Αντιμετώπιση των Συνεπειών

«ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΟΥΤΕ ΦΑΓΗΤΟ. ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ».​—ΧΑΡΤΖΙΒΑΝ, ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ ΜΕΓΕΘΟΥΣ 7,9 ΒΑΘΜΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ενός βίαιου σεισμού είναι τρομακτική. «Παντού γύρω μου έπεφταν βιβλία από την ξύλινη ντουλάπα ύψους δυόμισι μέτρων που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι μου», θυμάται κάποια γυναίκα η οποία επέζησε από έναν σεισμό στην Ταϊβάν το 1999. “Ένα ολοκαίνουριο κράνος για μοτοσικλέτα έπεσε από την ντουλάπα και προσγειώθηκε δίπλα στο κεφάλι μου πάνω στο κρεβάτι. Η ειρωνεία”, προσθέτει, “είναι ότι θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει”.

Μετά την Επιβίωση

Το να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός σεισμού είναι τρομακτικό, αλλά το να επιζήσει είναι μόνο η αρχή. Τις ώρες μετά το σεισμό, τα σωστικά συνεργεία αγωνίζονται θαρραλέα να βρουν τους τραυματισμένους και να τους παράσχουν φροντίδα. Συχνά, το κάνουν αυτό υπό την απειλή των μετασεισμών. «Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ», είπε ένας άντρας σκεπτόμενος το πώς θα έσκαβαν ένα βουνό από χώμα που είχε καταπλακώσει μια γειτονιά έπειτα από έναν πρόσφατο σεισμό στο Ελ Σαλβαδόρ. «Αν ξαφνικά κουνηθεί πάλι το έδαφος, μπορεί να υποχωρήσει και ο υπόλοιπος λόφος».

Μερικές φορές οι άνθρωποι εκδηλώνουν ασυνήθιστη αυτοθυσία καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τα θύματα. Λόγου χάρη, όταν συνέβη ένας πολύ δυνατός σεισμός στην Ινδία στις αρχές του 2001, ο Μάνου, ένας ηλικιωμένος που ζει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέστρεψε στην πατρίδα του. «Πρέπει να πάω», σκέφτηκε, «για να βοηθήσω, όχι μόνο την οικογένειά μου, αλλά και όλους όσους υποφέρουν». Ο Μάνου διαπίστωσε ότι οι συνθήκες ήταν άθλιες στις περιοχές που επισκέφτηκε. Ωστόσο, ανέφερε: «Οι άνθρωποι εκδηλώνουν εκπληκτικό θάρρος». Ένας δημοσιογράφος έγραψε: «Δεν ξέρω κανέναν εδώ τριγύρω που να μην έδωσε οτιδήποτε μπορούσε να διαθέσει​—το μεροκάματο, το βδομαδιάτικο ή το μηνιάτικό του, κάποιο μέρος από τις οικονομίες του ή οτιδήποτε μπορούσε προκειμένου να βοηθήσει».

Φυσικά, το να απομακρυνθούν τα συντρίμμια και να δοθεί φροντίδα στους τραυματισμένους είναι το πρώτο βήμα. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να αποκατασταθεί ο ομαλός ρυθμός της ζωής των ανθρώπων, η οποία αναστατώθηκε τόσο πολύ από λίγες στιγμές τρόμου. Σκεφτείτε την Ντολόρες, μια γυναίκα που έχασε το σπίτι της στο σεισμό του Ελ Σαλβαδόρ. «Αυτό είναι χειρότερο από τον πόλεμο», λέει η ίδια. «Τουλάχιστον τότε είχαμε μια στέγη».

 Όπως αναφέρθηκε στο εναρκτήριο άρθρο μας, μερικές φορές υπάρχει μεγάλη ανάγκη, όχι μόνο για υλική βοήθεια, αλλά και για συναισθηματική υποστήριξη. Λόγου χάρη, όταν ο σεισμός παρέλυσε την πόλη Αρμένια στη δυτική Κολομβία στις αρχές του 1999, πάνω από χίλια άτομα έχασαν τη ζωή τους και πολύ περισσότεροι βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ και απελπισίας. Ο ψυχίατρος Ρομπέρτο Εστεφάν, του οποίου η πολυκατοικία κατέρρευσε σε αυτή την καταστροφή, είπε: «Οπουδήποτε πας, βλέπεις ανθρώπους να ζητούν βοήθεια. Βγαίνω έξω για ένα χάμπουργκερ, και οι περισσότεροι από αυτούς που με χαιρετούν βρίσκουν την ευκαιρία να μου μιλήσουν για την αϋπνία και τη λύπη τους».

Όπως γνωρίζει καλά ο Δρ Εστεφάν, οι συναισθηματικές επιπτώσεις ενός σεισμού μπορούν να είναι συντριπτικές. Μια γυναίκα που προσφέρθηκε να βοηθήσει στη δημιουργία ενός στρατοπέδου παροχής βοήθειας παρατήρησε ότι μερικοί άνθρωποι, ενώ έχουν εργασία, δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με αυτήν επειδή πιστεύουν ότι σύντομα θα πεθάνουν.

Παρέχουν Ελπίδα Μέσα στην Απελπισία

Σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να βοηθήσουν τους επιζώντες, όχι  μόνο με υλικό τρόπο, αλλά επίσης πνευματικά και συναισθηματικά. Λόγου χάρη, αμέσως μετά το σεισμό της Κολομβίας που προαναφέρθηκε, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί οργάνωσε μια τοπική επιτροπή έκτακτης ανάγκης. Χιλιάδες Μάρτυρες εθελοντές από όλα τα μέρη της χώρας πρόσφεραν τρόφιμα και χρήματα. Σύντομα στάλθηκαν στην πληγείσα περιοχή περίπου 70 τόνοι τρόφιμα.

Συχνά, η πνευματική υποστήριξη είναι ύψιστης σημασίας. Ένα πρωί μετά το σεισμό της Κολομβίας, κάποια Μάρτυρας του Ιεχωβά πρόσεξε μια γυναίκα που φαινόταν ιδιαίτερα θλιμμένη και η οποία περπατούσε σε έναν δρόμο στην ερειπωμένη πόλη Αρμένια. Πλησίασε τη γυναίκα και της πρόσφερε ένα φυλλάδιο με τίτλο Ποια Ελπίδα Υπάρχει για τους Αγαπημένους σας που Έχουν Πεθάνει; a

Η γυναίκα πήρε το φυλλάδιο στο σπίτι και το διάβασε προσεκτικά. Την επόμενη φορά που την επισκέφτηκε κάποια Μάρτυρας του Ιεχωβά, θέλησε να της πει την ιστορία της. Ο σεισμός, όπως αποδείχτηκε, είχε καταστρέψει αρκετά σπίτια που είχε στην πόλη, τα οποία της παρείχαν ένα καλό εισόδημα. Τώρα είχε μείνει φτωχή. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Στη διάρκεια του σεισμού, το σπίτι στο οποίο έμενε μαζί με τον 25χρονο γιο της κατέρρευσε, παρασύροντάς τον στο θάνατο. Η γυναίκα είπε στη Μάρτυρα του Ιεχωβά που ήταν στην πόρτα της ότι ποτέ προηγουμένως δεν είχε ενδιαφερθεί για τη θρησκεία, αλλά τώρα είχε πολλές ερωτήσεις. Το φυλλάδιο της είχε δώσει αληθινή ελπίδα. Σύντομα άρχισε μια οικιακή Γραφική μελέτη.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι βέβαιοι ότι θα έρθει ένας καιρός κατά τον οποίο η ανθρωπότητα δεν θα απειλείται πια από φυσικές καταστροφές, περιλαμβανομένων και σεισμών. Το επόμενο άρθρο θα εξηγήσει το λόγο.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο στη σελίδα 6]

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ!

◼ Να στερεώνετε καλά τους θερμοσίφωνες και να τοποθετείτε τα βαριά αντικείμενα είτε στο πάτωμα είτε στα χαμηλότερα ράφια.

◼ Να μάθετε στα μέλη της οικογένειας πώς να κλείνουν το γενικό διακόπτη του ηλεκτρικού ρεύματος καθώς και του αερίου και του νερού.

◼ Να έχετε στο σπίτι σας πυροσβεστήρα και κουτί πρώτων βοηθειών.

◼ Να έχετε διαθέσιμο ένα φορητό ραδιόφωνο με καινούριες μπαταρίες.

◼ Να κάνετε οικογενειακές ασκήσεις ετοιμότητας και να τονίζετε την ανάγκη (1) να παραμένετε ψύχραιμοι, (2) να κλείνετε τις εστίες της κουζίνας και τις θερμάστρες, (3) να στέκεστε κάτω από πόρτες ή να μπαίνετε κάτω από κάποιο τραπέζι ή γραφείο και (4) να μένετε μακριά από παράθυρα, καθρέφτες και καμινάδες.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 7]

ΣΕΙΣΜΟΙ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Το Ισραήλ έχει «το πιο μακροχρόνιο και συνεχές ιστορικό σεισμών πάνω στη γη», γράφει ο καθηγητής Άμος Νουρ. Αυτό συμβαίνει επειδή τμήμα της Μεγάλης Ρηξιγενούς Κοιλάδας​—το ρήγμα μεταξύ των πλακών της Μεσογείου και της Αραβίας—​διατέμνει το Ισραήλ, από βορρά προς νότο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μερικοί αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι αρχαίοι μηχανικοί χρησιμοποιούσαν μια ειδική τεχνική για τη μείωση των ζημιών από σεισμούς. Αυτό συμφωνεί και με τη Γραφική περιγραφή σχετικά με το οικοδομικό πρόγραμμα του Σολομώντα: «Επίσης, ολόγυρα στη μεγάλη αυλή υπήρχαν τρεις σειρές πελεκημένες πέτρες και μία σειρά δοκάρια από ξύλο κέδρου· έτσι ήταν και στην εσωτερική αυλή του οίκου του Ιεχωβά και στα προπύλαια του οίκου». (1 Βασιλέων 6:36· 7:12) Ενδείξεις αυτής της τεχνικής, δηλαδή της ενσωμάτωσης ξύλινων δοκαριών στην πέτρινη κατασκευή, έχουν βρεθεί σε διάφορα μέρη​—μεταξύ αυτών και σε μια πύλη στη Μεγιδδώ, η οποία εικάζεται ότι χρονολογείται από την εποχή του Σολομώντα ή και νωρίτερα. Ο λόγιος Ντέιβιντ Μ. Ρολ πιστεύει ότι αυτά τα δοκάρια μπορεί να είχαν «προστεθεί προκειμένου να προστατευτεί η κατασκευή από ζημιές εξαιτίας σεισμών».

[Εικόνα]

Ερείπια από σεισμό στην Μπετ Σεάν, Ισραήλ

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 8]

ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΤΡΟΜΟΥ​—ΑΦΗΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΠΙΖΩΝΤΑ

Στο Αχμανταπάντ της Ινδίας, η οικογένειά μας ετοιμαζόταν για το γάμο της ξαδέλφης μου. Στις 26 Ιανουαρίου 2001 ξύπνησα, όχι από το ξυπνητήρι, αλλά από ένα βίαιο κούνημα. Άκουσα μεταλλικά ντουλάπια να πηγαίνουν μπρος πίσω, και τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο θείος μου φώναζε: «Βγείτε από το σπίτι!» Όταν βγήκαμε έξω, μπορούσαμε να δούμε το σπίτι να κουνιέται πέρα δώθε. Μας φάνηκε ότι δεν θα σταματούσε ποτέ. Στην πραγματικότητα, οι δονήσεις κράτησαν μόλις δύο λεπτά.

Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσουμε όλη την κατάσταση. Βεβαιωθήκαμε ότι όλοι στην οικογένεια ήταν καλά. Το τηλέφωνο και το ρεύμα είχαν κοπεί, και έτσι δεν μπορούσαμε να μάθουμε αμέσως την κατάσταση των συγγενών μας στις γύρω πόλεις. Έπειτα από μία ώρα γεμάτη αγωνία, διαπιστώσαμε ότι ήταν ασφαλείς. Δεν ήταν όλοι το ίδιο τυχεροί. Στο Αχμανταπάντ, παραδείγματος χάρη, έπεσαν πάνω από εκατό κτίρια, και έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 500 άνθρωποι.

Επί αρκετές εβδομάδες ζούσαμε όλοι με τον τρόμο. Οι άνθρωποι έπεφταν κάθε βράδυ στο κρεβάτι με το φόβο ενός άλλου σεισμού, όπως είχε προβλεφθεί. Η αποκατάσταση ήταν αργή, και πολλοί έμειναν άστεγοι. Όλα αυτά εξαιτίας ενός σεισμού που διήρκεσε μόλις δύο λεπτά αλλά θα συνεχίσει να ζει στη μνήμη μας για πάντα.​—Αφήγηση από τον Σαμίρ Σαράιγια.

[Εικόνα στη σελίδα 6, 7]

Κάποιος επιζών από το σεισμό που έγινε τον Ιανουάριο του 2001 στην Ινδία κρατάει φωτογραφία της μητέρας του η οποία πέθανε και αποτεφρώνεται

[Ευχαριστίες]

© Randolph Langenbach/UNESCO (www.conservationtech.com)