Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Ποιος Είναι Διάκονος;

ΤΟ ΒΡΑΔΥ πριν από το θυσιαστικό θάνατο του Ιησού, οι στενότεροι φίλοι του είχαν μια έντονη διαφωνία. Σύμφωνα με το εδάφιο Λουκάς 22:24, «έγινε μεταξύ τους . . . έντονη λογομαχία για το ποιος από αυτούς φαινόταν να είναι ο μεγαλύτερος». Δεν ήταν η πρώτη φορά που ξεσπούσε τέτοια διαφωνία μεταξύ των αποστόλων του Ιησού. Σε δύο τουλάχιστον προηγούμενες περιπτώσεις, ο Ιησούς χρειάστηκε να διορθώσει τον τρόπο σκέψης τους.

Πόσο λυπηρό ήταν το γεγονός ότι εκείνη την κρίσιμη νύχτα ο Ιησούς χρειάστηκε να τους υπενθυμίσει και πάλι τι είδους άτομο πρέπει στ’ αλήθεια να είναι ο Χριστιανός διάκονος. Είπε: «Ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας ας γίνει όπως ο νεότερος, και αυτός που είναι αρχηγός, όπως αυτός που διακονεί».​—Λουκάς 22:26.

Δεν πρέπει να παραξενευόμαστε για την εσφαλμένη άποψη που είχαν οι απόστολοι όσον αφορά το πόσο σημαντικά πράγματα είναι η θέση και η εξοχότητα. Πριν από τον Ιησού, το κύριο υπόδειγμα θρησκευτικής ηγεσίας που είχαν γνωρίσει προερχόταν από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους. Αντί να δίνουν στους ανθρώπους πνευματική καθοδήγηση και κατεύθυνση, αυτοί οι ψεύτικοι διάκονοι υιοθετούσαν άκαμπτες παραδόσεις και διατάξεις οι οποίες “έκλειναν τη βασιλεία των ουρανών ενώπιον των ανθρώπων”. Απέδιδαν σπουδαιότητα στα αξιώματα, επιζητούσαν εξοχότητα και ήταν εγωκεντρικά άτομα που εκτελούσαν τα έργα τους «για να τους βλέπουν οι άνθρωποι».​—Ματθαίος 23:4, 5, 13.

Ένα Καινούριο Είδος Διακόνου

Ο Ιησούς, όμως, παρουσίασε στους μαθητές του μια καινούρια αντίληψη περί πνευματικής διακονίας. Δίδαξε: «Μην αποκληθείτε Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, μην αποκαλέσετε κανέναν πατέρα σας πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο Ουράνιος. . . . Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας πρέπει να είναι διάκονός σας». (Ματθαίος 23:8-11) Οι μαθητές του Ιησού δεν έπρεπε να μιμούνται τους θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών τους. Αν ήθελαν να είναι γνήσιοι διάκονοι, έπρεπε να μιμούνται τον Ιησού. Τι είδους παράδειγμα έθεσε εκείνος;

Η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη διάκονος. Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) εξηγεί ότι αυτή η λέξη «δεν υπονοεί εξοχότητα, αλλά τη σχέση υπηρεσίας που υπάρχει ανάμεσα στο διάκονο και σε εκείνον που δέχεται τις υπηρεσίες του​—το να ακολουθεί κανείς το παράδειγμα του Χριστού  . . . αποτελεί τον πυρήνα της Χριστιανικής ερμηνείας της λέξης “διακονία”».

Σε αρμονία με τον ορθό ορισμό της λέξης «διάκονος», ο Ιησούς δαπανήθηκε για να δίνει στους άλλους. «Ο Γιος του ανθρώπου ήρθε», εξήγησε υπομονετικά, «όχι για να τον διακονήσουν, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματθαίος 20:28) Ο Ιησούς χρησιμοποίησε ανιδιοτελώς το χρόνο, τις δυνάμεις και τις ικανότητές του για να βοηθήσει άλλους σωματικά και πνευματικά. Γιατί; Επειδή σπλαχνιζόταν τα πλήθη που συνέρρεαν για να τον δουν, τα οποία είχαν υποστεί πνευματική κακομεταχείριση. Ήθελε να βοηθήσει. Το κίνητρο για τη διακονία του ήταν η γεμάτη γενναιοδωρία αγάπη, ήθελε δε να εκδηλώνουν και οι μαθητές του την ίδια γενναιόδωρη στάση.​—Ματθαίος 9:36.

Με την πορεία της ζωής του, ο Ιησούς έθεσε το υπόδειγμα για τους μελλοντικούς διακόνους. «Ο . . . θερισμός είναι πολύς», είπε, «αλλά οι εργάτες είναι λίγοι. Γι’ αυτό, παρακαλέστε τον Κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες στο θερισμό του». (Ματθαίος 9:37, 38) Ναι, οι διάκονοι του Χριστού έπρεπε να είναι εργάτες στο μεγαλύτερο έργο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος​—την παροχή πνευματικής παρηγοριάς σε όλη την ανθρωπότητα μέσω του κηρύγματος και της διδασκαλίας των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.​—Ματθαίος 28:19, 20.

Το γεγονός ότι ο Χριστός θεωρούσε σημαντικό το να δίνει κανείς και να υπηρετεί καλύπτοντας τις ανάγκες των άλλων έκανε τη δική του αντίληψη περί διακονίας πραγματικά ξεχωριστή. Εκείνος δίδαξε τους διακόνους του να είναι εργάτες, πνευματικοί ψαράδες και ποιμένες, όχι μυστικιστές και ακαδημαϊκοί με ειδικά ενδύματα και εμβλήματα.​—Ματθαίος 4:19· 23:5· Ιωάννης 21:15-17.

Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Δυστυχώς, με το πέρασμα των αιώνων αυτή η εξυψωμένη, ανιδιοτελής αντίληψη που ήθελε τους διακόνους να είναι αυτοθυσιαστικοί κήρυκες και δάσκαλοι διαστρεβλώθηκε. Η αρχική Χριστιανική διακονία εξελίχθηκε σε επίσημο, ιεραρχικό θεσμό. Ιδρύθηκαν τάγματα και τάξεις, τα οποία απέκτησαν γόητρο και ισχύ και συχνά συσσώρευαν μεγάλο πλούτο. Έτσι δημιουργήθηκαν διαιρέσεις. Αναπτύχθηκε μια τάξη κληρικών που αφοσιώθηκε κυρίως στη διεξαγωγή των θρησκευτικών μυστηρίων και στην παροχή συμβουλών προς τους σφάλλοντες. Η Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνα άλλαξε τους επόμενους αιώνες​—από ενεργός θρησκεία, της οποίας όλα τα μέλη ήταν διάκονοι, έγινε μια παθητική θρησκεία όπου μπορούσαν να κηρύττουν και να διδάσκουν μόνο μια χούφτα άτομα που είχαν λάβει ειδική εκπαίδευση και διέθεταν τα απαραίτητα διαπιστευτήρια.

Ωστόσο, η Αγία Γραφή προσδιορίζει το Χριστιανό διάκονο, όχι με βάση τα διαφορετικά ενδύματα, τις περίπλοκες τελετές, το μισθό ή το κρατικό του δίπλωμα, αλλά με βάση την ανιδιοτελή εργασία που προσφέρει. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε τη στάση που πρέπει να εκδηλώνουν οι Χριστιανοί διάκονοι. Τους ενθάρρυνε να “μην κάνουν τίποτα από εγωισμό”, αλλά να ενεργούν “με ταπεινοφροσύνη”.​—Φιλιππησίους 2:3.

Ο Παύλος αναμφίβολα εφάρμοζε αυτά που κήρυττε. Προσκολλούμενος στενά στο υπόδειγμα του Χριστού, ποτέ δεν επιζητούσε “το δικό του συμφέρον αλλά των πολλών για να σωθούν”. Κατανοούσε και συναισθανόταν πλήρως την ευθύνη που είχε “να προσφέρει τα καλά νέα δωρεάν”, όπως είπε ο ίδιος, «για να μην καταχραστώ την εξουσία μου σε σχέση με τα καλά νέα». Δεν “επιζητούσε δόξα από ανθρώπους”.​—1 Κορινθίους 9:16-18· 10:33· 1 Θεσσαλονικείς 2:6.

Τι εξαιρετικό υπόδειγμα αληθινού Χριστιανού διακόνου! Όσοι μιμούνται το εξαίσιο παράδειγμά του και ακολουθούν το πρότυπο ανιδιοτέλειας που έθεσε ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας γενναιόδωρα τον εαυτό τους προκειμένου να παρέχουν στους άλλους πνευματική βοήθεια καθώς και την παρηγοριά των καλών νέων, αποδεικνύουν ότι είναι αληθινοί διάκονοι του Θεού.​—1 Πέτρου 2:21.