Βρίσκουν την Επιθυμία να Ζήσουν

Η ΜΑΙΡΗ έπασχε από κλινική κατάθλιψη και από διάφορα άλλα προβλήματα υγείας. Ωστόσο, δεν ήταν απομονωμένη από την οικογένειά της, ούτε ήταν αλκοολική ή τοξικομανής. Η περίπτωση της Μαίρης δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν χρειάζεται να συνυπάρχουν όλοι οι παράγοντες κινδύνου για να γίνει μια σοβαρή απόπειρα αυτοκτονίας.

Για κάποιο διάστημα φαινόταν ότι η Μαίρη θα γινόταν τελικά άλλο ένα στατιστικό στοιχείο το οποίο θα αποδείκνυε την αποτελεσματικότητα με την οποία οι ηλικιωμένοι τερματίζουν τη ζωή τους. Έμεινε αρκετές μέρες σε κώμα, σε λήθαργο, στη μονάδα εντατικής θεραπείας του τοπικού νοσοκομείου, ενώ οι ζωτικές λειτουργίες της φαινόταν να αργοσβήνουν. Ο αναστατωμένος σύζυγός της, ο Τζον, σπάνια έφευγε από κοντά της. Οι γιατροί προειδοποίησαν τον Τζον και την οικογένειά της ότι η Μαίρη μπορεί να μη ζούσε, και ότι αν τελικά τα κατάφερνε ίσως πάθαινε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη.

Μια γειτόνισσα, η Σάλι, που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, επισκεπτόταν καθημερινά τη Μαίρη. «Πρότρεπα την οικογένειά της να μην απελπίζονται», λέει η Σάλι. «Η μητέρα μου, που είναι διαβητική, είχε μείνει σε κώμα αρκετές εβδομάδες πριν από λίγα χρόνια. Οι γιατροί μάς είχαν πει ότι δεν θα ζούσε, αλλά εκείνη τα κατάφερε. Έπιανα το χέρι της Μαίρης και της μιλούσα, όπως έκανα και με τη μητέρα μου, και μου φαινόταν ότι υπήρχε κάποια αμυδρή ανταπόκριση». Την τρίτη μέρα, η ανταπόκριση ήταν μεγαλύτερη, και φάνηκε ότι η Μαίρη αναγνώριζε πρόσωπα, μολονότι δεν μπορούσε να μιλήσει.

“Μήπως θα Μπορούσα να Έχω Προλάβει το Κακό;”

«Ο Τζον βασανιζόταν από τύψεις», λέει η Σάλι. «Ήταν σίγουρος ότι έφταιγε εκείνος». Αυτή είναι μια συνηθισμένη αντίδραση όταν αυτοκτονεί ή αποπειράται να αυτοκτονήσει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. «Του θύμισα ότι η Μαίρη είχε νοσηλευτεί για κλινική κατάθλιψη. Ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να υπερνικήσει την κατάθλιψή της, όπως και εκείνος δεν μπορούσε να υπερνικήσει τη σωματική του ασθένεια».

Όταν κάποιος αυτοκτονεί, εκείνοι που τον αγαπούσαν συχνά βασανίζονται από το ερώτημα: Τι θα μπορούσα να έχω κάνει για να προλάβω το κακό; Η απόπειρα μπορεί να αποτραπεί αν κάποιος είναι άγρυπνος ώστε να διακρίνει τα προειδοποιητικά σημάδια και τους παράγοντες κινδύνου. Αλλά αν δεν τα καταφέρετε, να θυμάστε ότι δεν είστε υπεύθυνοι για την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά κάποιου άλλου ατόμου. (Γαλάτες 6:5) Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να το θυμάστε αυτό όταν ένας συγγενής σας με τάσεις αυτοκτονίας επιχειρεί εσκεμμένα να επιρρίψει  ευθύνες στους άλλους. Ο Δρ Χέντιν, ο οποίος αναφέρθηκε νωρίτερα, παρατηρεί: «Πρέπει να θυμάστε ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας που καταλήγουν στο θάνατο γίνονται συνήθως από ανθρώπους οι οποίοι ελπίζουν να επηρεάσουν ή να εκμεταλλευτούν τα αισθήματα των άλλων, παρ’ όλο που οι ίδιοι δεν θα ζουν για να δουν την επιτυχία ή την αποτυχία των προσπαθειών τους».

Ο Δρ Χέντιν τονίζει στη συνέχεια: «Στην περίπτωση ηλικιωμένων ατόμων που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, συνήθως υπάρχουν μεγάλα παιδιά καθώς και αδέλφια ή γαμήλιοι σύντροφοι τους οποίους ο ασθενής θέλει να επηρεάσει, να ελέγξει ή να αναγκάσει να αναλάβουν έναν πιο προστατευτικό ρόλο. Συνήθως οι απαιτήσεις του ασθενούς είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν, ο ασθενής είναι ανυποχώρητος σε σχέση με αυτές, και οι απόπειρες αυτοκτονίας που δεν είναι και τόσο σοβαρές ακολουθούνται από άλλες που είναι σοβαρές».

Τα μέλη της οικογένειας που αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις ίσως νιώθουν ότι υφίστανται τρομερή πίεση, η οποία ξεπερνάει τις δυνάμεις τους. Εντούτοις, ποτέ μην ξεχνάτε ότι ο Ιεχωβά Θεός θα αναστήσει τους νεκρούς, και αυτό μπορεί κάλλιστα να συμπεριλάβει τους αγαπημένους μας οι οποίοι αφαίρεσαν τη ζωή τους εξαιτίας κατάθλιψης, ψυχικής νόσου ή απόγνωσης. ​—Βλέπε «Η Άποψη της Αγίας Γραφής: Αυτοκτονίες—​Υπάρχει Ανάσταση;» στο Ξύπνα! 8 Σεπτεμβρίου 1990, σελίδες 22, 23.

Ενώ η αυτοκτονία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι οι μελλοντικές προοπτικές των αγαπημένων μας επαφίενται σε έναν Θεό που κατανοεί πλήρως ότι οι αδυναμίες και η εξουθένωση που νιώθει κάποιος μπορεί να τον σπρώξουν σε αυτή την πράξη απόγνωσης. Η Αγία Γραφή λέει για τον Ιεχωβά: «Όπως είναι ψηλότεροι οι ουρανοί από τη γη, έτσι είναι υπέρτερη και η στοργική του καλοσύνη προς εκείνους που τον φοβούνται. Όσο μακριά είναι η ανατολή από τη δύση, τόσο μακριά από εμάς έβαλε τις παραβάσεις μας. Όπως ο πατέρας δείχνει έλεος στους γιους του, έτσι και ο Ιεχωβά έδειξε έλεος σε όσους τον φοβούνται. Διότι αυτός γνωρίζει καλά την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα».​—Ψαλμός 103:11-14.

Ευτυχής Κατάληξη

Επί δύο μέρες η Μαίρη παρέπαιε μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά τελικά τα κατάφερε. Σταδιακά, ανέκτησε την πνευματική της διαύγεια, και ο Τζον την πήρε στο σπίτι, όπου όλα τα φάρμακα είναι πια κλειδωμένα σε κάποιο ντουλάπι. Τώρα η Μαίρη έχει τακτικές συναντήσεις με κοινωνικούς λειτουργούς που ειδικεύονται στις ψυχικές παθήσεις και λέει ότι δεν μπορεί να εξηγήσει, ούτε καν να θυμηθεί, τη ζοφερή παρόρμηση που παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή.

Τώρα η Σάλι, η γειτόνισσα του Τζον και της Μαίρης, μελετάει μαζί τους την Αγία Γραφή κάθε εβδομάδα. Αυτοί έμαθαν από την Αγία Γραφή ότι τα προβλήματα που φαίνονται άλυτα, ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους, θα λυθούν πολύ σύντομα από τον Θεό. «Ασφαλώς, η μελέτη της Αγίας Γραφής δεν αποτελεί από μόνη της πανάκεια», εξηγεί η Σάλι. «Πρέπει να αποδεικνύεις στον εαυτό σου, μέσα από τις Γραφές, ότι αυτές οι υποσχέσεις είναι πραγματικές, και κατόπιν πρέπει να εφαρμόζεις αυτά που μαθαίνεις. Αλλά πιστεύω ότι ο Τζον και η Μαίρη αποκτούν τώρα μια πραγματική ελπίδα για το μέλλον».

Αν το μέλλον σας διαγράφεται ζοφερό και θέλετε να βρείτε πραγματική ελπίδα, γιατί δεν έρχεστε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Δώστε τους την ευκαιρία να σας αποδείξουν, όπως έκαναν με τον Τζον και τη Μαίρη, ότι για τον Θεό δεν υπάρχουν προβλήματα τα οποία να μην μπορεί ή να μην πρόκειται να λύσει στο εγγύς μέλλον. Όσο άσχημα και αν φαίνονται τα πράγματα τώρα, υπάρχει λύση. Σας παρακαλούμε να εξετάσετε μαζί μας τη βέβαιη ελπίδα για το μέλλον η οποία έχει ξαναδώσει σε πολλούς την επιθυμία να ζήσουν.

[Πλαίσιο στη σελίδα 6]

Παράγοντες Κινδύνου και Προειδοποιητικά Σημάδια

«Οι παράγοντες κινδύνου που οδηγούν στην αυτοκτονία διαφέρουν ανάμεσα στους ηλικιωμένους και στους πιο νέους ανθρώπους», παρατηρεί Το Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The Journal of the American Medical Association). Αυτοί οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν «υψηλότερα επίπεδα αλκοολισμού και κατάθλιψης, μεγαλύτερη χρήση ιδιαίτερα φονικών μεθόδων αυτοκτονίας και κοινωνική απομόνωση. Επιπρόσθετα, οι ηλικιωμένοι . . . υποφέρουν από περισσότερες σωματικές παθήσεις και συναισθηματικές διαταραχές». Το βιβλίο Αυτοκτονία (Suicide), του Στίβεν Φλάντερς, αναφέρει τους ακόλουθους παράγοντες κινδύνου, σε καθέναν από τους οποίους πρέπει να δοθεί προσοχή.

Χρόνια κατάθλιψη:

«Οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι ­μισοί και πλέον αυτόχειρες έχουν ιστορικό σοβαρής κατάθλιψης».

Απελπισία:

Σε μερικές μελέτες, ακόμα και άνθρωποι που δεν φαινόταν να υποφέρουν από κατάθλιψη ήταν πολύ πιθανότερο να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας αν δεν είχαν ελπίδα για το μέλλον.

Αλκοολισμός και χρήση ναρκωτικών:

«Υπολογίζεται ότι το 7% ως 21% [των αλκοολικών] αυτοκτονούν, σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό όπου το ποσοστό είναι λιγότερο από 1%».

Οικογενειακό ιστορικό:

«Μελέτες αποκαλύπτουν ότι τα μέλη μιας οικογένειας στην οποία έχει γίνει κάποια αυτοκτονία κινδυνεύουν περισ­σότερο να αυτοκτονήσουν».

Ασθένεια:

«Ο φόβος για τη σωματική φθορά, η οποία ίσως οδηγήσει στον εγκλεισμό σε ίδρυμα, μπορεί να είναι αρκετός για να δημιουργήσει σε μερικούς ηλικιωμένους την προδιάθεση να αυτοκτονήσουν».

Απώλειες:

«Η απώλεια μπορεί να είναι απτή, όπως η απώλεια ενός συντρόφου ή φίλου, της εργασίας ή της υγείας κάποιου. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει κάτι πιο δυσδιάκριτο. Για παράδειγμα, την αυτοεκτίμηση, την κοινωνική θέση ή το αίσθημα ασφάλειας».

Εκτός από αυτούς τους παράγοντες κινδύνου, το βιβλίο του Φλάντερς αναφέρει τα ακόλουθα προειδοποιητικά σημάδια τα οποία δεν πρέπει ποτέ να πάρετε στα ελαφρά.

Προηγούμενη απόπειρα αυτοκτονίας:

«Αυτή είναι η κυριότερη ένδειξη για μια πιθανή αυτοκτονία».

Συζητήσεις περί αυτοκτονίας:

«Δηλώσεις όπως: “Σύντομα δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν για εμένα” ή “Θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα” είναι παραδείγματα ξεκάθαρων προειδοποιήσεων».

Τελικές διευθετήσεις:

«Αυτή η συμπεριφορά περιλαμβάνει το να συντάσσει κάποιος τη διαθήκη του, να μοιράζει προσφιλή του αντικείμενα και να κάνει διευθετήσεις για τη φροντίδα των κατοικίδιων ζώων του».

Αλλαγές στην προσωπικότητα ή στη συμπεριφορά:

Όταν αυτές «συνοδεύονται από εκφράσεις αναξιότητας ή απελπισίας», μπορεί να αποτελούν «σημάδι αρκετά σοβαρής κατάθλιψης η οποία ενδέχεται να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά».

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Όταν αυτοκτονεί κάποιος, ο σύντροφός του συνήθως χρειάζεται βοήθεια για να ξεπεράσει το συμβάν