Οι Καταρράκτες του Νιαγάρα​—Μια Συναρπαστική Εμπειρία

ΠΡΟΣΦΑΤΑ μου δόθηκε η ευκαιρία να δω τους καταρράκτες του Νιαγάρα όπως δεν τους είχα δει ποτέ​—από πολύ κοντά. Σας διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για μια συναρπαστική εμπειρία. Οι φίλοι μου και εγώ επισκεπτόμασταν τους καναδικούς καταρράκτες Χόρσου (πέταλο αλόγου), οι οποίοι ονομάζονται έτσι λόγω του σχήματός τους. Είχα πάει εκεί πολλές φορές μετά την πρώτη επίσκεψή μου το 1958, αλλά υπήρχε κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν​—δεν είχα πάει ποτέ βόλτα με το πλοιάριο στο ποτάμι, ακριβώς μπροστά στους καταρράκτες. Ωστόσο, τέτοιες βόλτες γίνονται από τότε που εγκαινιάστηκαν οι εκδρομές με το πλοιάριο Κορίτσι της Ομίχλης το 1848. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κάνει αυτό το εντυπωσιακό ταξίδι. Τώρα είχε έρθει και η σειρά μου.

Τα πλοιάρια αναχωρούν τακτικά και από τις δύο όχθες του ποταμού, την αμερικανική και την καναδική. Πάντοτε υπάρχουν ουρές με ανθρώπους που περιμένουν. Μπορούσαμε να δούμε άτομα κάθε ηλικίας, ακόμη και μικρά παιδιά, να φορούν τα ελαφριά μπλε πλαστικά αδιάβροχα τα οποία προσφέρουν την απαραίτητη προστασία από τις σταγόνες του νερού που παρασύρει ο άνεμος. (Όσοι επισκέπτονται τους αμερικανικούς καταρράκτες από την άλλη πλευρά φορούν κίτρινα αδιάβροχα.) Το πλοιάριο Κορίτσι της Ομίχλης 7 μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 582 επιβάτες. Ζυγίζει 145 τόνους και έχει μήκος 24 μέτρα και μέγιστο πλάτος 9 μέτρα. Τώρα υπάρχουν τέσσερα πλοιάρια που κάνουν τη διαδρομή, το Κορίτσι της Ομίχλης 4, 5, 6 και 7.

 Σειρά μας να Βραχούμε

Μπήκαμε στην ουρά μαζί με το πλήθος και όταν το Κορίτσι της Ομίχλης 7 ξεφόρτωσε μια ομάδα τουρίστες μουσκεμένους μέχρι το κόκαλο επιβιβαστήκαμε στο πλοιάριο. Ήμουν βέβαιος ότι μας περίμενε ένα εντυπωσιακό ταξίδι. Μπροστά μας, σε απόσταση μικρότερη από ενάμισι χιλιόμετρο, τα νερά στο χείλος του καταρράκτη έκαναν εκκωφαντικό θόρυβο, καθώς έπεφταν από ύψος 52 μέτρων σε μια λεκάνη βάθους 55 μέτρων. Το πλοιάριό μας άρχισε να πλέει στο ποτάμι πηγαίνοντας προς την αμερικανική πλευρά, όπου προχωρήσαμε αργά αργά ανάμεσα  στα νερά που στροβιλίζονταν στη βάση των αμερικανικών καταρρακτών, πέφτοντας από συνολικό ύψος 54 μέτρων. a Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της εκδρομής βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας.

Η ένταση μεγάλωνε καθώς πλησιάζαμε ολοένα και περισσότερο στα νερά που έπεφταν ορμητικά. Σύντομα ήταν αδύνατον να πάρουμε φωτογραφίες εξαιτίας του αέρα και των σταγόνων που έρχονταν καταπάνω μας από παντού. Καθώς ο καπετάνιος κατηύθυνε το πλοιάριο όλο και πιο κοντά στο σημείο της πρόσκρουσης των νερών νόμιζες πως είχε περάσει μια αιωνιότητα, εφόσον κάθε λεπτό, περισσότερα από εκατόν εξήντα οχτώ χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού περνούν το χείλος του καταρράκτη και πέφτουν με ορμή ακριβώς μπροστά στο πλοιάριο! Ο θόρυβος ήταν τρομερός. Ακόμη και αν φώναζες, δύσκολα θα άκουγες τη φωνή σου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μπορούσα στην κυριολεξία να γευτώ το νερό του Νιαγάρα, κρύο αλλά φανερά πεντακάθαρο. Ήταν πράγματι μια μοναδική εμπειρία στη ζωή μου!

Έπειτα από αυτή τη στιγμή που μου φάνηκε ατέλειωτη, ο καπετάνιος τελικά απομάκρυνε το πλοιάριό μας από την επικίνδυνη ζώνη και μας γύρισε προς την κατεύθυνση του ρεύματος. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Τα είχαμε καταφέρει. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για αυτό. Σε κανένα πλοιάριο της εταιρίας που κάνει τις εκδρομές δεν έχει συμβεί ποτέ ατύχημα. Ο Έμιλ Μπέντε, ο γενικός διευθυντής αυτής της εταιρίας που έχει τα ατμόπλοια, μας διαβεβαίωσε ότι το κάθε πλοιάριο είναι εξοπλισμένο με επαρκή σωσίβια και λέμβους για το μέγιστο αριθμό επιβατών που μπορεί να μεταφέρει. Εδώ δεν γίνονται λάθη όπως στον Τιτανικό!

Οι Καταρράκτες Υποχωρούν!

Ναι, η διάβρωση έχει επηρεάσει τους καταρράκτες. Υπολογίζεται ότι τα τελευταία 12.000 χρόνια οι καταρράκτες στο Νιαγάρα έχουν υποχωρήσει περίπου 11 χιλιόμετρα φτάνοντας στην τωρινή τους θέση. Κάποτε ο ρυθμός διάβρωσης ήταν περίπου ένα μέτρο το χρόνο. Τώρα έχει μειωθεί σχεδόν στα 36 εκατοστά κάθε δέκα χρόνια. Γιατί γίνεται αυτή η διάβρωση;

Το νερό περνάει πάνω από ένα ανώτερο στρώμα σκληρού δολομίτη που βρίσκεται πάνω σε μαλακά στρώματα ψαμμίτη και σχιστόλιθου. Αυτά τα χαμηλότερα στρώματα διαβρώνονται, και τότε τα δολομιτικά πετρώματα καταρρέουν και πέφτουν στη λεκάνη που βρίσκεται από κάτω.

Το Νερό Δεν Σπαταλάται

Την τεράστια ποσότητα νερού που καταλήγει στο μικρό ποταμό Νιαγάρα (56 χιλιόμετρα) την παρέχουν οι τέσσερις από τις πέντε Μεγάλες Λίμνες. Ρέει με βόρεια διεύθυνση από τη λίμνη Ίρι προς τη λίμνη Οντάριο. Σε αυτή τη μικρή του διαδρομή, οι άνθρωποι αξιοποιούν το νερό για να παράγουν υδροηλεκτρισμό, τον οποίο εκμεταλλεύονται από κοινού ο Καναδάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Λέγεται ότι πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πηγές υδροηλεκτρικής ενέργειας στον κόσμο. Οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας του Καναδά και των ΗΠΑ έχουν συνολική δυνατότητα παραγωγής 4.200.000 κιλοβάτ. Το νερό για τις γεννήτριες το παίρνουν από το Νιαγάρα πριν φτάσει ο ποταμός στους καταρράκτες.

Γαμήλια Ταξίδια και Νυχτερινός Φωτισμός

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα είναι μια δημοφιλής τοποθεσία για τα νιόπαντρα ζευγάρια. Αυτό άρχισε να συμβαίνει ιδιαίτερα μετά την ταινία Νιαγάρας που προβλήθηκε το 1953. Τη νύχτα οι καταρράκτες φωταγωγούνται από προβολείς οι οποίοι βγάζουν χρωματιστό φως και δίνουν άλλη διάσταση στην ομορφιά και στο μεγαλείο αυτής της μοναδικής τοποθεσίας του πλανήτη μας. Σίγουρα μια επίσκεψη στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ελλιπής αν δεν ταξιδέψετε για να δείτε αυτό το θαύμα του κόσμου. Και αν σας αρέσει λίγο η περιπέτεια, μην ξεχάσετε να κάνετε μια βόλτα με το πλοιάριο! Δεν θα το μετανιώσετε ούτε θα το ξεχάσετε.​—Από Συνεργάτη.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 26]

ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΤΕΛΕΦΕΡΙΚ ΤΟΥ ΝΙΑΓΑΡΑ

Τεσσεράμισι χιλιόμετρα μετά τους καταρράκτες μια μεγάλη δίνη «σχηματίζεται στο τέλος των Ορμητικών Ρευμάτων, όπου το Μεγάλο Φαράγγι αλλάζει πορεία αιφνίδια προς τα βορειοανατολικά. Εδώ η σμαραγδοπράσινη δίνη που διαγράφεται εντυπωσιακά συσπειρώνεται και ξετυλίγεται για να ξεφύγει από το στενότερο κανάλι του Φαραγγιού».​—Πάρκα του Νιαγάρα στο Οντάριο (Ontario’s Niagara Parks).

Ο καλύτερος τρόπος να αντιληφθείτε το συνολικό μέγεθος αυτής της εκπληκτικής φυσικής δεξαμενής είναι να ανεβείτε στο Ισπανικό Τελεφερίκ του Νιαγάρα το οποίο περνάει πάνω από τα νερά και παρέχει εντυπωσιακή θέα του ποταμού, και από τις δύο πλευρές. Αλλά γιατί ονομάζεται «Ισπανικό» Τελεφερίκ; Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από έναν ευρηματικό Ισπανό μηχανικό, τον Λεονάρντο Τόρες Κεβέδο (1852-1936), και χρησιμοποιείται από το 1916. Είναι το μοναδικό που υπάρχει στο είδος του.

[Διάγραμμα/Εικόνα στη σελίδα 26]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ έχει κάνει τους καταρράκτες να υποχωρήσουν, σύμφωνα με υπολογισμούς, 360 μέτρα ή και περισσότερο από το 1678

1678

1764

1819

1842

1886

1996

[Ευχαριστίες]

Πηγή: Niagara Parks Commission

[Χάρτες στη σελίδα 27]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΝΑΔΑΣ

ΗΠΑ

ΚΑΝΑΔΑΣ

ΗΠΑ

Λίμνη Ίρι

Καταρράκτες του Νιαγάρα

Ποταμός Νιαγάρας

Λίμνη Οντάριο

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Αμερικανικοί καταρράκτες

Καναδικοί καταρράκτες Χόρσου

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Οι καταρράκτες το χειμώνα με νυχτερινό φωτισμό