Στη διάρκεια εκείνου του έτους, η οργάνωση έκανε κάποιες αλλαγές οι οποίες προώθησαν την ενότητα λατρείας μεταξύ των Σπουδαστών της Γραφής. Η Σκοπιά άρχισε να δημοσιεύει σχόλια για το εδάφιο που εξέταζαν στην εβδομαδιαία Συνάθροιση Προσευχής, Αίνου και Ομολογίας. Επιπρόσθετα, οι Σπουδαστές της Γραφής παρήγαν ένα ημερολόγιο που ανέφερε το εδάφιο για κάθε εβδομάδα καθώς και έναν ύμνο για κάθε ημέρα, τον οποίο θα μπορούσαν να ψάλλουν στην προσωπική τους μελέτη και στην οικογενειακή τους λατρεία.

Στις συναθροίσεις τους, οι Σπουδαστές της Γραφής έκαναν «ομολογίες». Μια τέτοια «ομολογία» θα μπορούσε να είναι κάποια εμπειρία από την υπηρεσία αγρού, μια έκφραση ευχαριστίας στον Ιεχωβά, ένας ύμνος ή και μια προσευχή. Η Εύα Μπάρνεϊ, η οποία βαφτίστηκε το 1923 σε ηλικία 15 ετών, αργότερα αφηγήθηκε: «Αν ήθελες να κάνεις μια ομολογία, σηκωνόσουν όρθιος και έλεγες κάτι όπως: “Επιθυμώ να ευχαριστήσω τον Κύριο για όλη του την αγαθότητα προς εμένα”». Σε μερικούς αδελφούς άρεσε πολύ να κάνουν ομολογίες. Η αδελφή Μπάρνεϊ συνέχισε: «Ένας αγαπητός ηλικιωμένος, ο αδελφός Γκόντουιν, ήθελε να ευχαριστεί τον Κύριο για πάρα πολλά πράγματα. Αλλά όταν η γυναίκα του έβλεπε ότι ο αδελφός που προΐστατο άρχιζε να χάνει την υπομονή του, τραβούσε τον άντρα της από το σακάκι και εκείνος καθόταν κάτω».

Μια φορά τον μήνα, κάθε τάξη διεξήγε μια ειδική Συνάθροιση Προσευχής, Αίνου και Ομολογίας. Περιγράφοντας αυτή τη συνάθροιση, Η Σκοπιά 1 Απριλίου 1923 δήλωσε: “Το μισό αυτού του χρόνου πρέπει να αφιερώνεται σε ομολογίες που σχετίζονται με το έργο και ενθαρρύνουν τους εργάτες . . . Πιστεύουμε ότι αυτή η ενωμένη δράση θα συσφίξει τους δεσμούς μεταξύ των αδελφών”.

Ο Τσαρλς Μάρτιν, ένας 19χρονος εργάτης τάξεως (ευαγγελιζόμενος) από το Βανκούβερ του Καναδά, ωφελήθηκε ιδιαίτερα από αυτές τις συναθροίσεις. Αργότερα αφηγήθηκε: «Τότε πρωτοέμαθα τι να λέω στις πόρτες. Πολλές φορές, κάποιος αφηγούνταν μια εμπειρία που είχε στο έργο από πόρτα σε πόρτα. Αυτό μου έδινε ιδέες για το τι να λέω και πώς να απαντώ σε διάφορες αντιρρήσεις».

Οι «ημέρες υπηρεσίας» επίσης συνέβαλαν στην οργανωτική ενότητα. Η Σκοπιά 1 Απριλίου 1923 ανακοίνωσε: “Για να υπάρχει ενότητα δράσης . . . η Τρίτη 1 Μαΐου 1923 καθορίστηκε ως  γενική ημέρα υπηρεσίας. Έκτοτε, την πρώτη Τρίτη του κάθε μήνα . . . κάθε μέλος κάθε τάξης πρέπει να λαβαίνει μέρος στο έργο”.

Ακόμα και οι νεαροί Σπουδαστές της Γραφής συμμετείχαν σε αυτό το έργο. Η Χέιζελ Μπάρφορντ, η οποία τότε ήταν μόλις 16 χρονών, αργότερα αφηγήθηκε: «Το Δελτίον περιείχε σχέδια επισκέψεων (κάτι σαν ενδεικτικές συζητήσεις) για να τα απομνημονεύουμε. a Μαζί με τον παππού μου, συμμετείχα ενεργά σε όλες αυτές τις δραστηριότητες». Ωστόσο, η αδελφή Μπάρφορντ αντιμετώπισε κάποια εναντίωση από απρόσμενη πηγή. Η ίδια ανέφερε: «Ένας αγαπητός ηλικιωμένος αδελφός ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στο να μιλάω εγώ στους ανθρώπους. Εκείνη την εποχή, μερικοί δεν καταλάβαιναν ότι όλοι οι Σπουδαστές της Γραφής, μεταξύ αυτών “νέοι τε και παρθένοι”, έπρεπε να συμμετέχουν στην απόδοση αίνου στον Μεγαλειώδη Δημιουργό μας». (Ψαλμ. 148:​12, 13, Μετάφραση του Βάμβα) Αλλά η αδελφή Μπάρφορντ δεν πτοήθηκε. Αργότερα, παρακολούθησε τη δεύτερη τάξη της Σχολής Γαλαάδ και υπηρέτησε ως ιεραπόστολος στον Παναμά. Τελικά, εκείνοι οι αδελφοί διόρθωσαν την άποψή τους όσον αφορά τη συμμετοχή των νεαρών στη διακονία.

Οι τοπικές και οι περιφερειακές συνελεύσεις επίσης ένωναν τους αδελφούς. Πολλές από αυτές περιλάμβαναν ημέρες υπηρεσίας, όπως εκείνη που διεξάχθηκε στο Γουίνιπεγκ του Καναδά. Στις 31 Μαρτίου, αυτή η συνέλευση περιλάμβανε έναν «Ειδικό Βομβαρδισμό του Γουίνιπεγκ», στον οποίο προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν όλοι οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευση. Ημέρες υπηρεσίας σαν αυτήν έθεσαν το θεμέλιο για μελλοντική επέκταση. Στις 5 Αυγούστου, υπολογίζεται ότι 7.000 άτομα παρευρέθηκαν σε μια άλλη συνέλευση στο Γουίνιπεγκ. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος έως τότε αριθμός παρευρισκομένων σε συνέλευση στον Καναδά.

Η πιο αξιοσημείωτη συνέλευση του λαού του Ιεχωβά το 1923 διεξάχθηκε από τις 18 έως τις 26 Αυγούστου στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Τις εβδομάδες πριν από τη συνέλευση, η εκδήλωση διαφημιζόταν στις εφημερίδες, και οι Σπουδαστές της Γραφής διένειμαν πάνω από 500.000 φυλλάδια. Διαφημιστικές πινακίδες τοποθετήθηκαν σε τραμ και ιδιωτικά αυτοκίνητα.

 Το Σάββατο 25 Αυγούστου, ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε την ομιλία «Πρόβατα και Ερίφια», στην οποία προσδιόρισε σαφώς τα «πρόβατα» ως άτομα με δίκαιη διάθεση που θα ζήσουν σε μια παραδεισιακή γη. Παρουσίασε επίσης την απόφαση «Μία Προειδοποίησις». Αυτή η απόφαση κατήγγειλε τον Χριστιανικό κόσμο και παρότρυνε τα ειλικρινή άτομα να αποχωριστούν από τη “Βαβυλώνα τη Μεγάλη”. (Αποκ. 18:2, 4) Αργότερα, ζηλωτές Σπουδαστές της Γραφής σε όλη τη γη διένειμαν ενωμένοι εκατομμύρια αντίτυπα αυτής της απόφασης.

Την τελευταία ημέρα της συνέλευσης, ένα ακροατήριο 30.000 και πλέον ατόμων άκουσε τον αδελφό Ρόδερφορντ να εκφωνεί τη δημόσια διάλεξη «Πάντα τα Έθνη Πορεύονται προς τον Αρμαγεδδώνα, αλλά Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνωσιν». Αναμένοντας πλήθος κόσμου, οι Σπουδαστές της Γραφής νοίκιασαν το στάδιο Κολίζιουμ του Λος Άντζελες, το οποίο είχε μόλις κατασκευαστεί. Για να διασφαλίσουν ότι όλοι θα άκουγαν, οι αδελφοί χρησιμοποίησαν το ηχητικό σύστημα του σταδίου, που ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας εκείνη την εποχή. Πολλοί άλλοι άκουσαν το πρόγραμμα από το ραδιόφωνο.

Το έτος 1923, υπήρξε αξιοσημείωτη επέκταση του έργου κηρύγματος στην Αφρική, στην Ευρώπη, στην Ινδία και στη Νότια Αμερική. Στην Ινδία, ο Ανταβιμανάτου Τζ. Τζόζεφ φρόντιζε για την παραγωγή εντύπων στις γλώσσες χίντι, τάμιλ, τέλαγκου και ούρντου, ενώ παράλληλα φρόντιζε τη σύζυγο και τα έξι παιδιά του.

Στη Σιέρα Λεόνε, οι Σπουδαστές της Γραφής Άλφρεντ Τζόζεφ και Λέναρντ Μπλάκμαν έγραψαν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης ζητώντας βοήθεια. Στις 14 Απριλίου 1923, το αίτημά τους απαντήθηκε. «Ένα Σάββατο αργά το βράδυ», αφηγήθηκε ο Άλφρεντ, «είχα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα». Άκουσε μια βροντερή φωνή να ρωτάει: «Εσύ είσαι που έγραψες στην Εταιρία Σκοπιά ζητώντας κήρυκες;» «Ναι», απάντησε ο Άλφρεντ. «Λοιπόν, έστειλαν εμένα». Η φωνή ανήκε στον Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν. Είχε έρθει εκείνη την ημέρα από την Καραϊβική μαζί με τη σύζυγό του, την Αντόνια, και τις κορούλες τους, τη Λουίζ και τη Λούσι. Οι αδελφοί δεν θα αργούσαν να γνωρίσουν τους νεοφερμένους.

Ο Άλφρεντ συνέχισε: «Το επόμενο πρωί, ο Λέναρντ και εγώ διεξήγαμε την εβδομαδιαία μας μελέτη της Γραφής όταν μια επιβλητική μορφή εμφανίστηκε στην πόρτα. Ήταν ο αδελφός Μπράουν. Είχε τόσον ζήλο για την αλήθεια, ώστε ήθελε να εκφωνήσει μια δημόσια διάλεξη την επόμενη κιόλας ημέρα». Σε λιγότερο από έναν μήνα, ο αδελφός  Μπράουν έδωσε όλα τα έντυπα που είχε φέρει μαζί του. Σύντομα, έλαβε άλλα 5.000 βιβλία και δεν άργησε να χρειαστεί ακόμα περισσότερα. Αλλά ο αδελφός Μπράουν δεν ήταν γνωστός ως πωλητής βιβλίων. Σε όλη τη μακροχρόνια σταδιοδρομία του ως ζηλωτής υπηρέτης του Ιεχωβά, όταν εκφωνούσε ομιλίες, αναφερόταν συνεχώς στις Γραφές, με αποτέλεσμα να αποκτήσει το παρωνύμιο «Βιβλικός Μπράουν».

Στο μεταξύ, στο γραφείο τμήματος της Γερμανίας στο Μπάρμεν, ο χώρος δεν επαρκούσε. Επιπρόσθετα, εκείνη η πόλη αντιμετώπιζε την απειλή της εισβολής από τη γειτονική Γαλλία. Οι Σπουδαστές της Γραφής εντόπισαν ένα κτιριακό συγκρότημα στο Μαγδεμβούργο το οποίο φαινόταν τέλειο για τις εκτυπωτικές τους εργασίες. Στις 19 Ιουνίου, οι αδελφοί ολοκλήρωσαν τις ετοιμασίες για τη μεταφορά του εκτυπωτικού εξοπλισμού και άλλων ειδών και μετακόμισαν στο καινούριο Μπέθελ στο Μαγδεμβούργο. Μία ημέρα αφότου τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία ειδοποιήθηκαν ότι η μετακόμιση είχε ολοκληρωθεί, οι εφημερίδες ανήγγειλαν ότι η Γαλλία είχε καταλάβει την πόλη του Μπάρμεν. Οι αδελφοί είδαν τη μετακόμιση ως απόδειξη της ευλογίας και της προστασίας του Ιεχωβά.

Στη Βραζιλία, ο Τζορτζ Γιανγκ, ο οποίος έκανε πολλά ταξίδια για τη διάδοση των καλών νέων, ίδρυσε ένα καινούριο γραφείο τμήματος και άρχισε να εκδίδει τη Σκοπιά στην πορτογαλική. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, έδωσε πάνω από 7.000 έντυπα. Επίσης, η άφιξή του στη Βραζιλία ενθουσίασε τη Σάρα Φέργκιουσον. Η αδελφή Φέργκιουσον διάβαζε τη Σκοπιά από το 1899, αλλά δεν της είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να συμβολίσει την αφιέρωσή της με το βάφτισμα. Λίγους μήνες αργότερα, η ίδια και τα τέσσερα παιδιά της μπόρεσαν επιτέλους να κάνουν αυτό το σημαντικό βήμα.

Στο τέλος του έτους, Η Σκοπιά 15 Δεκεμβρίου 1923 ανέφερε πώς είχαν επιδράσει στους Σπουδαστές της Γραφής οι προσπάθειες για ενωμένη λατρεία: “Είναι εύκολο να δει κανείς ότι οι . . . τάξεις βρίσκονται σε καλή πνευματική κατάσταση . . . Ας φορέσουμε λοιπόν την πανοπλία μας, και με ανανεωμένο ζήλο και αποφασιστικότητα, ας σπεύσουμε προς τα εμπρός κατά το επόμενο έτος και ας χαιρόμαστε στην οδό μας”.

Το επόμενο έτος επρόκειτο να αποτελέσει ορόσημο για τους Σπουδαστές της Γραφής. Οι αδελφοί στο Μπέθελ εργάζονταν ήδη επί αρκετούς μήνες σε μια έκταση γης στο Στάτεν Άιλαντ, σχετικά κοντά στα κεντρικά γραφεία τους στο Μπρούκλιν. Οι εγκαταστάσεις που κατασκευάζονταν σε εκείνον τον καινούριο χώρο ολοκληρώθηκαν στις αρχές του 1924 και συνέβαλαν στο να ενωθεί η αδελφότητα και να διαδοθούν τα καλά νέα όπως ποτέ προηγουμένως.