Η ΠΡΟΟΔΟΣ του έργου της Βασιλείας στη Βραζιλία ήταν σχετικά αργή στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Αλλά το 1935, οι σκαπανείς Ναθάνιελ και Μοντ Γιούλι έγραψαν στον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος τότε ηγούνταν στο έργο, και ανέφεραν ότι προσφέρονταν να υπηρετήσουν και ότι «θα χαίρονταν να πάνε οπουδήποτε».

Ο Ναθάνιελ, συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός, ήταν τότε 62 χρονών. Είχε υπηρετήσει ως διευθυντής υπηρεσίας σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σαν Φρανσίσκο, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Είχε οργανώσει το έργο κηρύγματος εκεί και είχε διαδώσει τα καλά νέα με ηχητικό εξοπλισμό. Η πείρα και το πρόθυμο πνεύμα του αποδείχτηκαν ευλογία στον νέο του διορισμό ως υπηρέτης τμήματος σε έναν αχανή, πολυγλωσσικό τομέα​—τη Βραζιλία.

Ο Ναθάνιελ και η Μοντ έφτασαν στη Βραζιλία το 1936 μαζί με έναν άλλον σκαπανέα, που θα είχε και τον ρόλο του διερμηνέα, τον Αντόνιου Π. Αντράντε. Μαζί τους είχαν ένα πολύτιμο φορτίο​—35 φωνογράφους και ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα. Η πέμπτη σε έκταση χώρα του κόσμου, η Βραζιλία, είχε τότε γύρω στους 60 μόνο ευαγγελιζομένους! Ωστόσο, αυτά τα πρωτοποριακά ηχητικά μέσα θα τους βοηθούσαν να μεταδώσουν το άγγελμα σε εκατομμύρια άτομα μέσα σε λίγα χρόνια.

Έναν μήνα μετά την άφιξη του ζεύγους Γιούλι, το γραφείο τμήματος διοργάνωσε την πρώτη υπηρεσιακή συνέλευση στη Βραζιλία, η οποία διεξάχθηκε στην πόλη του Σάο Πάολο. Προφανώς με τη Μοντ στο τιμόνι, το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα άρχισε να κυκλοφορεί και να διαφημίζει τη δημόσια ομιλία, προσελκύοντας ένα  ακροατήριο 110 ατόμων! Το πρόγραμμα της συνέλευσης τόνωσε το ηθικό των ευαγγελιζομένων, οι οποίοι αύξησαν τη συμμετοχή τους στην υπηρεσία αγρού. Έμαθαν πώς να κηρύττουν χρησιμοποιώντας έντυπα και κάρτες μαρτυρίας, καθώς και δίσκους φωνογράφου στην αγγλική, στη γερμανική, στην ισπανική, στην ουγγρική, στην πολωνική και, αργότερα, στην πορτογαλική.

Οι τρεις υπηρεσιακές συνελεύσεις που έγιναν στο Σάο Πάολο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στην Κουριτίμπα το 1937 έδωσαν νέα ώθηση στο κήρυγμα. Το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα συνόδευε τους εκπροσώπους στο έργο από σπίτι σε σπίτι. Ο Ζουζέ Μαγκλόβσκι, που τότε ήταν νεαρός, έγραψε αργότερα: «Τοποθετούσαμε τα έντυπά μας σε κάποιον πάγκο και, καθώς το αυτοκίνητο μετέδιδε ένα ηχογραφημένο άγγελμα, μιλούσαμε στους ανθρώπους που έβγαιναν από τα σπίτια τους για να δουν τι συνέβαινε».

Το βάφτισμα γινόταν σε ποτάμια, ενώ λίγο πιο πέρα οι λουόμενοι απολάμβαναν τη ζεστασιά του ήλιου. Τι εξαιρετική ευκαιρία για να κηρύξει κανείς τα καλά νέα με αυτό το αυτοκίνητο! Η ομιλία βαφτίσματος του αδελφού Ρόδερφορντ ηχούσε βροντερά μέσω των ενισχυτών. Γεμάτοι περιέργεια, οι άνθρωποι περικύκλωναν το αυτοκίνητο, και άκουγαν καθώς η ομιλία μεταφραζόταν στην πορτογαλική. Κατόπιν, οι υποψήφιοι για βάφτισμα βυθίζονταν στο νερό υπό τους ήχους των ύμνων στην πολωνική. Οι αδελφοί και οι αδελφές έψαλλαν όλοι μαζί σε διάφορες γλώσσες. «Θύμιζε την Πεντηκοστή, που ο καθένας μπορούσε να καταλάβει τι λέγεται στη δική του γλώσσα», ανέφερε το Βιβλίο Έτους 1938 (στην αγγλική).

Μετά τις συνελεύσεις, κάθε Κυριακή, βρέξει χιονίσει, το αυτοκίνητο εξέπεμπε ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες σε πάρκα, κατοικημένες περιοχές και εργοστάσια στο κέντρο του Σάο Πάολο και στις κοντινές πόλεις. Μετέδιδε μάλιστα ένα μηνιαίο πρόγραμμα στους 3.000 κατοίκους μιας αποικίας λεπρών, 97 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Σάο Πάολο. Με τον καιρό, σχηματίστηκε εκεί μια ακμάζουσα εκκλησία. Παρά την οδυνηρή τους πάθηση, αυτοί οι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας πήραν άδεια για να επισκεφτούν μια άλλη αποικία λεπρών και να τους μεταδώσουν το παρηγορητικό άγγελμα της Γραφής.

Οι ηχογραφήσεις της Βασιλείας στην πορτογαλική έφτασαν τελικά στη Βραζιλία στα τέλη του 1938. Την Ημέρα των Ψυχών εκείνη τη χρονιά, το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα πήγαινε από νεκροταφείο σε νεκροταφείο παίζοντας τις ηχογραφήσεις «Πού Είναι οι Νεκροί;», «Ιεχωβά» και «Πλούτη», τις οποίες άκουσαν πάνω από 40.000 πενθούντες!

Αγανακτισμένοι κληρικοί δυσανασχετούσαν με την τολμηρή δημόσια διακήρυξη της Γραφικής αλήθειας, και συχνά πίεζαν τις τοπικές αρχές να κάνουν το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα να σωπάσει. Η αδελφή Γιούλι θυμόταν ότι κάποτε ο τοπικός ιερέας υποκίνησε έναν όχλο να ορμήξει στο αυτοκίνητο. Κατέφτασαν όμως ο δήμαρχος και η αστυνομία, οι οποίοι άκουσαν όλο το πρόγραμμα. Όταν ο δήμαρχος έφυγε, κρατούσε στα χέρια του Γραφικά έντυπα. Εκείνη τη μέρα αποφεύχθηκαν τα επεισόδια. Παρά την τόση εναντίωση, η έκθεση του Βιβλίου Έτους 1940 (στην αγγλική) για τη Βραζιλία ανακήρυξε το 1939 ως «την καλύτερη εποχή για να υπηρετήσουμε τον Μεγάλο Θεοκράτη και να διακηρύξουμε το όνομά του».

Η άφιξη του “αυτοκινήτου της Σκοπιάς με τα μεγάφωνα” αποτέλεσε σημείο στροφής για το έργο κηρύγματος στη Βραζιλία. Συνέβαλε στο να φτάσει το άγγελμα της Βασιλείας σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αν και αυτό το διάσημο αυτοκίνητο πουλήθηκε το 1941, πλήθη Μαρτύρων του Ιεχωβά συνεχίζουν να διακηρύττουν τα καλά νέα σε άτομα με ειλικρινή καρδιά που ζουν στον αχανή τομέα της Βραζιλίας.​—Από το αρχείο μας στη Βραζιλία.