ΕΧΕΤΕ παρατηρήσει ότι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο πιστεύουν ότι τους αξίζει να έχουν ειδικά προνόμια, δικαιώματα ή μεταχείριση; Όσα και αν έχουν, πιστεύουν ότι αξίζουν περισσότερα. Αυτή η νοοτροπία πηγάζει από την ιδιοτέλεια και την αχαριστία που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες ημέρες.​—2 Τιμ. 3:2.

Φυσικά, η ιδιοτέλεια δεν είναι κάτι καινούριο. Ο Αδάμ και η Εύα αποφάσισαν να επιλέξουν οι ίδιοι τι ήταν καλό και τι ήταν κακό, με καταστροφικές συνέπειες. Αιώνες αργότερα, ο βασιλιάς Οζίας του Ιούδα θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να προσφέρει θυμίαμα στον ναό, αλλά έκανε μεγάλο λάθος. (2 Χρον. 26:18, 19) Παρόμοια, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι πίστευαν ότι άξιζαν ιδιαίτερη εύνοια από τον Θεό απλώς και μόνο επειδή ήταν απόγονοι του Αβραάμ.​—Ματθ. 3:9.

Μας περιβάλλουν άνθρωποι οι οποίοι είναι ιδιοτελείς και εγωιστές, και η στάση τους θα μπορούσε να μας επηρεάσει. (Γαλ. 5:26) Μπορεί να αρχίσουμε να νομίζουμε ότι αξίζουμε να λάβουμε ένα συγκεκριμένο προνόμιο ή να έχουμε ειδική μεταχείριση. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης; Κατ’ αρχάς, πρέπει να μάθουμε την άποψη του Ιεχωβά για το ζήτημα. Δύο Βιβλικές αρχές θα μας βοηθήσουν.

Ο Ιεχωβά καθορίζει τι πρέπει να λάβουμε. Σκεφτείτε μερικά παραδείγματα.

• Μέσα στην οικογένεια, ο άντρας χρειάζεται να νιώθει ότι η σύζυγός του τον σέβεται, και η γυναίκα χρειάζεται να νιώθει ότι ο σύζυγός της την  αγαπάει. (Εφεσ. 5:33) Οι γαμήλιοι σύντροφοι πρέπει να λαβαίνουν το αποκλειστικό αισθηματικό ενδιαφέρον του συντρόφου τους. (1 Κορ. 7:3) Οι γονείς δικαίως αναμένουν την υπακοή των παιδιών τους, και τα παιδιά πρέπει να λαβαίνουν άφθονη αγάπη και στήριξη από τους γονείς τους.​—2 Κορ. 12:14· Εφεσ. 6:2.

• Στην εκκλησία, οι σκληρά εργαζόμενοι πρεσβύτεροι αξίζουν τον σεβασμό μας. (1 Θεσ. 5:12) Ωστόσο, δεν έχουν το δικαίωμα να εξουσιάζουν τους αδελφούς και τις αδελφές τους.​—1 Πέτρ. 5:2, 3.

• Ο Θεός έχει δώσει στις ανθρώπινες κυβερνήσεις το δικαίωμα να απαιτούν φόρους και να λαβαίνουν τιμή από τους υπηκόους τους.​—Ρωμ. 13:1, 6, 7.

Ο Ιεχωβά στοργικά μας δίνει πολύ περισσότερα από όσα αξίζουμε. Εξαιτίας της αμαρτωλής μας φύσης, το μόνο που μας αξίζει είναι να πεθάνουμε. (Ρωμ. 6:23) Ωστόσο, ο Ιεχωβά μάς χορηγεί πολλές ευλογίες λόγω της όσιας αγάπης του για εμάς. (Ψαλμ. 103:10, 11) Κάθε ευλογία ή προνόμιο που λαβαίνουμε από αυτόν οφείλεται στην παρ’ αξίαν καλοσύνη του.​—Ρωμ. 12:6-8· Εφεσ. 2:8.

Να φυλάγεστε από τη νοοτροπία του κόσμου. Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, μπορεί να αρχίσουμε να νομίζουμε ότι αξίζουμε περισσότερο από τους άλλους. Ο Ιησούς έδειξε πόσο εύκολα μπορούμε να αναπτύξουμε έναν τέτοιον τρόπο σκέψης χρησιμοποιώντας την παραβολή με τους εργάτες που πληρώθηκαν ένα δηνάριο. Κάποιοι εργάτες άρχισαν νωρίς το πρωί και εργάστηκαν όλη μέρα κάτω από τον καυτό ήλιο. Άλλοι εργάστηκαν μόνο μία ώρα. Η πρώτη ομάδα υπέθεσε ότι δικαιούνταν υψηλότερο μισθό λόγω της εργασίας που είχε κάνει. (Ματθ. 20:1-16) Εφαρμόζοντας αυτή την παραβολή, ο Ιησούς έδειξε ότι οι ακόλουθοί του πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με ό,τι ευαρεστείται ο Θεός να τους προμηθεύει.

Να είστε ευγνώμονες, όχι απαιτητικοί. (1 Θεσ. 5:18) Να μιμείστε τον απόστολο Παύλο, ο οποίος δεν ζήτησε υλική υποστήριξη από τους αδελφούς στην Κόρινθο αν και είχε το δικαίωμα  να το κάνει αυτό. (1 Κορ. 9:11-14) Πρέπει να εκτιμούμε κάθε ευλογία που λαβαίνουμε και να αποφεύγουμε το απαιτητικό πνεύμα.

Να καλλιεργείτε ταπεινοφροσύνη. Όταν κάποιος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, συνήθως αρχίζει να νομίζει ότι δικαιούται περισσότερα από όσα έχει. Η ταπεινοφροσύνη είναι το αντίδοτο για αυτή τη δηλητηριώδη νοοτροπία.

Ο προφήτης Δανιήλ έθεσε εξαιρετικό παράδειγμα ταπεινοφροσύνης. Το οικογενειακό του υπόβαθρο, η καλή του εμφάνιση, η ευφυΐα του και οι ικανότητές του θα μπορούσαν να τον κάνουν να νομίζει ότι άξιζε την ειδική μεταχείριση και τα προνόμια που έλαβε. (Δαν. 1:3, 4, 19, 20) Ωστόσο, ο Δανιήλ παρέμεινε ταπεινός, και αυτή η ιδιότητα τον έκανε πολύτιμο για τον Ιεχωβά.​—Δαν. 2:30· 10:11, 12.

Ας απορρίπτουμε το ιδιοτελές, εγωιστικό πνεύμα που είναι τόσο διαδεδομένο στον κόσμο σήμερα. Απεναντίας, ας συνεχίσουμε να βρίσκουμε χαρά σε κάθε ευλογία που μας δίνει ο Ιεχωβά με την παρ’ αξίαν καλοσύνη του.