«Θα Πεθάνεις!»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΛΙ-ΑΝ ΚΑΡΛΙΝΣΚΙ

Η αναζήτησή μου για την καλύτερη διαθέσιμη αναίμακτη θεραπεία στην Ισπανία

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ να κάνετε ένα ταξίδι οπουδήποτε στον κόσμο, ποιο μέρος θα διαλέγατε; Για εμένα η απάντηση ήταν απλή. Είμαι δασκάλα ισπανικών και μαζί με τον σύζυγό μου Τζέι και τον γιο μου Τζόελ παρακολουθούμε τις συναθροίσεις μιας ισπανόφωνης εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γκάλαξ, της Βιρτζίνια, στις Η.Π.Α. Έτσι λαχταρούσα να ταξιδέψω στην Ισπανία. Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε πόσο ενθουσιάστηκα όταν οι γονείς μου προσφέρθηκαν να με πάνε εκεί! Μολονότι ο σύζυγός μου και ο γιος μου δεν μπορούσαν να έρθουν μαζί μου, το όνειρό μου θα γινόταν σύντομα πραγματικότητα καθώς οι γονείς μου και εγώ επιβιβαστήκαμε σε ένα αεροπλάνο που θα μας πήγαινε απευθείας στη Μαδρίτη. Μόλις φτάσαμε στις 21 Απριλίου, αποφασίσαμε να πάμε οδικώς στην Εστέλια, μια μικρή πόλη στη Ναβάρα της βόρειας Ισπανίας. Κάθησα αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα και γρήγορα αποκοιμήθηκα.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα ξαπλωμένη σε ένα χωράφι, με τον ήλιο να με χτυπάει στα μάτια. “Πού είμαι; Πώς βρέθηκα εδώ; Μήπως ονειρεύομαι;” Καθώς αυτές οι ερωτήσεις περνούσαν σαν αστραπή από το μυαλό μου, συνειδητοποίησα την τρομακτική πραγματικότητα. Κάτι δεν πήγαινε καλά, και αυτό που ζούσα δεν ήταν όνειρο. Το αριστερό μου μανίκι ήταν κομματιασμένο, και δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια μου. Αργότερα έμαθα ότι το αυτοκίνητό μας είχε πέσει πάνω στο προστατευτικό κιγκλίδωμα του δρόμου και εγώ πετάχτηκα από το αυτοκίνητο καθώς αυτό κατρακυλούσε από ένα ανάχωμα ύψους 20 μέτρων. Ευτυχώς, ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου θυμόμαστε πώς έγινε το ατύχημα.

Φώναξα για βοήθεια, και κάποιος φορτηγατζής ήρθε τρέχοντας κοντά μου. Έπειτα κατηφόρισε ακόμα περισσότερο στο ανάχωμα και έφτασε στο αυτοκίνητο όπου ήταν παγιδευμένοι οι γονείς μου. «Πες στο ασθενοφόρο να έρθει γρήγορα!» φώναξε στο συνάδελφό του. «Οι άνθρωποι στο αυτοκίνητο είναι σε κακή κατάσταση!» Κατόπιν επέστρεψε εκεί όπου κειτόμουν εγώ ανήμπορη να κουνηθώ και, θέλοντας να βοηθήσει, προσπάθησε να ισιώσει τα πόδια μου. Ούρλιαξα από τον πόνο, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά πόσο άσχημα είχα χτυπήσει.

Γρήγορα βρέθηκα στα έκτακτα περιστατικά του τοπικού νοσοκομείου στο Λογρόνιο. Η αστυνομία είχε την ευγενή καλοσύνη να ενημερώσει τους ντόπιους Μάρτυρες του Ιεχωβά για το πού βρισκόμουν και τι είχε συμβεί. Σύντομα, πολλά άτομα από τις εκκλησίες της Εστέλια και του Λογρόνιο βρέθηκαν δίπλα μου, μαζί με την τοπική Επιτροπή Νοσοκομείων. Πράγματι, σε όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας μου σε εκείνο το νοσοκομείο, αγαπητοί συγχριστιανοί μου που δεν τους είχα ξανασυναντήσει ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να φροντίσουν για τις ανάγκες μου σε εικοσιτετράωρη  βάση. Επίσης, φρόντισαν στοργικά για τους γονείς μου, οι οποίοι ανέρρωσαν αρκετά ώστε να βγουν από το νοσοκομείο μία εβδομάδα μετά το ατύχημα.

Την Τετάρτη, γύρω στη 1:00 π.μ., ήρθαν οι γιατροί για την επέμβαση στο σπασμένο ισχίο μου. Είπα στο γιατρό ότι δεν θα δεχόμουν αίμα. a Εκείνος συμφώνησε διστακτικά να σεβαστεί την επιθυμία μου, αν και μου είπε ότι μάλλον θα πέθαινα. Επέζησα από την επέμβαση, αλλά παραξενεύτηκα όταν είδα ότι δεν είχαν καθαρίσει τα τραύματά μου και ότι αργότερα δεν μου άλλαξαν επιδέσμους.

Την Παρασκευή η αιμοσφαιρίνη μου είχε πέσει στο 4,7 και έχανα τις δυνάμεις μου. Ο γιατρός συμφώνησε να χρησιμοποιήσει εναλλακτική αγωγή​—ενέσεις ερυθροποιητίνης (EPO), η οποία μαζί με συμπληρώματα σιδήρου και αγωγές ανάταξης του αίματος διεγείρει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων. b Στο μεταξύ, είχαν φτάσει ο Τζέι και ο Τζόελ. Πόσο χάρηκα που είδα το σύζυγό μου και το γιο μου!

Σχεδόν στη 1:30 π.μ., κάποιος γιατρός είπε στον Τζέι ότι το νοσοκομείο είχε ήδη πάρει δικαστική εντολή για να μου χορηγήσει αίμα αν η κατάστασή μου επιδεινωνόταν. Ο Τζέι τού είπε ότι επιθυμία μου ήταν να μην κάνω μετάγγιση αίματος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. «Τότε θα πεθάνει!» απάντησε ο γιατρός.

Ο Τζέι συζήτησε με την Επιτροπή Νοσοκομείων την πιθανότητα μεταφοράς μου σε άλλο νοσοκομείο που θα σεβόταν τις επιθυμίες μου. Βέβαια δεν μου προξενούσαν δυσκολίες όλοι σε αυτό το νοσοκομείο. Μια γιατρός, για παράδειγμα, με διαβεβαίωσε πως θα έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι θα μου φέρονταν με όλο τον απαιτούμενο σεβασμό. Αλλά σε λίγο, άλλοι γιατροί άρχισαν να με πιέζουν. «Θέλεις να πεθάνεις και να αφήσεις την οικογένειά σου μόνη της;» ρωτούσαν. Τους διαβεβαίωνα ότι ήθελα την καλύτερη διαθέσιμη αναίμακτη θεραπεία. Οι γιατροί δεν υποκινήθηκαν να με βοηθήσουν. «Θα πεθάνεις!» δήλωσε κάποιος απότομα.

Η Επιτροπή Νοσοκομείων βρήκε ένα νοσοκομείο στη Βαρκελώνη που δεχόταν να με νοσηλεύσει χωρίς αίμα. Πόσο διαφορετικά ήταν μεταξύ τους τα δύο νοσοκομεία! Στη Βαρκελώνη, δύο καλοσυνάτες νοσοκόμες με έπλυναν και με έκαναν να νιώθω άνετα. Όταν άλλαξαν τους επιδέσμους μου, μία από τις νοσοκόμες είδε ότι είχαν πρασινίσει και ήταν γεμάτοι ξεραμένο αίμα. Είπε ότι ντρεπόταν για λογαριασμό των συμπατριωτών της οι οποίοι μου είχαν φερθεί με τέτοιον τρόπο.

Σε λίγο, μου χορήγησαν την ιατρική θεραπεία που υποτίθεται ότι έπρεπε να είχε ήδη εφαρμοστεί στο νοσοκομείο του Λογρόνιο. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Μέσα σε μερικές μέρες τα ζωτικά μου όργανα δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο, και η αιμοσφαιρίνη μου είχε ανέβει στο 7,3. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, είχε αυξηθεί σε 10,7. Όταν χρειάστηκε να υποβληθώ και σε άλλη επέμβαση σε κάποιο νοσοκομείο των Η.Π.Α., είχε φτάσει στο 11,9.

Είμαι ευγνώμων για τις προσπάθειες των γιατρών και των νοσοκόμων που δείχνουν προθυμία να σεβαστούν τις επιθυμίες των ασθενών τους, είτε συμφωνούν μαζί τους είτε όχι. Όταν το προσωπικό ενός νοσοκομείου σέβεται τις πεποιθήσεις του ασθενούς, τότε φροντίζει ολόκληρο το άτομο​—και έτσι παρέχει την καλύτερη διαθέσιμη θεραπεία.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με το σύζυγό μου και το γιο μου

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Δύο μέλη της Επιτροπής Νοσοκομείων