ΗΤΑΝ ένα κοινωνικό νεαρό ζευγάρι, αρκετά ευυπόληπτο στην εκκλησία. Αλλά ο τόνος της φωνής του συζύγου ήταν επείγων όταν ζήτησε από τον πρεσβύτερο να τους επισκεφτεί, και η σύζυγος είχε δάκρυα στα μάτια. Εκείνη πάθαινε κρίσεις οξείας κατάθλιψης και μίσους για τον εαυτό της· σκεφτόταν ακόμη και να αυτοκτονήσει. Είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά όταν ήταν παιδί. Ευγνώμων που η οργάνωση του Ιεχωβά έχει δώσει κατεύθυνση σχετικά με το πώς μπορεί να παρασχεθεί βοήθεια στα θύματα τέτοιων εγκλημάτων, ο πρεσβύτερος μελέτησε τις επιστολές της Εταιρίας προς τους πρεσβυτέρους καθώς και τα άρθρα του Ξύπνα! 8 Οκτωβρίου 1991 και το άρθρο της Σκοπιάς 1 Φεβρουαρίου 1984, που ασχολήθηκαν με αυτό το ζήτημα. Να μερικά χρήσιμα σημεία που προέρχονται από αυτές τις πηγές.

1. Να ακούτε, να ακούτε, να ακούτε. Όταν ένα παιδί χτυπάει το γόνατό του, η πρώτη του αντίδραση είναι να τρέξει στη μαμά ή στον μπαμπά για να το παρηγορήσουν. Αλλά ένα κακοποιημένο παιδί ίσως ποτέ να μην είχε καν αυτή την επιλογή. Έτσι, ως ενήλικος, εξακολουθεί να έχει την ίδια ανάγκη—να μιλήσει, να ξεκαθαρίσει το ζήτημα συζητώντας το, να παρηγορηθεί από ένα συμπονετικό ακροατή. (Παράβαλε Ιώβ 10:1· 32:20). Όταν ο πρεσβύτερος επισκέφτηκε το ζευγάρι που αναφέρθηκε προηγουμένως, ο σύζυγος εξεπλάγη με το πόσο λίγο μιλούσε ο πρεσβύτερος και με το πόσο πολύ άκουγε. Ο σύζυγος, ένα άτομο πολύ πρακτικό, πρόθυμο να βοηθήσει, διαπίστωσε ότι προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα απαντώντας στο συναίσθημα με τη λογική, προσπαθώντας να διορθώσει αισθήματα που του φαίνονταν παράλογα. Έμαθε ότι η σύζυγός του είχε μεγαλύτερη ανάγκη από συμπάθεια παρά από απαντήσεις. (Παράβαλε Ρωμαίους 12:15). Εκείνη είχε ανάγκη να ακούσει ότι είχε βάσιμους λόγους για να αισθάνεται όπως αισθανόταν.

2. Ξεσκεπάστε τα ψέματα. Η κακοποίηση διδάσκει τα παιδιά ότι είναι βρώμικα, αντιπαθητικά, άχρηστα. Σαν τις ψεύτικες θρησκευτικές δοξασίες, αυτές οι αντιλήψεις μπορούν να το κάνουν πολύ δύσκολο να υπάρξει μια υγιής σχέση με τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό ξεσκεπάστε τα ψέματα και αντικαταστήστε τα με την αλήθεια—ήπια, επανειλημμένα, υπομονετικά. Συζητήστε λογικά από τις Γραφές. (2 Κορινθίους 10:4, 5) Για παράδειγμα: «Καταλαβαίνω ότι αισθάνεσαι βρώμικη. Αλλά πώς αισθάνεται ο Ιεχωβά για εσένα; Αν επέτρεψε να πεθάνει ο Γιος του και να παράσχει ένα λύτρο για εσένα, δεν σημαίνει αυτό ότι σε αγαπάει; [Ιωάννης 3:16] Στα μάτια Του, ποιον έκανε να φαίνεται βρώμικος η κακοποίηση, εσένα ή εκείνον που σε κακοποίησε; Να θυμάσαι ότι ο Ιησούς είπε: ‘Δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον άνθρωπο, το οποίο μπαίνει μέσα σε αυτόν, που να μπορεί να τον μολύνει· αλλά αυτά που βγαίνουν από τον άνθρωπο είναι που μολύνουν τον άνθρωπο’. [Μάρκος 7:15] Μήπως η κακοποίηση βγήκε πραγματικά από εσένα, ένα μικρό παιδί; Ή μήπως ήταν κάτι που ο κακοποιός είχε σχεδιάσει στο δικό του μυαλό;»

3. Μιλήστε παρηγορητικά. Το κάθε άτομο είναι μοναδικό, έτσι η συμβουλή του Παύλου να «μιλάτε παρηγορητικά στις καταθλιμμένες ψυχές» εφαρμόζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση. (1 Θεσσαλονικείς 5:14) Όμως, τα υπεραπλουστευμένα λόγια σπάνια φαίνεται να παρηγορούν. Για παράδειγμα, το να πείτε απλώς σε κάποιο θύμα κακοποίησης να διαβάζει περισσότερο την Αγία Γραφή, να κηρύττει περισσότερο ή ‘απλώς ρίξε το βάρος σου στον Ιεχωβά’—όσο υποβοηθητικές και αν είναι αυτές οι υποδείξεις κατά καιρούς—μπορεί να μη φέρει αποτελέσματα. (Ψαλμός 55:22· παράβαλε Γαλάτες 6:2). Πολλοί ήδη κάνουν αυτά τα πράγματα όσο καλύτερα μπορούν και επιπλήττουν ανελέητα τον εαυτό τους που δεν τα κάνουν καλύτερα.—Παράβαλε 1 Ιωάννη 3:19, 20.

   Παρόμοια, το να λέτε στα θύματα κακοποίησης απλώς να ξεχάσουν το παρελθόν μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Αν μπορούσαν να το κάνουν αυτό, πιθανότατα θα το είχαν κάνει—και δεν θα χρειάζονταν βοήθεια για να βρουν μια τόσο απλή λύση. * Να θυμάστε ότι αυτά τα άτομα υποφέρουν από βαρύ συναισθηματικό τραύμα. Για να το συγκρίνετε, απλώς φανταστείτε ότι συναντάτε το θύμα κάποιου τροχαίου δυστυχήματος και το βλέπετε να κείτεται βογγώντας μέσα στα συντρίμμια. Μήπως απλώς θα του λέγατε να μη σκέφτεται τον πόνο; Σαφώς, απαιτούνται περισσότερα.

   Αν δεν είστε βέβαιος ότι αυτά που λέτε είναι παρηγορητικά και υποβοηθητικά, γιατί να μη ρωτήσετε το ίδιο το καταθλιμμένο άτομο; Στο κάτω-κάτω, ακόμη και η συμβουλή η οποία είναι αληθινή και Γραφική χρειάζεται επίσης να είναι επίκαιρη καθώς και κατάλληλη.—Παράβαλε Παροιμίαι 25:11, ΜΝΚ.

   Έπειτα από μερικές επισκέψεις, η αδελφή άρχισε να βλέπει κάποια βελτίωση στην άποψή της για τα πράγματα, και ο σύζυγός της ήταν σε καλύτερη θέση να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τις δύσκολες στιγμές. Από τότε, και οι δυο μπορούν να μιλούν παρηγορητικά σε άλλους που έχουν υποστεί παρόμοια τραύματα. Πόσο ενισχυτικό για την πίστη είναι να βλέπουμε τον Ιεχωβά, ‘τον Θεό κάθε παρηγοριάς’, να χρησιμοποιεί το Λόγο του και το λαό του για να ‘γιατρεύσουν τους συντετριμμένους στην καρδιά’ σε αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς.—2 Κορινθίους 1:3· Ησαΐας 61:1.