Γεννήθηκα το 1934. Οι γονείς μου ήταν Ελβετοί μετανάστες που είχαν εγκατασταθεί στο Τίμινς, μια πόλη ανθρακωρύχων στο Οντάριο του Καναδά. Γύρω στο 1939, η μητέρα μου άρχισε να διαβάζει τη Σκοπιά και να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έπαιρνε μαζί της εμένα και τα έξι αδέλφια μου. Σύντομα, έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ο πατέρας μου δεν χάρηκε καθόλου με την απόφασή της, αλλά η μητέρα μου αγαπούσε την αλήθεια και ήταν αποφασισμένη να μείνει σταθερή σε αυτήν. Το έκανε αυτό ακόμα και όταν το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Φερόταν δε πάντοτε στον πατέρα μου με καλοσύνη και σεβασμό, παρότι εκείνος της μιλούσε πολύ άσχημα. Το θαυμάσιο παράδειγμά της βοήθησε εμένα και τα αδέλφια μου να δεχτούμε την αλήθεια. Το καλό είναι ότι με τον καιρό ο πατέρας μου μαλάκωσε και άρχισε να μας φέρεται πιο όμορφα.

Το καλοκαίρι του 1950, παρακολούθησα τη Συνέλευση «Αύξηση της Θεοκρατίας» στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Εκεί συνάντησα αδελφούς και αδελφές από όλο τον κόσμο και άκουσα συναρπαστικές συνεντεύξεις αποφοίτων της Σχολής Γαλαάδ. Υποκινήθηκα να κάνω περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά και ήθελα πιο πολύ από ποτέ να μπω στην ολοχρόνια διακονία. Μόλις επέστρεψα σπίτι, έκανα αίτηση για τακτικό σκαπανικό. Το γραφείο τμήματος του Καναδά μού έστειλε μια επιστολή, επισημαίνοντας ότι έπρεπε πρώτα να βαφτιστώ, πράγμα που έκανα την 1η Οκτωβρίου 1950. Έναν μήνα αργότερα, άρχισα το τακτικό σκαπανικό. Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στο Καπουσκάσινγκ, μια κωμόπολη πολλά χιλιόμετρα μακριά από το μέρος όπου ζούσα.

Την άνοιξη του 1951, το γραφείο τμήματος ζήτησε από τους Μάρτυρες που μιλούσαν γαλλικά  να σκεφτούν το ενδεχόμενο να μετακομίσουν στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη εκεί. Εγώ μιλούσα από παιδί και γαλλικά και αγγλικά, οπότε ανταποκρίθηκα και διορίστηκα στη Ρουάν. Δεν ήξερα κανέναν εκεί. Είχα μόνο μια διεύθυνση, όπως ανέφερα νωρίτερα. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν καλά. Ο Μαρσέλ και εγώ γίναμε καλοί φίλοι, και απόλαυσα την υπηρεσία στο Κεμπέκ τα επόμενα τέσσερα χρόνια, προς το τέλος των οποίων διορίστηκα ειδικός σκαπανέας.

Ήμουν ακόμα στο Κεμπέκ όταν έλαβα τη συναρπαστική πρόσκληση να παρακολουθήσω την 26η τάξη της Σχολής Γαλαάδ στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Αποφοίτησα στις 12 Φεβρουαρίου 1956 και διορίστηκα στη σημερινή Γκάνα, b στη Δυτική Αφρική. Πρώτα όμως έπρεπε να επιστρέψω στον Καναδά για «λίγες εβδομάδες» προκειμένου να ετοιμαστούν τα ταξιδιωτικά μου έγγραφα.

Τελικά, αντί για λίγες εβδομάδες, περίμενα εφτά μήνες στο Τορόντο για εκείνα τα έγγραφα. Εκείνο το διάστημα, η οικογένεια Κριπς είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει, και γνώρισα την κόρη τους τη Σίλα. Ερωτευτήκαμε, και πάνω που ετοιμαζόμουν να της κάνω πρόταση γάμου, ήρθε η βίζα μου. Με τη Σίλα προσευχηθήκαμε και αποφασίσαμε να πάω στον διορισμό μου. Αλλά θα αλληλογραφούσαμε για να δούμε αν και πότε θα μπορούσαμε να παντρευτούμε στο μέλλον. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, αλλά όπως φάνηκε ήταν η σωστή.

Έπειτα από ταξίδι ενός μήνα με τρένο, φορτηγό πλοίο και αεροπλάνο, έφτασα επιτέλους στην Άκρα, στην Γκάνα. Εκεί διορίστηκα επίσκοπος περιφερείας. Θα έπρεπε να ταξιδεύω σε όλη την Γκάνα, καθώς και στη γειτονική Ακτή Ελεφαντοστού και στην Τογκολάνδη (σημερινό Τόγκο). Τον περισσότερο καιρό, ταξίδευα μόνος μου με ένα τζιπ που μου είχε παραχωρήσει το γραφείο τμήματος. Απολάμβανα κάθε στιγμή σε εκείνον τον διορισμό!

Τα σαββατοκύριακα, υπηρετούσα σε συνελεύσεις περιοχής. Δεν είχαμε Αίθουσες Συνελεύσεων. Γι’ αυτό, οι αδελφοί έφτιαχναν προσωρινές στέγες  από καλάμια μπαμπού και τις κάλυπταν με φοινικόκλαδα για προστασία από τον καυτό ήλιο. Επειδή η υπηρεσία τροφίμων δεν διέθετε ψυγεία, οι αδελφοί είχαν εκεί ζωντανά ζώα και τα έσφαζαν για να τρώνε οι παρευρισκόμενοι.

Σε εκείνες τις συνελεύσεις, δεν έλειπαν τα αστεία περιστατικά. Κάποια φορά, την ώρα που ένας άλλος ιεραπόστολος, ο Χερμπ Τζένινγκς, c εκφωνούσε μια ομιλία, ένα μοσχάρι ξέφυγε από τον χώρο της υπηρεσίας τροφίμων και άρχισε να τρέχει ανάμεσα στο βήμα και στο ακροατήριο. Ο Χερμπ σταμάτησε να μιλάει και το ζώο φαινόταν να τα έχει εντελώς χαμένα. Αλλά τέσσερις χειροδύναμοι αδελφοί κατάφεραν να το πιάσουν και να το πάνε πίσω, υπό τις ζητωκραυγές του ακροατηρίου.

Στη διάρκεια της εβδομάδας ανάμεσα στις συνελεύσεις, έδειχνα στα γύρω χωριά την ταινία μας Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει. Για να προβάλω την ταινία, στερέωνα έναν άσπρο μουσαμά ανάμεσα σε δύο στύλους ή δύο δέντρα. Οι χωρικοί ενθουσιάζονταν! Πολλοί δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους ταινία. Όταν έβλεπαν σκηνές βαφτίσματος, ανταποκρίνονταν με θυελλώδη χειροκροτήματα. Όσοι έβλεπαν εκείνη την ταινία καταλάβαιναν πραγματικά ότι είμαστε μια ενωμένη παγκόσμια οργάνωση.

Έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια στην Αφρική, είχα τη συναρπαστική ευκαιρία να παρακολουθήσω τη διεθνή συνέλευση του 1958 στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος που έβλεπα και πάλι τη Σίλα, η οποία είχε έρθει από το Κεμπέκ, όπου υπηρετούσε ως ειδική σκαπάνισσα. Όλο αυτό το διάστημα αλληλογραφούσαμε, αλλά τώρα που ήμασταν και πάλι μαζί, της ζήτησα να με παντρευτεί, και εκείνη δέχτηκε. Έγραψα στον αδελφό Νορ d και τον ρώτησα αν μπορούσε να παρακολουθήσει και η Σίλα τη Γαλαάδ και να έρθει μαζί μου στην Αφρική. Εκείνος συμφώνησε, και τελικά η Σίλα ήρθε στην Γκάνα. Παντρευτήκαμε στην Άκρα στις 3 Οκτωβρίου 1959. Νιώθαμε ότι ο Ιεχωβά μάς είχε όντως ευλογήσει επειδή τον βάλαμε στην πρώτη θέση στη ζωή μας.

Το 1961, διοριστήκαμε στο Καμερούν. Μου ζητήθηκε να βοηθήσω στην ίδρυση ενός νέου γραφείου τμήματος, πράγμα που σήμαινε ότι είχα πολλά να κάνω. Και ως καινούριος υπηρέτης τμήματος, είχα  πολλά να μάθω. Το 1965, μάθαμε ότι η Σίλα ήταν έγκυος. Για να είμαι ειλικρινής, χρειαστήκαμε χρόνο να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι θα γινόμασταν γονείς. Αλλά πάνω που είχαμε αρχίσει να ενθουσιαζόμαστε και να κάνουμε σχέδια για την επιστροφή μας στον Καναδά, βιώσαμε μια τραγική απώλεια.

Η Σίλα απέβαλε. Ο γιατρός μάς ενημέρωσε ότι το αγέννητο παιδί μας ήταν αγόρι. Αυτό συνέβη πριν από 50 και πλέον χρόνια, αλλά ποτέ δεν το ξεχάσαμε. Αν και καταρρακωμένοι από τη λύπη, παραμείναμε στον διορισμό μας στο εξωτερικό, τον οποίο αγαπούσαμε τόσο πολύ.

Οι αδελφοί στο Καμερούν αντιμετώπιζαν συχνά διωγμό λόγω της πολιτικής τους ουδετερότητας. Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα τεταμένη στη διάρκεια των προεδρικών εκλογών. Οι χειρότεροι φόβοι μας επαληθεύτηκαν στις 13 Μαΐου 1970, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τέθηκαν επίσημα υπό απαγόρευση. Οι θαυμάσιες, ολοκαίνουριες εγκαταστάσεις του γραφείου τμήματος, στις οποίες είχαμε μετακομίσει μόλις πριν από πέντε μήνες, κατασχέθηκαν από την κυβέρνηση. Μέσα σε μια εβδομάδα, όλοι οι ιεραπόστολοι​—μεταξύ αυτών η Σίλα και εγώ​—απελάθηκαν. Μας ήταν δύσκολο να αποχωριστούμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Τους αγαπούσαμε πάρα πολύ και ανησυχούσαμε για το πώς θα τα κατάφερναν στις ημέρες που θα ακολουθούσαν.

Περάσαμε τους επόμενους έξι μήνες στο γραφείο τμήματος στη Γαλλία. Εκεί συνέχισα να κάνω ό,τι μπορούσα για τους αδελφούς μας στο Καμερούν. Τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους, διοριστήκαμε στο γραφείο τμήματος της Νιγηρίας, το οποίο άρχισε να φροντίζει για το έργο στο Καμερούν. Οι αδελφοί και οι αδελφές στη Νιγηρία μάς υποδέχτηκαν θερμά, και απολαύσαμε την υπηρεσία μας εκεί για μερικά χρόνια.

Το 1973, χρειάστηκε να πάρουμε μια πολύ δύσκολη απόφαση. Η Σίλα αντιμετώπιζε κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας. Ενώ βρισκόμασταν στη Νέα Υόρκη για μια συνέλευση, κατέρρευσε και μου είπε: «Δεν αντέχω άλλο! Όλη την ώρα είμαι εξαντλημένη και άρρωστη». Είχε υπηρετήσει μαζί μου στη Δυτική Αφρική πάνω από 14 χρόνια. Ήμουν τόσο περήφανος για την πιστή της υπηρεσία, αλλά χρειαζόταν να κάνουμε κάποιες αλλαγές. Αφού συζητήσαμε την κατάστασή μας και προσευχηθήκαμε πολύ και ένθερμα, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στον Καναδά, όπου θα μπορούσαμε να φροντίσουμε καλύτερα τα ζητήματα της υγείας της. Το να αφήσουμε τον ιεραποστολικό μας διορισμό και την ολοχρόνια υπηρεσία ήταν με διαφορά η πιο δύσκολη και οδυνηρή απόφαση που χρειάστηκε ποτέ να πάρουμε.

Όταν φτάσαμε στον Καναδά, βρήκα δουλειά σε έναν παλιό φίλο, ο οποίος είχε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων σε μια μικρή πόλη βόρεια του Τορόντο. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα, αγοράσαμε μεταχειρισμένα έπιπλα και καταφέραμε να κάνουμε το νέο μας ξεκίνημα χωρίς χρέη. Θέλαμε να κρατήσουμε τη ζωή μας απλή, ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία. Προς έκπληξή μας, αυτή η ελπίδα πραγματοποιήθηκε πολύ πιο σύντομα από ό,τι πιστεύαμε.

 Άρχισα να εργάζομαι εθελοντικά τα Σάββατα στο εργοτάξιο της καινούριας Αίθουσας Συνελεύσεων στο Νόρβαλ του Οντάριο. Αργότερα, μου ζητήθηκε να υπηρετήσω ως επίσκοπος της Αίθουσας Συνελεύσεων. Η Σίλα πήγαινε καλύτερα με την υγεία της, και θεωρήσαμε ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτόν τον καινούριο διορισμό. Μετακομίσαμε λοιπόν στο διαμέρισμα της Αίθουσας Συνελεύσεων τον Ιούνιο του 1974. Ήμασταν πανευτυχείς που ξαναρχίζαμε την ολοχρόνια υπηρεσία!

Προς μεγάλη μας χαρά, η υγεία της Σίλα ολοένα και βελτιωνόταν. Δύο χρόνια αργότερα, μπορέσαμε να δεχτούμε έναν διορισμό στο έργο περιοχής. Η περιοχή βρισκόταν στη Μανιτόμπα, μια επαρχία του Καναδά γνωστή για τους παγερούς χειμώνες της. Ωστόσο, απολαμβάναμε αφάνταστα τη θερμή συναναστροφή με τους αδελφούς μας εκεί. Μάθαμε ότι δεν έχει σημασία πού υπηρετούμε​—το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά όπου και αν είμαστε.

Το 1978, έπειτα από κάποια χρόνια στο έργο περιοχής, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ του Καναδά. Έπειτα από λίγο καιρό, πήρα ένα οδυνηρό αλλά σημαντικό μάθημα. Διορίστηκα να εκφωνήσω μια ομιλία μιάμισης ώρας στα γαλλικά σε μια ειδική συνάθροιση στο Μόντρεαλ. Δυστυχώς, η ομιλία μου δεν κατάφερε να κρατήσει την προσοχή του ακροατηρίου, και ένας αδελφός από το Τμήμα Υπηρεσίας μού έδωσε συμβουλή. Για να είμαι ειλικρινής, έπρεπε να είχα αντιληφθεί ότι δεν είμαι και ο πιο χαρισματικός ομιλητής, κάτι που πλέον έχω καταλάβει. Ωστόσο, μου κακοφάνηκε η συμβουλή που πήρα. Υπήρξε σύγκρουση προσωπικοτήτων. Ένιωσα ότι ο αδελφός ήταν υπερβολικά επικριτικός​—δεν μου έδωσε καθόλου έπαινο. Έκανα το λάθος να κρίνω τη συμβουλή με βάση το πώς μου δόθηκε και το πώς ένιωσα για το άτομο που μου την έδωσε.

Ύστερα από λίγες μέρες, ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος μου μίλησε για το ζήτημα. Παραδέχτηκα ότι η αντίδρασή μου στη συμβουλή δεν ήταν καλή και ζήτησα συγνώμη. Κατόπιν, μίλησα στον αδελφό που μου είχε δώσει τη συμβουλή, του ζήτησα συγνώμη, και εκείνος με καλοσύνη με συγχώρησε. Αυτό το περιστατικό αποτέλεσε για εμένα ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης που δεν θα ξεχάσω ποτέ. (Παρ. 16:18) Έχω προσευχηθεί πολλές φορές στον Ιεχωβά για αυτό και είμαι αποφασισμένος να μην αντιμετωπίσω ποτέ ξανά αρνητικά μια συμβουλή.

Βρίσκομαι στο Μπέθελ του Καναδά πάνω από 40 χρόνια τώρα, και από το 1985, έχω το προνόμιο να υπηρετώ στην Επιτροπή του Τμήματος. Τον Φεβρουάριο του 2021, η αγαπημένη μου Σίλα κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου. Εκτός από το ότι μου λείπει τρομερά, αντιμετωπίζω και διάφορα προβλήματα υγείας. Αλλά η υπηρεσία του Ιεχωβά με κρατάει τόσο απασχολημένο και ευτυχισμένο ώστε “δεν καταλαβαίνω πώς περνούν οι ημέρες”. (Εκκλ. 5:20) Αν και οι ημέρες της ζωής μου είχαν μερικές δυσκολίες, οι χαρές που έζησα ήταν πολύ περισσότερες. Έχω γευτεί πολλές ανταμοιβές βάζοντας τον Ιεχωβά στην πρώτη θέση στη ζωή μου και δαπανώντας 70 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Προσεύχομαι ώστε οι νεαροί μας αδελφοί και αδελφές να συνεχίσουν να βάζουν και αυτοί τον Ιεχωβά στην πρώτη θέση, επειδή είμαι σίγουρος ότι και εκείνοι θα απολαύσουν μια συναρπαστική ζωή γεμάτη ανταμοιβές η οποία είναι εφικτή μόνο όταν υπηρετούμε τον Ιεχωβά.