ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1926 στο Κρούκσβιλ του Οχάιο, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι γονείς μου δεν ήταν θρησκευόμενοι, αλλά έλεγαν σε εμάς, τα οχτώ παιδιά τους, να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Εγώ πήγαινα στη Μεθοδιστική Εκκλησία. Όταν ήμουν 14 ετών, ο ιερέας μού έδωσε βραβείο επειδή δεν είχα χάσει ούτε μία κυριακάτικη λειτουργία επί έναν χρόνο.

Περίπου εκείνον τον καιρό, η Μάργκαρετ Γουόκερ, μια γειτόνισσα η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, άρχισε να επισκέπτεται τη μητέρα μου και να της μιλάει για την Αγία Γραφή. Μια μέρα, αποφάσισα να καθίσω και εγώ μαζί τους. Η μητέρα μου νόμιζε ότι θα τις ενοχλούσα, γι’ αυτό και μου ζήτησε να βγω έξω. Εγώ όμως προσπαθούσα να ακούω τις συζητήσεις τους. Σε κάποια από τις επόμενες επισκέψεις της, η Μάργκαρετ με ρώτησε: «Ξέρεις ποιο είναι το όνομα του Θεού;» Εγώ είπα: «Όλοι το ξέρουν​—Θεός». Εκείνη μου είπε: «Πάρε τη Γραφή σου και κοίτα το εδάφιο Ψαλμός 83:18». Αυτό ακριβώς έκανα, και ανακάλυψα ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Έτρεξα έξω στους φίλους μου και τους είπα: «Όταν γυρίσετε σπίτι σας απόψε, να βρείτε στη Γραφή σας το εδάφιο Ψαλμός 83:18 και θα δείτε ποιο είναι το όνομα  του Θεού». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι άρχισα να δίνω μαρτυρία ευθύς εξαρχής.

Μελέτησα τη Γραφή και βαφτίστηκα το 1941. Λίγο αργότερα, διορίστηκα να διεξάγω τη μελέτη βιβλίου εκκλησίας. Παρότρυνα τη μητέρα και τα αδέλφια μου να έρχονται, και άρχισαν όλοι τους να παρακολουθούν τη μελέτη βιβλίου που διεξήγα. Ο πατέρας μου όμως δεν έδειξε ενδιαφέρον.

Μου δόθηκαν περισσότερες ευθύνες στην εκκλησία, και σιγά σιγά οργάνωσα τη δική μου θεοκρατική βιβλιοθήκη. Κάποια μέρα, ο πατέρας μου έδειξε τα βιβλία μου και είπε: «Τα βλέπεις όλα αυτά; Τα θέλω έξω από το σπίτι, και μπορείς να πας και εσύ μαζί τους». Έφυγα λοιπόν και βρήκα ένα δωμάτιο στο κοντινό Ζέινζβιλ του Οχάιο, αλλά πηγαινοερχόμουν για να ενθαρρύνω την οικογένειά μου.

Ο πατέρας μου προσπαθούσε να εμποδίσει τη μητέρα μου να πηγαίνει στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, ενώ εκείνη ήταν καθ’ οδόν, την κυνηγούσε και την τραβούσε μέσα στο σπίτι. Η μητέρα μου όμως έβγαινε τρέχοντας από την άλλη πόρτα και πήγαινε στη συνάθροιση. Της έλεγα: «Μην ανησυχείς. Θα βαρεθεί να σε κυνηγάει». Με τον καιρό, ο πατέρας μου έπαψε να προσπαθεί να τη σταματήσει, και εκείνη παρακολουθούσε τις συναθροίσεις χωρίς να χρειάζεται να δίνει μάχη.

Το 1943 ξεκίνησε στην εκκλησία μας η διεξαγωγή της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, και έτσι άρχισα να κάνω ομιλίες σπουδαστή. Οι συμβουλές που λάβαινα όταν είχα μέρος στη σχολή με βοήθησαν να γίνω καλύτερος ομιλητής.

Στο μεταξύ, τα έθνη είχαν εμπλακεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1944 κλήθηκα για στρατιωτική υπηρεσία. Παρουσιάστηκα στο Φορτ Χέιζ, στο Κολόμπους του Οχάιο, όπου πέρασα από ιατρικές εξετάσεις και συμπλήρωσα κάποια έντυπα. Είπα επίσης στους αξιωματικούς ότι δεν θα γινόμουν στρατιώτης. Με άφησαν να φύγω. Έπειτα από κάποιες μέρες, ένας αστυνομικός χτύπησε την πόρτα μου και είπε: «Κόργουιν Ρόμπισον, έχω ένταλμα για τη σύλληψή σου».

Στο δικαστήριο, δύο εβδομάδες αργότερα, ο δικαστής είπε: «Αν ήταν στο χέρι μου, η ποινή σου θα ήταν ισόβια. Τι έχεις να δηλώσεις;» Του απάντησα: «Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, θα έπρεπε να είχα καταχωριστεί ως διάκονος. Κάθε πόρτα είναι άμβωνάς μου, και έχω κηρύξει τα καλά νέα της Βασιλείας σε πολλούς ανθρώπους». Ο δικαστής είπε στους ενόρκους: «Δεν είστε εδώ για να αποφασίσετε αν αυτός ο νεαρός είναι διάκονος ή όχι. Είστε εδώ για να αποφασίσετε αν δέχτηκε να καταταχθεί στον στρατό ή όχι». Σε λιγότερο από μισή ώρα, οι ένορκοι είχαν επιστρέψει με την ετυμηγορία​—ένοχος. Ο δικαστής μού επέβαλε ποινή πέντε ετών στην ομοσπονδιακή φυλακή στο Άσλαντ του Κεντάκι.

Πέρασα τις δύο πρώτες εβδομάδες σε μια φυλακή στο Κολόμπους του Οχάιο, και την πρώτη μέρα έμεινα στο κελί μου. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά: «Δεν μπορώ να μείνω πέντε χρόνια σε ένα κελί. Δεν ξέρω τι να κάνω».

Την επόμενη μέρα, οι φρουροί με άφησαν να βγω έξω. Πήγα δίπλα σε έναν ψηλό, μεγαλόσωμο φυλακισμένο, και στεκόμασταν εκεί, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Με ρώτησε: «Εσύ γιατί είσαι μέσα, κοντούλη;» Του είπα: «Είμαι Μάρτυρας  του Ιεχωβά». Εκείνος μου είπε: «Αλήθεια; Τότε γιατί είσαι εδώ;» Του είπα: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πηγαίνουν στον πόλεμο και δεν σκοτώνουν». Μου είπε: «Εσένα σε βάζουν στη φυλακή επειδή δεν θέλεις να σκοτώσεις. Άλλους τους βάζουν στη φυλακή επειδή σκοτώνουν. Είναι λογικό αυτό;» Απάντησα: «Όχι, δεν είναι».

Κατόπιν μου είπε: «Ήμουν 15 χρόνια σε άλλη φυλακή, και εκεί διάβασα μερικά έντυπά σας». Τότε εγώ προσευχήθηκα: «Ιεχωβά, βοήθησέ με να πάρω αυτόν τον άνθρωπο με το μέρος μου». Εκείνη τη στιγμή, ο Πολ​—έτσι τον έλεγαν—​είπε: «Αν σε ακουμπήσει κανείς, απλώς βάλε μια φωνή. Θα τον κανονίσω εγώ». Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δεν είχα κανένα πρόβλημα με τους 50 συγκρατούμενούς μου σε εκείνη την πτέρυγα.

Όταν οι υπεύθυνοι της φυλακής με μετέφεραν στο Άσλαντ, διαπίστωσα ότι βρίσκονταν ήδη εκεί αρκετοί ώριμοι αδελφοί. Η συναναστροφή μαζί τους βοήθησε τόσο εμένα όσο και άλλους να παραμείνουμε πνευματικά δυνατοί. Οι αδελφοί μάς ανέθεταν μια εβδομαδιαία ανάγνωση της Γραφής, και εμείς ετοιμάζαμε ερωταπαντήσεις για ένα Βιβλικό παιχνίδι γνώσεων που οργάνωναν. Υπήρχε επίσης διορισμένος υπηρέτης τομέων. Ήμασταν σε έναν μεγάλο κοιτώνα που είχε κρεβάτια κατά μήκος των τοίχων. Ο υπηρέτης τομέων μού έλεγε: «Ρόμπισον, είσαι υπεύθυνος για αυτό και για αυτό το κρεβάτι. Οποιοσδήποτε έρθει σε αυτό το κρεβάτι είναι στον τομέα σου. Φρόντισε να του δώσεις μαρτυρία προτού φύγει». Έτσι καταφέρναμε να κηρύττουμε με οργανωμένο τρόπο.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε το 1945, αλλά εγώ έμεινα για λίγο ακόμα στη φυλακή. Ανησυχούσα για την οικογένειά μου επειδή ο πατέρας μου μού είχε πει: «Αν μπορέσω να ξεφορτωθώ εσένα, οι υπόλοιποι είναι του χεριού μου». Όταν βγήκα από τη φυλακή, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Παρά την εναντίωση του πατέρα μου, εφτά μέλη της οικογένειάς μου παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις και μία αδελφή μου είχε βαφτιστεί.

Όταν ξέσπασε ο Πόλεμος της Κορέας το 1950, κλήθηκα για δεύτερη φορά να καταταγώ στον στρατό και παρουσιάστηκα στο Φορτ Χέιζ. Αφού πέρασα από εξέταση σωματικής ικανότητας, ένας στρατιωτικός μού είπε: «Η βαθμολογία σου είναι από τις καλύτερες της ομάδας σου». Του απάντησα: «Ωραία, αλλά εγώ δεν θα πάω στον στρατό». Παρέθεσα το εδάφιο 2 Τιμόθεο 2:3 και του είπα: «Είμαι ήδη στρατιώτης του Χριστού». Ακολούθησε μακρά σιωπή, και κατόπιν είπε: «Μπορείς να φύγεις».

 Λίγο αργότερα, παρακολούθησα τη συνάντηση για το Μπέθελ σε μια συνέλευση στο Σινσινάτι του Οχάιο. Ο αδελφός Μίλτον Χένσελ μάς είπε ότι αν κάποιος αδελφός ήθελε να εργαστεί σκληρά για τη Βασιλεία, η οργάνωση μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει στο Μπέθελ. Έκανα αίτηση, λοιπόν, έγινα δεκτός, και παρουσιάστηκα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν τον Αύγουστο του 1954. Από τότε, είμαι στο Μπέθελ.

Πάντα είχα πολλά να κάνω στο Μπέθελ. Επί αρκετά χρόνια, χειριζόμουν τους λέβητες στο τυπογραφείο και στο συγκρότημα γραφείων, εργαζόμουν ως μηχανικός και επιδιόρθωνα κλειδαριές. Εργάστηκα επίσης σε Αίθουσες Συνελεύσεων στην Πόλη της Νέας Υόρκης.

Έχω αγαπήσει το πνευματικό πρόγραμμα της ζωής στο Μπέθελ, το οποίο περιλαμβάνει την πρωινή λατρεία και την οικογενειακή Μελέτη Σκοπιάς, καθώς και τη συμμετοχή στη διακονία μαζί με την εκκλησία. Αν το σκεφτεί κανείς, αυτές οι δραστηριότητες μπορούν και πρέπει να είναι μέρος της ζωής κάθε οικογένειας Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν οι γονείς και τα παιδιά εξετάζουν μαζί το εδάφιο της ημέρας, έχουν τακτική Οικογενειακή Λατρεία και συμμετέχουν ενεργά στις συναθροίσεις και στο κήρυγμα των καλών νέων, ολόκληρη η οικογένεια θα είναι πιθανότατα πνευματικά υγιής.

Έχω κάνει πολλούς φίλους στο Μπέθελ και στην εκκλησία. Κάποιοι από αυτούς ήταν χρισμένοι και έχουν λάβει την ουράνια ανταμοιβή τους. Άλλοι δεν ήταν. Όλοι όμως οι υπηρέτες του Ιεχωβά​—και οι Μπεθελίτες—​είναι ατελείς. Αν πούμε δυο λόγια παραπάνω με κάποιον αδελφό, πάντα προσπαθώ να κάνω ειρήνη. Σκέφτομαι τα εδάφια Ματθαίος 5:23, 24 και το πώς πρέπει να χειριζόμαστε τις διαφωνίες μας. Δεν είναι εύκολο να ζητάς συγνώμη, αλλά έχω δει ότι σπανίως συνεχίζονται τα προβλήματα με έναν αδελφό αφότου του έχω πει συγνώμη.

Λόγω ηλικίας, δυσκολεύομαι πλέον να πηγαίνω από πόρτα σε πόρτα, αλλά δεν το έχω βάλει κάτω. Έμαθα λίγες φράσεις στη μανδαρινική κινεζική και μου αρέσει να μιλάω σε Κινέζους στον δρόμο. Κάποια πρωινά δίνω 30 με 40 περιοδικά σε άτομα που δείχνουν ενδιαφέρον.

 Έκανα μέχρι και μια επανεπίσκεψη στην Κίνα! Κάποια μέρα, μια πρόσχαρη νεαρή κοπέλα μού χαμογέλασε καθώς μοίραζε διαφημιστικά για έναν πάγκο με φρούτα. Της χαμογέλασα και της πρόσφερα τη Σκοπιά και το Ξύπνα! στην κινεζική. Τα πήρε και μου είπε ότι την έλεγαν Κέιτι. Από τότε και έπειτα, όποτε με έβλεπε, η Κέιτι ερχόταν και μου μιλούσε. Της μάθαινα τα ονόματα των φρούτων και των λαχανικών στην αγγλική, και εκείνη επαναλάμβανε τις λέξεις που της έλεγα. Της εξηγούσα επίσης μερικά Γραφικά εδάφια, και δέχτηκε το βιβλίο Τι Διδάσκει η Γραφή. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, όμως, εξαφανίστηκε.

Πέρασαν κάποιοι μήνες, και μια άλλη κοπέλα που μοίραζε διαφημιστικά δέχτηκε τα περιοδικά που της πρόσφερα. Την επόμενη εβδομάδα, μου έδωσε το κινητό της τηλέφωνο και μου είπε: «Μίλα στην Κίνα». Της είπα: «Δεν ξέρω κανέναν στην Κίνα». Αλλά επέμενε, γι’ αυτό πήρα το τηλέφωνο και είπα: «Γεια σας, είμαι ο Ρόμπισον». Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής είπε: «Ρόμπι, είμαι η Κέιτι. Γύρισα στην Κίνα». Είπα: «Στην Κίνα;» Η Κέιτι απάντησε: «Ναι. Ρόμπι, ξέρεις ποια είναι η κοπέλα που σου έδωσε το τηλέφωνο; Η αδελφή μου. Μου έμαθες πολλά ωραία πράγματα. Σε παρακαλώ, δίδαξέ την όπως δίδαξες και εμένα». Της είπα: «Κέιτι, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ. Σε ευχαριστώ που μου είπες πού βρίσκεσαι». Λίγο καιρό αργότερα, μίλησα στην αδελφή της Κέιτι για τελευταία φορά. Όπου και αν βρίσκονται αυτά τα δυο κορίτσια, ελπίζω να μαθαίνουν περισσότερα για τον Ιεχωβά.

Η απόδοση ιερής υπηρεσίας στον Ιεχωβά είναι η ενασχόλησή μου εδώ και 73 χρόνια. Χαίρομαι που εκείνος με βοήθησε να παραμείνω ουδέτερος και πιστός στη φυλακή. Επίσης, τα αδέλφια μου μού λένε ότι πήραν θάρρος όταν συνέχισα παρά την εναντίωση του πατέρα μας. Η μητέρα μου και έξι από τα αδέλφια μου τελικά βαφτίστηκαν. Ακόμα και ο πατέρας μου μαλάκωσε, και παρακολούθησε μερικές συναθροίσεις προτού πεθάνει.

Αν είναι θέλημα Θεού, τα μέλη της οικογένειάς μου και οι φίλοι μου που έχουν πεθάνει θα επιστρέψουν στη ζωή στον νέο κόσμο. Φανταστείτε τη χαρά μας καθώς θα λατρεύουμε τον Ιεχωβά σε όλη την αιωνιότητα με εκείνους που αγαπάμε! *