ΥΣΤΕΡΑ από μέρες με αέρα και βροχή, η Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου 1919 γλυκοχάραξε ζεστή και ηλιόλουστη. Εκείνο το απόγευμα, δεν είχαν συγκεντρωθεί ούτε 1.000 εκπρόσωποι στην αίθουσα χωρητικότητας 2.500 θέσεων για το εναρκτήριο μέρος του προγράμματος της συνέλευσης στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, στις ΗΠΑ. Μέχρι το βράδυ, έφτασαν άλλοι 2.000 με πλοία, αυτοκίνητα αλλά και τρένα που είχαν ναυλωθεί ειδικά για την περίσταση. Την Τρίτη, οι παρόντες είχαν αυξηθεί τόσο πολύ ώστε το υπόλοιπο πρόγραμμα έπρεπε να διεξαχθεί έξω, υπό τη σκιά επιβλητικών δέντρων.

Οι αχτίδες του ήλιου τρύπωναν μέσα από το φύλλωμα των δέντρων και δημιουργούσαν δαντελένια σχέδια πάνω στα φράκα των αντρών. Το απαλό αεράκι που ερχόταν από τη λίμνη Ίρι χάιδευε τα φτερά στα καπέλα των γυναικών. «Σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον που θύμιζε πάρκο, μακριά από τον θόρυβο του παλιού κόσμου, βρισκόμασταν όντως στον παράδεισο», είπε αργότερα ένας αδελφός.

Η ομορφιά του τοπίου, όμως, ωχριούσε μπροστά στα πρόσωπα των παρόντων που έλαμπαν από χαρά. «Όλοι φαίνονται πολύ ευλαβείς», έγραψε μια τοπική εφημερίδα, «αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά ευδιάθετοι και πρόσχαροι». Για τους Σπουδαστές της Γραφής, η Χριστιανική συναναστροφή ήταν πραγματικό βάλσαμο έπειτα από τις σφοδρές δοκιμασίες των τελευταίων ετών: την εναντίωση στα χρόνια του πολέμου, τις έντονες διαφωνίες στις εκκλησίες, το κλείσιμο του Μπέθελ στο Μπρούκλιν και τη φυλάκιση πολλών για χάρη της Βασιλείας, μεταξύ αυτών και οχτώ υπεύθυνων αδελφών οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση έως 20 ετών. *

Επειδή ήταν αποθαρρυμένοι και σαστισμένοι εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μερικοί Σπουδαστές της Γραφής είχαν σταματήσει το έργο μαρτυρίας. Οι περισσότεροι, όμως, είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να εγκαρτερήσουν παρά τη σκληρή εναντίωση από τις αρχές. Σε μια χαρακτηριστική περίπτωση, κάποιος ανακριτής ανέφερε ότι, παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις, οι Σπουδαστές της Γραφής τους οποίους ανέκρινε επέμεναν ότι θα «συνέχιζαν να κηρύττουν τον λόγο του Θεού μέχρι το τέλος».

Σε όλη αυτή την περίοδο δοκιμασιών, οι πιστοί Σπουδαστές της Γραφής «έβλεπαν τον Κύριο να τους οδηγεί, . . . και προσεύχονταν συνέχεια για την καθοδηγία του Πατέρα». Τώρα είχαν ενωθεί και πάλι στη χαρωπή συνέλευση εδώ στο Σίνταρ Πόιντ. Μια αδελφή εξέφρασε τα αισθήματα πολλών λέγοντας ότι είχαν  αναρωτηθεί πώς θα κατάφερναν να «ξαναβάλουν μπροστά τη μηχανή της δραστήριας υπηρεσίας». Πάνω από καθετί άλλο, ήθελαν να στρωθούν στη δουλειά!

Όλη την εβδομάδα, οι εκπρόσωποι προσπαθούσαν να λύσουν τον γρίφο των γραμμάτων «ΧΑ» που ήταν τυπωμένα στο πρόγραμμα της συνέλευσης, στις κάρτες καλωσορίσματος και σε επιγραφές γύρω από τον χώρο της συνέλευσης. Την Παρασκευή, τη «Μέρα των Συνεργατών», ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ αποκάλυψε τελικά το μυστήριο στους 6.000 παρευρισκομένους. Το «ΧΑ» ήταν τα αρχικά του τίτλου ενός νέου περιοδικού για τη διακονία​—Ο Χρυσούς Αιών. *

Αναφερόμενος στους χρισμένους συγχριστιανούς του, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε: «Με τα μάτια της πίστης κοιτάζουν πέρα από την περίοδο των προβλημάτων και βλέπουν τον Χρυσό Αιώνα της ένδοξης βασιλείας του Μεσσία. . . . Το θεωρούν ύψιστο καθήκον και προνόμιό τους να διακηρύξουν στον κόσμο την έλευση του Χρυσού Αιώνα. Είναι μέρος της θεόδοτης αποστολής τους».

Ο Χρυσούς Αιών, “Περιοδικό Αλήθειας, Ελπίδας και Θάρρους”, θα άνοιγε τον δρόμο για μια νέα μέθοδο διάδοσης της αλήθειας​—την εκστρατεία συνδρομών από πόρτα σε πόρτα. Όταν οι παρόντες ρωτήθηκαν πόσοι επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο, ολόκληρο το ακροατήριο πετάχτηκε όρθιο. Έπειτα, «με τη θέρμη και τον ζήλο που χαρακτηρίζουν μόνο εκείνους που ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού», έψαλαν: «Απόστειλε το φως και την αλήθεια, Κύριε». «Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς τραντάζονταν τα δέντρα», αφηγήθηκε ο Τζ. Μ. Νόρις.

Μετά το πρόγραμμα, οι εκπρόσωποι περίμεναν επί ώρες στην ουρά για να είναι από τους πρώτους συνδρομητές του περιοδικού. Πολλοί ένιωθαν όπως η Μέιμπελ Φίλμπρικ, η οποία είπε: «Ήταν πολύ συναρπαστικό να ξέρουμε ότι είχαμε και πάλι ένα έργο να κάνουμε!»

Περίπου 7.000 Σπουδαστές της Γραφής ετοιμάστηκαν για δράση. Το διαφημιστικό έντυπο Μέθοδος Οργάνωσης (Organization Method) και το βιβλιάριο Σε Ποιον Είναι Εμπιστευμένο το Έργο (To Whom the Work Is Entrusted) εξηγούσαν τις λεπτομέρειες: Ένα νέο Τμήμα Υπηρεσίας στα κεντρικά γραφεία θα κατηύθυνε το έργο. Θα έπρεπε να σχηματιστεί μια Επιτροπή Υπηρεσίας στην εκκλησία και να διοριστεί ένας διευθυντής για να μεταβιβάζει τις οδηγίες. Οι τομείς θα χωρίζονταν ώστε να περιλαμβάνουν 150 με 200 σπίτια. Κάθε Πέμπτη βράδυ, θα γινόταν μια Συνάθροιση Υπηρεσίας για να λένε οι αδελφοί τις εμπειρίες τους και να υποβάλλουν τις εκθέσεις υπηρεσίας.

«Όταν επιστρέψαμε στα σπίτια μας, όλοι μας ξεκινήσαμε αμέσως την εκστρατεία συνδρομών», είπε ο Χέρμαν Φίλμπρικ. Οι αδελφοί έβρισκαν παντού ευήκοα αφτιά. «Φαινόταν ότι, έπειτα από τον πόλεμο και την τόση θλίψη, όλοι καλοδέχονταν ακόμα και την ιδέα ενός χρυσού αιώνα», ανέφερε η Μπιούλα Κόβι. Ο Άρθουρ Κλάους έγραψε: «Ολόκληρη η εκκλησία είχε μείνει κατάπληκτη από το τεράστιο πλήθος των συνδρομών». Μέσα σε δύο μήνες από την έκδοση του πρώτου τεύχους, μοιράστηκαν σχεδόν μισό εκατομμύριο δείγματα αντιτύπων του Χρυσού Αιώνα, ενώ οι συνδρομητές έφτασαν τους 50.000.

Το άρθρο «Ευαγγέλιο της Βασιλείας» στη Σκοπιά 1 Ιουλίου 1920 (στην αγγλική) περιείχε, σύμφωνα με μια μεταγενέστερη δήλωση του Α. Χ. Μακμίλαν, «την πρώτη επίσημη παρότρυνση για το παγκόσμιο έργο κηρύγματος όπως επιτελείται στην πραγματικότητα τώρα». Το εν λόγω άρθρο παρότρυνε όλους τους χρισμένους Χριστιανούς να «δώσουν μαρτυρία στον κόσμο ότι η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει». Σήμερα, μαζί με τους αδελφούς του Χριστού στους οποίους «είναι εμπιστευμένο το έργο» έχουν ενωθεί εκατομμύρια άτομα που κηρύττουν με ζήλο τον λόγο ενώ περιμένουν τον Μεσσιανικό χρυσό αιώνα.