι.

Υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας για ποιον το κάνουμε αυτό και γιατί. Οι ευλογίες που απολαμβάνουμε σήμερα είναι απλώς μια πρόγευση της αιώνιας ζωής, κατά την οποία ο Ιεχωβά θα “ανοίγει το χέρι του και θα χορταίνει την επιθυμία κάθε ζωντανού πλάσματος”.​—Ψαλμ. 145:16.