Η συνθήκη αποτέλεσε επίσης τη βάση για την ίδρυση ενός καινούριου οργανισμού με την ονομασία Κοινωνία των Εθνών. Σκοπός αυτού του οργανισμού ήταν «να προάγει τη διεθνή συνεργασία και να επιτύχει διεθνή ειρήνη και ασφάλεια». Πολλές από τις θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου υποστήριξαν την Κοινωνία των Εθνών. Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική τη χαιρέτισε ως την «πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού στη γη». Το συμβούλιο υποστήριξε την Κοινωνία των Εθνών στέλνοντας εκπροσώπους στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού. Ένας από αυτούς δήλωσε ότι η διάσκεψη «σήμανε την απαρχή μιας νέας εποχής στην παγκόσμια ιστορία».

Μια νέα εποχή όντως άρχιζε, αλλά αυτό δεν οφειλόταν στους συνέδρους εκείνης της ειρηνευτικής διάσκεψης. Το 1919 μια νέα εποχή άρχισε για το έργο κηρύγματος όταν ο Ιεχωβά όπλισε τον λαό του με δύναμη ώστε να κηρύξει περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Πρώτα όμως, έπρεπε να γίνει μια ριζική αλλαγή στην κατάσταση των Σπουδαστών της Γραφής.

Οι ετήσιες εκλογές για τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά είχαν προγραμματιστεί για το Σάββατο 4 Ιανουαρίου 1919. Εκείνον τον καιρό, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος ηγούνταν στον λαό του Ιεχωβά, βρισκόταν άδικα φυλακισμένος μαζί με άλλους εφτά αδελφούς στην Ατλάντα της Τζόρτζια, στις ΗΠΑ. Το ερώτημα ήταν: Τι έπρεπε να γίνει με τους φυλακισμένους αδελφούς που ήταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου; Να επανεκλεγούν ή να αντικατασταθούν;

Μέσα στο κελί του, ο αδελφός Ρόδερφορντ ανησυχούσε για το μέλλον της οργάνωσης. Ήξερε ότι μερικοί αδελφοί πίστευαν πως θα ήταν καλύτερα να εκλεγεί κάποιος άλλος στη θέση του προέδρου. Αναγνωρίζοντας αυτό το γεγονός, είχε γράψει μια επιστολή προς όσους συμμετείχαν στη διαδικασία και είχε προτείνει τον Εβάντερ Τζ. Κάουαρντ για πρόεδρο. Ο Ρόδερφορντ ανέφερε ότι ο Κάουαρντ ήταν ένας άνθρωπος «ήρεμος», «συνετός» και «καθιερωμένος στον Κύριο». Εντούτοις, πολλοί αδελφοί ήταν υπέρ μιας άλλης λύσης, της εξάμηνης  αναβολής των εκλογών. Η νομική ομάδα που είχε υπερασπιστεί τους φυλακισμένους αδελφούς συμφώνησε. Η ατμόσφαιρα φορτίστηκε καθώς συνεχιζόταν η συζήτηση.

Τότε συνέβη κάτι που, όπως το περιέγραψε αργότερα ο Ρίτσαρντ Χ. Μπάρμπερ, ήταν “σαν να γαλήνευε μια ταραγμένη θάλασσα”. Ένας από τους παρευρισκόμενους αδελφούς πήρε τον λόγο και είπε: «Δεν είμαι νομικός αλλά, όταν πρόκειται για τη νομιμότητα της κατάστασης, μπορώ να πω ότι κάτι ξέρω για τον νόμο εκείνων που είναι όσιοι. Ο Θεός απαιτεί οσιότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη παρά με το να κάνουμε τις εκλογές και να επανεκλέξουμε πρόεδρο τον αδελφό Ρόδερφορντ».​—Ψαλμ. 18:25.

Ο Αλεξάντερ Χ. Μακμίλαν, που ήταν και αυτός στη φυλακή, αφηγήθηκε αργότερα ότι την άλλη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ χτύπησε τον τοίχο του κελιού του και του είπε: «Βγάλε έξω το χέρι σου». Ο αδελφός Ρόδερφορντ του έδωσε ένα τηλεγράφημα. Ο Μακμίλαν είδε το λακωνικό μήνυμα και κατάλαβε αμέσως τη σημασία του. Το μήνυμα έλεγε: «ΡΟΔΕΡΦΟΡΝΤ ΓΟΥΑΪΖ ΒΑΝ ΜΠΑΡΜΠΕΡ ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΜΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΠΙΛ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ». Αυτό σήμαινε ότι όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου είχαν επανεκλεγεί και ότι ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ και ο Γουίλιαμ Βαν Άμπουργκ είχαν παραμείνει στα αξιώματά τους. Έτσι λοιπόν, ο αδελφός Ρόδερφορντ θα διατηρούσε τη θέση του προέδρου.

Ενόσω οι οχτώ αδελφοί βρίσκονταν στη φυλακή, οι πιστοί Σπουδαστές της Γραφής κυκλοφόρησαν μια αίτηση για την αποφυλάκισή τους. Αυτοί οι θαρραλέοι αδελφοί και αδελφές συγκέντρωσαν πάνω από 700.000 υπογραφές. Την Τετάρτη 26 Μαρτίου 1919, προτού υποβληθεί η αίτηση, ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι υπόλοιποι υπεύθυνοι αδελφοί αποφυλακίστηκαν.

Απευθυνόμενος σε εκείνους που τον υποδέχτηκαν όταν επέστρεψε, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε: «Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που ζήσαμε όλοι μας ήταν απλώς προετοιμασία για πιο κρίσιμους καιρούς. . . . Ο αγώνας σας δεν έγινε απλώς για να βγουν οι αδελφοί σας από τη φυλακή. Αυτό ήταν δευτερεύον ζήτημα. . . . Σκοπός του αγώνα σας ήταν να δοθεί μαρτυρία για την Αλήθεια, και όσοι συμμετείχαν έλαβαν μια θαυμάσια ευλογία».

Τα γεγονότα που σχετίζονται με τη δίκη των αδελφών μας ίσως υποδηλώνουν ότι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα πράγματα. Στις 14 Μαΐου 1919, το εφετείο αποφάνθηκε: «Οι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση δεν είχαν την . . . αμερόληπτη δίκη την οποία δικαιούνταν και γι’ αυτόν τον λόγο ακυρώνεται η δικαστική απόφαση». Οι αδελφοί είχαν καταδικαστεί για σοβαρά αδικήματα, και αυτές οι καταδίκες θα παρέμεναν στο ποινικό τους μητρώο αν απλώς τους δινόταν χάρη ή μειώνονταν οι ποινές τους. Άλλες κατηγορίες δεν απαγγέλθηκαν. Ως αποτέλεσμα, ο Δικαστής Ρόδερφορντ διατήρησε την ιδιότητά του ως νομικός και έτσι μπορούσε να υπερασπίζεται τον λαό του Ιεχωβά ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, πράγμα που έκανε πολλές φορές μετά την αποφυλάκισή του.

«Δεν σκοπεύαμε να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να μας πάρει ο Κύριος στον ουρανό», ανέφερε ο αδελφός Μακμίλαν. «Αντιλαμβανόμασταν ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι για να εξακριβώσουμε ποιο ήταν πραγματικά το θέλημα του Κυρίου».

Αλλά οι αδελφοί στα κεντρικά γραφεία δεν μπορούσαν έτσι απλά να συνεχίσουν το έργο που έκαναν επί χρόνια. Γιατί; Επειδή κατά τη διάρκεια της φυλάκισής τους όλες οι τυπογραφικές πλάκες που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή εντύπων είχαν καταστραφεί. Αυτό ήταν αποθαρρυντικό, και μερικοί αδελφοί αναρωτιούνταν μήπως το έργο κηρύγματος είχε τελειώσει.

Υπήρχε κανείς που να ενδιαφερόταν ακόμα για το άγγελμα της Βασιλείας που κήρυτταν οι Σπουδαστές της Γραφής; Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ο αδελφός Ρόδερφορντ αποφάσισε να εκφωνήσει μια διάλεξη στην οποία θα προσκαλούσαν το κοινό. «Αν δεν ερχόταν κανείς, θα ξέραμε ότι το έργο είχε τελειώσει», είπε ο αδελφός Μακμίλαν.

Έτσι λοιπόν, την Κυριακή 4 Μαΐου 1919, αν και σοβαρά άρρωστος, ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας τη διάλεξη με θέμα «Η Ελπίδα για την Καταθλιμμένη Ανθρωπότητα». Περίπου 3.500 άτομα παρακολούθησαν τη διάλεξη, ενώ εκατοντάδες άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω έλλειψης χώρου. Την επομένη, ήρθαν άλλα 1.500 άτομα. Το ερώτημα των αδελφών είχε απαντηθεί​—υπήρχαν άνθρωποι που ενδιαφέρονταν!

Αυτό που έκαναν κατόπιν οι αδελφοί καθόρισε την πορεία του έργου κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά μέχρι σήμερα.

Η Σκοπιά 1 Αυγούστου 1919 ανακοίνωσε ότι στις αρχές Σεπτεμβρίου επρόκειτο να διεξαχθεί μια γενική συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο. «Όλοι ένιωθαν ότι έπρεπε να βρίσκονται εκεί», ανέφερε ο Κλάρενς Μπ. Μπίτι, ένας  νεαρός Σπουδαστής της Γραφής από το Μισούρι. Παρευρέθηκαν πάνω από 6.000 αδελφοί και αδελφές, κάτι που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο ενθουσιασμός μεγάλωσε ακόμα περισσότερο όταν 200 και πλέον άτομα βαφτίστηκαν στην κοντινή λίμνη Ίρι.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1919, την πέμπτη ημέρα της συνέλευσης, στη διάλεξή του με θέμα «Ομιλία προς τους Συνεργάτες», ο αδελφός Ρόδερφορντ ανακοίνωσε την κυκλοφορία ενός νέου περιοδικού με τίτλο Ο Χρυσούς Αιών. * Αυτό επρόκειτο να «αναφέρεται στα σημαντικά γεγονότα της επικαιρότητας, εξηγώντας τα με βάση την Αγία Γραφή».

Σε όλους τους Σπουδαστές της Γραφής δόθηκε η προτροπή να κηρύττουν με τόλμη χρησιμοποιώντας αυτό το καινούριο έντυπο. Μια επιστολή που εξηγούσε πώς θα οργανωνόταν το έργο ανέφερε: «Ας θυμάται κάθε καθιερωμένο [βαφτισμένο] άτομο ότι η υπηρεσία είναι μεγάλο προνόμιο, και ας αδράξει τώρα την ευκαιρία να συμμετάσχει στο τεράστιο έργο επίδοσης μαρτυρίας στον κόσμο». Η ανταπόκριση ήταν τρομερή! Μέχρι τον Δεκέμβριο, οι ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας είχαν κάνει πάνω από 50.000 συνδρομές στο καινούριο περιοδικό.

Στα τέλη του 1919, ο λαός του Ιεχωβά είχε αναδιοργανωθεί και ήταν έτοιμος για δράση. Επιπρόσθετα, αρκετές σημαντικές προφητείες που αφορούσαν τις τελευταίες ημέρες είχαν εκπληρωθεί. Η περίοδος δοκιμασίας και ο εξαγνισμός του λαού του Θεού, που είχαν προειπωθεί στα εδάφια Μαλαχίας 3:1-4, είχαν ολοκληρωθεί. Ο λαός του Ιεχωβά είχε ελευθερωθεί από τη συμβολική αιχμαλωσία στη “Βαβυλώνα τη Μεγάλη”, και ο Ιησούς είχε διορίσει “τον πιστό και φρόνιμο δούλο”. * (Αποκ. 18:2, 4· Ματθ. 24:45) Τώρα οι Σπουδαστές της Γραφής ήταν έτοιμοι για το έργο που τους επιφύλασσε ο Ιεχωβά.