Γεννήθηκα το 1983. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν φυσιολογικά. Αλλά όταν έγινα δέκα χρονών, άρχισα να έχω έντονους πόνους σε όλο μου το σώμα. Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ξύπνησα ένα πρωί και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Όσο και αν προσπαθούσα να κουνήσω τα πόδια μου, αυτά παρέμεναν ακίνητα. Από εκείνη τη μέρα, δεν έχω ξαναπερπατήσει. Εξαιτίας της ασθένειάς μου, σταμάτησε και η ανάπτυξή μου. Σήμερα, έχω ακόμα το ανάστημα μικρού παιδιού.

Ήμουν ήδη περιορισμένος στο σπίτι μου για κάποιους μήνες όταν μας επισκέφτηκαν δύο γυναίκες που ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Συνήθως όταν έρχονταν επισκέπτες, προσπαθούσα να κρυφτώ, αλλά αυτή τη φορά κάθισα και άκουσα. Καθώς μιλούσαν για τον Παράδεισο, θυμήθηκα κάποια πράγματα που είχα ακούσει όταν ήμουν γύρω στα πέντε. Ένας ιεραπόστολος που ζούσε στο Σουρινάμ, ο Τζέθρο, επισκεπτόταν τότε το χωριό μας μια φορά τον μήνα και μελετούσε τη Γραφή με τον πατέρα μου. Μου φερόταν με πολλή καλοσύνη. Τον συμπαθούσα πολύ. Επίσης, οι παππούδες μου με έπαιρναν κάποιες φορές μαζί τους στις συναθροίσεις των Μαρτύρων που γίνονταν στο χωριό μας. Όταν λοιπόν η Φλόρενς, μια από τις γυναίκες που με επισκέφτηκαν εκείνη την ημέρα, με ρώτησε αν ήθελα να μάθω περισσότερα, συμφώνησα.

Η Φλόρενς επέστρεψε με τον σύζυγό της, τον Τζάστις, και άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου. Όταν κατάλαβαν ότι δεν ήξερα να διαβάζω, με βοήθησαν να μάθω. Μέσα σε λίγο καιρό, μπορούσα να διαβάζω μόνος μου. Κάποια μέρα, μου είπαν ότι διορίστηκαν στο Σουρινάμ. Δυστυχώς, δεν υπήρχε κανείς στην Ορεάλα για να συνεχίσει τη μελέτη μου. Ευτυχώς όμως, ο Ιεχωβά δεν με ξέχασε ποτέ.

Λίγο καιρό αργότερα, ένας σκαπανέας ονόματι Φλόιντ έφτασε στην Ορεάλα και με βρήκε ενώ κήρυττε από καλύβα σε καλύβα. Όταν μου πρότεινε να μελετήσω τη Γραφή μαζί του, εγώ χαμογέλασα. «Γιατί χαμογελάς;» με ρώτησε. Του είπα ότι είχα ήδη μελετήσει το ειδικό βιβλιάριο Τι Απαιτεί ο Θεός από Εμάς; και είχα αρχίσει το βιβλίο Γνώση που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή. * Του εξήγησα γιατί είχε σταματήσει η μελέτη. Ο Φλόιντ μελέτησε μαζί μου το υπόλοιπο βιβλίο Γνώση, αλλά έπειτα διορίστηκε και αυτός αλλού. Είχα μείνει και πάλι χωρίς δάσκαλο.

 Ωστόσο, το 2004, διορίστηκαν στην Ορεάλα δύο ειδικοί σκαπανείς, ο Γκράνβιλ και ο Τζόσουα. Με βρήκαν καθώς κήρυτταν από καλύβα σε καλύβα. Όταν ρώτησαν αν ήθελα να κάνω μελέτη, εγώ χαμογέλασα. Τους ζήτησα να μελετήσουν μαζί μου το βιβλίο Γνώση από την αρχή. Ήθελα να δω αν θα μου δίδασκαν τα ίδια πράγματα με τους προηγούμενους δασκάλους μου. Ο Γκράνβιλ μού είπε ότι στο χωριό διεξάγονταν συναθροίσεις. Αν και δεν είχα βγει από το σπίτι μου σχεδόν δέκα χρόνια, ήθελα να πάω. Γι’ αυτό, ο Γκράνβιλ ήρθε στο σπίτι μου, με έβαλε σε αναπηρικό αμαξίδιο και με πήγε στην Αίθουσα Βασιλείας.

Αργότερα, ο Γκράνβιλ με πρότρεψε να γραφτώ στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Είπε: «Δεν μπορείς να περπατήσεις, αλλά μπορείς να μιλήσεις. Κάποια μέρα θα κάνεις δημόσια ομιλία. Να δεις που θα γίνει». Τα ενθαρρυντικά του λόγια με γέμισαν πεποίθηση.

Άρχισα να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος με τον Γκράνβιλ. Αλλά το χωριό ήταν γεμάτο κακοτράχαλους χωματόδρομους που δυσκόλευαν το αναπηρικό αμαξίδιο. Γι’ αυτό, του ζήτησα να με βάζει σε καρότσι οικοδομής και να με μεταφέρει. Αυτό αποδείχτηκε καλή ιδέα. Τον Απρίλιο του 2005, βαφτίστηκα. Έπειτα από λίγο καιρό, οι αδελφοί με εκπαίδευσαν να φροντίζω για τα έντυπα της εκκλησίας και να χειρίζομαι το σύστημα ήχου στην Αίθουσα Βασιλείας.

Το 2007, ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη βάρκα. Η οικογένειά μας καταρρακώθηκε. Ο Γκράνβιλ προσευχόταν μαζί μας και μας διάβαζε παρηγορητικά εδάφια. Ύστερα από δύο χρόνια, μας συντάραξε άλλη μια τραγωδία. Ο Γκράνβιλ σκοτώθηκε σε παρόμοιο δυστύχημα.

Η μικρή μας εκκλησία που είχε βυθιστεί στη λύπη απέμεινε χωρίς πρεσβυτέρους και μόνο με έναν διακονικό υπηρέτη. Πονούσα βαθιά για τον θάνατο του Γκράνβιλ. Ήταν αγαπημένος φίλος. Με βοηθούσε πολύ τόσο πνευματικά όσο και πρακτικά. Στην επόμενη συνάθροιση μετά τον θάνατό του, είχα την ανάγνωση στη Μελέτη Σκοπιάς. Κατάφερα να διαβάσω τις πρώτες δύο παραγράφους, αλλά μετά άρχισα να κλαίω και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Αναγκάστηκα να κατεβώ από το βήμα.

Άρχισα να νιώθω καλύτερα όταν αδελφοί από μια άλλη εκκλησία ήρθαν στην Ορεάλα για να μας βοηθήσουν. Επίσης, το γραφείο τμήματος μας έστειλε έναν ειδικό σκαπανέα, τον Κότζο. Και η χαρά μου αυξήθηκε όταν η μητέρα μου και ο μικρότερος αδελφός μου άρχισαν να μελετούν και βαφτίστηκαν. Τον Μάρτιο του 2015, διορίστηκα διακονικός υπηρέτης. Έπειτα από κάποιο διάστημα, έκανα την πρώτη μου δημόσια ομιλία. Εκείνη τη μέρα, χαμογελώντας και συνάμα κλαίγοντας από ευγνωμοσύνη, θυμήθηκα τα λόγια που μου είχε πει ο Γκράνβιλ πριν από χρόνια: «Κάποια μέρα θα κάνεις δημόσια ομιλία. Να δεις που θα γίνει».

Μέσα από τα προγράμματα του JW Broadcasting^®, έχω μάθει για ομοπίστους μου που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με εμένα. Αλλά παρά την αναπηρία τους, ζουν παραγωγική, ευτυχισμένη ζωή. Όσο για εμένα, μπορώ ακόμα να κάνω κάποια πράγματα. Η επιθυμία μου να δίνω στον Ιεχωβά όση δύναμη μου απομένει με ώθησε να γίνω τακτικός σκαπανέας. Και τον Σεπτέμβριο του 2019 έμαθα τα πιο απρόσμενα νέα! Διορίστηκα πρεσβύτερος στην εκκλησία μας, όπου υπάρχουν περίπου 40 ευαγγελιζόμενοι.

Είμαι ευγνώμων για τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές που μελέτησαν μαζί μου και με βοήθησαν να αρχίσω να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Μα πάνω από όλα, είμαι απέραντα ευγνώμων που ο Ιεχωβά δεν με ξέχασε ποτέ.