ΜΕΓΑΛΩΣΑ στο Γκρατς της Αυστρίας. Όταν ήμουν εφτά χρονών, με έστειλαν σε θρησκευτικό σχολείο. Ωστόσο, εκεί με συγκλόνισε η σεξουαλική ανηθικότητα ανάμεσα σε ιερείς και καλόγριες. Γι’ αυτό, μέσα σε έναν χρόνο η μητέρα μου μού επέτρεψε να φύγω από εκείνο το σχολείο.

Αργότερα, πήγα σε οικοτροφείο. Ένα βράδυ ήρθε εκεί ο πατέρας μου για να με πάει σε πιο ασφαλές μέρος επειδή το Γκρατς βομβαρδιζόταν ανελέητα. Καταφύγαμε στην πόλη Σλάντμινγκ. Με το που φτάσαμε εκεί, ίσα που προλάβαμε να διασχίσουμε μια γέφυρα προτού ανατιναχτεί. Κάποια άλλη φορά που ήμουν με τη γιαγιά μου στην αυλή μας, αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά πυροβόλησαν προς το μέρος μας. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, φαινόταν ότι τόσο η εκκλησία όσο και η κυβέρνηση μας είχαν απογοητεύσει.

Το 1950, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά άρχισε να μιλάει στη μητέρα μου για το άγγελμα της Γραφής. Άκουγα τις συζητήσεις τους και μάλιστα πήγαινα μαζί με τη μητέρα μου σε κάποιες συναθροίσεις. Εκείνη πείστηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την αλήθεια και βαφτίστηκε το 1952.

Εκείνη την εποχή, η τοπική εκκλησία μού φαινόταν σαν λέσχη για γηραιές κυρίες. Αργότερα όμως επισκεφτήκαμε μια εκκλησία όπου υπήρχαν πολλά νεαρά άτομα​—καμία σχέση με τη δική μας! Όταν επιστρέψαμε στο Γκρατς, άρχισα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις και δεν άργησα να πειστώ και εγώ ότι αυτά που μάθαινα ήταν η αλήθεια. Γνώρισα επίσης τον Ιεχωβά ως Θεό που στηρίζει τους υπηρέτες του χωρίς να τους απογοητεύει. Το κάνει αυτό ακόμα και όταν νιώθουμε ότι αντιμετωπίζουμε ολομόναχοι καταστάσεις που μας ξεπερνούν.​—Ψαλμ. 3:5, 6.

Η επιθυμία μου ήταν να μεταδώσω την αλήθεια και σε άλλους. Άρχισα με τα αδέλφια μου. Οι τέσσερις μεγαλύτερες αδελφές μου είχαν ήδη φύγει από το σπίτι και εργάζονταν ως  δασκάλες. Πήγα όμως στο χωριό όπου έμενε η καθεμιά και τις πρότρεψα να μελετήσουν τη Γραφή. Τελικά, όλα τα αδέλφια μου το έκαναν αυτό και έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τη δεύτερη εβδομάδα αφότου ξεκίνησα τη διακονία από πόρτα σε πόρτα, συνάντησα μια γυναίκα γύρω στα 35 με την οποία άρχισα μελέτη. Προόδευσε μέχρι το βάφτισμα και αργότερα ακολούθησαν ο σύζυγός της και οι δύο γιοι της. Εκείνη η μελέτη επηρέασε βαθιά την πνευματικότητά μου. Γιατί; Κανείς δεν μου είχε κάνει ποτέ κανονική Γραφική μελέτη, οπότε χρειαζόταν να προετοιμάζομαι καλά για κάθε μάθημα. Κατά μία έννοια, έπρεπε πρώτα να διδάσκω τον εαυτό μου για να μπορώ να διδάσκω και τη σπουδάστριά μου! Αυτό βάθυνε πολύ την εκτίμησή μου για την αλήθεια. Τον Απρίλιο του 1954, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Το 1955, παρευρέθηκα σε διεθνείς συνελεύσεις στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Αγγλία. Στο Λονδίνο γνώρισα τον Άλμπερτ Σρόντερ. Ήταν εκπαιδευτής στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ, και αργότερα υπηρέτησε ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Σε μια ξενάγηση στο Βρετανικό Μουσείο, ο αδελφός Σρόντερ μάς έδειξε μερικά Βιβλικά χειρόγραφα. Μας μίλησε για τη σπουδαιότητα εκείνων των χειρογράφων, τα οποία περιείχαν το όνομα του Θεού γραμμένο με εβραϊκούς χαρακτήρες. Αυτό με συγκίνησε και με ενίσχυσε πνευματικά, με αποτέλεσμα να νιώθω ακόμα πιο αποφασισμένη να διαδίδω την αλήθεια από τον Λόγο του Θεού.

Άρχισα το τακτικό σκαπανικό την 1η Ιανουαρίου 1956. Τέσσερις μήνες αργότερα, προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα στην Αυστρία. Στην πόλη όπου θα υπηρετούσα, το Μίστελμπαχ, δεν υπήρχαν καθόλου Μάρτυρες εκείνον τον καιρό. Αντιμετώπισα όμως και μια ιδιάζουσα δυσκολία. Με τη σκαπάνισσα με την οποία θα συνεργαζόμουν δεν ταιριάζαμε καθόλου. Εγώ ήμουν σχεδόν 19 χρονών και παιδί της πόλης, ενώ εκείνη ήταν 25 χρονών και χωριατοπούλα. Εμένα μου άρεσε να ξυπνάω αργά το πρωί, ενώ σε εκείνη άρεσε να σηκώνεται από τα χαράματα. Όταν βράδιαζε, εγώ δεν βιαζόμουν να πάω για ύπνο, ενώ εκείνη ήθελε να κοιμάται από νωρίς. Εντούτοις, εφαρμόζοντας τις συμβουλές της Γραφής, καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας και να έχουμε μια επιτυχημένη συνεργασία στο σκαπανικό.

Βέβαια, είχαμε και άλλες σημαντικές δυσκολίες. Αντιμετωπίσαμε ακόμα και διωγμό, αλλά “δεν ήμασταν εγκαταλειμμένες”. (2 Κορ. 4:7-9) Κάποια μέρα, ενώ κηρύτταμε σε ένα χωριό, οι κάτοικοι αμόλησαν τα σκυλιά τους. Έπειτα από λίγο, βρεθήκαμε περικυκλωμένες από τεράστια σκυλιά που γάβγιζαν και έδειχναν τα δόντια τους. Πιαστήκαμε χέρι χέρι και εγώ μάλιστα προσευχήθηκα: «Ιεχωβά, σε παρακαλώ, όταν μας αρπάξουν, να πεθάνουμε γρήγορα!» Όταν τα σκυλιά έφτασαν στο ένα μέτρο, σταμάτησαν, άρχισαν να κουνούν τις ουρές τους και έφυγαν. Νιώσαμε ότι ο Ιεχωβά μάς είχε προστατέψει. Έπειτα κηρύξαμε σε όλο το χωριό και, προς μεγάλη μας χαρά, οι άνθρωποι ήταν πολύ δεκτικοί. Ίσως τους έκανε εντύπωση που τα σκυλιά δεν μας είχαν πειράξει ή που δεν το βάλαμε κάτω ύστερα από μια τόσο τρομακτική εμπειρία. Μερικοί από αυτούς έγιναν αργότερα Μάρτυρες.

Ζήσαμε όμως και άλλο ένα τρομακτικό συμβάν. Μια μέρα ο σπιτονοικοκύρης μας γύρισε μεθυσμένος. Απειλούσε να μας σκοτώσει και ισχυριζόταν  ότι αναστατώναμε τη γειτονιά. Μάταια προσπαθούσε η γυναίκα του να τον ηρεμήσει. Εμείς τα ακούγαμε όλα από το δωμάτιό μας στον επάνω όροφο. Βάλαμε γρήγορα καρέκλες πίσω από την πόρτα και αρχίσαμε να φτιάχνουμε τις βαλίτσες μας. Όταν ανοίξαμε την πόρτα, ο σπιτονοικοκύρης στεκόταν στο πλατύσκαλο κρατώντας ένα τεράστιο μαχαίρι. Ορμήσαμε στην πίσω πόρτα και τρέξαμε γρήγορα στο μακρύ μονοπάτι του κήπου κουβαλώντας όλα μας τα πράγματα, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσουμε.

Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο και ζητήσαμε δωμάτιο. Τελικά μείναμε εκεί σχεδόν έναν χρόνο, πράγμα που αποδείχτηκε πολύ καλό για τη διακονία μας. Με ποιον τρόπο; Το ξενοδοχείο ήταν στο κέντρο της πόλης, και μερικοί σπουδαστές μας ήθελαν να κάνουμε τη μελέτη τους εκεί. Μέσα σε λίγο καιρό, αρχίσαμε να διεξάγουμε σε εκείνο το δωμάτιο τη μελέτη βιβλίου και την εβδομαδιαία Μελέτη Σκοπιάς με περίπου 15 παρόντες.

Μείναμε στο Μίστελμπαχ πάνω από έναν χρόνο. Κατόπιν εγώ διορίστηκα στο Φέλτμπαχ, νοτιοανατολικά του Γκρατς. Είχα καινούρια συνεργάτιδα, αλλά πάλι δεν υπήρχε εκκλησία. Μέναμε σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο στον δεύτερο όροφο μιας καλύβας από κορμούς. Ο αέρας σφύριζε καθώς έμπαινε από τις χαραμάδες ανάμεσα στους κορμούς, και προσπαθούσαμε να μπαλώσουμε τις τρύπες με εφημερίδες. Έπρεπε επίσης να βγάζουμε νερό από ένα πηγάδι. Αλλά όλα αυτά άξιζαν τον κόπο. Μέσα σε λίγους μήνες, δημιουργήθηκε ένας όμιλος. Τελικά περίπου 30 μέλη μιας οικογένειας με την οποία μελετούσαμε προχώρησαν στην αλήθεια!

Εμπειρίες όπως αυτές ενίσχυσαν την εκτίμησή μου για τη στήριξη που προσφέρει ο Ιεχωβά σε όσους επιζητούν τα συμφέροντα της Βασιλείας χωρίς να τους απογοητεύει ποτέ. Ακόμα και αν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας βοηθήσει, ο Ιεχωβά είναι πάντοτε δίπλα μας.​—Ψαλμ. 121:1-3.

Το 1958 θα διεξαγόταν μια διεθνής συνέλευση στην Πόλη της Νέας Υόρκης, στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς. Έκανα αίτηση για να πάω, και το γραφείο τμήματος της Αυστρίας με ρώτησε αν με ενδιέφερε να παρακολουθήσω και την 32η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Πώς να αρνηθώ τέτοιο προνόμιο; Απάντησα αμέσως «Ναι!»

Μέσα στην τάξη καθόμουν δίπλα στον Μάρτιν Πέτσιγκερ, ο οποίος είχε υπομείνει  τρομακτικές εμπειρίες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αργότερα υπηρέτησε και αυτός ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Μερικές φορές την ώρα του μαθήματος, ο Μάρτιν μού ψιθύριζε: «Έρικα, τι σημαίνει αυτό στα γερμανικά;»

Στα μισά της σχολής, ο Νάθαν Νορ ανακοίνωσε τους διορισμούς μας. Εγώ θα πήγαινα στην Παραγουάη. Επειδή ήμουν πολύ νέα, χρειαζόταν η άδεια του πατέρα μου για να μπω στη χώρα. Αφού την έλαβα, έφτασα στην Παραγουάη τον Μάρτιο του 1959. Διορίστηκα σε έναν ιεραποστολικό οίκο στην Ασουνσιόν και απέκτησα καινούρια συνεργάτιδα.

Λίγο καιρό μετά, γνώρισα τον Γουόλτερ Μπράιτ, έναν ιεραπόστολο που είχε αποφοιτήσει από την 30ή τάξη. Αργότερα, παντρευτήκαμε και αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ζωής μαζί. Όποτε περνούσαμε μια δοκιμασία, διαβάζαμε την υπόσχεση του Ιεχωβά στο εδάφιο Ησαΐας 41:10: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ανησυχείς, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω». Αυτά τα λόγια μάς διαβεβαίωναν ότι, αν αγωνιζόμασταν να παραμένουμε πιστοί στον Θεό και να βάζουμε τη Βασιλεία του πρώτη, εκείνος δεν θα μας απογοήτευε ποτέ.

Αργότερα, διοριστήκαμε σε μια περιοχή κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία. Εκεί οι ιερείς έβαζαν νεαρούς να πετούν πέτρες στον ιεραποστολικό οίκο, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση. Έπειτα ο Γουόλτερ άρχισε Γραφική μελέτη με τον διοικητή της αστυνομίας. Εκείνος φρόντισε να στέκονται αστυνομικοί κοντά στο σπίτι μας επί μία εβδομάδα, και οι διώκτες μας έπαψαν να μας ενοχλούν. Λίγο καιρό μετά, μετακομίσαμε σε καταλληλότερο οίκημα στην άλλη πλευρά των συνόρων. Αυτό αποδείχτηκε πολύ βολικό επειδή πλέον μπορούσαμε να διεξάγουμε συναθροίσεις και στην Παραγουάη και στη Βραζιλία. Όταν φύγαμε από εκείνον τον διορισμό, είχαν ήδη σχηματιστεί δύο μικρές εκκλησίες.

Οι γιατροί μού είχαν πει ότι δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μας όταν το 1962 διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος! Εν τέλει εγκατασταθήκαμε στο Χόλιγουντ της Φλόριντα, κοντά στην οικογένεια του Γουόλτερ. Για μερικά χρόνια, δεν ήμασταν σε θέση να κάνουμε σκαπανικό επειδή είχαμε οικογένεια να φροντίσουμε. Ωστόσο, συνεχίσαμε να δίνουμε προτεραιότητα στα συμφέροντα της Βασιλείας.​—Ματθ. 6:33.

Όταν πήγαμε στη Φλόριντα τον Νοέμβριο του 1962, μας παραξένεψε το γεγονός ότι, λόγω των τοπικών αντιλήψεων, οι μαύροι αδελφοί συναθροίζονταν χώρια από τους λευκούς και κήρυτταν σε διαφορετικές περιοχές. Αλλά ο Ιεχωβά δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις. Γι’ αυτό, μέσα σε λίγο καιρό οι εκκλησίες έγιναν μεικτές. Το χέρι του Ιεχωβά ήταν εμφανές σε αυτή τη διευθέτηση, και σήμερα υπάρχουν δεκάδες εκκλησίες στην περιοχή.

Δυστυχώς, ο Γουόλτερ πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο το 2015. Υπήρξε θαυμάσιος σύζυγος επί 55 χρόνια. Αγαπούσε τον Ιεχωβά και βοήθησε πολλούς αδελφούς. Ανυπομονώ να τον ξαναδώ υγιή όταν αναστηθεί.​—Πράξ. 24:15.

Είμαι ευγνώμων που έχω δαπανήσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες στην ολοχρόνια υπηρεσία και έχω γευτεί πολλές χαρές και ανταμοιβές. Για παράδειγμα, ο Γουόλτερ και εγώ είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το βάφτισμα 136 σπουδαστών μας. Φυσικά αντιμετωπίσαμε και κάποιες δοκιμασίες. Αλλά ποτέ δεν τις είδαμε ως λόγο για να πάψουμε να υπηρετούμε τον πιστό Θεό μας. Ίσα ίσα, τον πλησιάζαμε ακόμα περισσότερο, με την πεποίθηση ότι θα τακτοποιήσει τα ζητήματα στον δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο. Και όντως το κάνει αυτό!​—2 Τιμ. 4:16, 17.

Ο Γουόλτερ μού λείπει απίστευτα, αλλά το σκαπανικό μού δίνει κουράγιο. Ωφελούμαι πάρα πολύ όταν διδάσκω άλλους, ιδίως όταν τους μιλάω για την ελπίδα της ανάστασης. Ειλικρινά, ο Ιεχωβά δεν με απογοήτευσε ποτέ. Τα λόγια είναι φτωχά για να το περιγράψουν αυτό. Πιστός στην υπόσχεσή του, με στηρίζει, με ενισχύει και με κρατάει γερά με “το δεξί του χέρι της δικαιοσύνης”.​—Ησ. 41:10.