Εσφαλμένη αντίληψη: Εκείνοι που κακοποιούν παιδιά είναι συνήθως ξένοι, παρανοϊκοί και απροσάρμοστοι οι οποίοι απάγουν παιδιά και χρησιμοποιούν σωματική βία για να τα κακοποιήσουν.

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων—85 ως 90 τοις εκατό σύμφωνα με μερικούς υπολογισμούς—το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται εκείνον που το κακοποιεί. Αντί να χρησιμοποιούν βία, εκείνοι που κακοποιούν παιδιά συνήθως κατευθύνουν σταδιακά το παιδί σε σεξουαλικές πράξεις, εκμεταλλευόμενοι την περιορισμένη πείρα και ικανότητα λογίκευσης του παιδιού. (Παράβαλε 1 Κορινθίους 13:11 και Παροιμίαι 22:15). Εκείνοι που κακοποιούν παιδιά δεν είναι καθυστερημένοι μοναχικοί τύποι όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Πολλοί είναι αρκετά θρησκευόμενοι, αξιοσέβαστοι και αγαπητοί στην κοινότητα. Σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των Η.Π.Α. (FBI), «το να συμπεράνουμε ότι κάποιος δεν είναι παιδόφιλος απλώς και μόνο επειδή είναι καλός, πηγαίνει στην εκκλησία, εργάζεται σκληρά, είναι καλός με τα ζώα, κτλ., είναι παράλογο». Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι είναι επίσης εσφαλμένο να υποθέτουμε ότι όλοι εκείνοι που κακοποιούν παιδιά είναι άντρες και ότι όλα τα θύματα είναι θηλυκού γένους.

Εσφαλμένη αντίληψη: Τα παιδιά λένε φανταστικές ιστορίες ή ψέματα σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα παιδιά στερούνται της πείρας ή της επιτήδευσης σε σεξουαλικά θέματα που είναι απαραίτητη για να επινοήσουν απερίφραστους ισχυρισμούς κακοποίησης, αν και μερικά μικρά παιδιά μπορεί να μπερδευτούν όσον αφορά τις λεπτομέρειες. Ακόμη και οι πιο δύσπιστοι ερευνητές συμφωνούν ότι οι περισσότεροι ισχυρισμοί περί κακοποίησης είναι βάσιμοι. Εξετάστε το βιβλίο Υστερία Σεξουαλικής Κακοποίησης—Επανέρχονται οι Δίκες των Μαγισσών του Σέιλεμ (Sex Abuse Hysteria—Salem Witch Trials Revisited), το οποίο συγκεντρώνει την προσοχή σε ψευδείς ισχυρισμούς κακοποίησης. * Αυτό το βιβλίο παραδέχεται: «Η πραγματική σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών είναι διαδεδομένη και, στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι ισχυρισμοί από μέρους των παιδιών για σεξουαλική κακοποίηση . . . είναι πιθανόν ότι θα αποδειχτούν αληθινοί (ίσως κατά 95% ή και περισσότερο)». Τα παιδιά το βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να καταγγείλουν την κακοποίηση. Όταν λένε ψέματα σχετικά με την κακοποίηση, αυτό γίνεται πιο συχνά για να αρνηθούν ότι συνέβη μολονότι πράγματι συνέβη.

Εσφαλμένη αντίληψη: Τα παιδιά είναι προκλητικά και συχνά επιφέρουν τα ίδια την κακοποίηση με τη διαγωγή τους.

Αυτή η αντίληψη είναι ιδιαίτερα διεστραμμένη, επειδή, στην πραγματικότητα, κατηγορεί το θύμα για την κακοποίηση. Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πραγματικά τη σεξουαλικότητα. Δεν έχουν ιδέα για το τι περιλαμβάνει αυτή η δραστηριότητα ή το πώς θα τα αλλάξει. Συνεπώς, είναι ανίκανα να συναινέσουν σε αυτό με οποιονδήποτε τρόπο που να έχει νόημα. Εκείνος που κακοποιεί, και μόνο αυτός, φέρει την ευθύνη για την κακοποίηση.—Παράβαλε Λουκάς 11:11, 12.

Εσφαλμένη αντίληψη: Όταν τα παιδιά αποκαλύπτουν την κακοποίηση, οι γονείς θα πρέπει να τα διδάξουν να μη μιλούν για αυτό και να ‘το ξεχάσουν’.

Ποιος ωφελείται περισσότερο αν το παιδί δεν μιλήσει για την κακοποίηση; Δεν είναι εκείνος που το κακοποίησε; Στην πραγματικότητα, μελέτες έχουν δείξει ότι η άρνηση μαζί με την καταστολή των συναισθημάτων μπορεί να είναι οι λιγότερο αποτελεσματικοί τρόποι για να αντιμετωπιστούν τα τραύματα της κακοποίησης. Σε μια έρευνα που διεξάχτηκε στην Αγγλία, σε θύματα τα οποία ήταν πια ενήλικοι, από τους εννιά τρόπους αντιμετώπισης που χρησιμοποίησαν, αυτοί που αρνήθηκαν, απέφυγαν ή κατέπνιξαν το ζήτημα υπέφεραν την πιο άσχημη συναισθηματική προσαρμογή και θλίψη στη ζωή τους ως ενηλίκων. Αν ζήσατε μια τρομακτική επίθεση, θα θέλατε να σας πουν να μη μιλάτε για αυτήν; Γιατί να πείτε στο παιδί κάτι τέτοιο; Αν αφήσετε το παιδί να αντιδράσει φυσιολογικά σε αυτό το τόσο τρομερό γεγονός, εκφράζοντας λύπη, θυμό, οδύνη, αυτό θα του δώσει την ευκαιρία σταδιακά να ξεπεράσει την κακοποίηση.