Χρειάζεται να ληφθούν υπόψη αρκετοί παράγοντες. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι έντιμοι. Οφείλουν να υπακούν στους νόμους της χώρας όταν αυτό δεν συγκρούεται με τους νόμους του Ιεχωβά. (Ματθ. 22:21· Ρωμ. 13:1, 2· Εβρ. 13:18) Προσπαθούν δε να σέβονται τοπικά έθιμα και ευαισθησίες, καθώς και “να αγαπούν τον πλησίον τους όπως τον εαυτό τους”. (Ματθ. 22:39· Ρωμ. 12:17, 18· 1 Θεσ. 4:11, 12) Η εφαρμογή τέτοιων αρχών θα επηρεάζει πιθανώς την άποψη των Χριστιανών σε διάφορα μέρη του κόσμου ως προς την προσφορά δώρων και φιλοδωρημάτων.

Σε πολλά μέρη, ένα μέλος της κοινωνίας δεν χρειάζεται να δώσει κάτι στους δημόσιους υπαλλήλους για να λάβει αυτό που δικαιούται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι προσφέρουν υπηρεσίες για τις οποίες αμείβονται από την κυβέρνηση, συνεπώς ούτε ζητούν ούτε αναμένουν να λάβουν κάτι πέρα από τον κανονικό τους μισθό. Σε πολλές χώρες, είναι παράνομο για τους κρατικούς υπαλλήλους να ζητούν ή να δέχονται οτιδήποτε έχει αξία προκειμένου να προβούν σε μια επίσημη ενέργεια, ακόμα και αν κατά τα άλλα οι ενέργειές τους είναι καθ’ όλα νομότυπες όσον αφορά την εκπλήρωση των καθηκόντων τους. Ένα τέτοιο δώρο θα θεωρούνταν δωροδοκία, ακόμα και αν δεν επηρέαζε την έκβαση της επίσημης ενέργειας. Οπουδήποτε ισχύει αυτή η κατάσταση, δεν τίθεται καν το ερώτημα για το αν πρέπει ένας Χριστιανός να προσφέρει δώρα ή φιλοδωρήματα σε κρατικούς υπαλλήλους. Τέτοια δώρα είναι απλώς ανάρμοστα.

Ωστόσο, σε μέρη του κόσμου όπου δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι ή δεν επιβάλλονται με αυστηρότητα, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν την ίδια στάση απέναντι στα καθήκοντά τους. Σε μερικές χώρες, κρατικοί αξιωματούχοι εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να αποσπάσουν χρήματα ή κάποια χάρη από εκείνους που αναμένεται να υπηρετούν, και δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν το παραμικρό αν δεν λάβουν ένα δώρο. Έτσι λοιπόν, απαιτούν φιλοδωρήματα διάφοροι αξιωματούχοι που νομιμοποιούν γάμους, που εισπράττουν τους νόμιμους φόρους εισοδήματος, που εκδίδουν οικοδομικές άδειες και ούτω καθεξής. Αν δεν προσφερθεί κάποιο φιλοδώρημα, οι αξιωματούχοι μπορεί εσκεμμένα να δημιουργήσουν εμπόδια ώστε να καταστήσουν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, για τους πολίτες να εξασφαλίσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους. Έχει μάλιστα αναφερθεί ότι σε μια χώρα οι πυροσβέστες που ανταποκρίνονται σε έκτακτα περιστατικά δεν αρχίζουν την πυρόσβεση  αν δεν λάβουν πρώτα ένα σεβαστό φιλοδώρημα.

Εκεί όπου οι παραπάνω ενέργειες είναι διαδεδομένες, μερικοί πιστεύουν ότι είναι αδύνατον να αποφύγουν το φιλοδώρημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένας Χριστιανός ίσως θεωρεί το φιλοδώρημα ως μια επιπλέον αμοιβή που απαιτείται να πληρώσει προκειμένου να του παρασχεθεί μια νόμιμη υπηρεσία. Σε ένα περιβάλλον, ωστόσο, όπου η διαφθορά είναι συχνό φαινόμενο, ο Χριστιανός πρέπει να είναι σε επιφυλακή ώστε τα όρια μεταξύ του τι είναι αποδεκτό και τι όχι από την άποψη του Θεού να μη γίνουν δυσδιάκριτα για εκείνον. Άλλο είναι να δίνει κάποιος φιλοδώρημα για να εξασφαλίσει αυτό που νομίμως δικαιούται, και άλλο να ζητάει μια παράνομη χάρη. Μέσα σε ένα γενικό κλίμα διαφθοράς, κάποιοι άνθρωποι δίνουν φιλοδώρημα σε έναν αξιωματούχο προκειμένου να τους παρασχεθεί μια υπηρεσία την οποία δεν δικαιούνται ή δίνουν σε έναν αστυνομικό ή κρατικό επιθεωρητή «φιλοδώρημα» προκειμένου να αποφύγουν το προβλεπόμενο και δικαιολογημένο πρόστιμο. Φυσικά, θα ήταν εσφαλμένο να επιδιώκουμε να διαφθείρουμε οποιονδήποτε με ένα «δώρο», όπως θα ήταν επίσης εσφαλμένο να διαφθαρούμε εμείς οι ίδιοι αποδεχόμενοι ένα τέτοιο «δώρο». Οποιαδήποτε από αυτές τις ενέργειες θα διαστρέβλωνε τη δικαιοσύνη.​—Έξοδ. 23:8· Δευτ. 16:19· Παρ. 17:23.

Με βάση τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή τους, οι περισσότεροι ώριμοι Χριστιανοί δεν νιώθουν άνετα να δίνουν τα φιλοδωρήματα που ζητούν οι αξιωματούχοι. Πιστεύουν ότι, αν έκαναν κάτι τέτοιο, θα ήταν σαν να ανέχονται ή να προωθούν τη διαφθορά. Συνεπώς, απορρίπτουν εντελώς τα αιτήματα για οποιοδήποτε είδος δώρου.

Ενώ οι ώριμοι Χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι η προσφορά ενός δώρου για να εξασφαλίσουν μια παράνομη χάρη θα μπορούσε να ισοδυναμεί με δωροδοκία, οι τοπικές περιστάσεις και ευαισθησίες μπορεί να επιτρέπουν σε μερικούς να προσφέρουν κάτι μικρό ως ένδειξη εκτίμησης για να τους παρασχεθεί μια νόμιμη υπηρεσία ή για να αποφύγουν μια άδικη καθυστέρηση. Σε άλλες περιπτώσεις, αφού λάβουν δωρεάν ιατρική περίθαλψη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, μερικοί Χριστιανοί προσφέρουν δώρα σε γιατρούς και νοσοκόμες από ευγνωμοσύνη για αυτή την περίθαλψη. Νιώθουν άνετα να το κάνουν αυτό μετά την περίθαλψη, αντί να το κάνουν πριν, ώστε να μην υπάρχει καμία υπόνοια ότι το δώρο αυτό αποσκοπεί σε δωροδοκία ή έκκληση για προνομιακή μεταχείριση.

Είναι αδύνατον να εξετάσουμε εδώ κάθε πιθανή κατάσταση σε κάθε χώρα. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις τοπικές περιστάσεις, όταν οι Χριστιανοί αποφασίζουν πώς θα ενεργήσουν, πρέπει να επιδιώκουν μια πορεία που τους αφήνει με καλή συνείδηση. (Ρωμ. 14:1-6) Πρέπει να αποφεύγουν τις άνομες πράξεις. (Ρωμ. 13:1-7) Πρέπει να αποφεύγουν οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να φέρει όνειδος στο όνομα του Ιεχωβά ή να κάνει άλλους να προσκόψουν. (Ματθ. 6:9· 1 Κορ. 10:32) Και οι αποφάσεις τους πρέπει να αντανακλούν την αγάπη τους για τον πλησίον.​—Μάρκ. 12:31.

Στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά, βρίσκουμε τη δυναμική παραβολή του Ιησού για κάποιον άνθρωπο που είχε ένα κοπάδι με 100 πρόβατα. Όταν ένα από τα πρόβατα χάθηκε, ο άνθρωπος άφησε τα 99 πίσω στην ερημιά και πήγε να ψάξει για το χαμένο πρόβατο “μέχρι που το βρήκε”. Ο Ιησούς συνέχισε: «Και αφού το βρει, το βάζει πάνω στους ώμους του και χαίρεται. Και όταν φτάνει στο σπίτι καλεί τους φίλους του και τους γείτονές του, λέγοντάς τους: “Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα το πρόβατό μου που ήταν χαμένο”». Ολοκληρώνοντας, ο Ιησούς είπε: «Σας λέω ότι έτσι θα γίνει περισσότερη χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί παρά για ενενήντα εννιά δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας».​—Λουκ. 15:4-7.

Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια για να διορθώσει τον τρόπο σκέψης των γραμματέων και των Φαρισαίων, οι οποίοι τον επέκριναν επειδή συναναστρεφόταν με εισπράκτορες φόρων και αμαρτωλούς. (Λουκ. 15:1-3) Ο Ιησούς επισήμανε ότι γίνεται χαρά στον ουρανό όταν ένας αμαρτωλός έχει μετανοήσει. Ρωτάμε λοιπόν: “Εφόσον γίνεται χαρά στον ουρανό, δεν πρέπει να γίνεται χαρά και στη γη όταν ένας αμαρτωλός έχει μετανοήσει, έχει μεταστραφεί και έχει κάνει ευθείς δρόμους για τα πόδια του;”​—Εβρ. 12:13.

Όταν κάποιος επανεντάσσεται στην εκκλησία, έχουμε βάσιμο λόγο να χαιρόμαστε. Το άτομο θα πρέπει να συνεχίσει να διακρατεί την ακεραιότητά του στον Θεό, αλλά έπρεπε να έχει μετανοήσει προκειμένου να επανενταχθεί, και εμείς χαιρόμαστε για το ότι μετανόησε. Επομένως, μπορεί κάλλιστα να υπάρξει αυθόρμητο, αξιοπρεπές χειροκρότημα όταν οι πρεσβύτεροι κάνουν μια ανακοίνωση επανένταξης.

Μερικοί κάτοικοι της Ιερουσαλήμ την εποχή του Ιησού πίστευαν ότι η δεξαμενή Βηθζαθά είχε θεραπευτικές δυνάμεις όταν το νερό της “ταραζόταν”. (Ιωάν. 5:1-7) Ως αποτέλεσμα, συγκεντρώνονταν σε εκείνη την τοποθεσία άνθρωποι που αναζητούσαν γιατρειά.

Αυτή η δεξαμενή έχει προσδιοριστεί ως ένα Ιουδαϊκό τελετουργικό λουτρό. Η στάθμη του νερού τροφοδοτούνταν και διατηρούνταν μέσω άντλησης από έναν παρακείμενο υδροταμιευτήρα, ο οποίος ήταν μέρος της ίδιας κατασκευής. Έρευνες στην τοποθεσία αποκάλυψαν ότι αυτές οι δύο δεξαμενές χωρίζονταν από ένα φράγμα. Μια θυρίδα εκροής μέσα στη δομή του φράγματος μπορούσε να ανοίγει προκειμένου να επιτρέπει στο νερό να ρέει από τον υδροταμιευτήρα, μέσω ενός αγωγού, στον πάτο του τελετουργικού λουτρού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ορμή του νερού ασφαλώς θα τάραζε την επιφάνεια της δεξαμενής.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το εδάφιο Ιωάννης 5:4, το οποίο έλεγε ότι ένας άγγελος τάραζε το νερό, δεν συναντάται σε αξιοσέβαστα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα, όπως ο Σιναϊτικός Κώδικας του τέταρτου αιώνα. Στη Βηθζαθά, ωστόσο, ο Ιησούς θεράπευσε έναν άνθρωπο που ήταν άρρωστος επί 38 χρόνια. Χωρίς καν να μπει στη δεξαμενή, ο άνθρωπος θεραπεύτηκε αμέσως.