ΣΤΑ μέσα της δεκαετίας του 1930, οι γονείς μου​—ο Τζέιμς και η Τζέσι Σίνκλερ—​μετακόμισαν στο Μπρονξ, μια περιοχή στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Εκεί γνώρισαν μεταξύ άλλων τον Γουίλι Σνέντον, ο οποίος ήταν από τη Σκωτία, όπως και εκείνοι. Μέσα σε λίγα λεπτά, οι τρεις τους είχαν πιάσει συζήτηση για τις οικογένειές τους. Αυτό συνέβη ένα δυο χρόνια προτού γεννηθώ.

Η μητέρα μου είπε στον Γουίλι ότι, λίγο πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο, ο πατέρας της και ο μεγαλύτερος αδελφός της πνίγηκαν όταν το αλιευτικό σκάφος τους χτύπησε σε νάρκη στη Βόρεια Θάλασσα. Ο Γουίλι απάντησε: «Ο πατέρας σου είναι στον άδη!» Ο Γουίλι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, και αυτή η συγκλονιστική δήλωση ήταν η πρώτη επαφή της μητέρας μου με τη Γραφική αλήθεια.

Τα λόγια του την αναστάτωσαν, επειδή ήξερε ότι ο πατέρας της ήταν καλός άνθρωπος. Αλλά ο Γουίλι πρόσθεσε: «Θα βοηθούσε αν σου έλεγα ότι και ο Ιησούς πήγε στον άδη;» Τότε η μητέρα μου θυμήθηκε ότι το εκκλησιαστικό σύμβολο της πίστης στην αρχική του μορφή έλεγε πως ο Ιησούς κατέβηκε στον άδη και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Αναρωτήθηκε λοιπόν: “Αν ο άδης είναι ένας πύρινος τόπος όπου βασανίζονται οι κακοί, γιατί πήγε ο Ιησούς εκεί;” Κάπως έτσι ξεκίνησε το ενδιαφέρον της μητέρας μου για την αλήθεια. Άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις στην εκκλησία του Μπρονξ και βαφτίστηκε το 1940.

Εκείνη την εποχή, δεν δινόταν στους Χριστιανούς γονείς ιδιαίτερη παρότρυνση να μελετούν τη Γραφή με τα παιδιά τους. Όταν ήμουν πολύ μικρός, τα σαββατοκύριακα η μητέρα μου πήγαινε στη συνάθροιση και στο έργο ενώ ο πατέρας μου καθόταν και με πρόσεχε. Μερικά χρόνια αργότερα, αρχίσαμε και εμείς να πηγαίνουμε μαζί της στις συναθροίσεις. Ήταν πολύ δραστήρια στο κήρυγμα των καλών νέων και διεξήγε αρκετές Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα. Μάλιστα, για κάποιο διάστημα έκανε μερικές μελέτες της ομαδικά επειδή οι σπουδαστές της έμεναν κοντά μεταξύ τους. Στις σχολικές μου διακοπές, τη συνόδευα στην υπηρεσία αγρού. Με αυτόν τον τρόπο, έμαθα πολλά για τη Γραφή και για το πώς να τη διδάσκω σε άλλους.

Δυστυχώς, όταν ήμουν μικρός δεν εκτιμούσα πλήρως την αλήθεια. Τη θεωρούσα δεδομένη. Ωστόσο, γύρω στα 12, έγινα  ευαγγελιζόμενος και από τότε και έπειτα συμμετείχα τακτικά στη διακονία αγρού. Στα 16 μου αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά και στις 24 Ιουλίου 1954 βαφτίστηκα σε μια συνέλευση στο Τορόντο του Καναδά.

Μερικοί αδελφοί στην εκκλησία μας ήταν ή είχαν υπάρξει στο παρελθόν μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Αυτοί άσκησαν ισχυρή επιρροή πάνω μου. Με εντυπωσίαζαν οι ικανότητές τους στην εκφώνηση ομιλιών και στην εξήγηση των Γραφικών αληθειών. Αν και οι καθηγητές μου επέμεναν να πάω στο πανεπιστήμιο, εγώ είχα στόχο μου το Μπέθελ. Γι’ αυτό, υπέβαλα αίτηση για υπηρεσία Μπέθελ σε εκείνη τη συνέλευση στο Τορόντο. Ξαναέκανα αίτηση το 1955 σε μια συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Λίγο καιρό αργότερα, όταν ήμουν 17 χρονών, προσκλήθηκα να αρχίσω να υπηρετώ στο Μπέθελ του Μπρούκλιν στις 19 Σεπτεμβρίου 1955. Τη δεύτερη ημέρα μου στο Μπέθελ, διορίστηκα στο Βιβλιοδετείο στην οδό Άνταμς 117. Σε σύντομο διάστημα, χειριζόμουν ένα μηχάνημα που συγκέντρωνε δεσμίδες 32 σελίδων για τα βιβλία και τις ετοίμαζε για συρραφή.

Αφού έμεινα περίπου έναν μήνα στο Βιβλιοδετείο, διορίστηκα στο Τμήμα Περιοδικών επειδή ήξερα δακτυλογράφηση. Εκείνη την εποχή, αδελφοί και αδελφές δακτυλογραφούσαν τις διευθύνσεις των νέων συνδρομητών της Σκοπιάς και του Ξύπνα! σε στένσιλ (μικρές μεταλλικές πλάκες). Λίγους μήνες αργότερα, βρέθηκα να εργάζομαι στο Τμήμα Αποστολής. Ο Κλάους Γένσεν, ο επίσκοπος του τμήματος, με ρώτησε αν ήμουν πρόθυμος να συνοδεύω τον οδηγό του φορτηγού που πήγαινε κιβώτια με έντυπα στις αποβάθρες του λιμανιού για να σταλούν σε όλο τον κόσμο. Είχαμε επίσης να μεταφέρουμε σακιά με περιοδικά στο ταχυδρομείο για αποστολή στις εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο αδελφός Γένσεν πίστευε ότι η χειρωνακτική εργασία θα μου έκανε καλό. Ζύγιζα μόλις 57 κιλά και  ήμουν αδύνατος σαν στέκα. Εκείνες οι διαδρομές στο λιμάνι και στο ταχυδρομείο με βοήθησαν να δυναμώσω σωματικά. Προφανώς ο αδελφός Γένσεν ήξερε τι χρειαζόμουν!

Το Τμήμα Περιοδικών διεκπεραίωνε επίσης τις αιτήσεις των εκκλησιών για περιοδικά. Έτσι έμαθα για γλώσσες στις οποίες τα περιοδικά μας τυπώνονταν στο Μπρούκλιν και στέλνονταν σε άλλα μέρη του κόσμου. Πολλές από αυτές τις γλώσσες ούτε που τις είχα ακουστά, αλλά χαιρόμουν ξέροντας ότι δεκάδες χιλιάδες περιοδικά στέλνονταν σε μακρινά μέρη. Πού να ήξερα τότε ότι σε μετέπειτα χρόνια θα είχα το προνόμιο να επισκεφτώ πολλά από εκείνα τα μέρη.

Το 1961, διορίστηκα στο Ταμείο όπου εργαζόμουν υπό την επίβλεψη του Γκραντ Σούτερ. Περίπου δυο χρόνια αργότερα, με κάλεσαν στο γραφείο του Νάθαν Νορ, ο οποίος ηγούνταν τότε στο παγκόσμιο έργο μας. Ο αδελφός Νορ εξήγησε ότι ένας από τους αδελφούς που εργαζόταν στο γραφείο του επρόκειτο να παρακολουθήσει τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για έναν μήνα και έπειτα θα εργαζόταν στο Τμήμα Υπηρεσίας. Διορίστηκα στη θέση του, και θα συνεργαζόμουν με τον Ντον Άνταμς. Κατά σύμπτωση, ο Ντον ήταν ο αδελφός που είχε παραλάβει την αίτησή μου για το Μπέθελ στη συνέλευση του 1955. Δύο άλλοι αδελφοί που ήδη εργάζονταν στο ίδιο γραφείο ήταν ο Ρόμπερτ Γουόλεν και ο Τσαρλς Μόλοχαν. Οι τέσσερίς μας συνεργαστήκαμε πάνω από 50 χρόνια. Ήταν μεγάλη μου χαρά να υπηρετώ μαζί με τέτοιους πιστούς πνευματικούς άντρες!​—Ψαλμ. 133:1.

Αρχίζοντας από το 1970, διορίστηκα να ταξιδεύω για λίγες εβδομάδες κάθε ένα ή δύο χρόνια ώστε να επισκέπτομαι διάφορα γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, κάνοντας επισκέψεις ζώνης, όπως λέγονταν τότε. Στα πλαίσια αυτού του έργου, επισκεπτόμουν  οικογένειες Μπέθελ και ιεραποστόλους σε όλο τον κόσμο, πρόσφερα πνευματική ενθάρρυνση και έλεγχα τα αρχεία των γραφείων τμήματος. Πόσο χαιρόμουν που γνώριζα αποφοίτους των πρώτων τάξεων της Σχολής Γαλαάδ οι οποίοι υπηρετούσαν ακόμα στους διορισμούς τους στο εξωτερικό! Απόλαυσα πραγματικά το προνόμιο που είχα να επισκεφτώ πάνω από 90 χώρες κάνοντας αυτό το έργο.

Όλα τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Μπρούκλιν ήταν διορισμένα σε εκκλησίες στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Εγώ είχα διοριστεί σε μια εκκλησία στο Μπρονξ. Η πρώτη εκκλησία σε εκείνη την περιοχή είχε μεγαλώσει και είχε χωριστεί. Εκείνη η αρχική έγινε γνωστή ως Εκκλησία Άνω Μπρονξ, και ήταν αυτή στην οποία ανήκα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, μια οικογένεια Λετονών Μαρτύρων που είχαν γνωρίσει την αλήθεια στο νότιο Μπρονξ μετακόμισαν στον τομέα της εκκλησίας μου. Η μεγαλύτερη κόρη τους, η Λίβια, έγινε τακτική σκαπάνισσα μόλις τελείωσε το λύκειο. Ύστερα από λίγους μήνες, μετακόμισε στη Μασαχουσέτη για να υπηρετήσει εκεί όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. Άρχισα να της γράφω τα νέα της εκκλησίας μας, και εκείνη μου έγραφε για την επιτυχία του έργου της στην περιοχή της Βοστώνης.

Μερικά χρόνια αργότερα, η Λίβια διορίστηκε ειδική σκαπάνισσα. Ήθελε να κάνει όσο περισσότερα μπορούσε στην υπηρεσία του Ιεχωβά, οπότε υπέβαλε αίτηση για το Μπέθελ και προσκλήθηκε το 1971. Φαινόταν σαν να ήθελε ο Ιεχωβά να μου πει κάτι! Στις 27 Οκτωβρίου 1973 παντρευτήκαμε και είχαμε το προνόμιο να κάνει την ομιλία του γάμου μας ο αδελφός Νορ. Το εδάφιο Παροιμίες 18:22 λέει: «Έχει βρει κάποιος καλή σύζυγο; Τότε έχει βρει κάτι καλό και απολαμβάνει την καλή θέληση του Ιεχωβά». Χάρη στην καλή θέληση του Ιεχωβά, η Λίβια και εγώ έχουμε υπηρετήσει μαζί στο Μπέθελ 40 και πλέον χρόνια. Επίσης, εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε μια εκκλησία στην ίδια ευρύτερη περιοχή του Μπρονξ.

Η συνεργασία με τον αδελφό Νορ ήταν σκέτη απόλαυση. Επρόκειτο για έναν άοκνο εργάτη της αλήθειας που έτρεφε βαθύτατη εκτίμηση για τους ιεραποστόλους σε όλο τον κόσμο. Πολλοί από αυτούς ήταν οι πρώτοι Μάρτυρες στις χώρες όπου είχαν διοριστεί. Ήταν πολύ θλιβερό να βλέπω τον αδελφό Νορ να βασανίζεται από τον καρκίνο το 1976. Μια φορά, όταν ήταν πια κατάκοιτος, μου ζήτησε να του διαβάσω κάποια ύλη που ετοιμαζόταν για εκτύπωση. Μου είπε να φωνάξω τον Φρέντερικ Φρανς για να έρθει να ακούσει και αυτός. Αργότερα έμαθα ότι, επειδή ο αδελφός Φρανς είχε προβλήματα όρασης, ο αδελφός Νορ αφιέρωνε αρκετό χρόνο διαβάζοντάς του τέτοια ύλη.

Ο αδελφός Νορ πέθανε το 1977, αλλά εκείνοι που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν παρηγορούνταν με τη σκέψη ότι είχε ολοκληρώσει πιστά την επίγεια πορεία του. (Αποκ. 2:10) Έπειτα, ο αδελφός Φρανς ανέλαβε την ηγεσία στο έργο μας.

 Εκείνο το διάστημα, εκτελούσα χρέη γραμματέα για τον Μίλτον Χένσελ, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον αδελφό Νορ επί δεκαετίες. Ο αδελφός Χένσελ με ενημέρωσε ότι πλέον η κύρια ευθύνη μου στο Μπέθελ θα ήταν να βοηθώ τον αδελφό Φρανς σε ό,τι χρειαζόταν. Σε τακτική βάση, θα του διάβαζα ύλη προτού τυπωθεί. Ο αδελφός Φρανς είχε εξαιρετική μνήμη καθώς και την εκπληκτική ικανότητα να συγκεντρώνεται απόλυτα σε αυτό που του διάβαζαν. Ήταν μεγάλη μου χαρά να τον βοηθώ με αυτόν τον τρόπο ώσπου ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία του τον Δεκέμβριο του 1992.

Τα 61 χρόνια της υπηρεσίας μου στο Μπέθελ πέρασαν γρήγορα. Και οι δύο γονείς μου πέθαναν πιστοί στον Ιεχωβά, και ανυπομονώ να τους καλωσορίσω σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο. (Ιωάν. 5:28, 29) Τίποτα από όσα προσφέρει αυτό το παλιό σύστημα πραγμάτων δεν συγκρίνεται με το θαυμάσιο προνόμιο που είχα να συνεργάζομαι με πιστούς άντρες και γυναίκες προς όφελος του λαού του Θεού παγκόσμια. Η Λίβια και εγώ μπορούμε να πούμε με κάθε ειλικρίνεια ότι, όλο αυτό το διάστημα που υπηρετούμε ολοχρόνια, “η χαρά του Ιεχωβά είναι το οχυρό μας”.​—Νεεμ. 8:10.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι αναντικατάστατος στην οργάνωση του Ιεχωβά, και το έργο διάδοσης των αληθειών της Βασιλείας συνεχίζεται. Ήταν χαρά και προνόμιό μου να συνεργαστώ με πολλούς ακλόνητους, όσιους αδελφούς και αδελφές όλα αυτά τα χρόνια. Οι περισσότεροι χρισμένοι μαζί με τους οποίους υπηρέτησα δεν βρίσκονται πια εδώ στη γη. Είμαι όμως ευγνώμων που υπήρξα συνεργάτης τέτοιων πιστών πνευματικών ατόμων στην υπηρεσία του Ιεχωβά.