ΣΤΙΣ 26 Μαρτίου του 1937, δυο καταπονημένοι ταξιδιώτες έφτασαν με το κατασκονισμένο φορτηγό τους στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας. Αφότου είχαν φύγει από την πόλη έναν χρόνο νωρίτερα, είχαν ταξιδέψει πάνω από 19.000 χιλιόμετρα, περνώντας μέσα από τις πιο απομακρυσμένες και άγριες περιοχές της ηπείρου. Αυτοί οι άντρες δεν ήταν ούτε εξερευνητές ούτε κάποιοι που αγαπούσαν την περιπέτεια. Ο Άρθουρ Γουίλις και ο Μπιλ Νιούλαντς ήταν δύο μόνο από τους ζηλωτές σκαπανείς που είχαν πάρει την απόφαση να μεταδώσουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στην αχανή αυστραλιανή ενδοχώρα.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920, ο μικρός αριθμός Σπουδαστών της Γραφής * στην Αυστραλία είχε κηρύξει κυρίως σε μικρές και μεγάλες παράκτιες πόλεις καθώς και γύρω από αυτές. Πιο μέσα απλωνόταν η αραιοκατοικημένη ενδοχώρα, μια άνυδρη περιοχή που ξεπερνάει σε μέγεθος τη μισή έκταση των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αδελφοί, όμως, γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ακόλουθοι του Ιησού θα έδιναν μαρτυρία για αυτόν «ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης», περιλαμβανομένης και της απομακρυσμένης αυστραλιανής ενδοχώρας. (Πράξ. 1:8) Αλλά πώς θα επιτελούσαν αυτό το γιγαντιαίο έργο; Με πλήρη πίστη ότι ο Ιεχωβά θα ευλογούσε τις προσπάθειές τους, ήταν αποφασισμένοι να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν.

Το 1929, εκκλησίες στο Κουίνσλαντ και στη Δυτική Αυστραλία έφτιαξαν μερικά καλά εξοπλισμένα φορτηγάκια για να καλύψουν περιοχές της ενδοχώρας. Τα φορτηγάκια επάνδρωναν σκληραγωγημένοι σκαπανείς που μπορούσαν να τα βγάζουν πέρα στις δύσκολες συνθήκες και να επισκευάζουν τα οχήματα όταν χαλούσαν. Εκείνοι οι σκαπανείς πήγαιναν σε πολλά μέρη όπου προηγουμένως δεν είχε δοθεί μαρτυρία.

Όσοι σκαπανείς δεν είχαν τα χρήματα για να αποκτήσουν κάποιο όχημα, εξορμούσαν στην ενδοχώρα με ποδήλατο. Για παράδειγμα, το 1932, ο 23χρονος Μπένετ Μπρίκελ ξεκίνησε από το Ροκχάμπτον του Κουίνσλαντ για μια πεντάμηνη περιοδεία κηρύγματος διασχίζοντας το απομακρυσμένο βορειότερο μέρος εκείνης της πολιτείας. Στο παραφορτωμένο του ποδήλατο, κουβαλούσε κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα και έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων. Όταν τα λάστιχα του ποδηλάτου του χάλασαν, εκείνος δεν το έβαλε κάτω, σίγουρος ότι ο Ιεχωβά θα τον οδηγούσε. Τα τελευταία 320 χιλιόμετρα, έσπρωχνε το ποδήλατό του καθώς διέσχιζε περιοχές όπου στο παρελθόν κάποιοι άλλοι είχαν πεθάνει από τη δίψα. Τα επόμενα 30 χρόνια, ο  αδελφός Μπρίκελ ταξίδεψε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σε όλη την Αυστραλία με ποδήλατο, μηχανή και αυτοκίνητο. Άνοιξε τον δρόμο για να φτάσει το έργο κηρύγματος στους Αβορίγινες και βοήθησε στην ίδρυση νέων εκκλησιών, με αποτέλεσμα να γίνει πολύ γνωστός και ευυπόληπτος σε όλη την ενδοχώρα.

Η Αυστραλία είναι μια από τις χώρες με τη χαμηλότερη πυκνότητα πληθυσμού στον κόσμο, και η ενδοχώρα είναι ιδιαίτερα αραιοκατοικημένη. Γι’ αυτό, ο λαός του Ιεχωβά έχει δείξει αποφασιστικότητα για να βρει άτομα σε απομακρυσμένα μέρη της ηπείρου.

Οι σκαπανείς Στιούαρτ Κέλτι και Γουίλιαμ Τόρινγκτον εκδήλωσαν αυτό το είδος αποφασιστικότητας. Το 1933, διέσχισαν την έρημο Σίμπσον, μια αχανή έρημο με αμμόλοφους, για να κηρύξουν στην πόλη Άλις Σπρινγκς, στην καρδιά της ηπείρου. Όταν το μικρό τους αμάξι χάλασε και έπρεπε να το αφήσουν, ο αδελφός Κέλτι—που το ένα του πόδι ήταν ξύλινο—συνέχισε την περιοδεία κηρύγματος, αλλά τώρα πάνω σε μια καμήλα! Οι προσπάθειες των σκαπανέων απέδωσαν καρπούς όταν γνώρισαν κάποιον ξενοδόχο στο Γουίλιαμ Κρικ, έναν απομακρυσμένο σταθμό τρένου. Αυτός ο ξενοδόχος, ο Τσαρλς Μπέρνχαρτ, αργότερα γνώρισε την αλήθεια, πούλησε το ξενοδοχείο του και έκανε σκαπανικό μόνος του επί 15 χρόνια σε ορισμένες από τις πιο ξηρές και απομονωμένες περιοχές της Αυστραλίας.

Οι πρώτοι σκαπανείς σίγουρα χρειάζονταν θάρρος και επιμονή για να ξεπεράσουν τις πολλές δυσκολίες που συναντούσαν. Στην εκστρατεία κηρύγματος που έκαναν στην αυστραλιανή ενδοχώρα, ο Άρθουρ Γουίλις και ο Μπιλ Νιούλαντς, οι οποίοι αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου, κάποια φορά παιδεύτηκαν δύο ολόκληρες εβδομάδες για να καλύψουν 32 χιλιόμετρα επειδή ισχυρές βροχοπτώσεις είχαν μετατρέψει την έρημο σε μια θάλασσα λάσπης. Ενίοτε, καταϊδρωμένοι και καταπονημένοι μέσα στον πύρινο καύσωνα, έπρεπε να σπρώχνουν το φορτηγό τους πάνω από τεράστιους αμμόλοφους, ενώ διέσχιζαν επίσης βραχώδεις κοιλάδες και αμμώδεις κοίτες ποταμών. Όταν το φορτηγό τους χαλούσε, κάτι που συνέβαινε συχνά, πήγαιναν με τα πόδια ή με το ποδήλατο στην πλησιέστερη πόλη και μετά περίμεναν επί εβδομάδες για τα ανταλλακτικά. Παρά τις αντιξοότητες αυτές, διατηρούσαν θετικό πνεύμα. Ο Άρθουρ Γουίλις, παραφράζοντας κάποια δήλωση από το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών, είπε αργότερα: «Κανένας δρόμος δεν είναι πολύ τραχύς ή πολύ μακρύς για τους μάρτυρές Του».

Ένας παλαίμαχος σκαπανέας ονόματι Τσαρλς Χάρις εξήγησε ότι η απομόνωση και οι σωματικές κακουχίες που βίωσε στην ενδοχώρα τον έφεραν στην ουσία πιο κοντά στον Ιεχωβά. Και πρόσθεσε: «Η ζωή είναι πολύ καλύτερη όταν τη ζεις κουβαλώντας όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα. Αν ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να κοιμάται κάτω από τα αστέρια όταν ήταν αναγκαίο, τότε και εμείς θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι κάνοντας το ίδιο αν ο διορισμός μας το απαιτεί». Και αυτό ακριβώς έκαναν πολλοί σκαπανείς. Χάρη στις άοκνες προσπάθειές τους, τα καλά νέα εισχώρησαν σε κάθε γωνιά της ηπείρου, βοηθώντας αμέτρητα άτομα να λάβουν στάση υπέρ της Βασιλείας του Θεού.