Εξυμνώντας την Ειρήνη Αντί για τον Πόλεμο

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΟΡΟΘΙ ΧΟΡΛΙ

Γεννήθηκα το 1919 σε μια Καθολική οικογένεια ιταλικής καταγωγής στο Γουίλμινγκτον του Ντέλαγουερ των ΗΠΑ. Οι γονείς μου δεν πήγαιναν ποτέ στην εκκλησία αλλά έστελναν τις δύο αδελφές μου και εμένα. Με εντυπωσίαζαν οι επιβλητικοί ναοί με τη μεγαλοπρεπή αρχιτεκτονική τους, τα αγάλματα και τη λαμπρότητά τους.

ΚΑΘΩΣ περνούσαν τα χρόνια, το ενδιαφέρον μου για τον Καθολικισμό χάθηκε. Η εκκλησία δεν έδινε έμφαση στην Αγία Γραφή, την οποία εκτιμούσε και διάβαζε συχνά ο πατέρας μου. Με ενοχλούσε όταν έβλεπα ενημερωτικά δελτία της εκκλησίας που κατονόμαζαν τους δωρητές και τα ποσά που πρόσφεραν. Επίσης ακούγονταν πολλές φήμες για παραστρατημένους ιερείς. Στην ηλικία των 15 ετών δεν ήμουν πλέον δραστήρια Καθολική. Έτσι λοιπόν, είχα περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ με την τέχνη.

Καριέρα στην Τέχνη

Το 1940, όταν ήμουν 21 χρονών, παντρεύτηκα τον Γουίλιαμ Χόρλι, έναν νεαρό που χαιρόταν να ζωγραφίζει οτιδήποτε είχε σχέση με το στρατό​—αεροπλάνα, στρατιώτες, όπλα, πλοία. Στον Γουίλιαμ άρεσε το γεγονός ότι ήμουν καλλιτέχνης και μου αγόρασε το πρώτο μου σετ λαδομπογιές. Άρχισα να μαθαίνω τις τεχνικές των μεγάλων κλασικών ζωγράφων.

Ύστερα από δύο περίπου χρόνια γάμου, ο Γουίλιαμ βρήκε ένα νέο χόμπι​—άρχισε να φτιάχνει μολυβένιες μινιατούρες με στρατιωτικά θέματα. Τις έφτιαχνε για να παίζουν τα παιδιά; Κάθε άλλο! Του άρεσε να δημιουργεί αυθεντικά έργα τέχνης. Άλλοι τεχνίτες δούλευαν με πλαστικές ύλες, ξύλο ή γύψο αλλά το μολύβι ταίριαζε πολύ στον Γουίλιαμ λόγω της εκπαίδευσης που είχε πάρει ως μηχανικός.

Σχεδίαζε κάποια μορφή, κατασκεύαζε ένα καλούπι και στη συνέχεια έχυνε το μολύβι στο καλούπι. Με τον καιρό έγινε αρκετά επιδέξιος στη συναρμολόγηση των κομματιών, στη συγκόλληση, στη λείανση και στη στίλβωση. Αργότερα άρχισε να χρησιμοποιεί οδοντιατρικό γύψο, αντί του απλού, για την κατασκευή των καλουπιών. Αυτό τον βοήθησε να αναπαριστά και τις πιο μικρές λεπτομέρειες.

Όταν ολοκλήρωνε κάποιο μεταλλικό κομμάτι, ερχόταν η σειρά μου να το τελειοποιήσω. Έπειτα από εξονυχιστική έρευνα, βρήκαμε περιγραφές παλιών στρατιωτικών στολών​—ακόμη και για τα κουμπιά, τα σιρίτια, τα γαλόνια και τα χρώματα.

Με τη βοήθεια μεγεθυντικού φακού, πρόσθετα λάδια και χρώματα ειδικά για μέταλλα. Αυτό έκανε τα ομοιώματά μας να φαίνονται ζωντανά. Στο μικρό μας υπόγειο στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, δημιουργούσαμε Ινδιάνους, στρατιώτες του Εμφύλιου Πολέμου, Αμερικανούς πεζοναύτες, άλογα και αναβάτες της εποχής του Ναπολέοντα, Αιγύπτιους Μαμελούκους, Αλγερινούς Ζουάβους και άλλους.

Αργότερα, το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ ζήτησε από τον Γουίλιαμ να κατασκευάσει μια αναπαράσταση του πρώτου έφιππου αποσπάσματος πεζοναυτών στο Πεκίνο της Κίνας πριν από  το 1939. Εργαστήκαμε ακατάπαυστα για αυτή την αναπαράσταση, και το 1954 την παρουσιάσαμε στο Σμιθσόνειο Ινστιτούτο στην Ουάσινγκτον, D.C. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ρώτησε αν μπορούσε να μεταφερθεί αυτή η αναπαράσταση στο Λευκό Οίκο. Φυσικά συμφωνήσαμε.

Ποτέ δεν πουλήσαμε τα ομοιώματά μας, αλλά ο Γουίλιαμ χάρισε εκατοντάδες από αυτά. Πολλά βιβλία που ασχολούνταν με στρατιωτάκια έκαναν θετικά σχόλια για εμάς. Τα έργα μας παρουσιάστηκαν στην Παγκόσμια Έκθεση που έγινε το 1965 στο Φλάσινγκ Μίντοου, στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Διάφορα μουσεία ζητούσαν τα μοντέλα μας. Ο Μπρους Κάτον, ένας ιστορικός του Εμφύλιου Πολέμου των ΗΠΑ, χρησιμοποίησε πολλά από τα διοράματα και τα ομοιώματά μας για την εικονογράφηση των βιβλίων του.

Ερωτήματα για τη Ζωή

Όταν έγινα 40 χρονών, ωστόσο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για εμένα. Άρχισα να αναρωτιέμαι για τον Θεό. Κάποια Χριστούγεννα, πέντε παιδιά Καθολικών κάηκαν όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο σπίτι τους ενώ οι γονείς τους ήταν στην εκκλησία. Διερωτήθηκα: “Πώς μπόρεσε ο Θεός να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο την ημέρα των γενεθλίων του;” Διάβασα ένα βιβλίο το οποίο περιέγραφε τις ωμότητες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Αυτά και άλλα τρομερά γεγονότα που γίνονταν στον κόσμο με έκαναν να αναρωτηθώ: “Πού είναι ο Θεός; Δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει!”

Από το αρχικό παράδειγμα του πατέρα μου, θεώρησα ότι η απάντηση πρέπει να βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Έτσι λοιπόν, πήγα στον Καθολικό εφημέριο, κοντά στο σπίτι μας στη Φιλαδέλφεια, και έκλεισα ραντεβού με έναν ιερέα για να συζητήσουμε σχετικά με την Αγία Γραφή. Περίμενα πολλή ώρα αλλά δεν εμφανίστηκε. Κάθε εβδομάδα επί τέσσερις εβδομάδες, πήγαινα να βρω τον ιερέα αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να συζητήσω μαζί του.

Κάποιο απόγευμα, και ενώ ήμουν πολύ απογοητευμένη, κοίταξα προς τον ουρανό και προσευχήθηκα: «Δεν ξέρω ποιος είσαι. Δεν ξέρω ποια θρησκεία επιδοκιμάζεις, αλλά ξέρω ότι υπάρχεις. Σε παρακαλώ, άσε με να σε γνωρίσω!» Λίγο καιρό αργότερα ήρθαν στην πόρτα μου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Μερικές φορές, είχα δει τους Μάρτυρες να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους, να βγαίνουν έξω και να χτυπούν τις πόρτες. Αν και δεν ήξερα τίποτα σχετικά με αυτούς ή το γιατί έκαναν επισκέψεις, το έργο τους μου είχε κινήσει την περιέργεια.

Εκείνη την ημέρα του 1961, όταν χτύπησαν την πόρτα μου οι Μάρτυρες, ήμουν στενοχωρημένη επειδή η αναζήτησή μου για τον Θεό δεν κατέληγε πουθενά. Καθώς καθάριζα την μπροστινή πόρτα του σπιτιού μου, μια μεσήλικη γυναίκα ονόματι Μαρτζ Μπριόν ανέβηκε τα σκαλοπάτια της βεράντας και με χαιρέτησε. Αρχικά δεν της έδωσα σημασία. Αλλά καθώς μιλούσε για την αποκατάσταση της γης σε όμορφο παράδεισο, άκουγα προσεκτικά κάθε λέξη που έλεγε. Τελικά με ρώτησε: «Με ακούτε;»

 Επανέλαβα όλα όσα είχε πει, ακόμη και το Γραφικό εδάφιο που παρέθεσε, Ησαΐας 55:11. Κατόπιν γύρισα, την άρπαξα από το χέρι και είπα: «Έλα μέσα!» Μου έδωσε την πρώτη μου Γραφή και το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, ένα βοήθημα για τη μελέτη της Γραφής. Επίσης μου πρότεινε να συζητάμε τακτικά από τη Γραφή​—αυτό ακριβώς το είδος μελέτης που έλπιζα ότι θα μου πρόσφερε η Καθολική Εκκλησία.

Έκανα Γραφική μελέτη δύο φορές την εβδομάδα και έτσι σημείωσα γρήγορη πρόοδο. Μέσα σε λίγο χρόνο, ήμουν βέβαιη ότι είχα βρει την αλήθεια. Όταν έμαθα το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, συγκινήθηκα βαθιά. (Ψαλμός 83:18) Φανταστείτε​—αυτός ήταν ο Θεός που λαχταρούσα να γνωρίσω από την παιδική μου ηλικία! Επίσης έμαθα ότι ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός, δεν είναι ένα μυστηριώδες μέρος μιας τριαδικής θεότητας. (Ιωάννης 14:28) Σύντομα, άρχισα να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και λαχταρούσα να γίνω ολοχρόνια κήρυκας του αγγέλματος της Γραφής.

Σημαντικές Αποφάσεις

Τώρα βρισκόταν μπροστά μου η μεγαλύτερη δοκιμασία μου. Θα έπρεπε άραγε να διαλύσω την καλλιτεχνική ομάδα του Γουίλιαμ και της Ντόροθι Χόρλι; Πώς θα μπορούσα να υπηρετώ τον Θεό της ειρήνης και τον Γιο του, τον Άρχοντα Ειρήνης, ενώ με την τέχνη μου θα εξυμνούσα τον πόλεμο; (Ησαΐας 9:6) Δεν υποσχέθηκε ο Ιεχωβά ότι θα “καταπαύσει τους πολέμους ως την άκρη της γης”; (Ψαλμός 46:9) Γιατί λοιπόν να διαιωνίζω κάτι που θα τερματίσει ο Θεός; Και δεν προφήτευσε ο Ησαΐας ότι ο λαός του Θεού θα “σφυρηλατήσει τα σπαθιά του σε υνιά” και δεν θα μάθει πια τον πόλεμο; (Ησαΐας 2:4) Σκεφτόμουν και προσευχόμουν διαρκώς και έντονα. «Δεν μπορώ να τα ζωγραφίζω πια!» αποφάσισα. Στις 25 Απριλίου 1964 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα.

Ο Γουίλιαμ συχνά έλεγε πόσο λυπόταν που κάποια ημέρα θα χωρίζαμε επειδή θα πεθαίναμε. Όταν άρχισα να μελετάω τη Γραφή, του έλεγα: «Γουίλιαμ, μπορούμε να ζούμε για πάντα στο νέο κόσμο του Θεού!» (Ησαΐας 25:8· Αποκάλυψη 21:4, 5) Νόμιζε ότι τρελάθηκα. Όταν του εξήγησα ότι δεν μπορούσα πια για λόγους συνείδησης να ζωγραφίζω στρατιωτικά ομοιώματα, οργίστηκε και απείλησε ότι θα με άφηνε. Αργότερα το έκανε.

Ο Γουίλιαμ έφτιαχνε στρατιωτικά ομοιώματα μόνος του για πολλά χρόνια. Αλλά δεν πήγε να μείνει μακριά και πάντα υποστήριζε εμένα και το γιο μας τον Κρεγκ, που είχε γεννηθεί το 1942. Το 1988 ο Γουίλιαμ επέστρεψε και μείναμε μαζί επί δέκα χρόνια μέχρι το θάνατό του.

Στο μεταξύ, το 1966 πέτυχα το στόχο που είχα θέσει να γίνω σκαπάνισσα. Από τότε, δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Είχα το προνόμιο να μελετήσω τη Γραφή με τη μεγαλύτερη αδελφή μου. Εκείνη δέχτηκε τις διδασκαλίες της, και παραμένει δραστήρια Μάρτυρας του Ιεχωβά μέχρι σήμερα. Ο πατέρας μου άκουσε το άγγελμα της Γραφής και μέσα σε δύο εβδομάδες άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Βαφτίστηκε σε ηλικία 75 χρονών και παρέμεινε πιστός στον Θεό μέχρι το θάνατό του σε ηλικία 81 χρονών. Η μητέρα μου επίσης δέχτηκε τον Ιεχωβά ως Θεό της, μολονότι πέθανε πριν αφιερωθεί. Ήταν σχεδόν 94 χρονών.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω ευλογηθεί πολύ από τον Ιεχωβά, τον Θεό της ειρήνης. Τώρα, σε ηλικία 81 χρονών, είμαι ακόμη σκαπάνισσα, αν και δυσκολεύομαι να περπατάω. Νιώθω όπως ο απόστολος Παύλος ο οποίος έγραψε: «Είμαι ευγνώμων στον Χριστό Ιησού τον Κύριό μας ο οποίος μου έδωσε δύναμη, επειδή με θεώρησε πιστό αναθέτοντάς μου μια διακονία». (1 Τιμόθεο 1:12) Πόσο ένδοξη είναι αυτή η διακονία! Πολλοί με τους οποίους μελέτησα τη Γραφή έχουν κάνει και οι ίδιοι θυσίες για να υπηρετούν τον ελεήμονα Θεό μας.

Λυπάμαι ειλικρινά που δεν έχει ανταποκριθεί μέχρι στιγμής όλη η οικογένειά μου στη Γραφική αλήθεια. Ίσως με τον καιρό να ανταποκριθούν περισσότεροι. Αλλά στην περίπτωσή μου έχουν αποδειχτεί αληθινά τα λόγια του Ιησού ότι οι μαθητές του θα “πάρουν εκατονταπλάσια τώρα, σε αυτή τη χρονική περίοδο, σπίτια και αδελφούς και αδελφές και μητέρες και παιδιά”. (Μάρκος 10:30) Πράγματι, ο Ιεχωβά με έχει πλουτίσει. Τι μεγάλη τιμή και χαρά είναι για εμένα να έχω εγκαταλείψει τη δόξα και τον πόλεμο για χάρη του Θεού και της ειρήνης!

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Με τον στρατηγό Λ. Κ. Σέπερντ, το 1954

[Ευχαριστίες]

Defense Dept. photo (Marine Corps)

[Εικόνα στη σελίδα 23]

(Πραγματικό μέγεθος)

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Στα 81 μου χρόνια, είμαι σκαπάνισσα επί 30 και πλέον χρόνια