ΠΡΟΤΟΥ αναληφθεί στον ουρανό, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Θα είστε μάρτυρές μου . . . ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης». (Πράξ. 1:8) Πώς θα κατόρθωναν κάτι τέτοιο οι πρώτοι Χριστιανοί;

Ο Μάρτιν Γκούντμαν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επισημαίνει πως «το αίσθημα της αποστολής που είχαν οι Χριστιανοί τούς ξεχώριζε από τις άλλες θρησκευτικές ομάδες, ακόμα και από τους Ιουδαίους, στην πρώιμη περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας». Ο Ιησούς είχε ταξιδέψει από τον έναν τόπο στον άλλον για να φέρει σε πέρας τη διακονία του. Ακολουθώντας το παράδειγμά του, οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είχαν καταλάβει ότι η διάδοση “των καλών νέων της βασιλείας του Θεού” θα περιλάμβανε το να βρουν όσους επιθυμούσαν να γνωρίσουν τη Γραφική αλήθεια. (Λουκ. 4:43) Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα είχε «αποστόλους», όρος που αναφέρεται κατά κυριολεξία σε εκείνους που έχουν σταλεί. (Μάρκ. 3:14) Ο Ιησούς παρήγγειλε στους ακολούθους του: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη».​—Ματθ. 28:18-20.

Εμείς δεν έχουμε κάποιον από τους 12 αποστόλους του Ιησού στη γη μαζί μας σήμερα, αλλά πολλοί υπηρέτες του Ιεχωβά εκδηλώνουν ιεραποστολικό πνεύμα. Στην πρόσκληση για επέκταση της διακονίας τους, απαντούν: «Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα». (Ησ. 6:8) Κάποιοι, όπως χιλιάδες απόφοιτοι της Σχολής Γαλαάδ, έχουν μετακομίσει σε μακρινές χώρες. Άλλοι έχουν μετακομίσει σε κάποια περιοχή εντός της χώρας τους. Πολλοί έχουν μάθει μια καινούρια γλώσσα προκειμένου να συνταυτιστούν με εκκλησίες και ομίλους που φροντίζουν για τις ανάγκες ξενόγλωσσων ατόμων. Αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές που μετακομίζουν εκεί όπου υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη ή που μαθαίνουν μια καινούρια γλώσσα ίσως να μην είχαν τις πιο ευνοϊκές περιστάσεις και μπορεί να αντιμετώπισαν δυσκολίες. Έπρεπε να έχουν αυτοθυσιαστικό πνεύμα ώστε να εκδηλώσουν την αγάπη τους για τον Ιεχωβά και τον πλησίον τους. Αφού υπολόγισαν  τη δαπάνη, πρόσφεραν τον εαυτό τους για να βοηθήσουν. (Λουκ. 14:28-30) Οι αδελφοί και οι αδελφές που κάνουν αυτές τις ενέργειες καλύπτουν μια πραγματική ανάγκη.

Οι περιστάσεις όμως διαφέρουν. Δεν είναι κάθε Μάρτυρας σε θέση να μετακομίσει εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη ή να μάθει μια καινούρια γλώσσα. Μπορούμε λοιπόν να εκδηλώσουμε ιεραποστολικό πνεύμα ακόμα και στη δική μας εκκλησία;

Είναι ολοφάνερο ότι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα εκδήλωναν ιεραποστολικό πνεύμα, αν και πιθανότατα οι περισσότεροι δεν έφυγαν ποτέ από την πόλη τους. Εντούτοις, όσο ίσχυε για εκείνους η προτροπή που δόθηκε στον Τιμόθεο, άλλο τόσο ισχύει και για όλους τους υπηρέτες του Θεού: «Κάνε έργο ευαγγελιστή, επιτέλεσε τη διακονία σου στο πλήρες». (2 Τιμ. 4:5) Η εντολή που μας έχει δοθεί να κηρύξουμε το άγγελμα της Βασιλείας και να κάνουμε μαθητές εφαρμόζεται σε όλους τους Χριστιανούς όπου και αν βρίσκονται. Επιπλέον, πολλές πτυχές του ιεραποστολικού έργου μπορούν να εφαρμοστούν στην εκκλησία μας.

Για παράδειγμα, ένας ιεραπόστολος σε ξένη χώρα χρειάζεται να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις. Πολλά πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά στον νέο του διορισμό. Τι θα πούμε για εμάς αν δεν μπορούμε να μετακομίσουμε εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη; Πρέπει να συμπεράνουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα για τον τομέα της εκκλησίας μας; Μήπως θα μπορούσαμε να βρούμε πρωτότυπους τρόπους για να πλησιάσουμε τους ανθρώπους; Για παράδειγμα, το 1940, δόθηκε στους αδελφούς η προτροπή να ξεχωρίσουν μία μέρα κάθε εβδομάδα για να κάνουν έργο δρόμου. Μπορείτε να συμμετάσχετε και εσείς σε αυτή τη μορφή έργου; Και τι θα πούμε για τον καινοτόμο τρόπο μαρτυρίας με σταντ παρουσίασης εντύπων; Το σημείο είναι το εξής: Έχετε σκεφτεί εσείς προσωπικά να δοκιμάσετε τέτοιους τρόπους παρουσίασης των καλών νέων, τρόπους που μπορεί να είναι καινούριοι για εσάς;

Η θετική στάση θα μας βοηθήσει να έχουμε ζήλο και ενθουσιασμό για τη διακονία. Σε πολλές περιπτώσεις, όσοι προσφέρονται να μετακομίσουν εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη ή να υπηρετήσουν σε ξενόγλωσσο τομέα είναι ευαγγελιζόμενοι με πολύ καλά προσόντα. Επομένως, μπορούν να αποτελέσουν ευλογία για πολλούς, αναλαμβάνοντας λόγου χάρη την ηγεσία στην υπηρεσία αγρού. Επίσης, συχνά οι ιεραπόστολοι αναλαμβάνουν την ηγεσία στις εκκλησιαστικές διευθετήσεις μέχρις ότου αποκτήσουν τα κατάλληλα προσόντα ντόπιοι αδελφοί. Αν είστε βαφτισμένος Μάρτυρας, “επιδιώκετε” εσείς προνόμια υπηρεσίας, υπηρετώντας  με προθυμία τους ομοπίστους στην εκκλησία σας;​—1 Τιμ. 3:1.

Εκτός από τη γεμάτη ζήλο συμμετοχή στη διακονία αγρού και την προθυμία για ανάληψη εκκλησιαστικών ευθυνών, υπάρχουν και άλλοι τομείς στους οποίους μπορούμε να βοηθήσουμε την εκκλησία μας. Όλοι​—νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες—​μπορούν να γίνουν «ενισχυτική βοήθεια» για ομοπίστους τους που έχουν ανάγκη.​—Κολ. 4:11.

Για να βοηθήσουμε τους ομοπίστους μας, χρειάζεται να τους γνωρίσουμε καλά. Η Γραφή μάς προτρέπει να «σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον» όταν συναθροιζόμαστε. (Εβρ. 10:24) Αυτό δείχνει ότι, ενώ δεν ανακατευόμαστε στις υποθέσεις των άλλων, πρέπει να επιδιώκουμε να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε τους αδελφούς μας καθώς και τις ανάγκες τους. Αυτές οι ανάγκες μπορεί να είναι πρακτικής, συναισθηματικής ή πνευματικής φύσης. Η παροχή βοήθειας προς τους ομοπίστους δεν αποτελεί αποκλειστική ευθύνη των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες θα ήταν ιδιαίτερα κατάλληλο να προσφέρει βοήθεια ένας από αυτούς τους αδελφούς. (Γαλ. 6:1) Εντούτοις, όλοι μας ίσως μπορούμε να βοηθήσουμε ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές, ή και ολόκληρες οικογένειες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Για παράδειγμα, όταν ο Σαλβατόρε αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα που τον ανάγκασαν να πουλήσει την επιχείρηση, το σπίτι και πολλά από τα υπάρχοντα της οικογένειάς του, αναρωτιόταν πώς θα κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους. Μια άλλη οικογένεια στην εκκλησία διέκρινε την ανάγκη. Τους παρείχαν οικονομική υποστήριξη, βοήθησαν τον Σαλβατόρε και τη γυναίκα του να βρουν δουλειά, και πέρασαν πολλά βράδια ακούγοντας και ενθαρρύνοντας ολόκληρη την οικογένεια. Γεννήθηκε έτσι μια φιλία που έχει κρατήσει πολλά χρόνια. Αν και εκείνη η περίοδος σημαδεύτηκε από έντονη ανησυχία, τώρα και οι δύο οικογένειες μπορούν να κοιτάζουν στο παρελθόν έχοντας όμορφες αναμνήσεις από τις στιγμές που πέρασαν μαζί.

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν κρατούν τη θρησκεία τους για τον εαυτό τους. Όπως έδειξε ο Ιησούς, πρέπει να γνωστοποιούμε σε όλους τις υπέροχες υποσχέσεις της Γραφής. Είτε μπορούμε να μετακομίσουμε είτε όχι, μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο για να εργαζόμαστε το καλό προς όλους. Και ασφαλώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό στην εκκλησία όπου υπηρετούμε τώρα. (Γαλ. 6:10) Καθώς ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, θα γευόμαστε τη χαρά που νιώθουν όσοι δίνουν και θα “καρποφορούμε όσον αφορά κάθε καλό έργο”.​—Κολ. 1:10· Πράξ. 20:35.